စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ခရီးသြားျခင္း

စာေတြ ဖတ္ရင္း တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးေလးမ်ား ျဖာထြက္လာတတ္သည္။ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးက ေျပာဖူးသည္။ “စာေရးခ်င္လွ်င္ စာဖတ္”ဟူ၍။ စာမဖတ္ရတာ ၾကာေသာအခါ ေလးလံလာတတ္သည္။ ေခါင္း မၾကည္သလိုလို၊ စိတ္မၾကည္သလိုလို၊ တစ္ခုခု လိုေနသလိုလို ခံစားရတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ (မဖတ္ျဖစ္ ေသာ္လည္း) စာအုပ္ေလးကိုျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ ထိုအက်င့္ေၾကာင့္လား မသိ၊ ကဗ်ာဆရာၾကီးမ်ား ကဗ်ာမေရးတာၾကာလွ်င္ ကဗ်ာဆာတတ္သလို ထမင္းဆာျခင္း၊ ေရဆာျခင္းကဲ့သို႔ စာကို ခဏခဏ ဆာေလာင္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာ္လည္း (ထိုစာအုပ္က ေကာင္းေနေစကာမူ) အရသာမေတြ႕ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ အာသာမေျပ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ….၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ ၾကည့္သည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္လိုက္ကာမွ ေကာ္ဖီေၾကာင့္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ…၊ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္သည္က စူပါေကာ္ဖီမစ္၊ ေသာက္လုိက္ရသည္က ဘတ္တီေကာ္ဖီမစ္ျဖစ္ ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ္ဆာေလာင္ေနေသာ စာအမ်ိဳးအစားႏွင့္ ကိုယ္ဖတ္လိုက္ ရေသာ စာအမ်ိဳးအစား မကိုက္ညီလွ်င္ အလိုမက်၊ အာသာမေျပ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။

စာေတြ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ျမသန္းတင့္တို႔၏ ဘာသာျပန္ေလးေတြ ဖတ္ရမွ အားရွိျပန္ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေဖျမင့္တို႔လို စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစေသာ ေျမွာက္လံုးေလးမ်ား ဖတ္ရမွ အဆာေျပ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း ဘုရားေဟာေလး ဖတ္ရမွ စိတ္ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ က်မ္းျမတ္ကိုအန္၊ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သမၼာက်မ္းစာ…..။ စိတ္၏ တိမ္းညြတ္မႈမွာ အကဲျဖတ္ဖို႔ ခက္ခဲလွ၏။

ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လွ်င္ စာအုပ္မ်ားက ေနရာအေတာ္ယူထားခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာအုပ္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ပံုမ်ားကို အေတြးရသလို ေရးျပသြားခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ဘ၀အေျခအေနက တြန္းပို႔လိုက္သည္ မသိ၊ ငယ္ငယ္က ေတာင္ငူၿမိဳ႕၊ ၀ိသုဒၶါ႐ံုၿမိဳ႕ေထာင့္မွာ စာေပမ်ား သင္ခြင့္ရသည္။ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ဥပုသ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သည့္အခါတိုင္း စာအုပ္ဆိုင္မ်ားကို အထူးသျဖင့္ ေရာက္ခဲ့ သည္။ ယခုအခါ စာအုပ္ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာေနတတ္ေသာ ကိုရင္ေပါက္စအရြယ္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေသာအခါ ဂုဏ္ယူေနမိတတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ စာသင္တိုက္မ်ားသည္ ေက်ာင္း စာမွလဲြ၍ အျခားစာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈျခင္းကို အားမေပးၾက။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းတိုက္မ်ားတြင္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပင္ ထားျမစ္ထားၾကေသးသည္။

ထိုစဥ္အခါက ကိုရင္ဘ၀ဆိုေသာ္လည္း စာဖတ္ရသည္ကို အေတာ္ခံုမင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ စာကို စနစ္တက် ဖတ္တတ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးတတ္သူ မရွိခဲ့ျခင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိသည္။ “ဒီအရြယ္မွာ ဘယ္စာအုပ္မ်ိဳးကို ဖတ္ရတယ္၊ ဒီစာအုပ္ေလးေတြက မင္းတို႔အရြယ္နဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္၊ ဘယ္စာအုပ္မ်ိဳးကို စၿပီးဖတ္၊ ဒါေတြကေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခု မဖတ္နဲ႔အံုး၊ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္….”စသည္ျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပ ရွိခဲ့လွ်င္ ပိုမိုထိေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေပမည္။ စာသင္တိုက္ဟူသည္မွာ စာဖတ္ဖို႔ အားေပးေသာေနရာမ်ား မဟုတ္ဘဲ ၾကက္တူေရြးစာသင္သလို စာက်က္ဖို႔သာ တိုက္တြန္းေသာေနရာမ်ားဟုဆို လွ်င္ အမ်ားစုျဖစ္၍ မွန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

