အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၃)
“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္၊ ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”
ဤတြင္ “ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားကို သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ ေရွ႕က ဥပမာေပးေတာ့မည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဤစကားရပ္မပါခဲ့ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အနည္းငယ္ မခံခ်င္ေအာင္ ထည့္လိုက္ေသာစကားျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။
“အမိန္႔ရွိပါ”
“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မစင္တြင္းထဲကို က်သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို မစင္တြင္းကေန ထုတ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေရခ်ိဳးေပးမယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံေပးမယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ဆင္ယင္ေပးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ျပသာဒ္ၾကီးအထက္မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ခံစားဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ကာမဂုဏ္ေတြ ခံစားေစမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေယာက္်ားဟာ မစင္တြင္းကို ျပန္သြားလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ရွိအံုးမလား”
“မစင္တြင္းဆိုတာ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ေနရာပဲ။ အခုေနေနရတာက စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းၿပီး ခံစားစရာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ မစင္တြင္း ျပန္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ဘယ္လိုလုပ္ ရွိေတာ့မလဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး..ဒီဥပမာလိုပဲ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့သူဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ လူ႕အျဖစ္ဆိုတာ နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္တယ္၊ ညစ္ညမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကေန သင့္ဆီလာၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္လာေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့။ တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ”
“တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အေၾကာင္းျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၃)
ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏စကားမွာ ေရွ႕တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားႏွင့္ သိပ္မထူးျခားလွပါ။ ေရွ႕စကားရပ္တြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေသသူသည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူနတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းစကား ျပန္မေျပာလာသည္ကို ေျပာခဲ့သည္။ ဤတြင္ကား ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားက တာ၀တႎသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ နတ္ျပည္ဟူေသာ သာမညစကားရပ္ႏွင့္ တာ၀တႎသာဟူေသာ ၀ိေသသစကားရပ္သာ ကြာျခားပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆေၾကာင္း အရွင္ကုမာရကႆပကို ေျပာခဲ့သည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၄)
ယင္းသို႔ ေျပာၾကားခ်က္ကို အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး… ဒီလိုဆိုရင္ သင္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္အေၾကာင္းကို သင္ ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ”
“မသိပါဘူး”
“သင္ မသိရင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀တႎသာကို ေရာက္သြားတဲ့သူဟာ ငါေတာ့ ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္အံုးမယ္။ ၿပီးမွ လူ႕ျပည္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ စည္းစိမ္ခံစားၿပီး သင့္ဆီ လာေျပာလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား”
“မျဖစ္ပါဘူး။ သူ ၁-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္က ေသလြန္ၿပီး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္”
“ဒီလို သိရင္ တမလြန္ဘ၀မရွိဆိုတဲ့ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့”
“မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရွင္က တာ၀တႎသာနတ္ေတြရဲ႕ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ အဲဒါလို ရွိတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ပါ။ လက္ေတြ႕ျဖစ္မွသာ ယံုပါမယ္”
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၅)
“ေအာ္ သင္က လက္ေတြ႕ျပမွ လက္ေတြ႕သိမွသာ အရွိတရားကို လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့သေဘာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြႏ္ုပ္က ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးရွိမွ လက္ခံတတ္ပါတယ္”
“ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ အမိ၀မ္းထဲမွာကတည္းက ကန္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူဟာ ေလာကၾကီးထဲေရာက္လာေတာ့ အျဖဴ၊ အနီ၊ အစိမ္း…စသည္ကို ဘာမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ႏုိင္စြမ္းကလည္း သူ႕မွာ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါက အနီေရာင္၊ ဒါက အျပာေရာင္လို႔ လာေျပာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အနီဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ အျပာဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာမယ္။ သင္လက္ခံမလား”
“လက္မခံပါဘူး။ အနီ..အျပာအေရာင္ေတြဟာ တကယ္ရွိေနတာပဲ”
