အ႐ူးလြယ္အိတ္

တစ္ခ်ိန္က ေမွာ္ပီ ဆရာသိန္းၾကီး၏ အ႐ူးလြယ္အိတ္ ဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ရသည္။ ဆရာၾကီးက သူဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို မွတ္စုသဖြယ္ ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ကဗ်ာအတိုအစမ်ားက မ်ားသည္ျဖစ္၍ မိမိအၾကိဳက္ႏွင့္ သိပ္ေတာ့ အံ၀င္ဂြင္က် မျဖစ္ခဲ့ပါ။ မည္သို႔ဆိုေစ အခု ဆရာၾကီး၏ ေခါင္းစဥ္ကို အသံုးျပဳဖို႔ စိတ္ကူးရလာသည္။ ဆရာၾကီး၏ အ႐ူးလြယ္အိတ္သည္ စာေကာင္းေပေကာင္းမ်ား၊ အမွားအမွန္ မေသခ်ာေသာ အတိုအစမ်ား…စသည္တို႔ကို စုေပါင္းထည့္ထားျခင္းကို တင္စားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က တိတၳိဆရာၾကီး ေျခာက္ဦးအေၾကာင္းကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းလိုလို ၾကားဖူးၾကသည္။ ဗုဒၶစာေပေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေတြ႕ရသည္။ အ႒ကထာဆရာမ်ားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ခ်ဲ႕ကားဖြင့္ဆို ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဆရာၾကီးတို႔မွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာၾကီးမ်ား၊ တပည့္ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶစာေပကို ဖြင့္ဆိုေရးသားၾကေသာ အ႒ကထာဆရာမ်ားအလိုအရ ဘာမွ အဆင့္မရွိ၊ ေပါက္တတ္ကရပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနေလသည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အ႒ကထာလာ စကားတစ္ရပ္ကိုေတာ့ အလြန္သေဘာက်မိေပသည္။ ထိုဆရာၾကီးမ်ားအနက္ နိဂ႑နာဋပုတၱအေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ အ႒ကထာဆရာက “ဖဲြပံုေပၚ၌ စိုက္ထားေသာ သစ္ငုတ္ကဲ့သို႔ (သူတို႔အယူသည္) မခိုင္ၿမဲ။ လႈပ္ရွား၏။ မုန္႔ပဲ သေရစာ၊ မစင္၊ ႏြားေခ်း…စသည္တို႔ ေရာေထြးၿပီး ေကာင္းေသာအရာမ်ား၊ မေကာင္းေသာအရာမ်ား အစံုထည့္ထားေသာ အ႐ူး၏ ေတာင္း(အိတ္)ကဲ့သို႔ သူတို႔အယူသည္လည္း တခါတရံ ေကာင္းေသာအရာမ်ား၊ တခါတရံ မေကာင္းေသာအရာမ်ား ပါရွိေနေပသည္”ဟု ဆိုသည္။ မွန္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ အ႐ူးမ်ားသည္လည္း သူတို႔၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ေကာင္းေသာပစၥည္း၊ မေကာင္းေသာပစၥည္း အစံု ထည့္ထားတတ္ၾကေလသည္။

ဗဟန္းမွာ ေနစဥ္က ေက်ာင္းအနီးက ဇရပ္တစ္ခုတြင္ ေနေသာအ႐ူးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ မည္သည့္ေနရာသြားသြား လြယ္အိတ္အစုတ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးကို လြယ္သြားေလ့ရွိသည္။ သူသည္ အခ်ိန္မွန္ ေရခ်ိဳး၊ အခ်ိန္မွန္ စားသည္။ စကားေျပာသည္ကိုကား မေတြ႕ရ။ သူ႕ကို စကားသြားေျပာလွ်င္ ၿပံဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ သာမန္ၾကည့္လွ်င္ အ႐ူးတစ္ေယာက္၏ပံုစံမ်ိဳးလံုး မရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ အမႈိက္ပံုမ်ား၊ လမ္းေဘးစသည္တို႔တြင္ စက္ပစၥည္းအပိုင္းအစမ်ား၊ မိုးကာ အပိုင္းအစမ်ား ေတြ႕လွ်င္ သူ႕လြယ္အိတ္ၾကီးထဲထည့္ၿပီး သူေနထိုင္ရာ ဇရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားသည္။

