ခပ္ညံ့ည့ံလူမ်ား၏ မုန္းတီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္၏

(1)

ေလာကတြင္ အလြယ္ကူဆံုးေသာအလုပ္မွာ လူအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူေတြက ေဘာင္းဘီ၀တ္လွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ အေမြးပြပြ ေခြးတစ္ေကာင္ ေမြးထားလွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ ထက္ထက္မိုးဦးကို ေၾကာ္ျငာခိုင္းလွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ …..ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္သာ ေနထိုင္ခဲ့သူျဖစ္ျခင္းအတြက္ ေနာင္တတစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚလာစရာ မရွိပါ။

(၂)

ကိုယ္လည္း မာနႀကီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးခဲ့သလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အရိပ္ကိုေတာင္ သူမ်ား အနင္းမခံရေအာင္ မာနႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူခ်င္းဆံုရင္ ကိုယ္ကသာ သူမ်ားအရိပ္ကို နင္းရေအာင္ ေရွာင္ကြင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ သြားဖတ္မိတယ္။ လူဆိုတာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အဆင္တန္ဆာသာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ေျမေစာင့္မွ်သာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ မာနေတြလည္း တစ္၀က္လြင့္စဥ္သြားေတာ့တယ္။

(3)

သင္ ဒီေန႔ သြားကိုက္မေနဘူး မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေရာေပါ့။ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္ပါဦး။ သင္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနေန သင့္နားတြင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ေတာ့ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ သင္က ဂ႐ုစိုက္ ရွာေဖြဖို႔ပဲ လိုပါသည္။ ကမၻာႀကီးမွာ ပန္းေတြ အလြန္ေပါပါသည္။ ….ခင္ဗ်ားလည္း လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ေလကို ၀ေအာင္ ႐ွဴပါ။ ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ သင့္ေသြးဟာ သန္႔စင္ၿပီး သင့္ေခါင္းဟာ ၾကည္လင္လာႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ အာနာပါနစာအုပ္တစ္အုပ္သာ ရွိေနရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္။

(၄)

အခ်စ္ရယ္ …. ဘ၀ဒုကၡဆိုတာ လမ္းထြက္ခါနီး ေဒါက္ဖိနပ္အေရာင္ေရြးရတာ၊ အိပ္ခန္းထဲမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေလေအးစက္ ခဏပ်က္ေနတာ၊ ေစ်း၀ယ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ၇၅-က်ပ္တန္ကို မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းသည္နဲ႔ ႀကံဳရတာ ဆိုတာမ်ိဳးေလာက္သာ သိတဲ့ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္မိတာဟာ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥငယ္တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။

အခ်စ္ဆိုတာကလည္း အရာရာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေဗလု၀ရဲ႕ ေစာင္းသံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မာယုကာရဲ႕ ေလးဆယ့္တစ္ေတာင့္ေျမာက္ က်ည္ဆံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လမ္းထိပ္ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ အေပါစား ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဟင္ကေလရဲ႕ တိပ္ေခြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပန္းႏုေရာင္ေတာင္ မသမ္းတဲ့ မင္းရဲ႕ တံေတြးစက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

(5)

ေက်ာင္းကျပန္လာမည့္ အကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူေလး ျဖတ္သန္းမသြားေသးပါ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူအတြက္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူမွာ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ….ကိုယ့္ခ်စ္သူမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ကိုယ္အ႐ႈံးေပးေလ့ရွိသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားလည္း ျဖစ္၏။ …..ကိုယ့္သံသရာ၏ အေတာင္ပံလည္း ျဖစ္ေလသည္။

(၆)

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေျဖတစ္ခု ထြက္ရမည့္ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပ႒ာန္းခံ အရာ၀တၳဳ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိုးက်လွ်င္ ပြင့္ရမည့္ စံပယ္တစ္ပြင့္ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

(7)

လူေတြဆိုတာ ယုန္အုပ္တစ္အုပ္ထဲက ယုန္ေတြလိုပါပဲ။ အတူတူပဲဟု သူျမင္သည္။ အားလံုးမွာ သူလိုကိုယ္လိုသာ။ သူ အမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့ေသာ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုေသာ စကားမွာ သူ၏ လိုအင္ဆႏၵ အစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ေန႔တစ္ျခား သူ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွ မရွိ။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္အမုန္းဆိုတာပင္ အေရးမႀကီး။ သူသည္ သဘာ၀အတုိင္းပင္ တခ်ိဳ႕ကို ခ်စ္၍၊ တခ်ိဳ႕ကို မုန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဘ၀တစ္ခုလံုးလိုပင္ သူ႕အခ်စ္ႏွင့္ သူ႕အမုန္းသည္လည္း ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိေနခဲ့၏။ ……..အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘ၀ဟာ သူ႕ဘာသာ အလိုလို ၿပီးျပည့္စံုသြားတာပါပဲ။

(၈)

…ေလာကတြင္ ကိုယ္အေၾကာက္ဆံုးအရာမွာ ေခၚသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေခၚဘဲ၊ ဘယ္သူ႕ေခၚသံကိုမွလည္း မၾကားလိုဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနခ်င္သူသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကဆိုတာ ေခၚသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနေသာအရပ္ ျဖစ္၏။ …. လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးရင္ အဲဒီဘ၀ကို ရဲရင့္စြာ တာ၀န္ယူဖို႔ သင့္သည္။ ဂ်ာမန္၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ထဲမွ ကိုယ္ပိုင္လက္နဲ႔ မကုတ္ခ်င္တဲ့လူေတြ တစ္ေလာကလံုး ျပည့္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ေအာ့အန္ခ်င္စရာေပ။ သူတို႔ေခၚသံမ်ားမွာ အက်ယ္ဆံုးဟု ထင္၏။

(9)

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေမွာင္မဲေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါသည္။ ေမွာင္ေနသျဖင့္ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ပါေသာ္လည္း “သစၥာနီ၏ အဇၥ်တၱျပခန္း” ျဖစ္ပံုရ၏။ သူ႕အခန္းထဲမွ ေဆးစက္အခ်ိဳ႕ကို အလစ္သုတ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခုတေလာ အခန္းထဲမွာ ေဆးေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားမ်ား ျပည့္က်ပ္ေနပါသည္။

(၁၀)

ခပ္ညံ့ည့ံလူမ်ား၏ မုန္းတီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္၏။

Ref; သစၥာနီ၊ ၀တၳဳတို ၆၀