အျမင္ထဲက ဘ၀၊ ဘ၀ထဲက အျမင္

(၁)
ဇင္ဆရာၾကီး ဟက္ကူအင္ (Hakuin)ကို အနီးအနား၀န္းက်င္က အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနတဲ့ သူေတာ္စင္ၾကီးတစ္ဦးလို႔ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳၾကတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လွပေၾကာ့ရွင္းတဲ့ ဂ်ပန္မေလးကလည္း သူ႕ေက်ာင္းအနီးအပါးမွာ ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူ႕မိဘေတြဟာ သမီးေလးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနေၾကာင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဗဳန္းစားၾကီး သိလိုက္ရတယ္။ ဒါက သူ႕မိဘေတြအတြက္ အလြန္ ေဒါသထြက္စရာေကာင္းတယ္။ ဘယ္လုိေမးေမး ဘယ္သူနဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္၀န္ဆိုတာကို မေျပာဘူး။ ေနာက္ ၿခိမ္းေျခာက္ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့မွ ဟက္ကူအင္နဲ႔ ရတာပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဂ်ပန္မေလးမိဘေတြဟာ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ဟက္ကူအင္ဆီကို သြားခဲ့တယ္။ “သင့္ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သမီး ကိုယ္၀န္ရေနၿပီ”လို႔ ဆိုေတာ့ ဟက္ကူအင္က တစ္လံုးပဲ ျပန္ေျပာတယ္။
“ေအာ္…ဒီလိုလား”
ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေလး ေမြးဖြားလာတယ္။ သူ႕မိဘေတြက “ဒါ မင္းနဲ႔ရတဲ့ ကေလး မင္းေမြးစား”ဆိုၿပီး ဟက္ကူအင္ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ ဟက္ကူအင္က ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေမြးစားထားလိုက္တယ္။ ဒီလို လုပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကေလးအေဖအျဖစ္ ၀န္ခံတယ္လို႔ သေဘာရၿပီး လူေတြက သူ႕ကို မၾကည္ညိဳေတာ့ဘူး။ ဂုဏ္သတင္းေတြလည္း ေမွးမိွန္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟက္ကူအင္ဟာ နည္းနည္းမွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ဘူး။ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအခ်ိဳ႕ဆီကေန ႏို႔နဲ႔ အျခားလိုအပ္တာေလးေတြ ေတာင္းရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကာလေတြ ၾကာေညာင္းသြားေတာ့ ကေလးအေမျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္မေလးဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟက္ကူအင္ သူ႕ေၾကာင့္ ဒီလို ဒုကၡေတြ ခံစားေနရတာ၊ နာမည္ေတြ ပ်က္ေနရတာကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္တေတြ ရလာတယ္။ သူ႕မိဘေတြကို ငါးေစ်းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီကေလးရဲ႕အေဖျဖစ္ေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီစကားကိုလည္း ၾကားလိုက္ေရာ ဂ်ပန္မေလးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ဟက္ကူအင္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း သြားေရာက္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္တယ္။ ကေလးကိုလည္း ျပန္ေတာင္းပါတယ္။ ဟက္ကူအင္ကလည္း လိုလိုလားလား ခြင့္ျပဳပါတယ္။ စကားေတာ့ တစ္ခြန္းမွ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကို လွမ္းေပးရင္း တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
“ေအာ္…ဒီလိုလား”
(၂)
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပေတာ့ “ဒီေကာင္မ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကျမင္းၿပီးေတာ့၊ ဘုန္းၾကီးေတာ့ သနားစရာပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “ညက အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိဘူး၊ ဇင္ဘုန္းၾကီးရဲ႕ “ေအာ္…ဒီလိုလား”ဆိုတဲ့ အသံက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာတယ္၊ ေအးခ်မ္းမႈတစ္ခု ကူးစက္ခံလိုက္ရသလိုပဲ”တဲ့။ ေတြးေတြးေလး ေျပာျပပါတယ္။
(၃)
တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ငါကေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးၾကည့္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သတိရတယ္။ စိဥၥမာနကိုလည္း သတိရတယ္။ စိဥၥမာနဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို နာမည္ဖ်က္ခ်င္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကို ၀င္၊ လူမသိေအာင္ ျပန္ထြက္၊ မနက္မိုးလင္းခါနီးက်ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္သြားၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ညအိပ္ခဲ့သလိုလို လူေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ စာေတြမွာ သူ႕ေၾကာင့္ ဘုရား နာမည္ပ်က္တယ္လို႔ မေရးေပမယ့္၊ ငါကေတာ့ ေသခ်ာေျပာႏိုင္တယ္၊ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ နာမည္ပ်က္ခဲ့မွာပဲ၊ ဘုရားရွင္အေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သူေတြကေတာ့ သူဒီလိုလုပ္ေနတာကို ဘယ္ယံုမလဲ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို မယံုၾကည္သူေတြကေတာ့ စိဥၥမာနဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဘာညာဘာညာ စြပ္စဲြၾကမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္လည္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ နာမည္ပ်က္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ေပၚတဲ့အခါက်မွ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၾကရတာ။
အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ဟက္ကူအင္ဟာ ဒီစိဥၥမာနအျဖစ္မ်ိဳးထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ၾကံဳရတာပဲ။ ဂ်ပန္မေလးက စြပ္စဲြေတာ့လည္း မျငင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို မျငင္းလိုက္လို႔ သူ နာမည္ပိုပ်က္မွာလဲ သိမွာပါ။ ေမြးလာတဲ့ကေလးကို လာေပးေတာ့လည္း မျငင္းျပန္ဘူး။ ကေလးလက္ခံလိုက္လို႔ သူနာမည္ ထိပါးသြားမွာ၊ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းရမွာကိုလည္း သူ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ ေျပာခ်င္တာက အမွန္တရားလမ္းေပၚက လူေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္ က်ရႈံးမႈ မျဖစ္ဘူးဆိုတာပဲ”ဟု ေျပာရင္း နံရံထက္က ျပကၡဒိန္တစ္ခ်ပ္ကို လွမ္းေငးေနခဲ့တယ္။
(၄)
တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္လာခဲ့တဲ့ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက စကားစဖို႔ ဟန္ျပင္တယ္။ အားလံုးက သူဘာေျပာမလဲဆိုတာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ “ငါ့ကို ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ ေပးစမ္းပါ”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။ “ငါတို႔က တစ္ခုခု ေျပာေတာ့မယ္ ထင္ေနၾကတာ”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ “ေအး … ငါလည္း ေျပာဖို႔ ေစာင့္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ ေျပာေနတာေတြက ေကာင္းလြန္းေတာ့ ငါ စကားျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ”လို႔ ဆိုတယ္။ “ေအးပါကြာ… နိဒါန္းေတြ ဒီေလာက္ပ်ိဳးမေနေတာ့နဲ႔ ေျပာခ်င္တာ ေျပာလိုက္ကြာ”လို႔ အားမလို အားမရသံနဲ႔ တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္။
“ငါ ျမင္မိတာက ဒီလိုကြ၊ မင္းတို႔ေျပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးရယ္၊ မင္းတို႔ သံုးသပ္တဲ့ စကားေတြရယ္၊ ငါ ရလိုက္တဲ့အေတြးေလးရယ္… ဒါေတြကို ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ စကားစုေလးႏွစ္ခုက ပဲ့တင္လာထပ္တယ္။ -ဘ၀ထဲက အျမင္၊ အျမင္ထဲက ဘ၀-”
“ဟ ဆန္းလွခ်ည္လား၊ ေျပာပါအံုး”လို႔ အားရပါးရအသံနဲ႔ တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္တယ္။ “ပထမဆံုး အျမင္ထဲက ဘ၀ေပါ့။ ဘ၀ဆိုတာက တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇင္ဘုန္းၾကီး ဟက္ကူအင္၊ ဂ်ပန္မေလး၊ မိဘမ်ားနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္လူမ်ားရဲ႕ ဘ၀၊ သြယ္၀ိုက္ေသာအားျဖင့္ လူသားအားလံုးရဲ႕ ဘ၀။ အဲဒီမွာ အားၿပိဳင္မႈႏွစ္ခုက ဟက္ကူအင္နဲ႔အျခားသူမ်ားေပါ့။ ႏွစ္ဘက္၊ ဟက္ကူအင္ရဲ႕ဘ၀ဟာ ျဖဴစင္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္မေလးရဲ႕မိဘေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခိုး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆန္႔က်င္ေနလိုက္သလဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတာက ငါတို႔ေတြေကာ ကိုယ့္အျမင္ကို ဟုတ္လွၿပီဆိုၿပီး ဘ၀င္ေတြ ျမင့္ေနလိုက္ၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အျမင္ထဲက ဘ၀ေတြဟာ အစစ္အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာဘူး။ အေတြးထဲကဘ၀ေတြဟာ အျဖစ္မွန္နဲ႔ ေ၀းေနတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ အေတြးေတြထဲကို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းအမွား၊ အခ်က္အလက္မွားေတြက တရစပ္ ၀င္လာေနတယ္။ အဲဒီအမွားေတြ ေရာစပ္လိုက္တဲ့ ငါတို႔အျမင္၊ ငါတို႔အေတြးေတြဟာ တစ္ယူသန္လာတယ္၊ တစ္ဖက္သက္ဆန္လာတယ္။ တစ္ခါ ေနာက္တစ္ခုက ဘ၀ထဲက အျမင္ေပါ့။ ဒါကို ငါ သေဘာက်ေနမိတယ္။ ငါတို႔ေတြ ေျပာၾကမယ္၊ လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ တကယ့္ဘ၀ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ အျမင္မ်ိဳးကိုသာ အားကိုးသင့္တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ဘ၀ထဲက အျမင္သာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ငါေတြးေနမိတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
(၅)
စကား၀ိုင္းေလး ၿပီးသြားေတာ့ စကားလံုးေလးတစ္လံုးက သူ႕ဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ ျဖစ္ေနတယ္။ “အျမင္ထဲက ဘ၀၊ ဘ၀ထဲက အျမင္”လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ တီးတိုးရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ “ငါလည္း ငါ့အျမင္၊ ငါ့အေတြး သက္သက္ေလးနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ အျခားသူေတြရဲ႕ဘ၀ကို မွားမွားယြင္းယြင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ယူဆမိခဲ့သလဲ”။ ၿပီးေတာ့ “ငါ့ဘ၀ကိုေရာ အျမင္မွားေတြနဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ေနမိသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနႏိုင္မလဲ”။ သူႏွင့္ေလာကၾကီး အျပန္အလွန္ ျမင္ေနမိပံုကို သံုးသပ္ေနမိတယ္။ အျမင္ထဲက ဘ၀ကို အာ႐ံုမထားဘဲ ဘ၀ထဲက အျမင္ေတြသာ ျမင္မိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ ဘ၀ေတြကို အစစ္အမွန္အတိုင္း သိျမင္ဖို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေမတၱာတရားက ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လို႔ အေျဖတစ္ခု ရသည့္ပမာ ခံစားလိုက္ရတယ္။

အလွဓမၼ၊ စက္တင္ဘာနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား

ျမက္ခင္းျပင္မ်ားဟာ စိမ္းလန္းမႈရွိမေနရင္ ရင္ေအးစရာမရွိဘူး။ ျမစ္ေတြဟာ ပုံမွန္စီးဆင္းမႈမရွိရင္ မလွဘူး။ ငွက္ေတြမွာ အေတာင္ပံမဲ့ေနရင္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ လူမွာ လူ႕တန္ဖိုးမဲ့ေနရင္ လူရယ္လို႔ ေခၚဖို႔မလြယ္။ တန္ဖိုးက ဘာလဲ။ ဓမၼ…။ ဟုတ္တယ္။ ဓမၼ။

