ၿငိမ့္..ၿငိမ္..ၿငိမ္း

(၁)
စကၤာပူ၏ ညက္ေညာေသာ လမ္းမထက္တြင္ တကၠစီကားေလးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလး ေျပးေနသည္။ ခံစားခ်က္ေလး ေတြကလည္း ၿငိမ့္ကနဲ ၿငိမ့္ကနဲ ျဖစ္လို႔ ေနခဲ့သည္။ ကားေပၚမွာ လုိက္ပါရသည္မွာ ၿငိမ္လွသည္။ ရာသီဥတုက လည္း မေအးလြန္း၊ မပူလြန္း၊ အေတာ္ပင္ သာယာေနခဲ့သျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔ဟု သေကၤတျပဳ လိုက္သည္။

(၂)
“လာ….လာ…လာၾက…သမီးတို႔၊ အေမေျပာေျပာေနတဲ့ ဦးကု ဦးကုဆိုတာ ဒီဦးဇင္းပဲ”
ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္လိုက္ၿပီးမၾကာခင္ ဒကာမၾကီးက သူ႕သမီးသံုးေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး ေျပာသည္။ ခါးေအာက္ ၁-ထြာသာသာမွ်သာရွည္ေသာ အ၀တ္စားေလးေတြသာ ၀တ္ထားေသာ ဒကာမၾကီး၏သမီးသံုးေယာက္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။

“ဦးကုရယ္… ဒီသမီးသံုးေယာက္ ၀တ္တာစားတာေနတာထိုင္တာ တစ္စက္ကေလးမွ ၾကည့္မရဘူး၊ ဆံုးမပါအံုး”
ဒကာမၾကီးဆိုသူသည္ ရန္ကုန္မွာရွိစဥ္က သားအမိလို ရင္းႏွီးေနေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူ႕သမီးမ်ားထံ အလည္သြားခိုက္၊ ကိုယ္ကလည္း စကၤာပူအလည္သြားခိုက္ ၾကံဳေန၍ အလည္ေခၚရာမွ ေရာက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕သမီးေတြအေၾကာင္း ၾကားသာၾကားဖူးေနခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုမွ ေတြ႕ျဖစ္သည္။

“ကဲ…ဦးဇင္း ဒါက သမီးၾကီး ၿငိမ္းၿငိမ္းေအာင္၊ ဒါက အလတ္မ တည္ၿငိမ္ေအး၊ ဒါက အငယ္မ ၿငိမ္းသီတာ”
“ဟ…ၿငိမ္ေတြ၊ ၿငိမ္းေတြခ်ည္းပါလား ဒကာမၾကီး”

“တင္ပါ..တပည့္ေတာ္က ေဒၚေသာ္တာၿငိမ္းဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ နာမည္လည္း ပါေအာင္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေလးေတြလဲ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ အဲဒီလို ေပးထားတာ၊ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းတယ္ဘုရား၊ သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ေခၚခ်င္ ရင္ -ေဟ့…ၿငိမ့္..ၿငိမ္..ၿငိမ္းဆိုၿပီး ေအာ္ေခၚလို္က္တာပဲဘုရား၊ အဲဒီလို ေခၚလိုက္ရင္ သံုးေယာက္လံုးကို ေခၚတယ္ ဆိုတာ သိေနၾကတယ္၊ အခုေတာ့ဘုရား..နာမည္နဲ႔ တစ္ေယာက္မွကို မလိုက္ဘူး…”

ဒကာမၾကီးေျပာတာကို သေဘာက်လို႔ လိုက္ရယ္ေနမိခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းေရာက္သည္အထိ ရင္ထဲမွာ ၿငိလာခဲ့ သည္က “ၿငိမ့္..ၿငိမ္..ၿငိမ္း”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသံုးခု။ (မွတ္ခ်က္…ေ၀ါဟာရသံုးခုမွ်သာ ျဖစ္သည္.... း) .... း) ..... း)

(၃)
တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး ေရာက္လာမည္ဆို၍ သီရိလကၤာ၊ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ရွိ ဘန္ဒရာႏိုက္ေကးေလဆိပ္သို႔ ဘင္န္ကားေလးျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတာက္ပၾကယ္စင္က ေဘးကေန ေျပာသည္။ “အခုလို ကားေလးနဲ႔ သြားရတာ အေတြးေတြ တအားရတာပဲေနာ္၊ စာေရးစရာေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ အဲဒီအေတြးေတြက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ”ဟူ၍။ ဟုတ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။ ကားျဖင့္ ခရီးသြားတုိင္း အေတြးမ်ားက လြင့္ကနဲ ၀ဲကနဲ ရင္ထဲတြင္ လာဟပ္ေလ့ရွိသည္။

ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ကားဆရာကို “သုဒတ္…ဘုရမာ ျမဴးဇ္ (ျမန္မာသီခ်င္း)”ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားဆရာကလည္း အလိုက္တသိ ျမန္မာသီခ်င္းစီဒီကို ထည့္ဖြင့္လိုက္သည္။ ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းေလးက စတင္လြင့္လာသည္။ သီခ်င္းထဲမွ “ေအးေအးေလးနဲ႔..ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး..ကြယ္”ဆိုေသာ စာသားေလးက ရင္ဘတ္ကို လာၿငိျပန္သည္။

(၄)
“ေဟ့..ေဟ့….မိုးေတြက အရမ္းရြာေနတယ္ဟ၊ ဆုဒတ္ကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္း”လို႔ ေျပာပါအံုး”ဟု ေနာက္ဆံုး တန္းက ကိုယ္ေတာ္က လွမ္းေအာ္သည္။ ကားဆရာကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအးေဆးပါဆိုတဲ့ အမူအရာႏွင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ၿငိမ့္ၿပီး ပံုမွန္အတိုင္း ဆက္ေမာင္းေနသည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ “ၿငိမ့္၊ ၿငိမ္၊ ၿငိမ္း”ေ၀ါဟာရသံုးခုက ၀င္ပူးလာခဲ့ျပန္သျဖင့္ ကားထဲမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လိုက္ပါလာေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ “ကၽြိ..ကၽြီ…”ကားဘရိတ္ အုပ္သံၾကားမွ ေရွ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးဘီးကားတစ္စီးက ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေကြ႕သြားခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ “ဟာ..ဟင္”၊ “ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဆုဒတ္ လွ်င္လို႔သာေပါ့”၊ အာေမဋိတ္သံေတြ ဆူညံေနသည္။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ….

ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့…“ၿငိမ့္..ၿငိမ္..ၿငိမ္း”က ပိုမို နီးနီးကပ္ကပ္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးျဖစ္လာသည္။ ကားကိုသာ မၿငိမ့္လိုက္လွ်င္၊ ကားက ၿငိမ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကားက မၿငိမ္သြားရင္ေတာ့ သံုးဘီးကားနဲ႔ ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေတာ့မည္။ အပူမီးေတြ ၿငိမ္းေတာ့မွာ မဟုတ္…။

(၅)
ၿငိမ့္လိုက္လို႔ ၿငိမ္သြားခဲ့သည္။ ၿငိမ္သြားလို႔ ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။

(၆)
“ၿငိမ့္၊ ၿငိမ္၊ ၿငိမ္း”မွ မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အေျခအေနကို ေမွ်ာ္လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘ၀ကိုလည္း အရွိန္ႏွင့္ေျပးလႊားေနေသာ ကားကေလးႏွင့္ တူေလမလားဟု ပံုဖမ္းၾကည့္သည္။ လမ္းကလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးညက္ ေညာေနလွ်င္၊ ကားကလည္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ ေကာင္းမြန္ေနလွ်င္၊ အတားအဆီး တစ္စံုတစ္ရာ မရွိလွ်င္ ကားေလးက သူ႕လမ္းသူ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး၊ သာသာယာယာ၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ခရီးႏွင္ႏိုင္ေနလိမ့္မည္။ ဘ၀ဟူသည္လည္း ထို႔အတူသာပင္ ျဖစ္သည္။

အလုပ္အကိုင္၊ မိသားစုဘ၀၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ဟူေသာ ဘ၀လမ္းခရီးေလးက ေျဖာင့္ျဖဴးေနလွ်င္၊ ကိုယ္တိုင္က လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနလွ်င္၊ အတားအဆီး အေႏွာက္အယွက္မ်ားလည္း မရွိလွ်င္ ဘ၀ေလးက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျဖဴးျဖဴး၊ သာသာယာယာ၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ခရီးဆက္ေနပါလိမ့္မည္။

(၆)
“တပည့္ေတာ္… အခုတေလာ တည္ၿငိမ္မႈကို မရဘူးဘုရား၊ ကူညီပါအံုး၊ စိတ္ၿငိမ္တဲ့နည္းေလးရွိရင္ ေပးပါအံုး ဘုရား”

“ဘ၀ဆိုတာ ကားေလးတစ္စီးလိုပဲ၊ ကိုယ့္ဘ၀လက္ရွိအေျခအေနကို အဲဒီလို ျမင္ၾကည့္လိုက္၊ ကားေလးကို လိုရာ အေရာက္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔အတြက္ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားရတယ္၊ ဒီေနရာက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေမာင္းႏွင္သင့္သလား၊ အခ်ိဳးအေကြ႕ေလးေတြက်ရင္ ၀ဲယာဆီက ကားေတြမ်ား ျဗဳန္းဆို ၀င္လာမလား၊ ဘယ္ေနရာမွာ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ရွိေနသလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲတုန္းေတြ ရွိေနမလဲ၊ ဒါေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္ေနသင့္တယ္။

အဲဒီလိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ေလးကို အဲဒီလို ေမာင္းႏွင္လိုက္။ ကိုယ့္အသိဉာဏ္နဲ႔ အရွိန္တင္သင့္တဲ့ေနရာမွာ အရွိန္တင္လိုက္၊ အရွိန္ေလွ်ာ့ေမာင္းသင့္တဲ့ေနရာမွာ ေလွ်ာ့လိုက္၊ ဘယ္ေနရာကေန အတားအဆီး အေနွာက္ အယွက္ေတြ ၀င္လာမလဲ၊ …စသျဖင့္ ဒါေတြကို ဂ႐ုထားရမယ္၊ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အပိတ္အပင္ အတားအဆီး ေတြ႕ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဇြတ္တိုးမ၀င္နဲ႔၊ ……….ၿငိမ့္လိုက္…….။ အဲဒီလို ၿငိမ့္လိုက္ၿပီးကာမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေကြ႕ ေမာင္းသြားလိုက္ရင္ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ စီးပြားပ်က္မႈေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြကေန ၿငိမ္းေအးတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုကို ရသြားပါလိမ့္မယ္”

(၇)
“တရားထိုင္တာ ဘယ္လိုေနလဲ” “ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထိုင္တာလဲ”။ အတူေန သူငယ္ခ်င္းက စူးစမ္းသည္။
“႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ၊ ထိုင္လိုက္တယ္ေပါ့ကြာ၊ ထိုင္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္၊ စိတ္သြားေန တာကို လိုက္ၾကည့္တယ္၊ ျမင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ စိတ္ေလးက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႔ လွည့္လည္ ေျပးလႊားေနတာကို ေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ေျပးေနတဲ့စိတ္ကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုက္ရမလား၊
မဟုတ္ဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္၊

စိတ္ကေလးေျပးေနတဲ့လမ္းမွာ အေႏွာက္အယွက္ သို႔မဟုတ္ ေသာကျဖစ္စရာအာ႐ံု သို႔မဟုတ္ အတားအဆီး ေတြ ေတြ႕လာလိမ့္မယ္၊ ေတြ႕ၿပီဆိုတာနဲ႔ စိတ္ရဲ႕ေျပးေနတဲ့အဟုန္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ့္ေပးလိုက္၊ ၿငိမ္သြားလိမ့္ မယ္၊ ၿပီးမွ စိတ္ရဲ႕အလိုအတိုင္း ျပန္ထားလိုက္၊ အတားအဆီးေတြက သူ႔ကို ေတြ႕တာနဲ႔ အရွိန္မေလွ်ာ့လိုက္ရင္၊ ကိုယ္က ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ၿငိမ့္မေပးလုိက္ဘူးဆိုရင္ ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕တာနဲ႔ စိတ္အဟုန္ကို ၿငိမ့္လိုက္ရတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတဲ့စိတ္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္”

(၈)
“ဒါဆိုရင္ ၿငိမ့္၊ ၿငိမ္၊ ၿငိမ္းက ေတာ္ေတာ္ အစြမ္းထက္ပါလားေနာ္”

ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းကို ရင္ဖြင့္ျပေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ထေျပာသည္။
“ဟုတ္တယ္။ ဒါက တရားထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အသံုးက်တာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ဘ၀၊ ေန႔စဥ္အလုပ္၊ ေန႔စဥ္ အေျပာ၊ ေန႔စဥ္အေတြး …..စတာေတြထဲက ကာလတို အခိုက္အတန္႔ေလးကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခုခုေၾကာင့္ အရမ္း၀မ္းနည္းသြားတာမ်ိဳး၊ စိတ္အရမ္းညစ္သြားတာမ်ိဳး၊ …..၊ စသည္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို စိတ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ဖ်က္ကနဲ အဲဒီစိတ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္လိုက္၊ ရင္ထဲမွာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ႏွလံုးေတြဘာေတြေတာင္ အခုန္ျမန္လို႔ ေျပးေနလိုက္တာကို ေတြ႕ရမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီစိတ္လမ္းေၾကာင္း အဟုန္ကို ၿငိမ့္ေပးလိုက္ၾကည့္စမ္းပါ၊ ၿငိမ္မသြားဘူးဆိုရင္ ငါ့ကို လာေျပာ၊ ေသခ်ာေပါက္ ၿငိမ္သြားလိမ့္မယ္၊ ဒါကို အက်င့္တစ္ခု ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္၊ ၿငိမ္းေအးမႈကို မၾကာခဏ ခံစားရလိမ့္မယ္”

(၉)
သူငယ္ခ်င္းတို႔ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္ေတာ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကို ေအးခ်မ္းသာယာဖြယ္ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။