အၾကင္နာမဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီး

(၁)
တစ္ခါက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ အဘြားအိုတစ္ဦးရွိတယ္။ သူက ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေက်ာ္ ေထာက္ပံ့တယ္။ သူက ဘုန္းၾကီးေနဖို႔ တဲငယ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးတရားထိုင္တဲ့ကာလအတြင္းမွာ အစားအေသာက္ေတြလည္း လွဴတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ “ငါ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့လာတဲ့ကာလအတြင္းမွာ ဒီဘုန္းၾကီး ဘာတရားေတြမ်ား တိုးတက္မႈ ရွိသလဲ”လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးကို စမ္းသပ္ဖို႔ သူက ကာမဆဲြေဆာင္မႈျပည့္၀တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းၾကီးထံကို လႊတ္လိုက္တယ္။ သူက “ဘုန္းၾကီးဆီကို သြား၊ ေရာက္တာနဲ႔ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးကို ဆဲြဖက္လိုက္၊ ၿပီးရင္ ‘ကဲ… ဘယ္လို ခံစားရလဲ’လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေမးလိုက္”လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေလးဟာ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ တဲေလးကို ခရီးသြားဟန္လဲႊ သြားလိုက္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ မဆိုင္းမတြ ဘုန္းၾကီးကို ၾကင္နာယုယစြာနဲ႔ ေထြးေပြ႕လိုက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးကို ဖက္ထားရင္းနဲ႔ “အရွင္ဘုရား အခု ဘာဆက္လုပ္မလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုန္းၾကီးက အလြန္ကဗ်ာဆန္တဲ့ စကားေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “သစ္ပင္အိုၾကီးတစ္ပင္ဟာ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေအးစက္တဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေပၚမွာ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ မရွိဘူး (An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth.)”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးဟာ ျပန္သြားၿပီး အဘြားအိုကို အေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခါ အဘြားအိုက ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ထေအာ္တယ္။ “အမေလး … စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ သူ႕ကို ေကၽြးေမြးလာလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးအေပၚ နည္းနည္းမွ ထည့္မတြက္ဘူး၊ ေကာင္မေလးအေပၚ စိတ္ညႊတ္မႈနည္းနည္းမွ မျဖစ္ဘူး၊ တဏွာေလာဘျဖစ္စရာေတာ့ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားရွိေၾကာင္းေတာ့ ျပသင့္တာေပါ့”လို႔ မေက်မနပ္ ေျပာေနပါတယ္။ ေျပာၿပီးခ်င္းမွာပဲ အဘြားအိုဟာ ဘုန္းၾကီးေနတဲ့ တဲေလးကို သြားၿပီး မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္တယ္။

(၂)
ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခန္းေလးက ပိုမို စည္ကားလာတယ္။ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတယ္။ သီဟိုဠ္ကၽြန္းေလးမွာ အခုတေလာ မိုးေတြ ေန႔စဥ္မျပတ္ ရြာသြန္းေနတာကလည္း ေဆြးေႏြးပဲြေလးကို ပိုစည္ကားေစတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မိုးေအးေအးေလးဆိုေတာ့ အေတြးေလးေတြက ေႏြးေနတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ဒီေဆာင္းပါးထဲက ဇာတ္လမ္းေလးကို ဘာသာျပန္ေနဆဲမွာ တစ္ေယာက္က လာၿပီး သူ႕ကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဒကာမၾကီးအေၾကာင္းကို လာရင္ဖြင့္တယ္။ “ငါ့ ဒကာမၾကီးကကြာ၊ သူ႕ဆီကို ငါက ဖုန္းမဆက္တာ ၾကာသြားၿပီ၊ အဲဒါ သူတို႔ကို သံေယာဇဥ္မရွိပါဘူးဆိုၿပီး ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္”တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ေျပာလိုက္ရတယ္။ “ဒါဆို ရၿပီ၊ မင္း ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၾကည့္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူက အားပါးတရ ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေလးေလးနက္နက္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေနဟန္ လုပ္ေနတယ္။

(၃)
တစ္ေယာက္က ေျပာေနတယ္။ လူ႕ဘ၀၊ လူ႕ေလာကအျမင္နဲ႔ ရဟန္းဘ၀အျမင္က ေလာကၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ေနေနရေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ျခားနားေနတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံပဲ ၾကည့္ေလ။ တကယ့္တကယ္ တရားအားထုတ္က်င့္ၾကံေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ တကယ့္ကို စာေပက်မ္းဂန္တတ္ေျမာက္တဲ့ ကိုယ္ေတြဟာ ေထာက္ပံ့သူမရွိ၊ ကူညီသူမရွိ၊ ပံ့ပိုးမယ့္သူမရွိ ျဖစ္ေနရတယ္။ လူအထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ ႏွစ္လံုးသံုးလံုး ဂဏန္းေပးသူေတြကေတာ့ ၾကီးပြားေနတယ္။ အမ်ားစုကို ေျပာတာေပါ့ကြာ။ လူဆိုတာက သူတို႔ေတြ႕ရင္ ၿပံဳးျပေနမွ၊ ေဖာ္ေရြမွ ေက်နပ္ေနၾကတာ။ သူ႕တရားနဲ႔သူ၊ အၿမဲတမ္း အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ေနသူေတြကိုေတာ့ ၾကည္ညိဳရေကာင္းမွန္း သိသူေတြက ရွားပါးလွတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဘာပညာမွလည္း မတတ္ဘူး၊ ဆင္ျခင္တံုတရားလည္း သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕အေၾကာကို သိတယ္၊ လူေဂ်ာနပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ပဲ ဘုန္းၾကီးစစ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့စကားက နည္းနည္းေတာ့ ကားသြားသလား မသိဘူး။ ငါကေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ ေတြးပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္က သူလည္း အဲဒီလို ေတြးမိေၾကာင္း ေထာက္ခံေနပါတယ္။

