စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ခရီးသြားျခင္း (အဆက္)

ယခင္အဆက္

(၃)

အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ကို လုံး၀ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေသာ္လည္း မိန္းမပိုးပန္းသလို လိုက္လံ၀င္ေရာတတ္လို႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားထဲမွ အမွတ္အရဆံုးသူတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတုိက္မွာ ေနစဥ္က ေတြ႕ဆံုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဉာဏ္ေကာင္းသည္။ အေတြးရွင္းသည္။ ေလာကြက္ေတြ မလုပ္တတ္။ အလြန္အကၽြံ ေလာကြက္လုပ္ရျခင္းကို စက္ဆုပ္တတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ တူေန၍လား မသိ၊ မၾကာခင္ ရင္ႏွီးသြားခဲ့သည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ စကားမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ေျပာတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ေလးေလးနက္နက္ေတြခ်ည္း ေျပာသည္။

ေတြ႕စက သူသည္ ကိုယ့္ကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားပါ။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ထိုအခ်ိန္က ကိုယ့္ကိုသာ မဟုတ္။ ဘာကိုမွ စဲြစဲြလန္းလန္း ျဖစ္တတ္သူ မဟုတ္။ စိတ္ကို အ႐ိုးရွင္းဆံုး ထားတတ္သူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ ေတြ႕တဲ့ဒကာ၊ ဒကာမတိုင္းက သူ႕ကို တရားအလြန္အားထုတ္သူဟု ထင္ၾကသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမႈပံုစံမရွိ၊ ပကတိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ တရားအားထုတ္သူလည္း မဟုတ္၊ စိတ္ကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ထားတတ္သူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕က သူ႕ကို မိစၧာဒိ႒ိဟု ဆိုၾကေလသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ကိုတာကို သူက မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ သူက “၂၁-ရာစုမွာ ကိုတာကို မသိရင္ လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္ဘူး” ဟူ၍ပင္ ဆိုပါသည္။ ကိုတာကို သေဘာမက်သူမ်ားကမူ “ပိုလြန္းလိုက္တာ”ဟု ဆိုေကာင္းဆိုပါလိမ့္မည္။ ကိုတာကို သိျမင္သေဘာေပါက္သူမ်ားအေနျဖင့္မူ မလြန္ဘူးဟု ယူဆလိုက္ၾကမည့္ပံု ရွိသည္။ ကိုတာသည္ ရဲရဲေတြးသည္။ ရဲရဲဆံုးျဖတ္သည္။ ရဲရဲေျပာသည္။ ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္။ (အမ်ားအျမင္ ဘုက်က် ေတြးေခၚေျပာဆိုသည္)။ အမွန္အားျဖင့္ ကိုတာသည္ “၁ နဲ႔ ၁ ေပါင္းရင္ ၂-ျဖစ္တယ္”ဟု အေျဖသိခဲ့လွ်င္ ေတာင္မွ ရပ္မေနေသးဘဲ “ဘာေၾကာင့္ ၂-ျဖစ္ရတာလဲ”ဟု ထပ္စဥ္းစားခ်င္ေနသူတစ္ဦးဟု ထင္သည္။

အိုင္းစတိုင္း၏ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္တစ္အုပ္ (အမည္မမွတ္မိ)တြင္ “က်ဳပ္က ေကာက္႐ိုးပံုထဲ က်သြားတဲ့အပ္ကို ရွာရတာေပ်ာ္ေမြ႕သူဗ်၊ က်ဳပ္က အပ္ကို ေတြ႕ခဲ့ရင္ေတာင္ ထပ္ၿပီး ရွာေနအံုးမွာ”ဟု ေျပာေသာစကားေလးကို အမွတ္ရေနမိပါသည္။ မလိုခ်င္ေသာ အေျဖတစ္ခုအတြက္ အလြယ္တကူ လက္မႈိင္ခ်ပစ္လိုက္ျခင္းႏွင့္ လိုခ်င္ေသာအေျဖတစ္ခုအတြက္လည္း အလြယ္တကူ ၾကည္ႏူးပစ္လိုက္ျခင္းဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ဘက္ကို ေရွာင္ရွားဖို႔ လိုသည္။ လိုခ်င္ေသာအေျဖျဖစ္ေစ၊ မလိုခ်င္ေသာအေျဖျဖစ္ေစ အေျဖ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ရွာေဖြစူးစမ္းဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ သို႔မွသာ မလိုခ်င္ေသာအေျဖမွ လိုခ်င္ေသာအေျဖျဖစ္ လာျခင္းႏွင့္ လိုခ်င္ေသာအေျဖ၏ တာရွည္ခံႏိုင္ျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးတရားကို ရရွိႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါ သည္။

သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာ ေနသစ္မွဴး ေျပာတတ္သည္။ “လူအမ်ားစုက ဒီလိုလုပ္လို႔ ဒီလိုု ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကို အေသမွတ္ထားၿပီး ဟိုလိုလုပ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္”ဟူ၍။ ကိုတာ့ စကားအရ ေျပာရလွ်င္ ျဖန္႔ထြက္ေတြးတတ္ၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ မိမိတို႔ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ပံုေသ ကားက် မွတ္တတ္ေသာအေလ့အထက စဲြေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေန႔စဥ္လူမႈျပႆနာမ်ားတြင္ ျဖန္႔ထြက္ေတြး တတ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား ထြန္းကားမွ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္မႈမ်ား တိုးတက္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ “ငါေျပာတာမွ အမွန္”ဟု အယူအစဲြ အားၾကီးလွ်င္ အမွန္ႏွင့္ ေ၀းတတ္ပါသည္။ ျမန္မာ့လူ႕အဖဲြ႕အစည္းက အမ်ားေတြးသည့္အတိုင္း မေတြးလွ်င္၊ အမ်ားေျပာသည့္အတုိင္း မေျပာလွ်င္၊ အမ်ားလုပ္သည့္အတိုင္း မလုပ္လွ်င္ “ဘုက်သူ”“လူ႕ဂလန္႔”“လူ႔ဂြစာ”ဟု သမုတ္တတ္ၾကေလသည္။ အမ်ားျမင္သည့္အတိုင္း မျမင္ျခင္း ႏွင့္ ကလန္႔တိုက္ျခင္း ႏွစ္ခုကို ကဲြကဲြျပားျပား သိထားဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။

ကိုရင္ဘ၀က ဦးဇင္းတစ္ပါးက “မင္း… စာေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ပါလား”ဟု ေျပာဖူး သည္။ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္မ်ားထဲက “အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္စာစုမ်ား”စာအုပ္ကို ၀ယ္ဖတ္ ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ပါ၊ သို႔မဟုတ္ အမ်ားစုကို ခံစားနားလည္လို႔ မရခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရြယ္အေတာ္ရလာသည္အထိ ဦးေရႊေအာင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့ပါသည္။ သူ၏ အေတြးအျမင္မ်ား လႊမ္းမိုးမႈ မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ခံစရာရွိသည္မွာ သူ၏ ၀ါက်မ်ားတြင္ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိေသာ “၏”အကၡရာ ဆံုးေသာ တိက်ျပတ္သားေသာ၀ါက်မ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံခဲ့ရပါသည္။

ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ သိန္းေဖျမင့္၏ “အေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ”စာအုပ္အထူၾကီးကို ႏွစ္ၿခိဳက္မိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ စာအေရးအသားအရသာကိုေတာ့ မခံစားတတ္ခဲ့ပါ သို႔မဟုတ္ မခံစားခဲ့ဟု ထင္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ သူ၏ အမိႏိုင္ငံအတြက္ ၾကိဳးပမ္းပံုမ်ားကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့မိဟန္ တူပါသည္။ ငယ္စဥ္ဘ၀က တန္ဖိုးအၾကီးဆံုး ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္ၾကီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုစာအုပ္ၾကီးကို ေတာင္ငူေရာက္ၿပီး ၂-ႏွစ္အၾကာ ၁၅-ႏွစ္သားအရြယ္ အေဖႏွင့္အေမ စာသင္တိုက္ကို အလည္ေရာက္စဥ္က ၀ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနပါသည္။

ငယ္ဘ၀က စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ရန္ ေငြေၾကးအခက္အခဲ မျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မွာလည္း ေက်နပ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က စာေတာ္လို႔ဆိိုၿပီး ကိုယ့္ကို အပတ္တိုင္းလိုလို ပိုက္ဆံေပးသည္။ ပိုက္ဆံကို သမရိုးက်ေပးသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ေဆး၀ယ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ၅၀-ေလာက္ကုန္က်ေသာ ေဆးဘူးအတြက္ ၁၀၀-ေပးလိုက္သည္။ ျပန္မအမ္းခိုင္း။ သူေပးသည္မွာ စာအုပ္၀ယ္ပါေစဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ေပးသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဥပုသ္ေန႔အျပင္ထြက္လွ်င္ ဗီဒီယိုၾကည့္ဖို႔ႏွင့္ မုန္႔၀ယ္စားဖို႔သာ ျဖစ္ပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္လို႔ ရခဲ့သည္။

သိန္းေဖျမင့္စာအုပ္အၿပီးတြင္ စာဖတ္လမ္းေၾကာင္းက အနည္းငယ္တစ္ဖက္သတ္ ဆန္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ စာဖတ္သူတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ဖူးလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္ဖတ္လိုက္ရေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ ျဖစ္သြားေသာအခါ ထိုစာအုပ္မ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈအတိုင္း စာဖတ္သူ၏ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ား၊ ဘ၀ေနပံုထိုင္ပံုမ်ားမွာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္ဟု ထင္သည္။ အရင္က စာအုပ္မ်ားကို ေကာင္းႏိုးရာရာ ၀ယ္ယူေလ့ရွိေသာ္လည္း ဆရာသိန္းေဖျမင့္စာအုပ္က သူ၏ ေနာက္ထပ္စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ဖို႔ တြန္းအားျဖစ္သြား ခဲ့သည္။

“အေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ”စာအုပ္မွ တစ္ဆင့္ “တက္ေခတ္နတ္ဆိုး”၊ “တက္ဘုန္းၾကီး”စာအုပ္မ်ားဆီ ေရာက္သြားသည္။ ထိုေခတ္က ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေရာဂါဆိုးၾကီးျဖစ္ေသာ AIDS ေရာဂါအေၾကာင္းကို ေရးဖဲြ႕ထားၿပီး နာမည္အရမ္းၾကီးေသာစာအုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း (ဆိုလိုခ်က္ကို လိုက္မီႏိုင္ေသာ ဉာဏ္အားနည္း ေသး၍) ခံတြင္းမေတြ႕ခဲ့ပါ။ “တက္ဘုန္းၾကီး”စာအုပ္ဖတ္ေသာအခါမွာေတာ့ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုကို ၾကံဳေတြ႕ရသည္။ ဘုန္းၾကီးေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ေရးေသာ္လည္း နည္းနည္းကေလးမွ မနာမိပါ။ “မေကာင္းတဲ့သူကို မေကာင္း ဘူးလို႔ ေျပာမယ္၊ ေကာင္းတဲ့သူကို ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာမယ္”ဆိုေသာစိတ္ဓာတ္က ထိုစဥ္ကတည္းက ရင္ထဲ တြင္ သိသိသာသာ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့ပါသည္။

“ပသံသိတဗၺံ ပသံသႏၲိ၊ ဂရဟိတဗၺံ ဂရဟႏၲိ = ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူကို ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ထိုက္သူကို ကဲ့ရဲ႕ၾက တယ္”ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္ကို အ႐ိုးထဲကေန ၾကိဳက္ပါသည္။ ထိုစကားကိုု အစြန္းေရာက္စြာ လက္ခံမိ၍လား မေျပာတတ္၊ ကိုယ္မႏွစ္ၿမိဳ႕သူကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ၿပံဳးမျပခ်င္တတ္ခဲ့ပါ။ “ေအးကြာ… မင္းတို႔ မွားရင္လည္း ငါက အားမနာဘူး၊ ေျပာမွာပဲ။ ငါမွားရင္လည္း အားမနာနဲ႔ကြာ၊ ငါ့ကို ၾကိဳက္သလို ေ၀ဖန္၊ ခြင့္မလႊတ္နဲ႔”ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္မွာလည္း ထိုစာေပမ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိသည္။ (ၿခြင္းခ်က္အခ်ိဳ႕ရွိေနေသာ္လည္း) ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔ ကိုယ့္အမွားကို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတတ္ေသာ ဟာရာကိရိ (ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ျခင္း)လုပ္ျခင္းမ်ားကို ၾကားရတိုင္း အားက်ေနမိ တတ္ခဲ့ပါသည္။ ေလးစားေနမိတတ္ခဲ့ပါသည္။

သိန္းေဖျမင့္စာအုပ္မ်ားက တစ္ဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္…စေသာ လြတ္လပ္ေရးပံုရိပ္မ်ားကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့သည္။ ကေလးဘ၀က တီဗီတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးဉာဏိႆရ၏ ဗုဒၶဂယာအေၾကာင္း အစီအစဥ္လာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို လြမ္းၿပီး မ်က္ရည္၀ဲတတ္ခဲ့သလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတတ္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာစာအုပ္မ်ားကို ေတြ႕တိုင္းလိုလို ၀ယ္ယူတတ္ခဲ့ပါသည္။ ဘ၀တြင္ တန္ဖိုးရွိၿပီး အသိဉာဏ္ရွိေသာ တာ၀န္သိ လူသားတစ္ေယာက္မွသည္ တာ၀န္သိ ႏိုင္ငံသားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို နည္းနည္းမွ် ေလွ်ာ့တြက္၍ မရဟု ထင္ပါသည္။

(အမွာစကား = ဤမွ်အထိ ရွည္လ်ားလွေသာ ေဆာင္းပါးကို အားေပးဖတ္႐ႈၾကေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ယခု ေရးခဲ့သမွ်သည္ ဦးဇင္း၏ ကိုရင္ဘ၀က ဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ခရီးသြားျခင္းသာ ရွိပါေသးသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုရင္ဘ၀က ဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားမွ ရရွိခဲ့ေသာသခၤန္းစာႏွင့္ ယေန႔ျပန္သံုးသပ္မိေသာအေတြးမ်ားသာဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ေရးခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မ်ားစြာမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။ ပို႔စ္အေဟာင္းကို ဖတ္ၾကည့္မိလွ်င္ေသာ္မွ ဒီေနရာမွာ ဒီစာအုပ္ေလးအေၾကာင္း ေျပာဖို႔ က်န္သြားတယ္စသည္ျဖင့္ အားမလိုအားမရေလးမ်ားလည္း ခံစားရသည္။ ေနာင္ေရးသည့္အခါတြင္ ထည့္ေရးလိုက္မည္ဟု အားခဲထားမိပါသည္။
စာဖတ္သူမ်ား ႐ိုးအီသြားမည္စိုးပါ၍ ဤေနရာတြင္ တစ္ခန္းရပ္ထားၿပီး အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဆက္လိုပါသည္။ ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ ဆက္လက္ေရးသားပါအံုးမည္။)