(၁)
တစ္ခါက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေမဂ်ီ (Meiji)ေခတ္မွာ နန္အင္း (Nan-in)လို႔ ေခၚတဲ့ ဇင္းဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတစ္ဦး ဇင္အေၾကာင္းေလ့လာဖို႔ သူ႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဘုန္းၾကီးက လဘက္ရည္နဲ႔ ဧည့္၀တ္ျပဳတယ္။ သူက လဘက္ရည္ကို ပါေမာကၡၾကီးရဲ႕ ခြက္ထဲကို ျပည့္သြားေအာင္ ထည့္ေပးတယ္။ အျပည့္ထည့္ၿပီးတာေတာင္ သူက ဆက္ထည့္ေပးေနတယ္။ ပါေမာကၡၾကီးက လဘက္ရည္ေတြ လွ်ံက်ေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ “ျပည့္လွ်ံေနၿပီေလ၊ လဘက္ရည္က ခြက္ထဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေရာက္ေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးက “ဒီခြက္လိုပဲ၊ သင့္မွာ သင့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ယူဆခ်က္ေတြ၊ ၾကိဳတင္ေတြးဆခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ သင့္ခြက္ကို ဗလာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ဇင္းအေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္က ဘယ္လို ေျပာလို႔ ရေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
(၂)
တစ္ခါက သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ စာေမးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဂၤလိပ္စာ၀ါက်ေလး ရွင္းျပခိုင္းတာပါ။ သူက နားမလည္တာကို နားမလည္ဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ သိတာေတာ့ အမ်ားၾကီး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးကိုပဲ မသိတာဆိုတဲ့ ဂိုက္မ်ိဳးနဲ႔ လာေမးတာပါ။ ဒီက သိသေလာက္ေလးရွင္းျပေတာ့ သူက ျပန္ျပန္ျငင္းခ်က္ေတြ ထုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာလိုက္တာက အမွန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာစာအုပ္က ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တို႔ ျငင္းခုန္လိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအျဖစ္ေတြ မ်ားလာေတာ့ “စာသင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီဥပမာေလးအတိုင္း လုပ္တာပဲ ေကာင္းမယ္”လို႔ ေတြးတတ္လာခဲ့ပါတယ္။
(၃)
တစ္ခါက ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဖန္ဆင္းျခင္းအေၾကာင္းကို လာေဆြးေႏြးတာ။ သူက “ဗုဒၶက ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ တကယ္လား”တဲ့။ “ဟုတ္တယ္၊ ပယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားအက်ေကာက္မွာစိုးလို႔ ေျပာရအံုးမယ္၊ ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ ကမၻာေလာကၾကီး(စၾကာ၀ဠာၾကီး)နဲ႔ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ၊ အဲဒီသက္ရွိသက္မဲ့ေတြရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆိုးအားလံုးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတာကို ပယ္တာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္အားကေန အက်ိဳးတရားတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းတာက်ေတာ့ ဖန္ဆင္းတာလို႔ မသက္မွတ္ဘူး၊ ဖန္တီးတာလို႔ပဲ ေခၚတယ္”လို႔ ခပ္ရွည္ရွည္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဟားတိုက္ရယ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေၾကာင္သြားတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ သူက “ေဂါတမဘုရားကိုယ္တိုင္ အ၀ိဇၨာဖံုးေနေတာ့ အရွင္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ အ၀ိဇၨာက လြတ္မလဲ”တဲ့။ “ဘယ္လိုလဲ ရွင္းပါအံုး”ဆိုေတာ့ “ဒီလိုေလ တကယ္ေတာ့ ေဂါတမဆိုတာကလည္း ထာ၀ရဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းထားတာ၊ ေဂါတမဟာ သူ႕ကိုဖန္ဆင္းတဲ့ အရွင္ကိုေတာင္ မမွတ္မိမသိရွိေလာက္ေအာင္ အ၀ိဇၨာဖုံးေနတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ေအာ္…ေဆြးေႏြးမႈ၊ သင္ၾကားမႈမ်ားအတြက္ ေကာ္ဖီခြက္ကို အရင္ေဆးေၾကာရွင္းလင္းဖို႔ တကယ္လိုအပ္လွပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
(၄)