“ေအး…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းပဲ။ သင္ဟာ သင့္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းသူနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုတာေတြဟာ မံသစကၡဳဆိုတဲ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး ဒိဗၺစကၡဳလို႔ဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္စိနဲ႔မွသာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းလို မေျပာပါနဲ႔လား။ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”
တမလြန္ဘ၀ျပႆနာစကား၀ိုင္းက အနည္းငယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း စကားလုံးခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားျဖင့္ ဥပမာမ်ား တန္ဆာဆင္ကာ ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးကလည္း အားမနာတမ္း တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုသည္။ အရွင္ကုမာရက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားသည့္အခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ေခ်ပသည္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ေခ်ပခ်က္
“အရွင္က ဒီလိုေျပာရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ အရွင္တို႔ ရဟန္းေတြ အက်င့္သီလေတြကို ေစာင့္ထိန္းၾကတယ္။ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳၾကတယ္။ ေသလို႔ ရွိရင္ ဒီဘ၀ထက္ အစစအရာရာ သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏုိင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ေရာက္ၿပီး နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာမင္းစည္းစိမ္ေတြ ခံစားလို႔ ရတယ္ေပါ့။ ဒီလို ပိုမိုေကာင္းျမတ္တဲ့ နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ေတြ ခံစားရမယ္မွန္း က်ိန္းေသ သိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသလိုက္ၾကပါလား။ အရွင္တို႔ ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနမွေတာ့ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာေတြကို စြန္႔လိုက္ၾကပါလား၊ မေသခ်ာလို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတ္မေသရဲၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အဆိပ္ေသာက္ၿပီးလည္း ေသႏိုင္တယ္။ ဓားနဲ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တယ္၊ ၾကိဳးဆဲြခ်ၿပီးလည္း ေသႏုိင္တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တာပဲ။ အခု အရွင္တို႔ သမဏေတြထဲက ဘယ္သူေတြ အဲဒီလို သတ္မေသၾကတာလဲ။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ မေရာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔သာ မေသၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္က တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာပါ”
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ဤသို႔ေသာ ေျပာဆိုခ်က္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ စကားမ်ိဳးကို ရွရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းလ္ကလည္း ေျပာဆိုဖူးေလသည္။ သူက “ေဂါတမဗုဒၶဟာ ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡသစၥာအတုံးအခဲၾကီးလို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သတ္မေသဘူး”ဟု ဆိုသည္။ သူ႔စကားအတိုင္းပင္ ေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ေနာင္အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့ေလသည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၆)
“သင္က ဒီေျပာေတာ့ ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေျပာရတာေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ဦးမွာ မယား ၂-ေယာက္ရွိတယ္။ မယားတစ္ေယာက္မွာက ၁၀-ႏွစ္၊ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနာက္မယားတစ္ေယာက္မွာက ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေလးက အေမြေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သားေလးကို အေမြေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္မွာ ဘာခံစားခြင့္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သားရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္ပဲ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္က -သူ ကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ပါအံုး၊ သားေလးေမြးရင္ အေမြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီ ခဲြယူရမယ္။ သမီးေမြးခဲ့ရင္ သားေလးရဲ႕ အခိုင္းအေစအျဖစ္ ေပးမယ္-လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အေမြကို အခုပဲ ေပးဖို႔ အတင္းေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္ဟာ ဓားနဲ႔မိမိဗိုက္ကို ခဲြၿပီးေတာ့ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဒီလိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ဒီဓားဒဏ္ရာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားရတယ္”
“ေတာ္ေတာ္အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္။ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ရဟန္းေတြဟာ ေနာက္ဘ၀မွာ ဒီထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့အေျခအေနရွိေနတာကို သိေပမယ့္ အခ်ိန္အခါကို သိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသၾကဘူး။ မိမိတို႔ ရရွိထားတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ လူ႕ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး သယ္ပိုးေပးတယ္။ အခ်ိန္အခါေစ့လို႔ (ေသခ်ိန္တန္လို႔) ေသရတဲ့အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအထိ ေစာင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မေသၾကတာပါ။ အခုေတာ့ သင္က အခ်ိန္မေစ့ေသးဘဲ ဗိုက္ခဲြတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလိုပဲ မိုက္မဲတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ေတြးေနတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”
အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုကဲ့သို႔ ေျပာေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိမွာ နည္းနည္းမွ ၿဖံဳပံုမရဘဲ သူစမ္းသပ္ခဲ့ေသာ သုေတသနမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....