ဘာလဲ ဓမၼဆိုတာ။ နက္နဲတဲ့ ဓမၼေတြအေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ဓမၼက လူေတြမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ေဒသတစ္ခုမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ဒီဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္ အဲဒီအရပ္ေဒသဟာ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းတဲ့ ေဒသတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာသာ မရွိဘူးဆိုရင္ ဘာအလွတရားမွ မရွိတဲ့ေဒသၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သဘာ၀ေျမျပင္က အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနေတာ့ ေဘးႏိုင္ငံေတြအျမင္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာအတြက္လဲ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာၾကေတာ့တယ္။ ဗုဒၶသာသနာက ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ လူသားရဲ႕တန္ဖိုးေတြ ဆုတ္ယုတ္ေနရသလဲ။

ျမန္မာ…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာ။ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာေတြလဲ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ သူရဲေကာင္းမ်ား မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ၾကတာလဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။ ယခု အခ်ိန္အထိ လွေနသူေတြဟာ အယုတ္တမာေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ျပဳသမွ် ႏုခံေနၾကရတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အမိျမန္မာမွာ ရမ္းရမ္းကားကား က်င္လည္ေနခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ အနိစၥတရားကလဲ သူတို႔နဲ႔က်မွ ၾကာလြန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရႈံးမေပးခဲ့ဘူး။ တိုက္ခိုက္ေနဆဲ။ အသက္ေတြ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ေပးဆပ္ေနဆဲ။ ေပးအပ္ေနဆဲ။ ဒီထဲမွာ စက္တင္ဘာဆိုတာ အာဏာရႈးေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ရတနာ ေက်ာင္းသားေတြ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမွာ အသက္ဇီ၀ိန္ေၾကြခဲ့ရတယ္။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ကိုးကြယ္တဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္ေတြ ရက္စက္စြာ ႏွိမ္နင္းခံခဲ့ရတယ္။ သူပုန္စခန္း၀င္စီးသလို ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ၀င္စီးနင္းခံခဲ့ရတယ္။

ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထားတဲ့အရာကို ဖ်က္ဆီးခံရသူေတြဟာ နာက်င္ခံခက္သလိုမ်ိဳး ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေခါင္းကိုရိုက္၊ ဖိနပ္နဲ႔ကန္၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လုပ္တာကို ျမင္ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လူမဆန္စြာ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ရင္ထဲမွာေတာ့ နာလို႔ေပါ့။ က်င္လို႔ေပါ့။ ဗေလာင္ဆူလို႔ေပါ့။ ကမၻာပ်က္ခဲ့တဲ့ `လ´ေလ။

ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ့လားဗ်ာ။ မထင္နဲ႔။ လံုး၀မထင္လိုက္နဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူး။ ေရႊတိဂံုေပၚကို ဖိနပ္စီးၿပီးတက္ခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဘုန္းၾကီးေခါင္းကို ဂ်ပန္ေတြ ဖိနပ္နဲ႔ကန္တာကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကို အဂၤလိပ္ေတြ ဖမ္းလို႔ ျပည္သူေတြ ေဒါသထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ ေထာင္ထဲမွာ အစာအငတ္ခံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတုန္းက ျပည္သူေတြ နာက်င္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ……..မ်ိဳး၊ …….မ်ိဳး၊ ကမၻာေၾကေပမယ့္ ဥဒါန္းေၾကႏိုင္ရိုးလား။ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ နာက်င္ခံခက္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဘက္ေတြဟာ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ပြင့္ေနဆဲ။ ကမၻာမေၾက ဥဒါန္းေတြဟာ စစ္အာဏာရူးေတြဆီ မုန္တိုင္းေတြလို တိုး၀င္တိုက္ဖ်က္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာလိုက္မယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးေရာ့လားလို႔။ စက္တင္ဘာက ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာတယ္။

စက္တင္ဘာက ဘာအက်ိဳးအျမတ္ရခဲ့သလဲတဲ့။ စက္တင္ဘာဆိုတာ အလွဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့လို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တာ။ စက္တင္ဘာေၾကာင့္ရလာတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြထဲမွာ `ပန္းတိုင္´ဆိုတာ မပါေသးလို႔ အက်ိဳးတရားမွာ ေတာင္ပံေတြ မစံုေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာႏိုင္တာက အာဏာရူးေတြဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ သရဲသဘက္ေတြနဲ႔မျခား ေအာ့ေၾကာလန္စရာေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိသြားခဲ့တယ္။ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ေခြးေခါင္းၾကီး ရုပ္လံုးေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘုရားေတြတည္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္ၿပိး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာသာသာသနာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္သူေတြပါလို႔ဆိုေနတဲ့ အာဏာရူးၾကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အာဏာကို ထိပါးလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶကိုေတာင္ ခ်နင္းဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိသူမ်ားဆိုတာ ထင္ရွားသိသာခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို အက်ိဳးအျမတ္ေတြလို႔ ဆိုမလား။ ပန္းတိုင္မပါေသးတဲ့ ဒီအက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေသးဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၈၈-က ၿပီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သလို စက္တင္ဘာကလဲ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲကေတာ့ မၿပီးေသးဘူး မဟုတ္လား။ မၿပီးေသးတဲ့ တိုက္ပြဲေတြထဲမွာ ေအာက္ေမ့အမွတ္ရျခင္းအခမ္းအနားေတြနဲ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကဖို႔လဲ လိုတယ္ေလ။ ယူစရာရွိတာေတြကို ယူ၊ ထားခဲ့စရာေတြကို ထားခဲ့၊ ေရွ႕ဆက္ရမွာေတြကို စဥ္းစား။ `လမ္းကား အမ်ားၾကီးရွိ၏၊ သို႔ေသာ္ ပန္းတိုင္ကား တစ္ခုသာတည္း´ဆိုတဲ့ တာအုိ၀ါဒရဲ႕ နာမည္ၾကီးစာသားေလးလို လမ္းအမ်ားၾကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသက္ဇီ၀န္မေၾကြသေရြ႕ အာဏာရွင္မ်ား က်ဆံုးေစႏိုင္မယ့္ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ေနၾကရပါလိမ့္မယ္။

စက္တင္ဘာက ထိုးျပလိုက္တဲ့ ဆလိုက္ေတြထဲမွာ အာဏာရူးေတြရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါး ပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိျမင္တယ္လို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ရမယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ။

လြင္ျပင္ရိုင္း

ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ အဇၥ်တၱမ်ား

(၁)

ဂူဒို(Gudo)ဆိုတာ ဂ်ပန္အင္ပါယာကိုယ္တိုင္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးျဖစ္တယ္။ အင္ပါယာရဲ႕ဆရာဆိုေပမယ့္ သူက ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ကန္နဲ႔ ေအးေဆးသက္သာေနသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနရာအႏွံ႔ကို သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္သြားေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အီဒိုၿမိဳ႕ (Edo)ကို သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ တက္ကန္နက(Takenaka)ဆိုတဲ့ ရြာေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ အီဒိုၿမိဳ႕ဆိုတာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြ အေျခစိုက္ရာ ေတာ္၀င္စစ္သူၾကီးတစ္ဦးရဲ႕ၿမိဳ႕ ျဖစ္တယ္။ ရြာေလးကို သူေရာက္သြားေတာ့ ညေနခင္းအခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ မိုးက သည္းၾကီးမဲၾကီးရွာခ်လိုက္တယ္။ ဂူဒိုကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး စိုလို႔ရႊဲလို႔ေပါ့။ သူ႕ရဲ႕ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေလးလည္း ျပတ္သြားတယ္။ ရြာနားက လယ္သမားအိမ္မွာ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေလးငါးရံေလာက္ ရွိေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သြား၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။

တစ္ကိုယ္လံုး စိုရဲႊေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အိမ္ရွင္မေလးက ဖိနပ္တစ္ရံလွဴလုိက္တယ္။ အိမ္ထဲကို ၀င္ဖို႔လည္း ဖိတ္လိုက္တယ္။ တစ္ညေလာက္ သူ႕အိမ္မွာ တည္းခိုဖို႔လည္း ေျပာလိုက္တယ္။ ဂူဒိုကလည္း လက္ခံတယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ ဂူဒိုက အိမ္ထဲကို ၀င္တယ္။ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သုတ္ေတာ္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဂူဒို႔ကို သူ႕အေမနဲ႔ကေလးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္။

ဂူဒို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္မိသားစုလံုးက စိတ္ဓာတ္က်၊ စိတ္ဆင္းရဲေနၾကပါလားဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ”လို႔ ဂူဒိုက ေမးတယ္။ “ကၽြန္မေယာက္်ားေပါ့၊ သူက ေလာင္းကစားသမား၊ အရက္သမားေလ၊ ေလာင္းကစားလို႔ႏိုင္ရင္ အရက္ေသာက္တယ္၊ မၾကား၀ံ့မနာသာစကားေတြ ေျပာတယ္၊ သူ႐ႈံးၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးဆီက ေငြေတြ ေခ်းေတာ့တာပဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံ သူ တအားမူးလာရင္ အိမ္ကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ရပါ့မလဲ”လို႔ အားကိုးတၾကီးနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။

“ကၽြႏ္ုပ္ ကူညီပါ့မယ္”လို႔ ဂူဒိုက ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ “ေရာ့.. ဒီမွာ ေငြ၊ ၀ိုင္တစ္ဂါလံ၀ယ္ခဲ့၊ စားေကာင္းမယ့္ဟာေလးေတြလဲ ၀ယ္ခဲ့၊ ၿပီးရင္ မင္းဟာမင္း အနားယူလိုက္၊ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕ တရားထိုင္လိုက္အံုးမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ညသန္းေခါင္က်ေတာ့ ကိုအမူးသမား ေရာက္လာၿပီ။ သူက လံုး၀ကို မူးေနၿပီ။ ေရာက္လာတာနဲ႔ “ေဟ့… မိန္းမ၊ ငါ ျပန္ေရာက္ၿပီ၊ ဘာစားစရာ ရွိလဲကြ”ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂူဒိုက “ငါ့မွာ စားစရာ ပါတယ္ေဟ့”လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ကၽြႏ္ုပ္ မိုးမိလာလို႔ ခင္ဗ်ားမိန္းမက ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ဒီအိမ္မွာ တစ္ညတည္းဖို႔ ဖိတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ဒီည ဒီမွာ တည္းေနတာျဖစ္တယ္”လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။

“ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္က ၀ိုင္နဲ႔ငါးေတြ ၀ယ္ေပးတာ၊ ကဲ…သင္လည္း စားလိုက္ေသာက္လိုက္ပါအံုး”လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ အမူးသမား ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ၀ိုင္ေသာက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္သြားေတာ့တယ္။ ဂူဒိုကေတာ့ သူ႕ေဘးမွာပဲ တရားထိုင္ေနတယ္။ မိုးလင္းေတာ့ အမူးသမား ႏိုးလာတယ္။ ညက ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဂူဒိုဘက္လွည့္ၿပီး “မင္း ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလာတာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဂူဒိုကေတာ့ တရားထိုင္ဆဲပဲ။ “ေအာ္… ကၽြႏ္ုပ္လား၊ က်ိဳတိုရဲ႕ ဂူဒိုပဲ (က်ိဳတိုၿမိဳ႕က ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဂူဒိုပဲ)၊ ကၽြႏ္ုပ္ အီဒိုၿမိဳ႕ကို သြားမလို႔”လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အမူးသမား သူ႕ကိုယ္သူ ရွက္သြားတယ္။ အင္ပါယာအရွင္သခင္ရဲ႕ဆရာ ဂူဒို႔ကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေတာင္းပန္တယ္။

