မေလးရွားမွာ ေဘးစကားေတြ ေျပာေနတယ္ (၃)

ေတာင္ကုန္းေပၚက ေက်ာင္းႀကီးက အေတာ္ေဟာင္းေနၿပီ။ အသစ္ျပန္လည္ ျပဳျပင္ထားတာ မရွိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းနံရံႀကီးက အထူႀကီး။ အမိုးမရွိေတာ့ဘူး။ ေပၚတူဂီစာလား၊ ဒတ္ခ်္စာလား မသိတဲ့ ေက်ာက္စာေတြ ရွိတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ (ကိုယ့္အတြက္ေပါ့ေလ) ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္။ သူက အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကို ဟန္ပါပါန႔ဲဆိုေနတာ။ အေနာက္တိုင္းသားေတြေတာင္ အေငးသားနဲ႔ ၀ိုင္းနားေထာင္ေနၾကတယ္။ သူ႕ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ အကၤ်ီေပၚမွာ ပိုက္ဆံေလးေတြ ခ်သြားၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းနံရံအထူႀကီးေတြေၾကာင့္လား မသိဘူး။ သူ႕အသံက အရမ္းကို ေကာင္းေနတယ္။ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ၿပီးတဲ့အထိ ရပ္ေငးခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ႀကီးလိုလို (စိတ္ထဲမွာ စဲြမိတဲ့ အႏုပညာသည္ဆိုလို႔ကလည္း ထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္သာ ရွိတာ။ အမွန္တရားဘက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ရဲတဲ့ အႏုပညာသည္ ခပ္ရွားရွားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔လည္း ပါတာေပါ့) ျမင္ေယာင္မိတယ္။

၁၁-နာရီေက်ာ္ေတာ့ ဆြမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ထမင္းဆိုင္ လိုက္ရွာတယ္။ ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္ေတြ ေရွ႕မွာ လူတန္းႀကီး။ ထမင္းတစ္ခါစားဖို႔အေရး တန္းစီေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ ေျခသြက္လက္သြက္ရွိတဲ့ ကိုသူရက ေရွ႕သြားၿပီး တစ္၀ိုင္းယူလိုက္လို႔ တန္းမစီလိုက္ရဘူး။ တ႐ုတ္အစားအစာေတြ စားခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္တိုင္းေရွ႕မွာ လူတန္းႀကီးေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။ စားပဲြထိုးေလးက ျမန္မာ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ျမန္မာေတြ ဒီလို လုပ္ေနတာေတြ႕ရင္ကို စိတ္ထဲမွာ အေတာ္၀မ္းနည္းမိတာ။ တို႔ျမန္မာေတြ။ သာကီမ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ဗမာေတြ ေအာ္လိုေအာ္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီး ၾကည့္ၿပီး မာန္ေတြ တက္လိုတက္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီလဲ။ ေအာ္ တို႔ျမန္မာေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ႏိုးၾကားလာၾကမွာလဲ။

ၿပီးတာနဲ႔ ေပၚတူဂီသေဘၤာေဟာင္းႀကီးကို သြားၾကည့္တယ္။ သစ္သားအထူႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ ေလးထပ္ရွိတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ခိုင္ခန္႔ေနဆဲပဲ။ သေဘၤာႀကီးဆီ သြားတဲ့လမ္းေဘးမွာ ထိုင္စရာေလးေတြ႕လို႔ ထိုင္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပံု ရပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရင္ လာလိမ့္မယ္ေပါ့။ မရယ္မၿပံဳးဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္က ဦးဇင္းေတြနဲ႔ အေမႀကီးတို႔လာမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စကားေျပာေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဘးက ဦးဇင္းကလည္း ျမန္မာေကာင္မေလးေတြ ထင္တယ္။ သြားစကားေျပာလုိက္မယ္ဆိုၿပီး ထသြားတယ္။ မိနစ္ ၂၀-ခန္႔ ရွိမယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ၾကားမွာ သူတို႔က ဒူးတုပ္ၿပီး လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီလို႔ေပါ့။ သူတို႔ေတြ စကားေျပာေနၾကတယ္။ အေတာ္၀မ္းသာေနၾကတဲ့ပံုပါပဲ။