ကိုရင္ငယ္ငယ္ဘ၀က စာအုပ္ဆိုင္ေရာက္တိုင္း ၀ယ္ယူဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အားကစားဂ်ာ နယ္မ်ားက အဓိက ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္အခါက အခုေခတ္လို အားကစားဂ်ာနယ္မ်ား မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ အင္အား ဂ်ာနယ္ႏွင့္ တံခြန္တို႔သာ ရွိသည္။ (မႏွံ႔စပ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္)။ ပိုၿပီး ထူးျခားသည္မွာ အားကစား အေၾကာင္းမ်ားမွာလည္း ျပည္တြင္းအားကစားအေၾကာင္းသာ အမ်ားဆံုး ပါသည္ဟု ထင္သည္။ ဒီေန႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားမွာ ျမန္မာ့အားကစားအေၾကာင္းက သိပ္ၿပီး ေနရာ မယူၾကေတာ့။ ျပည္ပအားကစားအေၾကာင္းသာ ပါရွိေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ တံခြန္ဂ်ာနယ္တြင္ အၿမဲလိုလို ပါတတ္ေသာ ကာယဗလစာမ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။

ထိုစဥ္က အရာရာကို စူးစမ္းခ်င္သည့္အေလ့ေလးကလည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးစျဖစ္ရာ ပီမိုးနင္း၏ အခ်စ္အေၾကာင္းႏွင့္ ၾကီးပြားေရးစာအုပ္ေလးမ်ားကလည္း အေတာ္ဆဲြေဆာင္ခဲ့သည္။ ဒုတိယအဖတ္ျဖစ္ဆံုး စာအုပ္မ်ားမွာ ခ်စ္စံ၀င္း ၏ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အခုအခါတြင္ေတာ့ ဆရာခ်စ္စံ၀င္း၏ စာအုပ္မ်ားမွာ ခံတြင္းမေတြ႕ႏိုင္ ျဖစ္ေနရျပန္ ေလသည္။ ေနာက္ သေဘာက်ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမွာ ခ်စ္ႏိုင္ (စိတ္ပညာ)ျဖစ္သည္။ သူ၏ “ခ်စ္လို႔ ေျပာတာ မွတ္ပါ”ဆိုေသာ စာအုပ္ေလးမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္လည္တမ္းတမိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ စာအုပ္မ်ား ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ဖတ္႐ႈမိလာေသာအခါ သူနဲ႔လည္း လမ္းခဲြမွန္းမသိ လမ္းခဲြခဲ့ျပန္ေလသည္။

ေနာက္ၿပီး ေဖျမင့္စာအုပ္မ်ားသည္လည္း အေတာ္ခံတြင္း ေတြ႕ခဲ့သည္။ စိတ္ညစ္လာေသာအခါ သူ႕စာအုပ္မ်ား ဖတ္လွ်င္ လူက ျပန္လည္လန္းဆန္းလာသည္။ အားတက္လာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေကာင္းျမင္လာတတ္ သည္။ ဘ၀ကို ရဲရဲတင္းတင္း ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ အားအင္ေတြ ေပးတတ္သည္။ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား” ဆိုေသာစာအုပ္မွာ လူငယ္ေတြ အမ်ားဆံုး ဖတ္သင့္ေသာစာအုပ္ျဖစ္လို႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ကိုယ္ၾကိဳက္ေသာစာအုပ္ကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးတတ္သည္မွာလည္း ကိုယ့္၀ါသနာတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္ေပမယ့္၊ သူက ၾကိဳက္မလား၊ မၾကိဳက္လားဆိုတာ ေသခ်ာမစဥ္းစားမိခဲ့ပါ။ ကိုယ္က ေပးခ်င္တာပဲ၊ ကိုယ္ခံစားသလို သူခံစားေစခ်င္တာပဲ၊ ကိုယ္သိသလို သူ႕ကို သိေစခ်င္တာပဲ ရွိသည္။ ဘုန္းၾကီး ေတြမွာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္တတ္ေသာ ေစတနာဟန္ေဆာင္ထားေသာ အတၱကေလးက ကိုရင္ဘ၀ကတည္းက ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ဘုန္းၾကီးအမ်ားစုမွာ ကိုယ့္ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ တပည့္မ်ားကို ကိုယ္သိသလို ကိုယ္နား လည္သလို သိေစခ်င္ေနၾကသည္၊ ခံစားေစခ်င္ေနၾကသည္။ ထိုစိတ္ဆႏၵအတိုင္း အတင္းအက်ပ္ လုပ္ခိုင္းတတ္ သည္။

ငယ္ရြယ္ေသာကိုရင္ကေလးတစ္ပါးအတြက္ အသက္ ၅၀-အရြယ္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး သိသလို၊ နားလည္သလို မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ လူ႕ဘ၀လူ႕ေလာကတြင္ ေနထိုင္ရေသာ ဒကာ သို႔မဟုတ္ ဒကာမတစ္ဦးအတြက္ ပိဋကတ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္လွေသာ သူ႕လိုဘုန္းၾကီးတစ္ပါး နားလည္ခံစားသလို မည္ကဲ့သို႔ ခံစားနားလည္ႏိုင္ ပါမည္နည္း။ ထိုအခ်က္ကို ဘုန္းၾကီးအမ်ားစုက မစဥ္းစားၾကပါ။ ထိုသို႔ မစဥ္းစားသည့္အတြက္ ကိုယ္ထင္တိုင္း တပည့္ေလးက ျဖစ္မလာေသာအခါ အၾကမ္းပတမ္း ႐ိုက္ႏွက္ေလေတာ့သည္။ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေလေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္......