ဂူဒိုက ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ဆက္ေျပာေနတယ္။ “ဘ၀မွာ ဘယ္အရာမွ အၿမဲမတည္ဘူး၊ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလး၊ မင္းက ေလာင္းကစားေတြ လုပ္တယ္၊ အရက္ေတြ ေသာက္တယ္။ မင္းမွာ ဘာကိုမွ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းမိသားစုေတြလည္း မင္းေၾကာင့္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနရတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အမူးသမားဟာ အိပ္မက္က ႏိုးလာသူလို အသိဉာဏ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ႏိုးၾကားလာတယ္။ “မွန္လိုက္ေလ”လို႔လည္း ေၾကြးေၾကာ္လိုက္တယ္။ “အရွင္ ဒီလို ေဟာျပေပးတဲ့ ေက်းဇူးေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ျပန္ဆပ္ရမလဲ”လို႔ ေျပာၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းထိ လိုက္ပို႔တယ္။

၃-မိုင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဂူဒိုက “မင္းျပန္ေတာ့”လို႔ ေျပာတယ္။ “၅-မိုင္ေလာက္ထိေတာ့ လိုက္ပို႔ပါရေစ”လို႔ ေျပာတယ္။ ၅-မိုင္ေလာက္ရွိေတာ့ ဂူဒိုက ျပန္ဖို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀-မိုင္ေလာက္ လိုက္ပါရေစေျပာၿပီး ဆက္လိုက္လာျပန္တယ္။ ၁၀-မိုင္ေတာ့ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ဂူဒိုက ျပန္ဖို႔ေျပာေတာ့ “တစ္သက္လံုး အရွင့္ေနာက္ လိုက္ေနပါရေစ”လို႔ ေတာင္းပန္တယ္။

ယေန႔ေခတ္ ဇင္ဘုန္းၾကီးေတြဟာ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဂူဒိုရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြကေန ဆင္းသက္လာတာျဖစ္တယ္။ အမူးသမားတစ္ျဖစ္လဲ ဇင္ဘုန္းၾကီးရဲ႕ အမည္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ေတာ့တဲ့ “မုနန္ (Mu-nan)”ျဖစ္ပါတယ္။

(၂)

အထက္ပါ ဇင္၀တၳဳေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ စုဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ၀တၳဳေလးက ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျမင္ေတြက ကဲြတယ္။ စာဖတ္သူရဲ႕ ဆ႒မအာ႐ုံကို ထိခတ္လာခဲ့တာက တူညီတဲ့ဇာတ္ေလး ျဖစ္တယ္။ တူညီတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးကို ႏွလံုးသားနဲ႔ ပုတ္ႏႈိးၾကည့္တဲ့အခါ မတူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိဳ႕က မုနန္တရားရသြားတာကို အားက်မယ္။ အခ်ိဳ႕က မိသားစုေလး အထီးက်န္ က်န္ခဲ့မွာကို သနားတယ္။ ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ၿပီး ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ယေသာ္ဓရာကို ထားခဲ့တဲ့ သိဒၶတၳကို အျပစ္တင္တယ္။ ဒီ၀တၳဳေလးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။

(၃)

ဇင္၀တၳဳေလးအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္ေတာ့ “မုနန္ တရားရသြားတာ၊ ေအးခ်မ္းသြားတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုေလး ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ေနမွာကို ပိုေတြးမိတယ္ကြာ”လို႔ တစ္ေယာက္က ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ “ဒါဆို မုနန္ မိသားစုကို စြန္႔ခြါခဲ့တာဟာ မတရားဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တာလား”လို႔ေမးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ၿပီး ေခါင္းညိမ့္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ေယာက္က သေဘာတူပံုေတာ့ မရပါဘူး။ “လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမဳပ္ႏွံႏိုင္မယ့္ ၀ပ္က်င္းေလးကို ရွာေနၾကတာပဲ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာကလည္း အဓိကက ကိုယ္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပဲ၊ ကိုယ္မွအပ အျခားသူဆိုတာ ဒုတိယေနရာမွာပဲ ရွိတယ္။ ဘုရားေဟာပါဠိတစ္ပုဒ္ၾကားဖူးတယ္။ အေဖာ္ဆိုတာကို ဒုတိယ-တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေပါ့။ အခု မုနန္ဟာ မိုက္ခဲ့တယ္။ ဆိုးသြမ္းခဲ့တယ္။ ဂူဒိုနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူျမွဳပ္ႏွံရမယ့္ သူ႕၀ပ္က်င္းေလးကို သူေတြ႕သြားတာ။ ေယာက္်ားျဖစ္သူ မုနန္မွ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕မိန္းမလည္း ဒီထက္ေအးခ်မ္းတဲ့ရိပ္ၿမံဳေလးကိုသာေတြ႕ရင္ မုနန္ကို ထားခဲ့မွာပဲ။ လူဆိုတာ အစားထိုးမရခင္အခ်ိန္မွာ ဒါမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ရွိတယ္။ အစားထိုးစရာရသြားလို႔ကေတာ့ မရွိမျဖစ္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ငါတို႔အေနနဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ (ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ လူၾကီး၊ လူငယ္၊ အပ်ိဳ၊ အအို၊ အိမ္ေထာင္ရွိ၊ မရွိ) ေအးၿငိမ္းရာေလးကို ရွာေတြ႕သြားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ငါတို႔အေနနဲ႔ ၀မ္းသာသင့္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေအးၿငိမ္းမႈဆိုတာ အလြန္ရွားပါးၿပီး အဖိုးတန္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္လို႔ပဲ”လို႔ တရစပ္ ေျပာေနပါတယ္။

(၄)

“မင္းကေရာ ဘယ္လို ေတြးမိသလဲ”လို႔ ေဘးနားမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ “ငါ ေတြးေနမိတယ္ကြ”လို႔ဆိုေတာ့ “ေအးေလ… မင္းေတြးေနတာ ငါတို႔လည္း သိတာေပါ့၊ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”လို႔ ေျပာတာေလ။ “ေအးကြာ… မင္းတို႔ ေျပာတာေတြကို ငါ သူ႕အပိုင္းနဲ႔သူ လက္ခံပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ စိတ္၀င္အစားဆံုး အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း မိသားစုအတြင္းကေန ႐ုန္းထြက္သြားခဲ့တဲ့ မုနန္ကို မိသားစုတာ၀န္မေက်ပြန္သူလို႔ ယူဆေနတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ငါေတြးေနတာက မုနန္ကို ႏွစ္ဘ၀ ျမင္ၾကည့္တယ္၊ မိသားစုကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ မုနန္ရယ္၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀မွာ လူအမ်ားကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတဲ့ မုနန္ရယ္…အဲဒီႏွစ္ဘ၀ကို မင္းတို႔ ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ၊ သာမန္ေလးပဲၾကည့္၊ ဘယ္ဘ၀က အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစေနသလဲဆိုတာကိုေလ၊ တခ်ိဳ႕က ေျပာခ်င္ေျပာမွာေပါ့၊ အရက္မေသာက္၊ ေလာင္းကစားမလုပ္ဘဲ မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုေကၽြးေမြးေနတဲ့ မုနန္ဘ၀ ျဖစ္လို႔ရသားပဲလို႔။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔က မုနန္မွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီေတာ့ ငါေတြးေနမိတာက မင္းတို႔အေနနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသြားတဲ့ မုနန္ကို အျပစ္မတင္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ”လို႔ စကားေတြ တရစပ္ေျပာၿပီး ၿငိမ္ေနျပန္ပါတယ္။

(၅)

“ကိုယ္ကေတာ့ မုနန္တရားရသြားတာေတြ၊ မိသားစုကို စြန္႔ခြါထားခဲ့တာေတြ၊ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာက လူေတြရဲ႕ အတြင္းအဇၥ်တၱပဲကြ၊ မင္းတို႔ၾကည့္ေလ၊ မုနန္ဟာ လူ႕ဘ၀အျမင္နဲ႔ဆိုရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစုအေပၚ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ေကၽြးေမြးသူ မဟုတ္ဘူး၊ ဆူပူေသာင္းက်န္းတတ္တယ္၊ မိန္းမကို အႏိုင္က်င့္တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္၊ ေလာင္းကစားလုပ္တယ္၊ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ စိတ္သေႏၶ ပါလာခဲ့တယ္လို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္သလဲ၊ အဲဒီအခါက မုနန္တစ္ေယာက္ ဒီလို ေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မထင္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းအဇၥ်တၱဆိုတာ ျမင္ႏိုင္ခဲတယ္”လို႔ ေျပာေနတယ္။

“ဒီေန႔ကစၿပီး - ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ကြာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူပီသမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူေမြးေျပာင္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ငါ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အထင္မေသးေတာ့ဘူး။ လူတိုင္းမွာ ျမင္ႏိုင္ခဲတဲ့ အဇၥ်တၱေတြ ရွိတယ္။ အျမင္ရခက္တဲ့ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ပါရမီဓာတ္ခံေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီေန႔ လူေပြ လူ႐ႈပ္တစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူေတာ္စဥ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အေရးအၾကီးဆံုးလို႔ ငါထင္တဲ့ ေလာကအျမင္တစ္ရပ္ကိုလည္း ရလိုက္တယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ တန္ခိုးၾကီးတဲ့ သူေတာ္စင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ဘုန္းၾကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ အထင္မၾကီးေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြမွာ ျမင္ႏိုင္ခဲတဲ့ အဇၥ်တၱေတြ ရွိတယ္။ ဒီေန႔ သူေတာ္စင္ဟာ ေနာက္တစ္ေန႔ သူယုတ္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားႏိုင္လို႔ပဲ” ခိုင္ခိုင္မာမာ ေလးေလးနက္နက္ ဆိုေနပါေတာ့တယ္။

(၆)

စကား၀ိုင္းေလးၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ မုနန္၏ ေအးခ်မ္းမႈကို ဓာတ္ကူးေနခဲ့တယ္။ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္က စူးစူး၀ါး၀ါး ထေအာ္တယ္။ နံရံတစ္ဖက္ျခမ္းတိုက္ခန္းက တီးတိုးသံနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရတယ္။ သူ႕အဇၥ်တၱထဲကို သူ ႏႈိက္ၾကည့္တယ္။ “သူမ်ား အဇၥ်တၱမေျပာနဲ႔ ငါ့အဇၥ်တၱေတာင္ ငါ မျမင္ႏိုင္ေသးပါလား”လို႔ ၿငီးတြားေနေတာ့တယ္။

စစ္တပ္ႏွင့္ ပါဏာတိပါတကံ

ေမး။ ။ တပည့္ေတာ္ တစ္ခု ေမးေလွ်ာက္ပါရေစ..... ဗုဒၶဘာသာတြင္ ပါဏာတိပါတံ မက်ဴးလြန္ရဘူးလို႔ နားလည္ထားပါတယ္... ဘယ္လိုနည္းလမ္းႏွင့္မဆို က်ဴးလြန္ခြင့္မရွိပါ...... ယေန႔ ကမာၻစစ္တပ္မ်ား၊ ျမန္မာျပည္မွ စစ္တပ္မ်ားမွ စစ္သားမ်ားမည္သို႔ ျပရပါမည္နည္း။ တိုင္းျပည္ကို မည္သို႔ ကာကြယ္ရပါေတာ့မည္နည္း။ ဘာအေရးကိစၥကိုမွ ဦးတည္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုလ်င္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံမ်ား စစ္တပ္ထားျခင္းသည္ ခုခံကာကြယ္သည္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဘုရားေဟာႏွင့္ မညီဟု နားလည္မိပါသည္ဘုရား။ ေက်းဇူးျပဳ၍ မည္သို႔ ျဖစ္ရမည္၊ ဘုရားေဟာအမွန္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ တင္ေလွ်ာက္အပ္ပါသည္ ဘုရား.....
(အမွန္တကယ္သိလိုသူ)

မွတ္ခ်က္…..
ေမးခြန္းေမးသူက ဤအေမး၊ အေျဖကို အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ တင္ဖို႔ ေမးထားတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမးသူကိုယ္တုိင္ရဲ႕ နာမည္လည္း အသံုးမျပဳထားသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ အျခားဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္လည္း သိသင့္သိထိုက္တဲ့အရာတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ယူဆတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္….

