အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁)
“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး…ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္။ လ၊ ေနေတြဟာ တကယ္ရွိသလား”
“ရွိတာေပါ့”
“ဒီေလာကမွာ ရွိတာလား။ တျခားေလာကမွာ ရွိတာလား”
“တျခားေလာကမွာ ရွိတာေပါ့”
“လ၊ ေနေတြဟာ လူေတြလား၊ နတ္ေတြလား”
“လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”
“ဒါဆိုရင္ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔၊ ရွိတယ္လို႔ ယူလိုက္ပါ”
“ဒီဥပမာေလးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ အသင္ ဒီလို ေျပာလည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ ယူဆေနဆဲပါ”
ဤဥပမာတြင္ စဥ္းစားစရာ အခ်ိဳ႕ ရွိပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပအေနျဖင့္ ပါယာသိလို ပညာရွင္ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မေျပာပေလာက္ေသာ ဥပမာေလးျဖင့္ အယူ၀ါဒၾကီးတစ္ခုလံုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျပာင္းခိုင္းပါသနည္း။ ေနာက္ထပ္ တင္ျပလာေသာ စကားအေျခအတင္ေျပာပံုမ်ားကို ၾကည့္၍ အရွင့္အေနျဖင့္ အလြယ္မွ အခက္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာျပသြားလိုပံုရသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။
တစ္ဖန္ လ၊ ေန တို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ စကၡဳ(မ်က္စိ)ျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာအရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္၍ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ရမွ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ ပါယာသိအတြက္ မၿဖံဳေလာက္ေသာ ဥပမာတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လ၊ေနတို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ ႐ူပါ႐ံုစက္ကြင္းမွ မလြတ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စကားကို ကပ္သီးကပ္သပ္ ေတြးၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ပါယာသိသည္ ဤအခ်က္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မေထာက္ျပခဲ့သလဲဆိုသည္ကို စဥ္းစားမရႏိုင္ ျဖစ္မိပါသည္။
တစ္ဖန္ “လ၊ ေနတို႔ကို လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”ဟု ေျပာေသာ ပါယာသိစကားကိုလည္း အရွင္ကုမာရက မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ စာေရးသူ တို႔ျပခဲ့ေသာ ဤအခ်က္မ်ားမွာ သူတို႔ဆိုလိုေသာ ပြိဳင့္(အေၾကာင္းအရာ)မဟုတ္သျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၊ ထပ္မံရွင္းျပျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ဟု ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အမွန္မွာ လ၊ ေနတို႔သည္ နတ္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။ စၾကာ၀ဠာအနႏၲအတြင္းမွ ကမၻာတစ္ခုစီသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။
ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ လက္ေတြ႕ သုေတသန (၁)
“ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ တမလြန္ဘ၀ မရွိဘူးလို႔ ယူဆရတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲက လက္ေတြ႕ သုေတသနလုပ္ထားတာေလးကို အရွင့္ကို ေျပာျပမယ္”
“ထူးဆန္းလွခ်ည္လား ပါယာသိ….၊ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနေတြ လုပ္ထားလဲ…၊ ေျပာပါ”
“ငါးပါးသီလေလးကိုမွ မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ရင္၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ မေမြးျမဴႏိုင္ရင္၊ အယူမွားရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ အပါယ္ငရဲ က်မယ္လို႔ အရွင္တို႕ ေဟာၾကတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ေဟာပါတယ္”
“ကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနအရေတာ့ ငရဲကို မက်ပါဘူး”
“ဘယ္လို” အရွင္ကုမာရ အာေမဋိတ္သံထြက္လာသည္။
“ဒီလိုပါ…၊ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြးမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလကိုလည္း ခ်ိဳးဖ်က္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ အယူအဆေတြကလည္း မွားေနတဲ့သူ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အျပင္းအထန္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ တကယ္ေသေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိတာနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္က သူ႕ကို သြားေျပာလိုက္တယ္”
“ဘယ္လိုမ်ား သြားေျပာလိုက္သလဲ”
“သင္ ငရဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ ငရဲမွာ တကယ္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို ျပန္လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဒီေန႔ထိ ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို လာအေၾကာင္းမၾကားပါဘူး”
“ဒါနဲ႔ပဲ သင္ဟာ တမလြန္ဘ၀မရွိဘူး၊ ေကာင္းဆိုးကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ယူဆလိုက္တာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္”
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၂)
“ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ သင့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပစ္မႈ ထင္ရွားလို႔ ေသဒဏ္အေပးခံရေတာ့မယ့္ သူခိုးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားၿပီၿပီ။ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးက ေတာင္းဆိုတယ္ ဆိုပါစို႔”