“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္၊ ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”
ဤတြင္ “ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားကို သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ ေရွ႕က ဥပမာေပးေတာ့မည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဤစကားရပ္မပါခဲ့ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အနည္းငယ္ မခံခ်င္ေအာင္ ထည့္လိုက္ေသာစကားျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။
“အမိန္႔ရွိပါ”
“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မစင္တြင္းထဲကို က်သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို မစင္တြင္းကေန ထုတ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေရခ်ိဳးေပးမယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံေပးမယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ဆင္ယင္ေပးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ျပသာဒ္ၾကီးအထက္မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ခံစားဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ကာမဂုဏ္ေတြ ခံစားေစမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေယာက္်ားဟာ မစင္တြင္းကို ျပန္သြားလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ရွိအံုးမလား”
“မစင္တြင္းဆိုတာ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ေနရာပဲ။ အခုေနေနရတာက စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းၿပီး ခံစားစရာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ မစင္တြင္း ျပန္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ဘယ္လိုလုပ္ ရွိေတာ့မလဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး..ဒီဥပမာလိုပဲ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့သူဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ လူ႕အျဖစ္ဆိုတာ နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္တယ္၊ ညစ္ညမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကေန သင့္ဆီလာၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္လာေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့။ တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ”
“တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အေၾကာင္းျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၃)
ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏စကားမွာ ေရွ႕တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားႏွင့္ သိပ္မထူးျခားလွပါ။ ေရွ႕စကားရပ္တြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေသသူသည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူနတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းစကား ျပန္မေျပာလာသည္ကို ေျပာခဲ့သည္။ ဤတြင္ကား ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားက တာ၀တႎသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ နတ္ျပည္ဟူေသာ သာမညစကားရပ္ႏွင့္ တာ၀တႎသာဟူေသာ ၀ိေသသစကားရပ္သာ ကြာျခားပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆေၾကာင္း အရွင္ကုမာရကႆပကို ေျပာခဲ့သည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၄)
ယင္းသို႔ ေျပာၾကားခ်က္ကို အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ၿမိဳ႕စားၾကီး… ဒီလိုဆိုရင္ သင္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္အေၾကာင္းကို သင္ ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ”
“မသိပါဘူး”
“သင္ မသိရင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀တႎသာကို ေရာက္သြားတဲ့သူဟာ ငါေတာ့ ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္အံုးမယ္။ ၿပီးမွ လူ႕ျပည္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ စည္းစိမ္ခံစားၿပီး သင့္ဆီ လာေျပာလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား”
“မျဖစ္ပါဘူး။ သူ ၁-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္က ေသလြန္ၿပီး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္”
“ဒီလို သိရင္ တမလြန္ဘ၀မရွိဆိုတဲ့ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့”
“မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရွင္က တာ၀တႎသာနတ္ေတြရဲ႕ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ အဲဒါလို ရွိတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ပါ။ လက္ေတြ႕ျဖစ္မွသာ ယံုပါမယ္”
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၅)
“ေအာ္ သင္က လက္ေတြ႕ျပမွ လက္ေတြ႕သိမွသာ အရွိတရားကို လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့သေဘာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြႏ္ုပ္က ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးရွိမွ လက္ခံတတ္ပါတယ္”
“ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ အမိ၀မ္းထဲမွာကတည္းက ကန္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူဟာ ေလာကၾကီးထဲေရာက္လာေတာ့ အျဖဴ၊ အနီ၊ အစိမ္း…စသည္ကို ဘာမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ႏုိင္စြမ္းကလည္း သူ႕မွာ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါက အနီေရာင္၊ ဒါက အျပာေရာင္လို႔ လာေျပာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အနီဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ အျပာဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာမယ္။ သင္လက္ခံမလား”
“လက္မခံပါဘူး။ အနီ..အျပာအေရာင္ေတြဟာ တကယ္ရွိေနတာပဲ”
“ေအး…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းပဲ။ သင္ဟာ သင့္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းသူနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုတာေတြဟာ မံသစကၡဳဆိုတဲ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး ဒိဗၺစကၡဳလို႔ဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္စိနဲ႔မွသာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းလို မေျပာပါနဲ႔လား။ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”