ေျဖ။ ။ ဒီေမးခြန္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ အဓိက ျပႆနာက စစ္တပ္တည္ရွိျခင္းနဲ႔ ပါဏာတိပါတကံ ဆန္႔က်င္မႈျဖစ္ေနသေယာင္ ထင္ျမင္စရာရွိေနတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုရင္ စစ္တပ္ဆိုတာ မရွိရဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သလား။ သို႔မဟုတ္ စစ္တပ္ရွိေနျခင္းဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္သလား။ ဗုဒၶဘာသာက သူ႕အသက္မသတ္ရဘူးလို႔ ေျပာၿပီး စစ္တပ္ရွိမႈကိုေတာ့ မျငင္းပယ္ထားဘူး၊ ဒါဟာ ေရွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္သလား။ ဒီလို အေတြးမ်ိဳးက ေယဘုယ် ၾကည့္ရင္ ျဖစ္သင့္တယ္။ ေမးသင့္ေမးထိုက္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါကို နားလည္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ သိထားသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အခ်ိဳ႕ကို ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါမယ္။

ပထမဆံုး ေမးခြန္းထဲက ေမးသူရဲ႕ စကားရပ္ေလးေတြကို အရင္ဆံုး ေျပာၾကည့္ရေအာင္….
“ဗုဒၶဘာသာတြင္ ပါဏာတိပါတကံ မက်ဴးလြန္ရဘူးလို႔ နားလည္ထားပါတယ္”တဲ့။ သာမန္ၾကည့္ရင္ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ (အဲဒီစကားရပ္)ရဲ႕ concept ကို သိဖို႔ လိုပါတယ္။ Concept အရ ဆိုလိုခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ကဲြသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မကဲြျပားဘဲ၊ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ အတိအက်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာရရင္ “ဗုဒၶဘာသာတြင္ ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္လွ်င္ ရရွိလာႏုိင္ေသာအျပစ္တို႔ကို အေၾကာင္း+အက်ိဳးျပလွ်က္ မက်ဴးလြန္သင့္ေၾကာင္း ညႊန္ျပထားတယ္လို႔ နားလည္ထားပါတယ္”လို႔ ဆိုမွသာ ဗုဒၶဘာသာကို အတိအက် ထင္ဟပ္မိပါလိမ့္မယ္။ ေအာက္မွာ ထပ္ရွင္းျပပါမယ္။

“သူ႕အသတ္ကို မသတ္နဲ႔”

ဒီစကားေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ခရစ္ယာန္က်မ္းစာမွာ ပညတ္ေတာ္ (၁၀)ပါး ရွိတယ္။ အျခားဘာသာေတြမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အသက္မသတ္ရဆိုတာေတြ ပါတယ္။ လူ႕(တိရစၧာန္မ်ား မပါ) အသတ္ကို မသတ္ရဘူးလို႔ တားျမစ္ထားၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မသတ္ရတာလဲ။ သူတစ္ပါးအသတ္ကို ဘာေၾကာင့္ မသတ္နဲ႔လို႔ ေျပာတာလဲ။ ေလ့လာၾကည့္လိုက္ရင္ ေယဘုယ်အေၾကာင္း (၂)ခ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။ နံပါတ္ (၁)က ထာ၀ရဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ျမြတ္စကားျဖစ္လို႔။ နံပါတ္ (၂)က ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားရွိျခင္းအားျဖင့္ မသတ္သင့္ေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္။ သတ္ရင္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ထာ၀ရဘုရားရဲ႕ ပညတ္ေတာ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ အျပစ္ၾကီးတယ္။ ေယဘုယ်ေတာ့ ဒီအဓိပၸာယ္ပဲ ထြက္ပါတယ္။ ထာ၀ရစကားကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ဆန္႔က်င္ရာ ေရာက္တယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာတရားကို ဆန္႔က်င္ရာက်တယ္။

ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ သူ႕အသတ္ကို မသတ္ရ..လို႔ ေဂါတမဗုဒၶက ပညတ္ထားသလား။ အေျဖကေတာ့ “မဟုတ္ဘူး”။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားက သူ႕အသတ္မသတ္ရလို႔ မပညတ္ထားဘူး။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ နည္းနည္းထူးဆန္းသြားမယ္ထင္တယ္။ ဦးဇင္းဆိုလိုတာကို ေအာက္မွာ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႕အသတ္(အသက္ရွိသတၱ၀ါအားလံုး)ကို သတ္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ဘာေတြ ခံစားရတတ္တယ္။ မသတ္ရင္ ဘယ္လို အက်ိဳးထူးေတြ ရႏိုင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ေျပာတယ္။

“သူတစ္ပါး(သက္ရွိသတၱ၀ါအားလံုး)ရဲ႕ အသက္ကို သတ္ျဖတ္ရင္ အသက္တိုျခင္း၊ အနာေရာဂါမ်ားျခင္း၊ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ အားအင္ခ်ိနဲ႔ျခင္း၊ အေၾကာက္တရား အားၾကီးျခင္း၊ မိတ္ေဆြ နည္းျခင္း၊ သူတစ္ပါးသတ္တာ ခံရျခင္း…..စတဲ့အက်ိဳးတရားေတြကို ခံစားရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းဟာ မေကာင္းတဲ့အကုသိုလ္ပဲ၊ အကုသိုလ္ဆိုတာ ပဟာတဗၺ-ပယ္သင့္တဲ့အရာ၊ အကတၱဗၺ- မျပဳသင့္တဲ့အရာျဖစ္တယ္”
လို႔ ေဟာပါတယ္။ “ပဟာတဗၺ၊ အကတၱဗၺ”ဆိုတဲ့ ပါဠိေလးက “should eradicate, should not do” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။ အထက္ပါ အက်ိဳးတရားေတြကို မေၾကာက္ရင္ မိမိဆႏၵအရ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေပါ့ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါက အေရးၾကီးတယ္ေနာ္။

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားက သူ႕အသတ္မသတ္ရလို႔ မပညတ္ထားဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာအလိုအရ သူေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မွန္ေနတဲ့အမွန္တရားဆိုတာ မရွိဘူး။ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒေတြမွာေတာ့ ထာ၀ရက မွန္တယ္လို႔ ပညတ္ထားလိုက္လို႔ မွန္ေနတဲ့အရာေတြ ရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေဂါတမျမတ္စြာက မွန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ မွန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သဘာ၀အရကိုက မွန္ေနလို႔ မွန္ေနတာ။ ဆိုလိုတာက အေၾကာင္း+အက်ိဳးကို ခ်ျပတယ္။ အေၾကာင္း+အက်ိဳးကို သရုပ္ခြဲျပတယ္။ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္က ကာယကံရွင္ရဲ႕ တာ၀န္ပါ။ ဒီကဲြျပားခ်က္ကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားေစလိုပါတယ္။

ပညတ္ေပးတယ္၊ သတ္မွတ္ေပးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ “မလုပ္နဲ႔၊ လုပ္ရင္ ပညတ္သူကို ဆန္႔က်င္တာပဲ”လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္ပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာၾကည့္ရေအာင္။ အထက္လူၾကီးတစ္ေယာက္က “ေဟ့ေကာင္ ဒါကို လုပ္လိုက္စမ္း သို႔မဟုတ္ ဒါကို လံုး၀မလုပ္ပါနဲ႔”လို႔ ေျပာတာဟာ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္နဲ႔ လံုး၀မလုပ္ရဆိုတဲ့ အမိန္႔အာဏာသံ ရွိပါတယ္။ ပံုေသသတ္မွတ္ခ်က္ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ “မလုပ္ရင္ေတာ့ မင္း အျပစ္က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ပါတယ္ သို႔မဟုတ္ လုပ္ရင္ေတာ့ မင္း ငါ့ကို ဆန္႔က်င္တာပဲ”လို႔ သက္မွတ္ေပးရာက်ပါတယ္။

ဒီလို မဟုတ္ဘဲ “ဒါေလးလုပ္ရင္ေတာ့ ဒီလို အက်ိဳးတရားေတြ ရွိတယ္။ ဒါကို လုပ္ရင္ေတာ့ မင္းလည္း မေကာင္းဘူး၊ မင္းမိသားစုအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ မင္းပတ္၀န္းက်င္လည္း မေကာင္းဘူး၊ အဲဒီ မေကာင္းတာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါကို မလုပ္ပါနဲ႔လား။ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး”။ ဒါက်ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္နဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းပုဂၢလိက လြတ္လပ္မႈကို ဦးစားေပးရာ က်တယ္။ “မင္း ဒါကို မလုပ္သင့္ဘူး”လို႔ ငါေျပာတယ္။ လုပ္ရင္ေတာ့ မင္းကို ငါကေတာ့ ဘာအေရးယူမႈမွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းလုပ္တဲ့အလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကိုေတာ့ မင္းပဲ ခံစားရမယ္။ ဒါက ဗုဒၶ၀ါဒရဲ႕ အေၾကာင္း+အက်ိဳးနိယာမနဲ႔ လူသားအေပၚ ေပးတဲ့အၾကံဉာဏ္ပဲ။ ဗုဒၶ၀ါဒက လူသားကို အမိန္႔မေပးပါဘူး။

ဗုဒၶ၀ါဒက “လုပ္ျခင္းနဲ႔ မလုပ္ျခင္း” ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ ၀င္ေရာက္ျခယ္လွယ္မႈမရွိဘူးဆိုတာကို အရင္ဆံုး နားလည္ထားရမယ္။ လုပ္သင့္ျခင္းနဲ႔ မလုပ္သင့္ျခင္းဆိုတဲ့ ဒႆန၊ အျမင္၊ အေတြးအေခၚေတြကိုပဲ လမ္းေၾကာင္းေပးပါတယ္။ လုပ္သင့္ရင္ လုပ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ မလုပ္သင့္ရင္လည္း မလုပ္သင့္ေၾကာင္းကို အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္းကို ခ်ျပ႐ံုသာခ်ျပၿပီး လုပ္ဖို႔၊ မလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္တာ၀န္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ကိုပဲ အာဏာကုန္ လႊဲအပ္ထားပါတယ္။ ဒီအခ်က္က ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒေတြနဲ႔ ကြာဟေနတဲ့ အဓိကအခ်က္ပဲ။

“ၾကိဳက္ရာေရြး”

ဒီေတာ့ ေမးခြန္းေမးသူရဲ႕ “ဘယ္လိုနည္းလမ္းႏွင့္မဆို က်ဴးလြန္ခြင့္မရွိပါ”ဆိုတဲ့စကားကလည္း အရာမထင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ က်ဴးလြန္ခြင့္ရွိပါတယ္။ က်ဴးလြန္ခ်င္ က်ဴးလြန္ေပါ့။ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံပဲ။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ “အေကာင္း+အဆိုး လုပ္ပိုင္ခြင့္”အားလံုး လူသားမွာ အျပည့္ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ “က်ဴးလြန္ခြင့္၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခြင့္”ဆိုတဲ့ ဘက္ႏွစ္ခုလည္း အျပည့္ရွိေနတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းအဆိုး လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကိုေတာ့ သင္ တာ၀န္ယူရမယ္။ ဘယ္ထာ၀ရ၊ ဘယ္ဖန္ဆင္းရွင္ကမွ ဥဳံဖြဆိုၿပီး လုပ္ေပးလိုက္လို႔ မရဘူး။ ဒါက ဗုဒၶ၀ါဒရဲ႕ အဓိက ေသာ့ခ်က္ပဲ။

