အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၁)
ထိုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ မထင္မွတ္ေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါဥပမာျဖင့္ ခပ္နာနာ ႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ လွည္းသမားႏွစ္ဦး ပံုျပင္ကို ၾကားဖူးသလား။ လွည္းသမားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ရွိတယ္။ တစ္ဦးစီမွာ ေနာက္လိုက္လွည္းသမား ၅၀၀-စီ ရွိၾကတယ္။ တစ္ဦးက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတယ္။ ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ အျခားတစ္ဦးကေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိဘူး၊ မိုက္မိုက္မဲမဲ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ တစ္ရက္တည္း ခရီးအတူသြားရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စဥ္းစားတယ္။ “လွည္းအစီး ၁၀၀၀-လံုး ခရီးအတူ သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အစားအေသာက္၊ ေရ…စတဲ့ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္”ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ညွိႏႈိင္းၾကတယ္။ ဘယ္သူအရင္ ခရီးထြက္မလဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းတဲ့ ဒုတိယလွည္းသမားက “ငါ အရင္သြားရင္ သူမ်ား မစားရေသးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြကလည္း သူမ်ားႏြားေတြ မစားရေသးတဲ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ျမတ္ေတြကို စားရမယ္။ မပ်က္မစီးျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေတြနဲ႔လည္း သြားရမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္လည္း အျခားကုန္သည္ေတြ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ေစ်းေခၚႏိုင္တယ္”လို႔ စဥ္းစားၿပီး “ကၽြႏ္ုပ္အရင္ သြားမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူေတြးတာက “ဒုတိယအဖဲြ႕အေနနဲ႔ သြားလို႔ရွိရင္ ပထမသြားထားတဲ့ လွည္းသမားေတြ ခူးစားထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြက တို႔သြားခ်ိန္ေရာက္ရင္ အညြန္႔ေလးေတြ ေပါက္ေနမယ္။ တို႔က ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အညြန္႔ေလးေတြသာ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြလည္း ပထမႏြားေတြ စားထားတဲ့ျမတ္ပင္ကေပါက္လာတဲ့ ျမတ္ႏုေလးေတြကို စားရမယ္။ ပထမသြားသူေတြက ေရမရွိတဲ့အရပ္မွာ ေရကန္ေတြ တူးထားခဲ့မွာျဖစ္လို႔ ေရအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး။ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းေတြကို ဖို႔သြားၾကမယ္၊ ျပင္သြားၾကမယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းေတြကလည္း ညီညာေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ပထမလွည္းသမားေတြ ထားသြားခဲ့တဲ့ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း ငါတို႔ ေရာင္းႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးထားတာမို႔လို႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားက အရင္ခရီးစသြားတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက လွည္းသမားဟန္ေဆာင္၊ မိုးေရေတြ စိုရဲႊေနတဲ့ပံု ဖန္ဆင္းၿပီး လွည္းသမားေတြကို ေရေတြ သြန္ပစ္ဖို႔ ေရွ႕မွာ မိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေရေတြေပါေၾကာင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားဟာ တပည့္ေတြကို ေရေတြသြန္ပစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ကို သြားရင္းနဲ႔ ေရျပတ္လပ္ၿပီး ဘီလူးေတြက အလြယ္တကူ စားေသာက္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဒုတိယသြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့လွည္းသမားကေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ခြာၿပီး ေနာက္ကေန ခရီးထြက္ပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက အထက္ပါနည္းအတိုင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက စဥ္းစားပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္၊ ေရရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ့ဖူးဘူး။ အရိပ္လည္း မထြက္ၾကဘူး။ ဧကႏၲ ဒီလူေတြဟာ လူစင္စစ္မဟုတ္ဘဲ ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေရေတြကို သူ႕အမိန္႔မရဘဲ သြန္မပစ္ရ”လို႔လည္း အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္လွည္းသမားေတြက ေစာဒက တက္ၾကတယ္။ “ေရအိုးေတြ သယ္ၿပီး ခရီးသြားရတာ ပင္ပန္းတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေရွ႕မွာ တကယ္ပဲ ေရရွိပံုရတယ္။ အ၀တ္ေတြကလည္း စိုေနတယ္။ လွည္းဘီးေတြမွာလည္း ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနတယ္။ ၾကာပန္းေတြေတာင္ ကိုင္လို႔။ ဒီေတာ့ ေရေတြကို သြန္ပစ္သင့္တယ္”လို႔ လွည္းမွဴးကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက အစည္းအေ၀းတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။
“ကႏၱာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူ ရွိသလဲ”
“ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးၾကပါ”
“မိုးသက္ေလျပင္းအနံ႔ကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးသလဲ”
“တစ္ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”
“ကဲ အခု မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကို ဘယ္သူျမင္ရသလဲ”
“ဘယ္သူမွ မျမင္ပါ”
“ေနာက္ၿပီး လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရသလဲ”
“၄ ယူဇနာ၊ ၅ ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”
“အခု လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ျမင္တဲ့သူရွိလား”
“မရွိပါဘူး”
“ေနာက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ၾကားရတတ္သလဲ”
“၃ ယူဇနာ၊ ၄ ယူဇနာေလာက္ကေန ၾကားရတတ္ပါတယ္”
“ကဲ အခု မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ၾကားမိတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ”
“တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ လွည္းမွဴးၾကီး”
အထက္ပါအတိုင္း ယုတၱိက်က် ဉာဏ္ပညာပါပါနဲ႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုျပၿပီး ေရေတြကို သြန္မပစ္ဖို႔ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးေတြ စားတာကို မခံခဲ့ၾကရဘူး။
ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး လမ္းမွန္ေပၚကို ဉာဏ္ပညာရွိရွိနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့သူဟာ သူကိုယ္တိုင္လည္း ခ်မ္းသာရတယ္၊ သူ႕ကို မွီခိုေနတဲ့သူေတြကို ခ်မ္းသာေစတယ္။ သင္ကေတာ့ အဆင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ ပထမသြားတဲ့ ဆင္ျခင္မဲ့တဲ့ လွည္းသမားလိုပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ သင့္ကို မွီခိုကိုးစားေနသူေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အဲဒီေတာ့ သင့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အယူအဆၾကီးေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”
ထိုကဲ့သို႔ အရွင္ကုမာရကႆပက ခပ္ျပင္းျပင္း စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ ဥပမာအသစ္၊ သုေတသနအသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ျငင္းခံုျခင္းကား မျပဳလုပ္ေတာ့ေပ။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၂)
ထိုကဲ့သို႔ ညင္ညင္သာသာဆိုလိုက္၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာလိုက္ျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေျပာမရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုဥပမာမ်ားထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ဥပမာျဖင့္ ထပ္မံေျပာဆိုခဲ့သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္လုပ္ပံုက မစင္ထုပ္သယ္သူလို ျဖစ္ေနၿပီ”
“ဘယ္လိုေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က မစင္ထုပ္သယ္သူနဲ႔ တူရမွာလဲ”
“ေျပာျပမယ္ ၿမိဳ႕စားၾကီး နားေထာင္၊ တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ၀က္ေတြကို ေမြးၿပီး စီးပြားလုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးသြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မစင္ေျခာက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ငါ ၀က္စာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး အေပၚ႐ံုအ၀တ္ကိုျဖန္႔ၿပီး မစင္ေျခာက္ေတြကို သယ္သြားသြားပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ မိုးၾကီးသည္းထန္စြာ ရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသားေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ထားတဲ့ မစင္ေတြက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို မစင္ေတြ ေပလူးကုန္ပါတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အျခားသူေတြက -ဒီလူ ႐ူးမ်ားေနေရာ့သလား၊ မစင္ထုပ္ၾကီးကို ညစ္ပတ္ေပေရစြာနဲ႔ ထမ္းလာတယ္-လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ထိုအမ်ိဳးသားက - ငါက ႐ူးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သင္တို႔ကသာ ႐ူးေနတာ။ ငါက ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ၀က္စာလုပ္မလို႔ သယ္လာတာ-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီအမ်ိဳးသားလိုပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီအယူအဆမွားေတြကို အရွက္မရွိ သယ္လာေနေသးတယ္”ဟု ႏွိပ္ကြပ္ေလသည္။
ထိုဥပမာျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား (သူမ်ားေတြ ကဲ့ရဲ႕မွာစိုးလို႔၊ အရွင့္ကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္လို႔ စသည္)ျဖင့္ သူ႕အယူအဆမ်ားကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၃)
အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ဆိုျပန္ေလသည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာ မသမာနည္းနဲ႔ ကစားတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့ အန္ကစားသမားနဲ႔ တူေနၿပီ”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“ေျပာျပမယ္ နားေထာင္၊ တစ္ခါက အန္ကစားပဲြၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အန္ကစားသမားေတြထဲမွာ ကစားသမားတစ္ဦးဟာ ႐ႈံုးႏိုင္တဲ့အန္ကို ပါးစပ္ထဲ မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီလို ညစ္ပတ္ၿပီးကစားေတာ့ သူကခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါကို ရိပ္မိတဲ့သူတစ္ဦးက သူ ပါးစပ္ထဲမ်ိဳတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္ေတြကို အဆိပ္လိမ္းၿပီးေတာ့ ကစားတယ္။ ဒီအခါမွာ ညစ္ပတ္တဲ့အန္သမားဟာ အန္ေတြကို မ်ိဳျပန္တယ္။ ထိုအခါ အဆိပ္သုတ္လိမ္းသူ အန္သမားက - အေဆြ သင္ဟာ ႐ႈံးမည့္အန္ကို မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီအန္ေတြမွာ အဆိပ္ေတြ လိမ္းထားတာကို သင္က မသိဘူး။ ယုတ္မာညစ္ပတ္တဲ့အန္သမား အန္ေတြကို မ်ိဳပါအံုး၊ ထပ္ထပ္မ်ိဳပါအံုး၊ သင္ဟာ အဆိပ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရလိမ့္မယ္-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း အဲဒီညစ္ပတ္တဲ့ အန္သမားလိုပဲ မေကာင္းတဲ့အယူအဆေတြကို မ်ိဳမိေနၿပီ။ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”ဟု တိုက္တြန္းျပန္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခပ္နာနာ ခပ္ျပင္းျပင္း ဥပမာမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ပါေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ အၿပံဳးမပ်က္။ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေၾကာင္းသာ ထပ္ေျပာဆိုေနခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
ထိုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ မထင္မွတ္ေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါဥပမာျဖင့္ ခပ္နာနာ ႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ လွည္းသမားႏွစ္ဦး ပံုျပင္ကို ၾကားဖူးသလား။ လွည္းသမားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ရွိတယ္။ တစ္ဦးစီမွာ ေနာက္လိုက္လွည္းသမား ၅၀၀-စီ ရွိၾကတယ္။ တစ္ဦးက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတယ္။ ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ အျခားတစ္ဦးကေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိဘူး၊ မိုက္မိုက္မဲမဲ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ တစ္ရက္တည္း ခရီးအတူသြားရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စဥ္းစားတယ္။ “လွည္းအစီး ၁၀၀၀-လံုး ခရီးအတူ သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အစားအေသာက္၊ ေရ…စတဲ့ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္”ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ညွိႏႈိင္းၾကတယ္။ ဘယ္သူအရင္ ခရီးထြက္မလဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းတဲ့ ဒုတိယလွည္းသမားက “ငါ အရင္သြားရင္ သူမ်ား မစားရေသးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြကလည္း သူမ်ားႏြားေတြ မစားရေသးတဲ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ျမတ္ေတြကို စားရမယ္။ မပ်က္မစီးျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေတြနဲ႔လည္း သြားရမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္လည္း အျခားကုန္သည္ေတြ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ေစ်းေခၚႏိုင္တယ္”လို႔ စဥ္းစားၿပီး “ကၽြႏ္ုပ္အရင္ သြားမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူေတြးတာက “ဒုတိယအဖဲြ႕အေနနဲ႔ သြားလို႔ရွိရင္ ပထမသြားထားတဲ့ လွည္းသမားေတြ ခူးစားထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြက တို႔သြားခ်ိန္ေရာက္ရင္ အညြန္႔ေလးေတြ ေပါက္ေနမယ္။ တို႔က ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အညြန္႔ေလးေတြသာ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြလည္း ပထမႏြားေတြ စားထားတဲ့ျမတ္ပင္ကေပါက္လာတဲ့ ျမတ္ႏုေလးေတြကို စားရမယ္။ ပထမသြားသူေတြက ေရမရွိတဲ့အရပ္မွာ ေရကန္ေတြ တူးထားခဲ့မွာျဖစ္လို႔ ေရအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး။ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းေတြကို ဖို႔သြားၾကမယ္၊ ျပင္သြားၾကမယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းေတြကလည္း ညီညာေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ပထမလွည္းသမားေတြ ထားသြားခဲ့တဲ့ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း ငါတို႔ ေရာင္းႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးထားတာမို႔လို႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားက အရင္ခရီးစသြားတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက လွည္းသမားဟန္ေဆာင္၊ မိုးေရေတြ စိုရဲႊေနတဲ့ပံု ဖန္ဆင္းၿပီး လွည္းသမားေတြကို ေရေတြ သြန္ပစ္ဖို႔ ေရွ႕မွာ မိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေရေတြေပါေၾကာင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားဟာ တပည့္ေတြကို ေရေတြသြန္ပစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ကို သြားရင္းနဲ႔ ေရျပတ္လပ္ၿပီး ဘီလူးေတြက အလြယ္တကူ စားေသာက္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဒုတိယသြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့လွည္းသမားကေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ခြာၿပီး ေနာက္ကေန ခရီးထြက္ပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက အထက္ပါနည္းအတိုင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက စဥ္းစားပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္၊ ေရရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ့ဖူးဘူး။ အရိပ္လည္း မထြက္ၾကဘူး။ ဧကႏၲ ဒီလူေတြဟာ လူစင္စစ္မဟုတ္ဘဲ ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေရေတြကို သူ႕အမိန္႔မရဘဲ သြန္မပစ္ရ”လို႔လည္း အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္လွည္းသမားေတြက ေစာဒက တက္ၾကတယ္။ “ေရအိုးေတြ သယ္ၿပီး ခရီးသြားရတာ ပင္ပန္းတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေရွ႕မွာ တကယ္ပဲ ေရရွိပံုရတယ္။ အ၀တ္ေတြကလည္း စိုေနတယ္။ လွည္းဘီးေတြမွာလည္း ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနတယ္။ ၾကာပန္းေတြေတာင္ ကိုင္လို႔။ ဒီေတာ့ ေရေတြကို သြန္ပစ္သင့္တယ္”လို႔ လွည္းမွဴးကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက အစည္းအေ၀းတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။
“ကႏၱာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူ ရွိသလဲ”
“ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးၾကပါ”
“မိုးသက္ေလျပင္းအနံ႔ကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးသလဲ”
“တစ္ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”
“ကဲ အခု မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကို ဘယ္သူျမင္ရသလဲ”
“ဘယ္သူမွ မျမင္ပါ”
“ေနာက္ၿပီး လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရသလဲ”
“၄ ယူဇနာ၊ ၅ ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”
“အခု လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ျမင္တဲ့သူရွိလား”
“မရွိပါဘူး”
“ေနာက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ၾကားရတတ္သလဲ”
“၃ ယူဇနာ၊ ၄ ယူဇနာေလာက္ကေန ၾကားရတတ္ပါတယ္”
“ကဲ အခု မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ၾကားမိတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ”
“တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ လွည္းမွဴးၾကီး”
အထက္ပါအတိုင္း ယုတၱိက်က် ဉာဏ္ပညာပါပါနဲ႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုျပၿပီး ေရေတြကို သြန္မပစ္ဖို႔ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးေတြ စားတာကို မခံခဲ့ၾကရဘူး။
ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး လမ္းမွန္ေပၚကို ဉာဏ္ပညာရွိရွိနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့သူဟာ သူကိုယ္တိုင္လည္း ခ်မ္းသာရတယ္၊ သူ႕ကို မွီခိုေနတဲ့သူေတြကို ခ်မ္းသာေစတယ္။ သင္ကေတာ့ အဆင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ ပထမသြားတဲ့ ဆင္ျခင္မဲ့တဲ့ လွည္းသမားလိုပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ သင့္ကို မွီခိုကိုးစားေနသူေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အဲဒီေတာ့ သင့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အယူအဆၾကီးေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”