အတူပါတဲ့ ဦးဇင္းက ေျပာတယ္။ သူတို႔က ေအာက္ပိုင္း မအူပင္ဘက္ကတဲ့။ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ကြာ။ အလုပ္ကလည္း အရမ္းပင္ပန္းတယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္မရဘူးတဲ့။ ဘုန္းႀကီး မဖူးရတာလည္း ၾကာၿပီတဲ့။ ကိုယ္တို႔ကို ေတြ႕ေတာ့ အေတာ္၀မ္းသာေနၾကတာ။ အခု တို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ တစမ္းစမ္းနဲ႔။ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲကြာ။ ေအးေပါ့ေလ….. ကိုယ့္ႏိုင္ငံက မေကာင္းေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ သူက ေျပာရင္းနဲ႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္ေသးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သြားတာ ႏႈတ္မဆက္တာ၊ သူတို႔ကို ျမင္ကတည္းက ကိုယ္လည္း သက္ျပင္းခ်ေနမိတာ)။

ကိုယ္က ေရွ႕ဆံုးကေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္သဘာ၀ကိုက အရင္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ရတာ သိပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တေလးတစား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားျပန္မေျပာရင္ ကိုယ္က အရမ္းနာက်င္တတ္တယ္။ အရင္က ျပည္ပေတြ႕တဲ့ ျမန္မာဆိုေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ခံရဖူးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကိုယ္ကို လာႏႈတ္မဆက္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ စႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မေလး၊ စကၤာပူမွာက အခ်ိဳ႕ျမန္မာေတြက သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ အလွဴခံမလား၊ အလွဴခံဘုန္းႀကီးဆိုတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အလုပ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားၾကပါေစလို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

လမ္းမွာ တိရစၧာန္႐ံုတစ္ခုကို ၀င္တယ္။ သိပ္အထူးအဆန္းေတြေတာ့ မရွိလွဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔စာရင္ ရွိတဲ့သတၱ၀ါေလးေတြ ၀၀ၿဖီးၿဖီး ရွိေနၾကတာပဲ ထူးပါတယ္။ ေနက အရမ္းပူေတာ့ ေမာေနၾကၿပီ။ အေမႀကီးဆို မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၂-နာရီခန္႔ေလာက္ သြားလုိက္ေတာ့ ႏွံ႔သြားတယ္။ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိန္ခ်ံဳ႕ေနတဲ့ကားေလးတစ္စီးရယ္၊ ပက္လက္လွန္ၿပီး သိၾကားမင္းကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳေနတဲ့ ကုန္ကားႀကီးတစ္စင္းရယ္၊ အနည္းငယ္ပိန္သြားတဲ့ ကားေလးတစ္စီးရယ္ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဘုရားတခဲ့ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကားေတြက တစ္နာရီကို ကီလိုမီတာ ၁၆၀-ႏႈန္း ေမာင္းၾကသတဲ့ေလ။ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ အစအနေတာင္ ရွာရပါ့မလား။ လမ္းေတြက အရမ္းေကာင္းေတာ့ အရမ္းေမာင္းၾကတယ္ဆိုပဲ။ မလကာက ျပန္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ ထင္တယ္။ ေခါင္းက အေတာ္ေလး ကိုက္ေနတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ခံႏိုင္ရည္နည္းရလားဆိုၿပီး မေက်နပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကတ္ပံုးကို ဆန္အိတ္ေတြ သြားသယ္မယ္လိုက္မလားဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းကို အျမင္ကပ္လို႔ ေခါင္းကိုက္ကိုက္နဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ ညက ေမာေပမယ့္ အေတာ္နဲ႔ မအိပ္ခဲ့ဘူး။ အျပင္မွာ မိုးေတြ ရြာေနသလိုပဲ။