“ဘုရားေဟာနဲ႔ ညီမညီ”

ေနာက္ၿပီး ေမးခြန္းရွင္က “တိုင္းျပည္ကို မည္သို႔ ကာကြယ္ရပါေတာ့မည္နည္း။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံမ်ား စစ္တပ္ထားျခင္းသည္ ခုခံကာကြယ္သည္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဘုရားေဟာႏွင့္ မညီဟု နားလည္မိပါသည္ဘုရား”
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာေပးခဲ့တဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ သို႔မဟုတ္ ဗုဒၶ၀ါဒေသာ့ခ်က္ကို နားလည္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ “ဘုရားေဟာႏွင့္ မညီဟု နားလည္မိပါသည္ဘုရား”လို႔ ေမးေနစရာေျပာေနစရာလည္း မရွိေတာ့ပါ။ အခုေျပာတဲ့အထိ နားလည္မိၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒက ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘုရားေဟာႏွင့္ ညီျခင္းမညီျခင္းကို အဓိက မထားပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဗုဒၶ၀ါဒက ညႊန္ျပတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈလုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပခ်က္ေတြကို ရွင္းလင္းေသခ်ာစြာ နားလည္ၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္ျဖင့္ အေကာင္းဆံုး ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေရးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။

“ေလာကအေရး၊ ဓမၼအေရး”

တစ္ခါ ေနာက္ထပ္သိသင့္တာ၊ သတိျပဳစရာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒဆိုတာ ေလာကုတၱရာေရးကိုသာ အဓိက ေဟာၾကားညႊန္ျပတဲ့ ဘာသာမဟုတ္ဘူး၊ ေလာကေရးကိုလည္း အဓိကအစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္အေနနဲ႔ လက္ခံထားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေလာကေရးက ေလာကေရးသက္သက္၊ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးက ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရး သီးသန္႔ခဲြျခားထားပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္ကလဲ “အရွင္မင္းၾကီး… တိုင္းျပည္ကာကြယ္တဲ့စစ္တပ္မထားနဲ႔၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ငါနဲ႔ ဆန္႔က်င္တယ္”လို႔ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ စစ္တပ္ရွိမႈကို လက္ခံခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ ေဟာၾကားခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ စစ္တိုက္တဲ့ ေကာသလဘုရင္စတဲ့ ဘုရင္ေတြ၊ စစ္သူၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း စစ္တပ္မရွိသင့္ေၾကာင္း မေဟာၾကားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ မေဟာတာလဲ။ ေလာကအေရးဆိုတာကို သို႔မဟုတ္ ေလာကနိယာမကို သိျမင္သေဘာေပါက္ထားလို႔ပါပဲ။

ေနာက္ၿပီး ေစတနာကိုလည္း ထည့္တြက္ရပါမယ္။ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို “မင္း ဘာျဖစ္လို႔ စစ္သား လုပ္ခ်င္လဲ”လို႔ ေမးရင္ (ေယဘုယ်အားျဖင့္) “ငါ လူသတ္ခ်င္လို႔ စစ္သားလုပ္တာ”လို႔ေတာ့ ဘယ္စစ္သားမွ ေျဖမယ္မထင္ပါဘူး။ ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္ခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ စစ္သားလုပ္သူရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ေယဘုယ်လို႔ ထပ္ျဖည့္ပါအံုးမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္သားလုပ္သလဲဆိုေတာ့ မိမိေနထိုင္ရာ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ခ်င္လို႔ပါ။ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို ကာကြယ္ခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့ ေစတနာက အရင္းခံပါတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆိုသလို အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ေစတနာေတြက ကဲြျပားေနမွာပဲ။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက စစ္သားလုပ္ျခင္းဟာ ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မဟုတ္တာကိုပါပဲ။

ဗုဒၶျမတ္စြာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က ဗိမၺိသာရလို ေသာတာပန္ဘုရင္ေတြ၊ အဇာတသတ္တို႔လို ဘုရားရွင္အေပၚမွာ ေလးစားယံုၾကည္သူဘုရင္ေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေသာတာပန္ဘုရင္ေတြဟာ ဘုရားအေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ဘုရားခိုင္းတာ အကုန္လုပ္မယ့္သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို စစ္တပ္ဆိုတာ မရွိသင့္ေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ကို ဖ်က္သိမ္းသင့္ေၾကာင္း မေဟာေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ ေလာကသဘာ၀ဓမၼအရ လူဆိုးလူေကာင္းဆိုတာ ေရာေနတဲ့အတြက္ အာဏာကို အသံုးျပဳရတဲ့အခါ စစ္တပ္ဆိုတာ ရွိေနရမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေလာကေရးရာကို ခဲြျခားနားလည္ေတာ္မူလို႔ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စတုတၳနိပါတ္၊ စူဠကာလိဂၤဇာတ္မွာ လာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးကို အတိုခ်ံဳးေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကာလိဂၤတိုင္း၊ ဒႏၲပူရၿမိဳ႕က ဘုရင္ကာလိဂၤမင္းဟာ ဒႆကတိုင္း၊ ပါဋလိၿမိဳ႕ကို လာေရာက္တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားအေလာင္း နႏၵိေသနအမတ္ဟာ အႆကဘုရင္နဲ႔ စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ကာလိဂၤမင္းရဲ႕ စစ္တပ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး အမ်ားစုေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စစ္တိုက္ရတဲ့၊ သို႔မဟုတ္ အသက္ေသမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တိုက္ပဲြေတြ ဆင္ႏဲႊခဲ့တာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူေတြကို ေနရင္းထိုင္ရင္း ေသေၾကၾကပါေစ၊ နာက်င္ၾကပါေစ၊ ပ်က္စီးၾကပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာထက္ ေလာကလူသားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာက လြန္ကဲေနေၾကာင္း သတိျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ စစ္ပဲြမွာ လူသတ္တာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္ေတာ့ရွိမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ဘက္ရန္သူကို သတ္ဆဲအခါမွာ ေသေစခ်င္စိတ္ေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မူလေစတနာျဖစ္တဲ့ အမ်ားျပည္သူ ေအးခ်မ္းပါေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာက လြန္ကဲခဲ့ေတာ့ သာမန္ေဒါသအေလွ်ာက္သတ္တဲ့ အမႈေလာက္ေတာ့ အျပစ္မၾကီးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ (ဒါကလည္း လူအားလံုး(စစ္သားအားလံုး)ရဲ႕ အဇၥ်တၱကို အကုန္ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေယဘုယ်ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ ထပ္ေျပာရအံုးမယ္။) အထက္ပါအေၾကာင္းအရာေတြက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဘ၀က ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုလည္း ဆက္ေျပာပါမယ္။ ဗိမၺိသာရမင္း လက္ထက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မင္းၾကီးက “တိုင္းျပည္အစြန္အဖ်ားမွာ လူအမ်ား ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ေသာင္းက်န္းေနသူေတြ ရွိေနတယ္၊ အခ်င္းတို႔ သြားၾကပါ၊ အဲဒီေဒသကို စည္ပင္၀ေျပာေအာင္ လုပ္ၾကပါ”လို႔ အမိန္႔ရွိလိုက္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ စည္ပင္၀ေျပာေအာင္ လုပ္ၾက၊ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ၾက-ဆိုတဲ့ စကားကို သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ သူပုန္ျပႆနာကို ရွင္းခိုင္းတာျဖစ္ေပမယ့္ သူပုန္ကို သတ္ခ်င္တဲ့ေစတနာ မပါဘူး။ သူပုန္ျပႆနာရွင္းခိုင္းတယ္ဆိုေတာ့ အသက္ေတြ ေသၾကမွာဆိုတာ သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ေသပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာကို ျပဓာန္းမထားဘူး။ အဲဒီေဒသမွာ တိုးတက္မႈ၊ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈ ရေစလိုတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ေစတနာ၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာက လြန္ကဲေနပါတယ္)။

အဲဒီအခါမွာ စစ္သားေတြက စဥ္းစားပါတယ္။ “စစ္တိုက္သြားရမွာဆိုေတာ့ ငါတို႔ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီအကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ငါတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ”လို႔ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ စဥ္းစားၾကရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေျဖတစ္ခု ရသြားၾကတယ္။ “အခ်င္းတို႔ သာကီ၀င္မင္းသား ဘုရားသားေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတြဟာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေတြကို ပြားစီးေနၾကတယ္။ ငါတို႔လည္း ရဟန္း၀တ္လိုက္ရင္ အကုသိုလ္ေတြ ေရွာင္ၿပီးသား ျဖစ္သလို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြလည္း ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”လို႔ဆိုၿပီး ရဟန္း၀တ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ စစ္သူၾကီးခ်ဳပ္ေတြက “ဟ…စစ္သားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။ ရဟန္း၀တ္သြားၾကေၾကာင္း သိသြားၾကေတာ့ ဘုရင္ဗိမၺိသာရကို သြားေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုရင္က တရားသူၾကီးအမတ္ေတြကို “မင္းခစားေတြကို ရဟန္း၀တ္ေပးရင္ ဘယ္လို အျပစ္ဒဏ္ေပးသင့္လဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ တရားသူၾကီးအခ်ိဳ႕က “ရဟန္းခံေပးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္သင့္တယ္”လို႔ ေျဖၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က “ကမၼ၀ါစာဖတ္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို လွ်ာျဖတ္သင့္တယ္”လို႔ ေျဖၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က “ရဟန္းခံတာမွာ ပါတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ နံ႐ိုးေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးသင့္တယ္”လို႔ ေျဖၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ မင္းၾကီးဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္သြားပါတယ္။ သဒၶါတရားမရွိသူ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို မကိုးကြယ္မဆည္းကပ္သူေတြဟာ အရွင္ေကာင္းအရွင္ျမတ္ေတြကို ျပစ္မွားႏိုင္စရာရွိတဲ့အတြက္ မင္းခစားမ်ားကို ရဟန္းျပဳမေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “အရွင္မင္းၾကီး စစ္တပ္ဆိုတာ သူမ်ားအသတ္ကို သတ္ျဖတ္ေနရတာ၊ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္၊ သူပုန္ေတြ ေသာင္းက်န္းပါေစ၊ ထားလိုက္၊ စစ္တပ္ကိုလည္း ထားမေနနဲ႔၊ ဖ်က္သိမ္းလိုက္”လို႔ မိန္႔ေတာ္မမူခဲ့ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူလိုက္တာက “ရဟန္းတို႔ မင္းခစားမ်ားကို ရွင္ရဟန္းမျပဳေပးရ၊ ျပဳလွ်င္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစ”လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ေလာကအေရးကို မ်က္ကြယ္မျပဳဘူး၊ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလဲစဲြသာဆိုတဲ့ ေလာက၊ ဓမၼ ႏွစ္ဘက္လံုးကို မွ်တစြာ လက္ခံစဥ္းစားေၾကာင္း ထင္ရွားေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။

ဦးဇင္းရဲ႕ အေျဖကို ဒီမွာပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးလို႔ ရပါတယ္။ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ စိတ္မရွိပါ။ လက္ရွိအေနအထားကို ပိုမိုထင္ဟပ္ေစလိုတဲ့အတြက္ အျခားဘာသာမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါက....