(၄)
သူမ်ားေျပာတာေတြကို အတန္ၾကာ ေငးနားေထာင္ေနရင္းမွ ေဘးက တစ္ေယာက္က “ေနပါအံုး၊ ငါတို႔ အရင္ေဆြးေႏြးသင့္တာက ဇာတ္လမ္းထဲက ဘုန္းၾကီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးပဲ။ ဒီစာသားေလးက တိုေပမယ့္ ကဗ်ာဆန္ေနတယ္။ သာမန္ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဘာတဲ့ … An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth တဲ့။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ မသိရဘူး။ ဒီေနရာမွာ An old tree ဆိုတာက ဇာတ္လမ္းထဲက ဘုန္းၾကီးကို ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္မယ္။ သူ႕အသက္က ငယ္ခ်င္လည္း ငယ္ေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္အိုၾကီးရဲ႕ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳး၊ ျပည့္စံုမႈမ်ိဳးနဲ႔ ျပည့္စံုေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီသစ္ပင္အိုၾကီးကတဲ့၊ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ ေအးစက္တဲ့ေက်ာက္ေဆာက္ေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ တင္စားခ်က္လဲ။ ငါေတာ့ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးမွာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး၊ အားအင္ေတြ ဖ်ပ္လက္ေနတဲ့အမူအရာမ်ိဳး တစ္ခုမွ မေတြ႕ရဘူး။ သူ႕မွာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္မႈနဲ႔ ျပည့္စံုမႈေတြပဲ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအပင္ၾကီးမွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာမွ ေႏြးေထြးမႈ မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ သူ႕မွာ ကာမစိတ္အာ႐ံုအတြက္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ ကာမကိစၥေတြ ကင္းေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ခက္တာက ….”။ ေျပာေနရင္းက ရပ္သြားတယ္။ “ဘာလဲ ခက္တာက ဆိုတာက”ဆိုေတာ့ “ေနစမ္းပါအံုး၊ ကြမ္းေလးေတာ့ ေထြးပါရေစအံုး”လို႔ ေျပာၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်န္သူေတြကလည္း သူရဲ႕ “ခက္တာက”အဆက္ကို ငံ့လင့္ေနၾကပါတယ္။

သူက အခန္းေပါက္၀ျပန္၀င္ရင္း “ခက္တာက အဖြားၾကီးကြ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲကြ၊ လိုရင္းေျပာရရင္ အဖြားၾကီးက ဒီစကားကို ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ေကာက္သြားသလဲ၊ ဒါကို ငါေသခ်ာမသိဘူး။ ငါ့အထင္ေတာ့ အဖြားၾကီးက ဘုန္းၾကီးေျပာတဲ့စကားထဲက သႏၲရသ-ေအးၿငိမ္းဓာတ္ကို သူ မသိလိုက္ဘူး။ တရားေတြ ဒီေလာက္က်င့္ေနတာေတာင္ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးသြားတယ္လို႔ ယူဆလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ငါ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက အဖြားၾကီးက ဘယ္လို စကားမ်ိဳး ေျပာေစခ်င္တာလဲ၊ ဘုန္းၾကီးဆီကေန ဘယ္လို အျပဳအမူမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာလဲ၊ အခုေတာ့ အေထာက္အပံ့မေပးေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းေလးကိုပါ မီး႐ႈိ႕ပစ္ခဲ့တယ္”။ စကား၀ိုင္းေလးက အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။

(၅)
စကား၀ိုင္းေလး ၿပီးသြားေတာ့ အခန္းေရွ႕က ေညာင္ပင္အိုၾကီးအရင္းကို သြားခဲ့တယ္။ ဧရာမေညာင္ပင္ၾကီးရဲ႕ ပင္စည္က အဖုေတြ၊ အထစ္ေတြနဲ႔ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ၾကီး တည္စဲြေနတယ္။ ေဘးမွာ ခဏထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ မ်က္စိထဲမွာ အေတြးထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္က ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္တည္လာေနတယ္။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ “An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth.”လို႔ ေရးထားတယ္။ အထဲကပံုေတြက စာမေရးဖုန္းမဆက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေ၀းက အေထာက္အပံ့အလွဴရွင္မ်ား။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ စာမေရးဖုန္းမဆက္လို႔ မေက်နပ္တဲ့ပံုရိပ္ေတြ ျပေနတယ္။ ဇင္းပံုျပင္ထဲက အဖြားလို “အၾကင္နာမဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီး”ဆိုၿပီး …..