တမလြန္ဘ၀ျပႆနာစကား၀ိုင္းက အနည္းငယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း စကားလုံးခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားျဖင့္ ဥပမာမ်ား တန္ဆာဆင္ကာ ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးကလည္း အားမနာတမ္း တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုသည္။ အရွင္ကုမာရက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားသည့္အခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ေခ်ပသည္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ေခ်ပခ်က္
“အရွင္က ဒီလိုေျပာရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ အရွင္တို႔ ရဟန္းေတြ အက်င့္သီလေတြကို ေစာင့္ထိန္းၾကတယ္။ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳၾကတယ္။ ေသလို႔ ရွိရင္ ဒီဘ၀ထက္ အစစအရာရာ သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏုိင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ေရာက္ၿပီး နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာမင္းစည္းစိမ္ေတြ ခံစားလို႔ ရတယ္ေပါ့။ ဒီလို ပိုမိုေကာင္းျမတ္တဲ့ နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ေတြ ခံစားရမယ္မွန္း က်ိန္းေသ သိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသလိုက္ၾကပါလား။ အရွင္တို႔ ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနမွေတာ့ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာေတြကို စြန္႔လိုက္ၾကပါလား၊ မေသခ်ာလို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတ္မေသရဲၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အဆိပ္ေသာက္ၿပီးလည္း ေသႏိုင္တယ္။ ဓားနဲ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တယ္၊ ၾကိဳးဆဲြခ်ၿပီးလည္း ေသႏုိင္တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တာပဲ။ အခု အရွင္တို႔ သမဏေတြထဲက ဘယ္သူေတြ အဲဒီလို သတ္မေသၾကတာလဲ။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ မေရာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔သာ မေသၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္က တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာပါ”
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ဤသို႔ေသာ ေျပာဆိုခ်က္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ စကားမ်ိဳးကို ရွရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းလ္ကလည္း ေျပာဆိုဖူးေလသည္။ သူက “ေဂါတမဗုဒၶဟာ ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡသစၥာအတုံးအခဲၾကီးလို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သတ္မေသဘူး”ဟု ဆိုသည္။ သူ႔စကားအတိုင္းပင္ ေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ေနာင္အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့ေလသည္။
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၆)
“သင္က ဒီေျပာေတာ့ ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေျပာရတာေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ဦးမွာ မယား ၂-ေယာက္ရွိတယ္။ မယားတစ္ေယာက္မွာက ၁၀-ႏွစ္၊ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနာက္မယားတစ္ေယာက္မွာက ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေလးက အေမြေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သားေလးကို အေမြေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္မွာ ဘာခံစားခြင့္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သားရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္ပဲ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္က -သူ ကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ပါအံုး၊ သားေလးေမြးရင္ အေမြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီ ခဲြယူရမယ္။ သမီးေမြးခဲ့ရင္ သားေလးရဲ႕ အခိုင္းအေစအျဖစ္ ေပးမယ္-လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အေမြကို အခုပဲ ေပးဖို႔ အတင္းေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္ဟာ ဓားနဲ႔မိမိဗိုက္ကို ခဲြၿပီးေတာ့ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဒီလိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ဒီဓားဒဏ္ရာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားရတယ္”
“ေတာ္ေတာ္အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္။ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ရဟန္းေတြဟာ ေနာက္ဘ၀မွာ ဒီထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့အေျခအေနရွိေနတာကို သိေပမယ့္ အခ်ိန္အခါကို သိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသၾကဘူး။ မိမိတို႔ ရရွိထားတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ လူ႕ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး သယ္ပိုးေပးတယ္။ အခ်ိန္အခါေစ့လို႔ (ေသခ်ိန္တန္လို႔) ေသရတဲ့အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအထိ ေစာင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မေသၾကတာပါ။ အခုေတာ့ သင္က အခ်ိန္မေစ့ေသးဘဲ ဗိုက္ခဲြတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလိုပဲ မိုက္မဲတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ေတြးေနတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”
အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုကဲ့သို႔ ေျပာေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိမွာ နည္းနည္းမွ ၿဖံဳပံုမရဘဲ သူစမ္းသပ္ခဲ့ေသာ သုေတသနမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....
No comments:
Post a Comment