ထိုကဲ့သို႔ အရွင္ကုမာရကႆပက ခပ္ျပင္းျပင္း စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ ဥပမာအသစ္၊ သုေတသနအသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ျငင္းခံုျခင္းကား မျပဳလုပ္ေတာ့ေပ။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၂)
ထိုကဲ့သို႔ ညင္ညင္သာသာဆိုလိုက္၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာလိုက္ျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေျပာမရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုဥပမာမ်ားထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ဥပမာျဖင့္ ထပ္မံေျပာဆိုခဲ့သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္လုပ္ပံုက မစင္ထုပ္သယ္သူလို ျဖစ္ေနၿပီ”
“ဘယ္လိုေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က မစင္ထုပ္သယ္သူနဲ႔ တူရမွာလဲ”
“ေျပာျပမယ္ ၿမိဳ႕စားၾကီး နားေထာင္၊ တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ၀က္ေတြကို ေမြးၿပီး စီးပြားလုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးသြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မစင္ေျခာက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ငါ ၀က္စာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး အေပၚ႐ံုအ၀တ္ကိုျဖန္႔ၿပီး မစင္ေျခာက္ေတြကို သယ္သြားသြားပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ မိုးၾကီးသည္းထန္စြာ ရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသားေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ထားတဲ့ မစင္ေတြက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို မစင္ေတြ ေပလူးကုန္ပါတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အျခားသူေတြက -ဒီလူ ႐ူးမ်ားေနေရာ့သလား၊ မစင္ထုပ္ၾကီးကို ညစ္ပတ္ေပေရစြာနဲ႔ ထမ္းလာတယ္-လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ထိုအမ်ိဳးသားက - ငါက ႐ူးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သင္တို႔ကသာ ႐ူးေနတာ။ ငါက ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ၀က္စာလုပ္မလို႔ သယ္လာတာ-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီအမ်ိဳးသားလိုပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီအယူအဆမွားေတြကို အရွက္မရွိ သယ္လာေနေသးတယ္”ဟု ႏွိပ္ကြပ္ေလသည္။
ထိုဥပမာျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား (သူမ်ားေတြ ကဲ့ရဲ႕မွာစိုးလို႔၊ အရွင့္ကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္လို႔ စသည္)ျဖင့္ သူ႕အယူအဆမ်ားကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၃)
အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ဆိုျပန္ေလသည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာ မသမာနည္းနဲ႔ ကစားတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့ အန္ကစားသမားနဲ႔ တူေနၿပီ”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“ေျပာျပမယ္ နားေထာင္၊ တစ္ခါက အန္ကစားပဲြၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အန္ကစားသမားေတြထဲမွာ ကစားသမားတစ္ဦးဟာ ႐ႈံုးႏိုင္တဲ့အန္ကို ပါးစပ္ထဲ မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီလို ညစ္ပတ္ၿပီးကစားေတာ့ သူကခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါကို ရိပ္မိတဲ့သူတစ္ဦးက သူ ပါးစပ္ထဲမ်ိဳတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္ေတြကို အဆိပ္လိမ္းၿပီးေတာ့ ကစားတယ္။ ဒီအခါမွာ ညစ္ပတ္တဲ့အန္သမားဟာ အန္ေတြကို မ်ိဳျပန္တယ္။ ထိုအခါ အဆိပ္သုတ္လိမ္းသူ အန္သမားက - အေဆြ သင္ဟာ ႐ႈံးမည့္အန္ကို မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီအန္ေတြမွာ အဆိပ္ေတြ လိမ္းထားတာကို သင္က မသိဘူး။ ယုတ္မာညစ္ပတ္တဲ့အန္သမား အန္ေတြကို မ်ိဳပါအံုး၊ ထပ္ထပ္မ်ိဳပါအံုး၊ သင္ဟာ အဆိပ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရလိမ့္မယ္-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း အဲဒီညစ္ပတ္တဲ့ အန္သမားလိုပဲ မေကာင္းတဲ့အယူအဆေတြကို မ်ိဳမိေနၿပီ။ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”ဟု တိုက္တြန္းျပန္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခပ္နာနာ ခပ္ျပင္းျပင္း ဥပမာမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ပါေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ အၿပံဳးမပ်က္။ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေၾကာင္းသာ ထပ္ေျပာဆိုေနခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
No comments:
Post a Comment