(၁)
တစ္ခါက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေမဂ်ီ (Meiji)ေခတ္မွာ နန္အင္း (Nan-in)လို႔ ေခၚတဲ့ ဇင္းဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတစ္ဦး ဇင္အေၾကာင္းေလ့လာဖို႔ သူ႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဘုန္းၾကီးက လဘက္ရည္နဲ႔ ဧည့္၀တ္ျပဳတယ္။ သူက လဘက္ရည္ကို ပါေမာကၡၾကီးရဲ႕ ခြက္ထဲကို ျပည့္သြားေအာင္ ထည့္ေပးတယ္။ အျပည့္ထည့္ၿပီးတာေတာင္ သူက ဆက္ထည့္ေပးေနတယ္။ ပါေမာကၡၾကီးက လဘက္ရည္ေတြ လွ်ံက်ေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ “ျပည့္လွ်ံေနၿပီေလ၊ လဘက္ရည္က ခြက္ထဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေရာက္ေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးက “ဒီခြက္လိုပဲ၊ သင့္မွာ သင့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ယူဆခ်က္ေတြ၊ ၾကိဳတင္ေတြးဆခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ သင့္ခြက္ကို ဗလာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ဇင္းအေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္က ဘယ္လို ေျပာလို႔ ရေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

(၂)
တစ္ခါက သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ စာေမးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဂၤလိပ္စာ၀ါက်ေလး ရွင္းျပခိုင္းတာပါ။ သူက နားမလည္တာကို နားမလည္ဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ သိတာေတာ့ အမ်ားၾကီး သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးကိုပဲ မသိတာဆိုတဲ့ ဂိုက္မ်ိဳးနဲ႔ လာေမးတာပါ။ ဒီက သိသေလာက္ေလးရွင္းျပေတာ့ သူက ျပန္ျပန္ျငင္းခ်က္ေတြ ထုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာလိုက္တာက အမွန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာစာအုပ္က ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တို႔ ျငင္းခုန္လိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအျဖစ္ေတြ မ်ားလာေတာ့ “စာသင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီဥပမာေလးအတိုင္း လုပ္တာပဲ ေကာင္းမယ္”လို႔ ေတြးတတ္လာခဲ့ပါတယ္။

(၃)
တစ္ခါက ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဖန္ဆင္းျခင္းအေၾကာင္းကို လာေဆြးေႏြးတာ။ သူက “ဗုဒၶက ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ တကယ္လား”တဲ့။ “ဟုတ္တယ္၊ ပယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားအက်ေကာက္မွာစိုးလို႔ ေျပာရအံုးမယ္၊ ဖန္ဆင္းမႈကို ပယ္တယ္ဆိုတာဟာ ကမၻာေလာကၾကီး(စၾကာ၀ဠာၾကီး)နဲ႔ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ၊ အဲဒီသက္ရွိသက္မဲ့ေတြရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆိုးအားလံုးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတာကို ပယ္တာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္အားကေန အက်ိဳးတရားတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းတာက်ေတာ့ ဖန္ဆင္းတာလို႔ မသက္မွတ္ဘူး၊ ဖန္တီးတာလို႔ပဲ ေခၚတယ္”လို႔ ခပ္ရွည္ရွည္ ရွင္းျပလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဟားတိုက္ရယ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေၾကာင္သြားတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ သူက “ေဂါတမဘုရားကိုယ္တိုင္ အ၀ိဇၨာဖံုးေနေတာ့ အရွင္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ အ၀ိဇၨာက လြတ္မလဲ”တဲ့။ “ဘယ္လိုလဲ ရွင္းပါအံုး”ဆိုေတာ့ “ဒီလိုေလ တကယ္ေတာ့ ေဂါတမဆိုတာကလည္း ထာ၀ရဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းထားတာ၊ ေဂါတမဟာ သူ႕ကိုဖန္ဆင္းတဲ့ အရွင္ကိုေတာင္ မမွတ္မိမသိရွိေလာက္ေအာင္ အ၀ိဇၨာဖုံးေနတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ေအာ္…ေဆြးေႏြးမႈ၊ သင္ၾကားမႈမ်ားအတြက္ ေကာ္ဖီခြက္ကို အရင္ေဆးေၾကာရွင္းလင္းဖို႔ တကယ္လိုအပ္လွပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

(၄)
တစ္ခါက ဒကာမတစ္ေယာက္က “တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔ ဦးဇင္းသိတဲ့ နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္တေျပ ၿပီးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူသိသမွ်ေလး၊ သူအားထုတ္ဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ ဆရာျပန္လုပ္သြားပါတယ္။ သေဘာ႐ိုးနဲ႔ သိခ်င္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေဆြးေႏြးတဲ့ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ “ဦးဇင္းေျပာတာေတြက သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး၊ တပည့္ေတာ္ သိထားတာကမွ တကယ့္ တရားအေတြ႕အၾကံဳ”လို႔ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာေနသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း သိလာရတာက သူဟာ ကိုယ့္ဆီက တရားအားထုတ္နည္းကို တကယ္သိခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ဆရာလုပ္ခ်င္လို႔ ၾကြားခ်င္လို႔ ေမးေနတာပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ “ေအာ္… တရားအားထုတ္တာလည္း ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အရင္သန္႔စင္ေဆးေၾကာထားမွ အသိထူးႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

(၅)
တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားက ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ဥပမာေလးေတြ ေပးၿပီးေဟာထားတဲ့ ဗုဒၶစာေပေတြအခ်ိဳ႕ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ “အမွန္တကယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရသာရွိတဲ့ စတုမဓူကို ရယူစားသံုးခ်င္ရင္ ထည့္တဲ့ခြက္ကို အရင္ဆံုး ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရမယ္၊ ခြက္က မသန္႔ရွင္းရင္ စတုမဓူကလည္း ပ်က္စီးသြားမယ္၊ ခြက္က အထူးသန္႔ရွင္းေနမွ ထည့္လိုက္တ့ဲ စတုမဓူကလည္း သန္႔စင္ၿပီး စားလို႔ေကာင္းမယ္…”လို႔ ေဟာၾကားထားခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြ ရွိခဲ့ရင္ ထည့္စရာခြက္ေလးကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗလာျဖစ္သြားေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားသင့္ပါလား”လို႔ အေတြးအိမ္ ယွက္ဖဲြ႕ေနမိပါတယ္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (နိဂံုး)

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၄)

အရွင္ကုမာရကႆပက ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ထပ္မံေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုဥပမာသည္ ယေန႔ေခတ္ကာလ အမ်ားသိဥပမာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

“တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စီးပြားရွာထြက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ေတြကို ေတြ႕လို႔ တစ္ထုပ္စီ ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ဦးက “သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို ေတြ႕ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို သယ္သြားၾကရေအာင္”လို႔ ေျပာတယ္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဒီပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို အေ၀းၾကီးကတည္းက သယ္လာရတာ၊ လႊင့္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာၾကီး”လို႔ဆိုကာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ထမ္းခဲ့ေလတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ေတြ႕ျပန္တယ္။ တစ္ဦးက ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ကို ထားခဲ့ၿပီး ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ယူတယ္။ တစ္ဦးက မူလပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ဆက္လက္သယ္ခဲ့တယ္။ အစဥ္အတိုင္း ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္၊ ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္ထုပ္၊ ၀ါဂြမ္း၊ ၀ါခ်ည္၊ ၀ါခ်ည္အ၀တ္၊ သံ၊ ခဲပုပ္၊ ဘင္၊ ေငြ၊ ေရႊ…တို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရာ တစ္ဦးက တန္ဖိုးနည္းရာကို စြန္႔ပစ္ၿပီး တန္းဖိုးၾကီးရာကို ယူခဲ့တယ္။ အျခားတစ္ဦးက မူလတန္ဖိုးနည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးသာ သိမ္းပိုက္လာခဲ့တယ္။ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့ သူကေတာ့ အေဟာင္းၾကီးကို အျမတ္တႏိုး မထားေတာ့ဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့အရာကို ေတြ႕ရင္ စြန္႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အသစ္ကို ေတြ႕ေနတာေတာင္ အေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ သူလိုပဲ။ အခု ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အရာေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼအယူအဆေတြကို ေတြ႕လာရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သင္က သင့္ရဲ႕ အယူ၀ါဒအေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အသိတရားရွိလာပါေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၊ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး ၀န္ခံၿပီ
ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ ရယ္ရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ စကားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ပံုၾကပံုက
“အရွင္ကုမာရကႆပ… ေရွ႕မွာ သင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ဥပမာေတြကို ၾကားရကတည္းက အရွင္ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ေနတာ”ဟူ၍။

ထိုအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက
“ေအာ္… ဒါနဲ႔မ်ား စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာေနရသလား၊ ေစာေစာကတည္းက အယူ၀ါဒေဟာင္းကို စြန္႔လိုက္ပါၿပီ၊ အရွင္အယူအဆေတြကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါလား (အခုေတာ့ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေညာင္းကုန္ၾကၿပီ…း) း) း)”ဟု အားမလိုအားမရ ဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက
“ကၽြႏ္ုပ္က ေစာေစာစီးစီး အရွင္ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္ရင္ အရွင့္ဆီက အခုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း တရားစကားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကားရေတာ့မလဲ၊ အရွင့္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တုန္႔ျပန္မလဲလို႔ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ေပေတၿပီး ျငင္းေနရတာပါ (သူေျပာလိုက္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား၊ ၿမိဳ႕စားၾကီးသာ ေပေတၿပီး ျငင္းမေနခဲ့ဘူးဆိုရင္ စာေရးသူတို႔ ဒီေလာက္ဗဟုသုတေတြ ဘယ္တိုးမလဲ)”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ အဆိုပါစကားကို ၾကားရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၿပီး တရားဓမၼမ်ား ဆက္လက္ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ကပ္သီးကပ္သပ္ ဆိုတတ္ေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မည္သို႔ေသာတရားမ်ား ေဟာေလသနည္း။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼက ထူးျခားမႈေတာ့ မရွိပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ဘာ၀နာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္သည္ မည္၍မည္မွ် က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေဟာေနသည္ျဖစ္ေစ လိုရင္းက ဤသံုးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသံုးမ်ိဳးသို႔ သတၱ၀ါမ်ား၏ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားအရ ခ်ဥ္းကပ္ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားသျဖင့္ သူ႕နည္း၊ ကိုယ္နည္းမ်ားအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမ်ားက ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ရွည္လ်ားစြာ ပါ၀င္ေနပါသည္။ ထိုတရားမ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အက်ယ္ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂ္၊ ပါယာသိသုတ္ကို ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတ၊ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ အိႏၵိယတြင္ ဗုဒၶဘာသာ လႈပ္ရွားခဲ့ပံုမ်ား၊ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပံုမ်ား…စေသာ သုတမ်ားကို ရရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ….ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ…

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၆)

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၁)

ထိုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ မထင္မွတ္ေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါဥပမာျဖင့္ ခပ္နာနာ ႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ လွည္းသမားႏွစ္ဦး ပံုျပင္ကို ၾကားဖူးသလား။ လွည္းသမားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ရွိတယ္။ တစ္ဦးစီမွာ ေနာက္လိုက္လွည္းသမား ၅၀၀-စီ ရွိၾကတယ္။ တစ္ဦးက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတယ္။ ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ အျခားတစ္ဦးကေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိဘူး၊ မိုက္မိုက္မဲမဲ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ တစ္ရက္တည္း ခရီးအတူသြားရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စဥ္းစားတယ္။ “လွည္းအစီး ၁၀၀၀-လံုး ခရီးအတူ သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အစားအေသာက္၊ ေရ…စတဲ့ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္”ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ညွိႏႈိင္းၾကတယ္။ ဘယ္သူအရင္ ခရီးထြက္မလဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းတဲ့ ဒုတိယလွည္းသမားက “ငါ အရင္သြားရင္ သူမ်ား မစားရေသးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြကလည္း သူမ်ားႏြားေတြ မစားရေသးတဲ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ျမတ္ေတြကို စားရမယ္။ မပ်က္မစီးျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေတြနဲ႔လည္း သြားရမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္လည္း အျခားကုန္သည္ေတြ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ေစ်းေခၚႏိုင္တယ္”လို႔ စဥ္းစားၿပီး “ကၽြႏ္ုပ္အရင္ သြားမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူေတြးတာက “ဒုတိယအဖဲြ႕အေနနဲ႔ သြားလို႔ရွိရင္ ပထမသြားထားတဲ့ လွည္းသမားေတြ ခူးစားထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြက တို႔သြားခ်ိန္ေရာက္ရင္ အညြန္႔ေလးေတြ ေပါက္ေနမယ္။ တို႔က ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အညြန္႔ေလးေတြသာ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြလည္း ပထမႏြားေတြ စားထားတဲ့ျမတ္ပင္ကေပါက္လာတဲ့ ျမတ္ႏုေလးေတြကို စားရမယ္။ ပထမသြားသူေတြက ေရမရွိတဲ့အရပ္မွာ ေရကန္ေတြ တူးထားခဲ့မွာျဖစ္လို႔ ေရအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး။ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းေတြကို ဖို႔သြားၾကမယ္၊ ျပင္သြားၾကမယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းေတြကလည္း ညီညာေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ပထမလွည္းသမားေတြ ထားသြားခဲ့တဲ့ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း ငါတို႔ ေရာင္းႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးထားတာမို႔လို႔ပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားက အရင္ခရီးစသြားတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက လွည္းသမားဟန္ေဆာင္၊ မိုးေရေတြ စိုရဲႊေနတဲ့ပံု ဖန္ဆင္းၿပီး လွည္းသမားေတြကို ေရေတြ သြန္ပစ္ဖို႔ ေရွ႕မွာ မိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေရေတြေပါေၾကာင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားဟာ တပည့္ေတြကို ေရေတြသြန္ပစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ကို သြားရင္းနဲ႔ ေရျပတ္လပ္ၿပီး ဘီလူးေတြက အလြယ္တကူ စားေသာက္လိုက္ၾကပါတယ္။

ဒုတိယသြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့လွည္းသမားကေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ခြာၿပီး ေနာက္ကေန ခရီးထြက္ပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက အထက္ပါနည္းအတိုင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက စဥ္းစားပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္၊ ေရရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ့ဖူးဘူး။ အရိပ္လည္း မထြက္ၾကဘူး။ ဧကႏၲ ဒီလူေတြဟာ လူစင္စစ္မဟုတ္ဘဲ ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေရေတြကို သူ႕အမိန္႔မရဘဲ သြန္မပစ္ရ”လို႔လည္း အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္လွည္းသမားေတြက ေစာဒက တက္ၾကတယ္။ “ေရအိုးေတြ သယ္ၿပီး ခရီးသြားရတာ ပင္ပန္းတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေရွ႕မွာ တကယ္ပဲ ေရရွိပံုရတယ္။ အ၀တ္ေတြကလည္း စိုေနတယ္။ လွည္းဘီးေတြမွာလည္း ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနတယ္။ ၾကာပန္းေတြေတာင္ ကိုင္လို႔။ ဒီေတာ့ ေရေတြကို သြန္ပစ္သင့္တယ္”လို႔ လွည္းမွဴးကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက အစည္းအေ၀းတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။

“ကႏၱာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူ ရွိသလဲ”

“ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးၾကပါ”

“မိုးသက္ေလျပင္းအနံ႔ကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးသလဲ”

“တစ္ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”

“ကဲ အခု မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကို ဘယ္သူျမင္ရသလဲ”

“ဘယ္သူမွ မျမင္ပါ”

“ေနာက္ၿပီး လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရသလဲ”

“၄ ယူဇနာ၊ ၅ ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”

“အခု လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ျမင္တဲ့သူရွိလား”

“မရွိပါဘူး”

“ေနာက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ၾကားရတတ္သလဲ”

“၃ ယူဇနာ၊ ၄ ယူဇနာေလာက္ကေန ၾကားရတတ္ပါတယ္”

“ကဲ အခု မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ၾကားမိတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ”

“တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ လွည္းမွဴးၾကီး”

အထက္ပါအတိုင္း ယုတၱိက်က် ဉာဏ္ပညာပါပါနဲ႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုျပၿပီး ေရေတြကို သြန္မပစ္ဖို႔ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးေတြ စားတာကို မခံခဲ့ၾကရဘူး။

ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး လမ္းမွန္ေပၚကို ဉာဏ္ပညာရွိရွိနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့သူဟာ သူကိုယ္တိုင္လည္း ခ်မ္းသာရတယ္၊ သူ႕ကို မွီခိုေနတဲ့သူေတြကို ခ်မ္းသာေစတယ္။ သင္ကေတာ့ အဆင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ ပထမသြားတဲ့ ဆင္ျခင္မဲ့တဲ့ လွည္းသမားလိုပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ သင့္ကို မွီခိုကိုးစားေနသူေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အဲဒီေတာ့ သင့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အယူအဆၾကီးေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”

ထိုကဲ့သို႔ အရွင္ကုမာရကႆပက ခပ္ျပင္းျပင္း စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ ဥပမာအသစ္၊ သုေတသနအသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ျငင္းခံုျခင္းကား မျပဳလုပ္ေတာ့ေပ။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၂)

ထိုကဲ့သို႔ ညင္ညင္သာသာဆိုလိုက္၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာလိုက္ျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေျပာမရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုဥပမာမ်ားထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ဥပမာျဖင့္ ထပ္မံေျပာဆိုခဲ့သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္လုပ္ပံုက မစင္ထုပ္သယ္သူလို ျဖစ္ေနၿပီ”

“ဘယ္လိုေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က မစင္ထုပ္သယ္သူနဲ႔ တူရမွာလဲ”

“ေျပာျပမယ္ ၿမိဳ႕စားၾကီး နားေထာင္၊ တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ၀က္ေတြကို ေမြးၿပီး စီးပြားလုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးသြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မစင္ေျခာက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ငါ ၀က္စာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး အေပၚ႐ံုအ၀တ္ကိုျဖန္႔ၿပီး မစင္ေျခာက္ေတြကို သယ္သြားသြားပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ မိုးၾကီးသည္းထန္စြာ ရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသားေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ထားတဲ့ မစင္ေတြက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို မစင္ေတြ ေပလူးကုန္ပါတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အျခားသူေတြက -ဒီလူ ႐ူးမ်ားေနေရာ့သလား၊ မစင္ထုပ္ၾကီးကို ညစ္ပတ္ေပေရစြာနဲ႔ ထမ္းလာတယ္-လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ထိုအမ်ိဳးသားက - ငါက ႐ူးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သင္တို႔ကသာ ႐ူးေနတာ။ ငါက ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ၀က္စာလုပ္မလို႔ သယ္လာတာ-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီအမ်ိဳးသားလိုပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီအယူအဆမွားေတြကို အရွက္မရွိ သယ္လာေနေသးတယ္”ဟု ႏွိပ္ကြပ္ေလသည္။

ထိုဥပမာျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား (သူမ်ားေတြ ကဲ့ရဲ႕မွာစိုးလို႔၊ အရွင့္ကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္လို႔ စသည္)ျဖင့္ သူ႕အယူအဆမ်ားကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၃)

အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ဆိုျပန္ေလသည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာ မသမာနည္းနဲ႔ ကစားတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့ အန္ကစားသမားနဲ႔ တူေနၿပီ”

“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”

“ေျပာျပမယ္ နားေထာင္၊ တစ္ခါက အန္ကစားပဲြၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အန္ကစားသမားေတြထဲမွာ ကစားသမားတစ္ဦးဟာ ႐ႈံုးႏိုင္တဲ့အန္ကို ပါးစပ္ထဲ မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီလို ညစ္ပတ္ၿပီးကစားေတာ့ သူကခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါကို ရိပ္မိတဲ့သူတစ္ဦးက သူ ပါးစပ္ထဲမ်ိဳတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္ေတြကို အဆိပ္လိမ္းၿပီးေတာ့ ကစားတယ္။ ဒီအခါမွာ ညစ္ပတ္တဲ့အန္သမားဟာ အန္ေတြကို မ်ိဳျပန္တယ္။ ထိုအခါ အဆိပ္သုတ္လိမ္းသူ အန္သမားက - အေဆြ သင္ဟာ ႐ႈံးမည့္အန္ကို မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီအန္ေတြမွာ အဆိပ္ေတြ လိမ္းထားတာကို သင္က မသိဘူး။ ယုတ္မာညစ္ပတ္တဲ့အန္သမား အန္ေတြကို မ်ိဳပါအံုး၊ ထပ္ထပ္မ်ိဳပါအံုး၊ သင္ဟာ အဆိပ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရလိမ့္မယ္-လို႔ ေျပာပါတယ္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း အဲဒီညစ္ပတ္တဲ့ အန္သမားလိုပဲ မေကာင္းတဲ့အယူအဆေတြကို မ်ိဳမိေနၿပီ။ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”ဟု တိုက္တြန္းျပန္ေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ခပ္နာနာ ခပ္ျပင္းျပင္း ဥပမာမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ပါေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ အၿပံဳးမပ်က္။ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေၾကာင္းသာ ထပ္ေျပာဆိုေနခဲ့ေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၅)

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၈)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ထင္လြယ္ျမင္လြယ္တဲ့ ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ေအးေနတဲ့ သံခဲနဲ႔ ရဲရဲေတာက္ေနေအာင္ ပူေနတဲ့ သံခဲ … ဘယ္ဟာက ပိုေလးသလဲ”

“ေအးေနတဲ့ သံခဲက ေလးပါတယ္”

“ဟုတ္တယ္။ သံခဲဟာ အပူဓာတ္နဲ႔ေလဓာတ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေပါ့တယ္။ အပူဓာတ္၊ ေလဓာတ္မရွိေတာ့ရင္ အေလးခ်ိန္က မ်ားသြားတယ္။ ဒီသေဘာတရားလိုပဲ သက္ရွိ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အသက္၊ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ ၀ိညာဏ္(စိတ္)ေပါင္းလိုက္ရင္ ေပါ့ေနတယ္။ အဲဒါေတြ မရွိေတာ့ရင္ ေလးသြားတယ္။ အသက္မရွိလို႔ ေလးသြားတာနဲ႔ ေနာက္ဘ၀မရွိတာ ဘယ္လိုမွ မဆက္စပ္ဘူး ၿမိဳ႕စားၾကီး။ ဒီေတာ့ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး အရွင္၊ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၆)

“ေရွ႕တုန္းကလိုပဲ။ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို အသား၊ အရိုး၊ အေၾကာ၊ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ တစ္ခုမွ မပ်က္စီးေအာင္ သတ္ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေသေတာ့မယ့္ဆဲဆဲျဖစ္တဲ့အခါမွာ ေလးဘက္ေလးတန္ ၀ိုင္းၾကည့္တယ္။ အသက္ထြက္တာကိုမ်ား ျမင္ရမလားလို႔၊ အသက္ထြက္တာကို မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပက္လက္လွန္ခိုင္းတယ္၊ ဘယ္ညာလွည့္ခိုင္းတယ္၊ မ်ိဳးစံု လွည့္ထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ အသက္ထြက္သြားတာကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခိုင္းတယ္၊ ထုခိုင္းတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႕မွာက မ်က္စိလည္း ရွိေနပါလွ်က္ မျမင္ေတာ့ဘူး၊ နားလည္းရွိပါလွ်က္ မၾကားေတာ့ဘူး။ …. သူ႕ရဲ႕ အာ႐ံုငါးပါးက ပသာဒေတြ ရွိေနပါလွ်က္ ဘာမွ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက သူအသက္ထြက္တာကို လံုး၀မေတြ႕ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ေျပးလႊားက်င္လည္တတ္တဲ့ အသက္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၉)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္သုေတသနကလည္း နားလည္တဲ့သူေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ သင့္အျဖစ္က ခ႐ုသင္းအသံကို လိုက္ရွာေနတဲ့သူေတြနဲ႔ တူေနၿပီ”