တစ္ခါက ဒကာမတစ္ေယာက္က “တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔ ဦးဇင္းသိတဲ့ နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္တေျပ ၿပီးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူသိသမွ်ေလး၊ သူအားထုတ္ဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ ဆရာျပန္လုပ္သြားပါတယ္။ သေဘာ႐ိုးနဲ႔ သိခ်င္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေဆြးေႏြးတဲ့ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ “ဦးဇင္းေျပာတာေတြက သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး၊ တပည့္ေတာ္ သိထားတာကမွ တကယ့္ တရားအေတြ႕အၾကံဳ”လို႔ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာေနသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း သိလာရတာက သူဟာ ကိုယ့္ဆီက တရားအားထုတ္နည္းကို တကယ္သိခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ဆရာလုပ္ခ်င္လို႔ ၾကြားခ်င္လို႔ ေမးေနတာပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ “ေအာ္… တရားအားထုတ္တာလည္း ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အရင္သန္႔စင္ေဆးေၾကာထားမွ အသိထူးႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
(၅)
တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားက ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ဥပမာေလးေတြ ေပးၿပီးေဟာထားတဲ့ ဗုဒၶစာေပေတြအခ်ိဳ႕ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ “အမွန္တကယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရသာရွိတဲ့ စတုမဓူကို ရယူစားသံုးခ်င္ရင္ ထည့္တဲ့ခြက္ကို အရင္ဆံုး ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရမယ္၊ ခြက္က မသန္႔ရွင္းရင္ စတုမဓူကလည္း ပ်က္စီးသြားမယ္၊ ခြက္က အထူးသန္႔ရွင္းေနမွ ထည့္လိုက္တ့ဲ စတုမဓူကလည္း သန္႔စင္ၿပီး စားလို႔ေကာင္းမယ္…”လို႔ ေဟာၾကားထားခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြ ရွိခဲ့ရင္ ထည့္စရာခြက္ေလးကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗလာျဖစ္သြားေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားသင့္ပါလား”လို႔ အေတြးအိမ္ ယွက္ဖဲြ႕ေနမိပါတယ္။
တစ္ခါက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေမဂ်ီ (Meiji)ေခတ္မွာ နန္အင္း (Nan-in)လို႔ ေခၚတဲ့ ဇင္းဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတစ္ဦး ဇင္အေၾကာင္းေလ့လာဖို႔ သူ႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဘုန္းၾကီးက လဘက္ရည္နဲ႔ ဧည့္၀တ္ျပဳတယ္။ သူက လဘက္ရည္ကို ပါေမာကၡၾကီးရဲ႕ ခြက္ထဲကို ျပည့္သြားေအာင္ ထည့္ေပးတယ္။ အျပည့္ထည့္ၿပီးတာေတာင္ သူက ဆက္ထည့္ေပးေနတယ္။ ပါေမာကၡၾကီးက လဘက္ရည္ေတြ လွ်ံက်ေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ “ျပည့္လွ်ံေနၿပီေလ၊ လဘက္ရည္က ခြက္ထဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေရာက္ေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးက “ဒီခြက္လိုပဲ၊ သင့္မွာ သင့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ယူဆခ်က္ေတြ၊ ၾကိဳတင္ေတြးဆခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ သင့္ခြက္ကို ဗလာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ဇင္းအေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္က ဘယ္လို ေျပာလို႔ ရေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
(၂)
တစ္ခါက သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ စာေမးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဂၤလိပ္စာ၀ါက်ေလး ရွင္းျပခိုင္းတာပါ။ သူက နားမလည္တာကို နားမလည္ဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ သိတာေတာ့ အမ်ားၾကီး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးကိုပဲ မသိတာဆိုတဲ့ ဂိုက္မ်ိဳးနဲ႔ လာေမးတာပါ။ ဒီက သိသေလာက္ေလးရွင္းျပေတာ့ သူက ျပန္ျပန္ျငင္းခ်က္ေတြ ထုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာလိုက္တာက အမွန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာစာအုပ္က ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တို႔ ျငင္းခုန္လိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအျဖစ္ေတြ မ်ားလာေတာ့ “စာသင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီဥပမာေလးအတိုင္း လုပ္တာပဲ ေကာင္းမယ္”လို႔ ေတြးတတ္လာခဲ့ပါတယ္။