သူသည္ ထိုပစၥည္းအစုတ္မ်ားျဖင့္ ကားမ်ားကို တစ္စီးၿပီးတစ္စီး တီထြင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကားမ်ားေပၚတြင္ ပါးစပ္က တ၀ွီး၀ွီး တ၀ူး၀ူးေအာ္လွ်က္ ေမာင္းေနတတ္သည္။ ေျပာခ်င္သည္မွာ အ႐ူးလြယ္အိတ္ဆိုေတာ့ ထိုအ႐ူး၏ လြယ္အိတ္ၾကီးကိုလည္း သတိရေနမိပါသည္။

အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားကို အ႒ကထာက ဆက္လက္သုံးသပ္ျပသည္။ “ေကာင္းတာေလးေတြ ပါေနရင္ သူတို႔အယူ၀ါဒကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မိစၧာဒိ႒ိလို႔ ဆိုရသလဲ”ဟု သူကိုယ္တိုင္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ “ဒို႔ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ ကိုက္ညီတာ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ပါပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြ၊ မေကာင္းတာေတြ ေရာေထြးပါ၀င္ေနတာကိုက မစင္ၾကယ္တဲ့အတြက္ သူ႕တို႔၀ါဒ အကုန္လံုးက မိစၧာဒိ႒ိအယူေတြ ျဖစ္ပါတယ္”ဟု သူကိုယ္တိုင္ အေျဖထုတ္သည္။

အျခား ယေန႔ေခတ္ အယူ၀ါဒမ်ားကိုလည္း အထက္ပါ သံုးသပ္ခ်က္အတိုင္း သံုးသပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ခရစ္ယာန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အယူ၀ါဒဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးမိခဲ့စဥ္က ထာ၀ရဘုရားသခင္၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈႏွင့္ သခင္ေယ႐ႈတို႔၏ ေမတၱာတရား ၾကီးမားပံုတို႔ကို ေျပာဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ထာ၀ရဘုရားက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ား (သမၼာက်မ္းအဆို ဣသေရလ)ေကာင္းစားေရးအတြက္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား (သူ႕ကို မကိုးကြယ္သူမ်ား)ကို မညွာမတာ ရက္စက္သတ္ျဖတ္သည္။ သခင္ေယ႐ႈ၏ လမ္းစဥ္တြင္ကား သတ္ျဖတ္ေရးလမ္းစဥ္မ်ား မပါ။ သမၼာက်မ္းစာ(ေဟာင္း)တြင္ မကိုးကြယ္သူ၊ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးျခား ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

အေနာက္တိုင္း ပညာရွင္တစ္ဦးကလည္း “ကမၻာ့အရက္စက္ဆံုး လူသတ္ပဲြၾကီးမ်ားကို အေတြ႕ျမင္ႏိုင္ဆံုးေသာ ေနရာသည္ သမၼာက်မ္းစာ(ေဟာင္း)ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ “ထိုကဲ့သို႔ ရက္စက္မႈမ်ားသာ ပါ၀င္သေလာ၊ ေကာင္းတာေလးေတြ မပါေတာ့ဘူးလား”။ ပါပါသည္။ “သင္၏ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို သင္ႏွင့္ ထပ္တူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေလာ့”ဟူေသာ စကားမွာ ကမၻာေက်ာ္သည္။ ေကာင္းလည္း ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးျခားတို႔ကို သတ္ျဖတ္ေနျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕က်မ္းခ်က္မ်ားကို ေထာက္႐ႈ၍ “အိမ္နီးနားခ်င္း”ဟူသည္မွာ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေ၀ါဟာရ မဟုတ္။ “ဘာသာတူ၊ လူမ်ိဳးတူ အိမ္နီးနားခ်င္း”ဟုသာ အဓိပၸာယ္ထြက္ေလသည္။

ထာ၀ရဘုရားက သူ၏ ဗိမာန္အနီးသို႔ အနာၾကီးေရာဂါသည္(အႏူမ်ား) မလာရဟု ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အမိန္႔ထုတ္သည္။ သူ၏ သားေတာ္ေယ႐ႈက အနာၾကီးေရာဂါသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ကိုကိုင္ၿပီး ျပဳစုေပးသည္။ ထာ၀ရဘုရားက “eye for an eye”ဟူေသာ ဂလဲ့စားေခ်၀ါဒကို ေဟာသည္။ သားေတာ္ေယ႐ႈက ညာဘက္မ်က္စိကို ယူေသာသူအား ဘယ္ဘက္မ်က္စိကိုပါ ေပးလိုက္၊ ……….စသည္ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၀ါဒကို ေဟာၾကားသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ခရစ္ယာန္မိတ္ေဆြႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေသာအခါ “က်ဳပ္က အ႐ိုးဖယ္ၿပီး အသားစားတာပါဗ်ာ”ဟု ေျပာသည္။ အထက္ပါ အ႒ကထာဆရာ သံုးသပ္သကဲ့သို႔ သံုးသပ္လိုက္လွ်င္……..။

