ထြက္ေပါက္

ငယ္ငယ္က သီတင္းကၽြတ္အခါတိုင္း ၀ကၤဘာထဲတြင္ ေျပးလႊားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ၀ကၤဘာကို အၾကီးၾကီး ေဆာက္ထားသည္။ ၀ကၤဘာတိုင္ထိပ္မ်ားတြင္ ဆီမီးမ်ား ထြန္းညွိၾကသည္။ ၀ကၤဘာသည္ ၀င္ေပါက္တစ္ခုသာ ရွိၿပီး ထြက္ေပါက္မွာလည္း ထို၀င္ေပါက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာသူေတာင္သားလူၾကီးမ်ား ၀ကၤဘာတည္ေဆာက္ထားသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။ ၀ကၤဘာ၏ အလည္ဗဟိုရ္တြင္ ဘုရားစင္တည္ေဆာက္ၿပီး ဘုရားဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ထားရွိပူေဇာ္ၾကသည္။ ၀ကၤဘာျပဳလုပ္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိအက်ကို မသိရေသာ္လည္း ၀ကၤဘာထဲသို႔ လမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ အလည္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းသလို ေပ်ာ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။

လူ႕ေလာကျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလည္း ၀ကၤဘာျဖင့္ ခိုင္းႏႈိင္းေျပာဆိုၾကေလသည္။ သံသရာကို ၀ကၤဘာျဖင့္ ႏႈိင္းၾကသည္။ ရွင္းရခက္ေသာ ေျပလည္ဖို႔ မလြယ္ကူေသာ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ၀ကၤဘာျဖင့္ ႏႈိင္းၾကသည္။ “မင္းတို႔ငါတို႔အျဖစ္ကလည္း ၀ကၤဘာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲကြာ”စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ “ဒါေလးကို ဒီလို တြက္လိုက္ရင္ လြယ္ေနတာပဲ၊ ၀ကၤဘာမလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ”ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ေျပာေသာစကားကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္း၍ မေျပလည္ႏိုင္ၾကေသာ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာကိစၥမ်ားကိုလည္း “အခ်စ္၀ကၤဘာ”ဟု သံုးႏႈန္းၾကျပန္ေသးသည္။ ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ရွင္းရန္ခက္ေသာ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ျဖစ္ေနေသာ ဆံုးခန္းတိုင္ဖို႔ခက္ေနေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ ျဖစ္ရပ္အေထြေထြကို ၀ကၤဘာဟု တင္စားႏုိင္ေလသည္။

၀ကၤဘာထဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဘယ္သို႔ ညာသို႔ ေ၀ခဲြမရေအာင္ျဖစ္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ေတြ႕ရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဘက္ေကြ႕ရမည္ ထင္ၿပီး ေကြ႕သြားလိုက္လွ်င္ မူရင္းလမ္းသို႔ ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတတ္သည္။ သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီးေျပာရလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္ သံသရာလည္ေနမိၿပီဆိုကတည္းက ၀ကၤဘာလမ္းစထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဘ၀အျဖစ္ကိုသာ ရည္ညႊန္းလိုလွ်င္လည္း အမိ၀မ္းတြင္းမွ လူ႔အျဖစ္ကို ရယူၿပီးခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ၀ကၤဘာထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူ႕ဘ၀အျဖစ္သည္ပင္ ၀ကၤဘာျဖစ္လို႔ ေနရျပန္သည္။ ထို႔ထက္ပိုၿပီး မိမိတို႔ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား၊ တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ မိသားစုအေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ ႏွလံုးသားေရးစေသာ ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ရပ္ေလးမ်ားအားလံုးကိုလည္း ၀ကၤဘာႏွင့္ တင္စားႏုိင္မည္ဟု ထင္သည္။ သံသရာ၀ကၤဘာထဲမွ လက္ရွိဘ၀ ၀ကၤဘာ၊ လက္ရွိဘ၀ ၀ကၤဘာထဲမွ ၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ ျဖစ္ရပ္၀ကၤဘာဟု အဆင့္ဆင့္ ၾကံဳေတြ႕ေနရေပမည္။

ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုးသည္ ၀ကၤဘာထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ေရွာင္လဲႊ၍ မရေတာ့ပါ။ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ၀ကၤဘာထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္လုပ္ရင္း အားလံုးကို လက္ေျမွာက္အ႐ႈံးေပးလိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ ထြက္ေပါက္ကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ၀ကၤဘာအတြင္းေရာက္ေနၿပီးျဖစ္၍ “ငါကေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပဲ ျပန္ဆုတ္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုတ္လွ်င္လည္း ထြက္ေပါက္ကို ေရာက္ဖို႔ လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။

၀ကၤဘာအတြင္းမွ ရသင့္ယူသင့္ေသာ တန္ဖိုး သို႔မဟုတ္ ေက်နပ္ဖြယ္ အေနအထားကို ရရွိၿပီးမွ ထြက္လမ္းကို ဆက္ရွာလွ်င္ ၀ကၤဘာထဲ ေရာက္လာရျခင္း၏ အက်ိဳးတရားကို ရယူႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။

ေရွးလူၾကီးမ်ား တီထြင္ခဲ့ေသာ ၀ကၤဘာသည္ လမ္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္ကား အေသအခ်ာ ရွိေနပါသည္။ ထုိ႔အတူပင္ သံသရာၾကီးက မည္မွ်ရွည္လ်ား႐ႈပ္ေထြးေနေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။ လူ႕ဘ၀ၾကီးက မည္မွ်နက္နဲ႐ႈပ္ေထြးေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ လက္ရွိၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ အခက္အခဲျပႆနာအားလံုးသည္လည္း ႐ႈပ္ေထြးၿပီး လမ္းစေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးတြင္ ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။

အမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခက္အခဲတြင္မဆို ထြက္ေပါက္ရွိေနသည္ကို လူတိုင္း သိၾကပါသည္။ သိသျဖင့္လည္း အဆိုပါ ထြက္ေပါက္သို႔ အားထုတ္ေျပး၀င္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထြက္ေပါက္ကို ပံုေသသတ္မွတ္ထား၍ မရ၊ ထြက္ေပါက္ကို အလြယ္တကူ ေရာက္ရွိမည္ဟု အထင္ေသးအျမင္ေသး မျဖစ္ေစရ။ ထြက္ေပါက္ကို အထင္ေသးမိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ လမ္းစေပ်ာက္ဖို႔ အေျခအေနမ်ားသည္။ ထြက္ေပါက္မွေနၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာ မေရာက္မခ်င္း အခ်ိန္မေရြး အခက္အခဲေတြ႕ႏိုင္သည္ဟု သိရွိထားရမည္။

ထြက္ေပါက္သို႔ အျမန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ထားရမည့္ လက္နက္မွာ အျခားမဟုတ္၊ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲစိတ္ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သူမဆို တစ္ေနရာရာ၌ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနသည္ဟု ခံစားရေသာအခါ ထြက္ေပါက္ကို ရွာခ်င္သည္။ ေတြ႕ခ်င္သည္။ နယ္တြင္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ မိဘႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္ျဖစ္ေစ အဆင္မေျပမႈမ်ား ၾကံဳေတြ႕တိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆဲြၾကိဳးခ်ေသဖို႔ ၾကံစည္တတ္ေလသည္။ အၾကိမ္မ်ားစြာ ၾကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ အခုခ်ိန္ထိ အထမေျမာက္ခဲ့။ သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသျခင္းမွာ သူ႕ထြက္ေပါက္ဟု ယူဆထားပံုရသည္။

ထိုလူငယ္ေလးလိုပင္ လူအမ်ားစုသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသည့္ကိစၥ မဟုတ္သည့္တိုင္ ထြက္ေပါက္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးၿပီး ရွာၾကသည္။ အိမ္က မိန္းမႏွင့္ အဆင္မေျပလို႔ ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ ေပ်ာ္သည္။ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကို ေသာက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာ မျဖစ္လို႔ အရက္သမားၾကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေလာကၾကီးကို ၿငီးေငြ႕လို႔ ရိပ္သာ၀င္သည္။ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားသည္။ သီလရွင္၀တ္သြားသည္။ ေလာကထဲတြင္ မြန္းၾကပ္လို႔၊ မိသားစုအတြင္း တည္ၿငိမ္မႈ မရလို႔၊ ခ်စ္သူႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္လို႔၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထြက္ေပါက္ကို ရွာေနၾကေလသည္။

ဤေနရာတြင္ “ထြက္ေပါက္”ဆိုသည္ကို သတိထားၾကမိဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၀ကၤဘာထဲတြင္ ကိုယ္က ထြက္ေပါက္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ လမ္းမ်ားသည္ “ပို၍႐ႈပ္ေထြးေသာလမ္းမ်ား၏ အစ” ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ “ဤမြန္းၾကပ္မႈ၏ ထြက္ေပါက္သည္ ထိုမြန္းၾကပ္မႈ၏ ၀င္ေပါက္”ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ခ်စ္သူရည္းစားႏွင့္အဆင္မေျပသျဖင့္ အရက္ကို ေသာက္မိသူသည္ အရက္ေက်းကၽြန္ဘ၀၏ ၀င္ေပါက္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထြက္ေပါက္မွားမိၿပီဆိုလွ်င္ “ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေရွ႕တုိးမိ….”ဆိုသကဲ့သို႔ ဆက္လက္နစ္ေမ်ာသြားတတ္ၾကေလသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ထြက္ေပါက္၏ အဆံုးသည္ လြတ္လပ္မႈ ျဖစ္ေနသင့္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ် မွတ္ယူထားသင့္သည္။ ထြက္ေပါက္၏ အဆံုးသည္ “လြတ္လပ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ဖူလံုမႈ”တို႔ ျဖစ္ေနေစရမည္။ လူ႕ဘ၀တည္းဟူေသာ ပင္မ၀င္ေပါက္ၾကီးသို႔ ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ ဘ၀၀ကၤဘာထဲတြင္ ၀င္ေပါက္အေသးမ်ား၊ ထြက္ေပါက္အေသးမ်ား မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထြက္ေပါက္မမွားၾကဖို႔ေတာ့ လူ၏ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ မ်ားစြာ ဆက္စပ္တည္မွီေနပါလိမ့္မည္။

မွန္ကန္တည့္မတ္ေသာ ထြက္ေပါက္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္ရွိဖို႔ဆုိလွ်င္ မိမိေရာက္ရွိေနေသာ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မိမိေလွ်ာက္လွမ္းမိေနေသာ လမ္းကို ေသခ်ာသံုးသပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ ထြက္ေပါက္မ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း “ညီငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားရဲ႕….စိတ္ထြက္ေပါက္ မမွားၾကေစနဲ႔”ဟူေသာ ဆရာတစ္ဦး၏ စကားေလးက ေခါင္းထဲ ရစ္၀ဲလာေနေတာ့သည္။