(၃)
တစ္ခါက ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဖန္ဆင္းျခင္းအေၾကာင္းကို လာေဆြးေႏြးတာ။ သူက “ဗုဒၶက ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ တကယ္လား”တဲ့။ “ဟုတ္တယ္၊ ပယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားအက်ေကာက္မွာစိုးလို႔ ေျပာရအံုးမယ္၊ ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ ကမၻာေလာကၾကီး(စၾကာ၀ဠာၾကီး)နဲ႔ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ၊ အဲဒီသက္ရွိသက္မဲ့ေတြရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆိုးအားလံုးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတာကို ပယ္တာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္အားကေန အက်ိဳးတရားတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းတာက်ေတာ့ ဖန္ဆင္းတာလို႔ မသက္မွတ္ဘူး၊ ဖန္တီးတာလို႔ပဲ ေခၚတယ္”လို႔ ခပ္ရွည္ရွည္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဟားတိုက္ရယ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေၾကာင္သြားတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ သူက “ေဂါတမဘုရားကိုယ္တိုင္ အ၀ိဇၨာဖံုးေနေတာ့ အရွင္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ အ၀ိဇၨာက လြတ္မလဲ”တဲ့။ “ဘယ္လိုလဲ ရွင္းပါအံုး”ဆိုေတာ့ “ဒီလိုေလ တကယ္ေတာ့ ေဂါတမဆိုတာကလည္း ထာ၀ရဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းထားတာ၊ ေဂါတမဟာ သူ႕ကိုဖန္ဆင္းတဲ့ အရွင္ကိုေတာင္ မမွတ္မိမသိရွိေလာက္ေအာင္ အ၀ိဇၨာဖုံးေနတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ေအာ္…ေဆြးေႏြးမႈ၊ သင္ၾကားမႈမ်ားအတြက္ ေကာ္ဖီခြက္ကို အရင္ေဆးေၾကာရွင္းလင္းဖို႔ တကယ္လိုအပ္လွပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
(၄)
တစ္ခါက ဒကာမတစ္ေယာက္က “တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔ ဦးဇင္းသိတဲ့ နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္တေျပ ၿပီးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူသိသမွ်ေလး၊ သူအားထုတ္ဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ ဆရာျပန္လုပ္သြားပါတယ္။ သေဘာ႐ိုးနဲ႔ သိခ်င္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေဆြးေႏြးတဲ့ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ “ဦးဇင္းေျပာတာေတြက သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး၊ တပည့္ေတာ္ သိထားတာကမွ တကယ့္ တရားအေတြ႕အၾကံဳ”လို႔ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာေနသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း သိလာရတာက သူဟာ ကိုယ့္ဆီက တရားအားထုတ္နည္းကို တကယ္သိခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ဆရာလုပ္ခ်င္လို႔ ၾကြားခ်င္လို႔ ေမးေနတာပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ “ေအာ္… တရားအားထုတ္တာလည္း ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အရင္သန္႔စင္ေဆးေၾကာထားမွ အသိထူးႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
(၅)
တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားက ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ဥပမာေလးေတြ ေပးၿပီးေဟာထားတဲ့ ဗုဒၶစာေပေတြအခ်ိဳ႕ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ “အမွန္တကယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရသာရွိတဲ့ စတုမဓူကို ရယူစားသံုးခ်င္ရင္ ထည့္တဲ့ခြက္ကို အရင္ဆံုး ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရမယ္၊ ခြက္က မသန္႔ရွင္းရင္ စတုမဓူကလည္း ပ်က္စီးသြားမယ္၊ ခြက္က အထူးသန္႔ရွင္းေနမွ ထည့္လိုက္တ့ဲ စတုမဓူကလည္း သန္႔စင္ၿပီး စားလို႔ေကာင္းမယ္…”လို႔ ေဟာၾကားထားခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြ ရွိခဲ့ရင္ ထည့္စရာခြက္ေလးကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗလာျဖစ္သြားေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားသင့္ပါလား”လို႔ အေတြးအိမ္ ယွက္ဖဲြ႕ေနမိပါတယ္။
1 comment:
မွန္ပါ့ဘုရား
ေကာ္ဖီခြက္ကို အရင္ေဆးေၾကာရွင္းလင္းဖို႔ ..
မွတ္သားသြားပါတယ္ဘုရား
Post a Comment