“ဘယ္လိုမ်ားလဲ အရွင္၊ ခ႐ုသင္းအသံကို ဘယ္လို ရွာတာလဲ”

“သင့္ကို ေျပာျပမယ္။ ပညာရွိတဲ့သူေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရင္ နားလည္ၾကတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ အရွင္၊ ေျပာမွာသာ ေျပာပါ”

ဤေနရာတြင္ “ပညာရွိတဲ့သူေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရင္ နားလည္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားမွာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို အနည္းငယ္ ထည့္ေသာစကားဟု နားလည္မိသည္။ ယေန႔ေခတ္ စကားေျပာရာတြင္ “မင္းကို ဒီေလာက္ေျပာေနတာ နားလည္သင့္တယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူေတြဟာ ဒီေလာက္ေျပာရင္ သေဘာေပါက္တယ္”ဆိုေသာ ေလသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ဤစကားမ်ိဳးကို ေနရာတိုင္းတြင္ ထည့္မေျပာဘဲ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္သာ ထည့္သံုးသြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ေတာရြာတစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူနဲ႔အတူ ခ႐ုသင္းေလးလဲ ပါသြားတယ္။ ခ႐ုသင္းမႈတ္ေတာ့ ရြာသားေတြ ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ခ႐ုသင္းကို ေဘးမွာ ခ်ထားတယ္။ ရြာသားေတြက စဥ္းစားတယ္။ ဒီေလာက္ အသံသာယာေနတာ ဘာေလးဘာလိမ့္။ အဲဒီေတာ့ ေမးတယ္။ ဒါ ဘာေလးလဲေပါ့။ အမ်ိဳးသားကလည္း ဒါ ခ႐ုသင္းေခၚတယ္။ အသံသာသာေလး ထြက္ေနတာလည္း ဒီခ႐ုသင္းပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ရြာသားေတြဟာ ခ႐ုသင္းကို ပက္လက္ခ်ထားၾကည့္တယ္၊ ေမွာက္ခံုထားၾကည့္တယ္၊ ဘယ္ညာေစာင္းၾကည့္တယ္၊ တုတ္နဲ႔ရိုက္ၾကည့္တယ္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္ၾကည့္တယ္၊ ..အို ခ႐ုသင္း အသံထြက္ပါေလာ့၊ အသံထြက္ပါေလာ့-လို႔ ေျပာၾကည့္တယ္။ အသံက ထြက္မလာဘူး…
အဲဒီေတာ့ အမ်ိဳးသားက စဥ္းစားတယ္ - ဒီရြာသားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲၾကပါလား၊ ခ႐ုသင္းအသံကိုမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္ရွာေနၾကပါလိမ့္-လို႔ေပါ့။ အဲဒီလို စဥ္းစားၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေကာက္ယူ၊ မႈတ္ျပလိုက္ၿပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာသားေတြဟာ -ေအာ္ ခ႐ုသင္းဆိုတာ မႈတ္သူရယ္၊ မႈတ္ျခင္းရယ္၊ ေလရယ္ သံုးမ်ိဳးေပါင္းမွ အသံျမည္တာပါလား-လို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီရြာသားေတြလိုပါပဲလား။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာ အသက္၊ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ ၀ိညာဏ္တို႔ေပါင္းတဲ့အခါ အာ႐ံုငါးပါးက အသက္၀င္လာတယ္။ လႈပ္ရွားလာတယ္။ အဲဒီသံုးခု မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာအသက္၀င္မႈ၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး အရွင္။ ကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနေတြ လုပ္ထားတာ ရွိပါေသးတယ္”

“ကဲ ရွိေသးရင္လည္း ေျပာပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၇)

“အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလိုပဲ။ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို အေရထူေတြ ခြါတယ္၊ အသက္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို မေတြ႕ဘူး။ အေရပါးေတြ ခြါတယ္၊ မေတြ႕၊ အသားေတြ လွီးတယ္၊ မေတြ႕၊ အ႐ုိးေတြကို တစ္စစီ ပိုင္းၾကည့္တယ္၊ ခ်ဥ္ဆီေတြ ထုတ္ၾကည့္တယ္၊ ဘာအသက္မွ မေတြ႕ဘူး။ ဒီေလာက္ရွာေနတာေတာင္ မေတြ႕မွေတာ့ မရွိလို႔ေပါ့”

ၿမိဳ႕စားၾကီး လက္ထက္ ေသဒဏ္အေပးခံရသူမ်ားမွာ မသက္သာလွပါ။ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသနခန္းထဲ ေရာက္သြားရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္လည္း လုပ္တတ္ပါေပတယ္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ အေရးၾကီးေသာအရာတစ္ခု ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးလုပ္ေနသည့္ပံုမွာ ဟိႏၵဴ၀ါဒအဆိုမ်ားကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဟိႏၵဴ၀ါဒအရ “လူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ဟိုဘ၀သည္ဘ၀ ေျပးသြားတတ္ေသာ အတၱ-၀ိညာဏ္-အသက္ေကာင္ကေလး ရွိေနသည္၊ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီးေသာ္လည္း ထိုအေကာင္ကေလးက မပ်က္မစီး အၿမဲတည္ေနသည္”ဟု ဆိုသည္။ ထိုအဆိုကို မွားေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဗုဒၶ၀ါဒအရကား အသက္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀စသည္ ေျပးလႊားေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ သတၱ၀ါတို႔ ျပဳခဲ့သမွ် အေကာင္းအဆိုးကံမ်ား၏ သတၱိ(အဟုန္)အတိုင္း သံသရာတြင္ ေျပးလႊားက်င္လည္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ မတူညီေသာ္လည္း ဗုဒၶ၀ါဒက ေနာက္ဘ၀စသည္ကို လက္ခံထားသည္ျဖစ္ရာ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ဆက္စပ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရေလသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၀)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ ဘယ္ေလာက္ အဆင္အျခင္ မဲ့တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပါေတာ့။ သင္ဟာ မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ရေသ့ရဲ႕ ေမြးစားသားလိုပဲ မိုက္မဲလိုက္တာ”

“ဘယ္လို မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ရေသ့လဲ”

“ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေတာထဲမွာ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူေမြးစားလိုက္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ၿမိဳ႕ကို တက္ၿပီး လုပ္စရာကိစၥေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕သားကို - ခ်စ္သား…ဖခင္ၿမိဳ႕ကို သြားစရာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ မီးကို မၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ထားပါ။ ေရာ့ ဒီမွာ ပဲခြပ္(ပုဆိန္ကဲ့သို႔ ထင္းခြဲစရာလက္နက္)၊ ဒီမွာ ထင္း၊ ဒီမွာ မီးပြတ္ခံု…ဒါေတြနဲ႔ မီးကို မၿငိမ္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ-ဆိုၿပီး ထားခဲ့ပါတယ္။ ရေသ့ၾကီးသြားၿပီးေနာက္မွာ ကေလးက ေဆာ့ကစားရင္း မီးက ၿငိမ္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးေမႊးမယ္ဆိုေတာ့ မီးက ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ ကေလးက စဥ္းစားတယ္။ - ရေသ့ၾကီးက မီးမၿငိမ္းေအာင္ ဒါေတြကို ေပးခဲ့တယ္၊ ဒါေတြထဲမွာ မီးရွိမွာ ေသခ်ာတယ္-လို႔ ေတြးၿပီး မီးပြတ္ခံုကို ပဲခြပ္နဲ႔ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခဲြပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမရေတာ့ မီးပြတ္ခံုကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လို ခဲြခဲြ မီးကိုေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ ရေသ့ၾကီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မီးကလည္း ၿငိမ္းေနၿပီ။ မီးပြတ္အစံုကလည္း အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနၿပီ။ -ေတာ္ေတာ္ မိုက္မဲတဲ့ ကေလးပါလား၊ မသိတတ္ေလတကား -လို႔ ရေသ့ၾကီးက စဥ္းစားပါတယ္။

စဥ္းစားၿပီး - ခ်စ္သား မသိတတ္၊ မလိမၼာေသာ လူမိုက္ေတြဟာ မီးကို ရွာၾကတယ္။ ပညာရွိၿပီး တတ္သိနားလည္သူေတြကေတာ့ မီးကို မရွာၾကဘူး-လို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီဥပမာလိုပဲ သင့္အေနနဲ႔လည္း အဆင္ျခင္ကင္းမဲ့စြာ အသက္ကို ရွာေနလိုက္တာ။ သင့္အယူအဆေတြကို စြန္႔လႊတ္လုိ္က္ပါေတာ့”

အထက္ပါ စကားရပ္မ်ားတြင္ မီးကိုလုပ္ေကၽြးေသာ ရေသ့ဆိုသည္မွာ ထိုေခတ္အခါက အိႏၵိယတြင္ မီးကို တစ္သက္တာလံုး မၿငိမ္းေအာင္ ေလ့က်င့္အားထုတ္ၾကေသာ ရေသ့မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ မီးကို တစ္သက္လံုး မၿငိမ္းေစဘဲ မီးနတ္ကို ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အရွင္ကုမာရကႆပစကားတြင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ခပ္နာနာေျပာလိုက္ေသာ စကားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕လာရသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕တြင္ သုေတသနေတြ လုပ္ထားေၾကာင္း၊ ထိုသုေတသနေတြေၾကာင့္ သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏုိင္ေၾကာင္းကား မေျပာေတာ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးက….
“အရွင္ကုမာရကႆပ … သင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ ဒီအယူအဆကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး”

“ဘယ္လို ျဖစ္လို႔လဲ ၿမိဳ႕စားၾကီး”

“ကၽြႏ္ုပ္ တမလြန္ဘ၀မရွိဘူးလို႔ ယူဆတာ၊ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ အက်ိဳးမရွိလို႔ ယူဆတာေတြကို ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးလည္း သိတယ္။ အျခားတုိင္းတစ္ပါး မင္းေတြလည္း သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ယူဆသလုိ ယူဆေနသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္က ဒီအယူကို စြန္႔လိုက္ရင္ -ၿမိဳ႕စားၾကီးေတာ့ အယူေျပာင္းသြားၿပီ၊ မွားေနတဲ့အယူကို ယူမိသြားၿပီ-လို႔ အျပစ္တင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး အရွင့္စကားေတြကို အန္တုခ်င္ေသးတယ္၊ အရွင္နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆေတြကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး”ဟု ဆိုေလသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ေျပာလိုက္ေသာ ဤစကားမ်ားကို သေဘာက်မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔ေခတ္ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုကဲ့သို႔ သေဘာထားေလးမ်ား ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံ တစ္ဖက္လူ ေျပာလိုက္ေသာစကားမ်ားမွာ သဘာ၀က်သည္၊ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားအလယ္တြင္ လြယ္လြယ္အ႐ႈံးေပးလိုက္သူဟု ကင္ပြန္းတပ္ခံရမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ ေပခံေနတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ဖက္လူကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္သျဖင့္လည္း မ်က္စိမွတ္ျငင္းဆိုေနတတ္ၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ လူ႕သဘာ၀တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ “ဘူး”ခံေနလွ်င္ကား ေကာင္းသည့္သေဘာထားေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....