“ဘယ္လို ေတာင္းဆိုတာလဲ”
“အခ်င္း သူသတ္ေယာက်္ားတို႔… ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔အတူတကြ သြားေနၿပီးမွ ျပန္လာပါ့မယ္။ ျပန္လာမွ သတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ ရမလား”
“မရပါဘူး။ သူေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူ႕ေခါင္းက ျပတ္ၿပီးသြားေလာက္ပါၿပီ”
“ေအး…အဲဒီလိုပဲေပါ့။ သင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးဟာ ငရဲျပည္ေရာက္ၿပီး ငရဲသားေတြက ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါမွာ အခ်င္း…ငရဲသားတို႔ ခဏေစာင့္ပါအံုး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆိုတဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႕ကို စကားအနည္းငယ္ သြားေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပန္လာမွ ဆက္လက္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ၾကပါလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူ၀ါဒကို ေျပာင္းပါလာေလာ့”
“မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ကၽြႏ္ုပ္မွာ အျခားျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”
ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၂)
“အရွင္…ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေနာက္ထပ္ျပစရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္။ အရွင္တို႔ တရားေတြ ေဟာတယ္မလား။ ငါးပါးသီလလံုရင္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ နတ္ျပည္ေတြ ေရာက္တယ္လို႔။ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလလည္း လုံတယ္။ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူဟာ ေသေလာက္ေအာင္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ “အေမာင္… မင္းနတ္ျပည္ေရာက္ရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ငါ့ကို လာေျပာပါအံုး”လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီ ျပန္လာၿပီး ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ နတ္ျပည္ဆိုတဲ့ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိလို႔ေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္က ဒီတမလြန္ဘ၀မရွိ၊ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့အယူကို အရမ္းကာေရာ လက္ခံယုံၾကည္ေနတယ္လို႔မ်ား ထင္သလား။ ဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔မို႔ ဒီလို အယူအဆ ရွိေနတာပါ”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး…ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္။ လ၊ ေနေတြဟာ တကယ္ရွိသလား”
“ရွိတာေပါ့”
“ဒီေလာကမွာ ရွိတာလား။ တျခားေလာကမွာ ရွိတာလား”
“တျခားေလာကမွာ ရွိတာေပါ့”
“လ၊ ေနေတြဟာ လူေတြလား၊ နတ္ေတြလား”
“လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”
“ဒါဆိုရင္ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔၊ ရွိတယ္လို႔ ယူလိုက္ပါ”
“ဒီဥပမာေလးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ အသင္ ဒီလို ေျပာလည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ ယူဆေနဆဲပါ”
ဤဥပမာတြင္ စဥ္းစားစရာ အခ်ိဳ႕ ရွိပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပအေနျဖင့္ ပါယာသိလို ပညာရွင္ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မေျပာပေလာက္ေသာ ဥပမာေလးျဖင့္ အယူ၀ါဒၾကီးတစ္ခုလံုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျပာင္းခိုင္းပါသနည္း။ ေနာက္ထပ္ တင္ျပလာေသာ စကားအေျခအတင္ေျပာပံုမ်ားကို ၾကည့္၍ အရွင့္အေနျဖင့္ အလြယ္မွ အခက္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာျပသြားလိုပံုရသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။
တစ္ဖန္ လ၊ ေန တို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ စကၡဳ(မ်က္စိ)ျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာအရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္၍ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ရမွ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ ပါယာသိအတြက္ မၿဖံဳေလာက္ေသာ ဥပမာတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လ၊ေနတို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ ႐ူပါ႐ံုစက္ကြင္းမွ မလြတ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စကားကို ကပ္သီးကပ္သပ္ ေတြးၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ပါယာသိသည္ ဤအခ်က္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မေထာက္ျပခဲ့သလဲဆိုသည္ကို စဥ္းစားမရႏိုင္ ျဖစ္မိပါသည္။
တစ္ဖန္ “လ၊ ေနတို႔ကို လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”ဟု ေျပာေသာ ပါယာသိစကားကိုလည္း အရွင္ကုမာရက မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ စာေရးသူ တို႔ျပခဲ့ေသာ ဤအခ်က္မ်ားမွာ သူတို႔ဆိုလိုေသာ ပြိဳင့္(အေၾကာင္းအရာ)မဟုတ္သျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၊ ထပ္မံရွင္းျပျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ဟု ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အမွန္မွာ လ၊ ေနတို႔သည္ နတ္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။ စၾကာ၀ဠာအနႏၲအတြင္းမွ ကမၻာတစ္ခုစီသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။
ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ လက္ေတြ႕ သုေတသန (၁)
“ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ တမလြန္ဘ၀ မရွိဘူးလို႔ ယူဆရတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲက လက္ေတြ႕ သုေတသနလုပ္ထားတာေလးကို အရွင့္ကို ေျပာျပမယ္”
“ထူးဆန္းလွခ်ည္လား ပါယာသိ….၊ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနေတြ လုပ္ထားလဲ…၊ ေျပာပါ”
“ငါးပါးသီလေလးကိုမွ မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ရင္၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ မေမြးျမဴႏိုင္ရင္၊ အယူမွားရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ အပါယ္ငရဲ က်မယ္လို႔ အရွင္တို႕ ေဟာၾကတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ေဟာပါတယ္”
“ကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနအရေတာ့ ငရဲကို မက်ပါဘူး”
“ဘယ္လို” အရွင္ကုမာရ အာေမဋိတ္သံထြက္လာသည္။
“ဒီလိုပါ…၊ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြးမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလကိုလည္း ခ်ိဳးဖ်က္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ အယူအဆေတြကလည္း မွားေနတဲ့သူ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အျပင္းအထန္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ တကယ္ေသေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိတာနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္က သူ႕ကို သြားေျပာလိုက္တယ္”
“ဘယ္လိုမ်ား သြားေျပာလိုက္သလဲ”
“သင္ ငရဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ ငရဲမွာ တကယ္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို ျပန္လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဒီေန႔ထိ ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို လာအေၾကာင္းမၾကားပါဘူး”
“ဒါနဲ႔ပဲ သင္ဟာ တမလြန္ဘ၀မရွိဘူး၊ ေကာင္းဆိုးကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ယူဆလိုက္တာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္”
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၂)
“ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ သင့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပစ္မႈ ထင္ရွားလို႔ ေသဒဏ္အေပးခံရေတာ့မယ့္ သူခိုးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားၿပီၿပီ။ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးက ေတာင္းဆိုတယ္ ဆိုပါစို႔”
“ဘယ္လို ေတာင္းဆိုတာလဲ”
“အခ်င္း သူသတ္ေယာက်္ားတို႔… ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔အတူတကြ သြားေနၿပီးမွ ျပန္လာပါ့မယ္။ ျပန္လာမွ သတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ ရမလား”
“မရပါဘူး။ သူေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူ႕ေခါင္းက ျပတ္ၿပီးသြားေလာက္ပါၿပီ”
“ေအး…အဲဒီလိုပဲေပါ့။ သင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးဟာ ငရဲျပည္ေရာက္ၿပီး ငရဲသားေတြက ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါမွာ အခ်င္း…ငရဲသားတို႔ ခဏေစာင့္ပါအံုး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆိုတဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႕ကို စကားအနည္းငယ္ သြားေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပန္လာမွ ဆက္လက္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ၾကပါလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူ၀ါဒကို ေျပာင္းပါလာေလာ့”
“မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ကၽြႏ္ုပ္မွာ အျခားျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”
ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၂)
“အရွင္…ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေနာက္ထပ္ျပစရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္။ အရွင္တို႔ တရားေတြ ေဟာတယ္မလား။ ငါးပါးသီလလံုရင္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ နတ္ျပည္ေတြ ေရာက္တယ္လို႔။ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလလည္း လုံတယ္။ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူဟာ ေသေလာက္ေအာင္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ “အေမာင္… မင္းနတ္ျပည္ေရာက္ရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ငါ့ကို လာေျပာပါအံုး”လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီ ျပန္လာၿပီး ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ နတ္ျပည္ဆိုတဲ့ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိလို႔ေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္က ဒီတမလြန္ဘ၀မရွိ၊ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့အယူကို အရမ္းကာေရာ လက္ခံယုံၾကည္ေနတယ္လို႔မ်ား ထင္သလား။ ဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔မို႔ ဒီလို အယူအဆ ရွိေနတာပါ”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
No comments:
Post a Comment