အ႐ူးလြယ္အိတ္အေၾကာင္းကို ညအခါ တစ္ေယာက္ထဲ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ ပထမ အ႐ူးလြယ္အိတ္ႏွင့္ တူေနေသာ အယူ၀ါဒမ်ားကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ထက္…ထို႔ထက္ နက္နက္နဲနဲ ေတြးမိလာေသာအခါ ျမားဦးက မိမိရင္ဘတ္ဆီသို႔ တည့္တည့္လွည့္လာေနခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ငါ့ ရင္ဘတ္ကေရာ….”။ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးပါတကား။

“ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ = ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ဥမၼာ..အ႐ူးေတြ”။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ အ႐ူးတစ္ေယာက္သည္ မူမမွန္။ တခါတရံ ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသည္။ တခါတရံ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဆိုးသြမ္းသည္။ တခါတရံ ….. တခါတရံ။ အ႐ူးတို႔အတြက္ ေကာင္းျခင္းႏွင့္ဆိုးျခင္းသည္ တခါတရံဟူေသာ ေရွ႕ဆက္စကားျဖင့္ ကာရံေပးထားရေလသည္။

“ငါ အၿမဲေကာင္းခဲ့သလား”။
တခါတရံ ႏွလံုးသားထဲတြင္ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ကေလးမ်ား ထည့္ထားသည္။ တခါတရံ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ထည့္ထားသည္။ တခါတရံ တကယ့္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးလို ေနခ်င္သည္။ ေနသည္။ တခါတရံ လူစိတ္ေပါက္သည္။ လူအလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္သည္။ တခါတရံ ဣေျႏၵရရ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တခါတရံ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း။ တခါတရံ အမ်ားအက်ိဳးျပဳ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ခ်င္သည္။ တခါတရံ အတၱဆန္သည္။ တခါတရံ…. တခါတရံ…။ ပုထုဇဥ္တို႔၏ ႏွလံုးသားသည္ အၿမဲတမ္း ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေနသည္ဟု မရွိပါေလ။ “တခါတရံ”ဟူေသာ ေရွ႕ဆက္စကားျဖင့္ အစဥ္အၿမဲ ဒြန္တဲြေနၾကရေလသည္။

အ႐ူးလြယ္အိတ္ကဲ့သို႔ အေကာင္းအဆိုး ေရာေနေသာ ႏွလံုးသားမ်ားကို ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔ဆိုလွ်င္ သမထ၊ ဘာ၀နာအလုပ္မွတစ္ပါး အျခားမရွိပါေလ။ အဆံုးစြန္ သန္႔စင္သြားေအာင္ မေဆးေၾကာႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွ စုေဆာင္းမိေသာ အဆိပ္အေတာက္မ်ားကို မစားမိဖို႔ ကူညီေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ေန႔နည္းနည္း၊ တစ္ေန႔နည္းနည္း သိမ္းဆည္းထားမိေသာ အမႈိက္မ်ားကို မိမိတို႔ ရင္ဘတ္အတြင္းမွ ဖယ္ရွားႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားေနသင့္ၾကပါသည္။

“အ႐ူးလြယ္အိတ္”အေၾကာင္းကို တေမွ်ာ္တေခၚ စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးမိေသာအရာေလးတစ္ခု ေျပာခ်င္သည္။ ယခု ဤစာေရးသူသည္ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးကို လြယ္ထားရင္း ေရးလိုက္သည္။ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးထဲက ထြက္က်လာေသာ ဤစာကို အ႐ူးလြယ္အိတ္မ်ား ကိုယ္စီပိုက္လွ်က္ လာေရာက္ဖတ္႐ႈၾကေပအံုးေတာ့မည္။ ၿပံဳးမိသည္။

ၿပံဳးေနရင္း ပီတိကေလးျဖစ္လာေသာအခါ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေထြးလိမ္ေနေသာအရာမ်ားအားလံုးကို ေရွ႕မွာ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ၿငိမ္းေအးသြားေသာ စိတ္အစဥ္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ အခိုက္အတံ့သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မနက္ျဖန္မွာ ပန္းေတြ ပြင့္အံုးမလား။ မေသခ်ာ။