တြယ္ရာမဲ့ အေတြးမ်ား

အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းေနခဲ့သည္။ ေန႔တိုင္း မိုးေတြ သည္းေနခဲ့သည္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိလွသည္။ မိုးစက္မ်ားသည္ အခန္းျပင္က သစ္ရြက္မ်ား၏ ေက်ာခံုးေပၚကို မညွာမတာ ပစ္ေပါက္ေနသည္။ ခံႏိုင္ရည္မရွိေသာ အရြက္အိုမ်ား ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျပဳတ္က်လို႔ ေနသည္။ ျပင္းထန္တဲ့ေလကလည္း ဘယ္အခ်ိန္က မိုးႏွင့္ မဟာမိတ္ဖဲြ႕ထားသည္ မသိ။ မိုးစက္မ်ား တရစပ္ပစ္ခတ္ေနစဥ္မွာပဲ သူက တ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္လႈပ္ေပးေနသည္။

အတြဲညီလွေသာ မိုးႏွင့္ေလတို႔၏ တိုက္ကြက္မ်ားၾကားတြင္ ဘာလက္နက္မွမပါေသာ သစ္ပင္ေလးမ်ား ခိုရာမဲ့ေနခဲ့သည္။ တ၀ုန္း၀ုန္းတေ၀ါေ၀ါအသံမ်ားၾကားထဲမွ ဇီးမားရဲ႕ ေဆြးေျမ့ေျမ့ သီခ်င္းသံေလးက လြင့္ပ်ံလာေနခဲ့သည္။

သီခ်င္းနားသံကို နားစိုက္ေနရင္း မိုးကို အျမင္ကပ္လာသည္။ ေလကို အျမင္ကပ္လာသည္။ အခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ တေျဖာေျဖာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ တေ၀ါေ၀ါအသံမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေလာက္သက္ဆိုင္ေနသလဲဆိုတာေတာ့ မသိ။ စိတ္ေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ လာသည္။ ဇီးမားရဲ႕ သီခ်င္းေတြက ပိုသြက္လာသလို ခံစားရသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္လာသည္။ သြက္လာ သည္။

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ပုလိပ္၀တၱဳထဲက လူေသေကာင္ေတြကို ျမင္လာသည္။ “လူေတြ အခုလို ညီညြတ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းေလး ၀င္လာေအာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ပုလိပ္ေရာဂါေလးဘာေလး ျဖစ္ေပးအံုးမွဗ်”လို႔ သံုးသပ္လိုက္ေသာ ယန္းေပါဆတ္၏ ခပ္ျပင္းျပင္းအေတြးက ေလသံေတြနဲ႔အတူ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ မသက္မသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ခပ္သြက္သြက္ လည္ေခ်ာင္းကို ဟန္႔ေနလိုက္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ႏွင့္ မွန္ေသးေသးေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ တိမ္မဲမဲမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုလုတိမ္မ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။

ညဆိုလွ်င္ ပိုးဟပ္မ်ား တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ ေသတၱာငယ္ေလးကို ဆဲြေရႊ႕လိုက္သည္။ ေသတၱာ ေလးေဘးတြင္ ကပ္ေျမွာင္ေနေသာ အိမ္ေျမာင္က မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ တုတ္ေသးေလးႏွင့္ ထိုးလိုက္မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေျပးသြားခဲ့သည္။ သူကပ္ေနခဲ့ေသာေနရာကို ၾကည့္လိုက္မွ ဘာေၾကာင့္ မေျပးမွန္းသိလိုက္သည္။ ဥေလးေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ သူ႕မ်ိဳးဆက္ေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့သည္။ အေမ့ကို ေျပးသတိရသည္။ အခုဆို မၿငိမ္းခ်မ္းေသာအရပ္တြင္ ေလပူၾကမ္းေတြ တိုက္ေနပါလိမ့္မည္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းဆိုသည္မွာ လူ႕သဘာ၀၏ ျပယုဂ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးဆ ထားခဲ့လွ်င္ တိုက္ခတ္လာေသာ မည္သည့္ေလမ်ိဳးကိုမဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာေပါက္ လက္ကမ္းေနမိၾကမည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးေတြ ဘ၀ထဲ ေရာက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ၾကမည္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေလးေတြ ပစ္၀င္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းၾကမည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ပစ္လိုက္ျခင္းႏွင့္ ၀မ္းနည္း ပစ္လိုက္ျခင္းသည္ လူသားသ႐ုပ္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈတို႔အတြက္ မတုန္လႈပ္ျခင္းသည္ပင္ လူသားပီသျခင္းေလာ။ ေ၀ခဲြရခက္ေသာအေနအထားအျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။

စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလာတာနဲ႔ စားပဲြေအာက္က အမႈိက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လံုးက ေငးေနသည္။ မ်က္လံုးက ေ၀ေနသည္။ စိတ္က အတိတ္ကို ေငးေနသည္။ ေငးေနေသာ စိတ္ထဲက ေသြးညွီနံ႔ ပုတ္သိုးသိုးကို ရသည္။ စိုထိုင္းထိုင္း အိပ္ယာအနံ႔မ်ားကို ရသည္။ မသတီစရာ ေရေမႊးနံ႔အခ်ိဳ႕ကို ရသည္။ အေ၀းမွာ မိုးေတြ ညိဳေနတာ ေတြ႕ရသည္။ မိုးေတြ ညိဳ႕ေန႐ံု ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ရြာလြန္းလို႔ ဗြက္ေပါက္ေနၿပီဟု တစ္ေယာက္က ေျပာေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္ေတာ့ စားပဲြေအာက္က အမႈိက္ေတြ မ်က္ႏွာကို လာေ၀ွ႕သည္။ အမႈိက္ေတြ ေၾကာင့္လား၊ အမွားေတြေၾကာင့္လား မသိ။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေနခဲ့သည္။ “႐ွဴးကနဲ”ဆိုၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့ လိုက္သည္။

အခန္းထဲ စိတ္ရႈပ္လို႔ အျပင္ထြက္ကာမွ ေလက ၾကမ္းလာသည္။ ဒီအခန္းေတာ့ ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ခန္းကို ၀င္လာခဲ့မိေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေျမြတစ္ေကာင္က ေခြေနသည္။ ေျမြက ေခြေနရင္းနဲ႔ ကမၻာ့တစ္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနပံုရသည္။ အဲယားဖုန္းကို ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့ကာ ေခြေခြေလး စကားေျပာေနသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျပာေ၀ေနပံုၾကည့္ၿပီး ေျမြက အူေၾကာင္ေၾကာင္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို က႐ုဏာသက္မိေနသလိုမ်ိဳးပဲ သူက ျပန္ၿပီးက႐ုဏာေတြ သက္ေနပံုရသည္။ ရွိေစေတာ့။ လူတိုင္းက တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္နားမလည္ႏိုင္တာမ်ားႏွင့္ ေတြေ၀ေနသူမ်ားကို က႐ုဏာသက္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ေခြေခြေလး ဇိမ္က်ေနေသာ ေျမြတစ္ေကာင္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခန္းကို ၀င္သည္။ အပုပ္အသိုးမ်ားကို အားရပါးရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားသံုးေနၾကေသာ ၾကြက္သံုးေကာင္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ တြင္းတူၿပီး နားေနၾကတာျဖစ္လို႔ သူတို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးမ်ား စိုရဲႊေနသည္။ “မင္း စိတ္၀င္စားရင္ ငါတို႔နဲ႔ ေပါင္းပါ့လား၊ မင္းက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းသာ စိတ္၀င္တစား တူးလိုက္ရင္ ခဏခ်င္း ေထာမွာ”လို႔ ေျပာေနခဲ့သည္။ အခန္းထဲက လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ “တြင္းတူးရတာ ငါ ၀ါသနာမပါဘူး”လို႔ကား မေျပာမိ လိုက္ခဲ့ပါ။

ၿပိဳလုလုျဖစ္ေနတဲ့ တိမ္လိပ္တိမ္စိုင္မ်ားထဲမွာ စိတ္ကို ပစ္တင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားခဲ့သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ စိတ္ထဲမွာ ေလးလံလာေနခဲ့သည္။ အနာဂတ္လား။ ဒီ ပစၥဳပၸန္ကေန ဟိုး အနာဂတ္ကို ဆက္ရေပအံုးမည္။

အနာဂတ္ဆိုတာ ဟိုးအေ၀းက မိုးတိမ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ရွိေနမလား။

၀ိုးတိုး၀ါးတားပစၥဳပၸန္ထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီမွာ သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာဆီမွာမ်ား ပုန္းကြယ္ေနသလား။ မေသခ်ာ။ ေသခ်ာမႈတစ္ခုေတာ့ ရွိခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာခ်င္သည္။ ထိုေသခ်ာခ်င္စိတ္ ကိုလည္း အျမင္မၾကည္လင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

ပစၥဳပၸန္ဆိုတာက အခု ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုန္ေလၿပီ။ အနာဂတ္တို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေနခဲ့ေလသည္။ တမ္းေနခဲ့ေလသည္။ လမ္းေတြက ေကြ႕ေကာက္ေနခဲ့သည္။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ အစဥ္လည္ပတ္ေနေသာ ေရႊလ်ား ေနေသာ ပေရာဆတ္ၾကီး တစ္ခု။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အတိတ္လား၊ ပစၥဳပၸန္လား၊ အနာဂတ္မ်ားလား ဆိုတာ ေတာင္ ခြဲျခားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္စဥ္ေတြက တရစပ္ႏိုင္လြန္းသည္။

ကာလသံုးပါးနဲ႔ ရုန္းကန္ေျပးလႊားရင္း အဓိပၸာယ္မဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကလဲ အမ်ားသား။ ဘယ္အရာကို အထူးျပဳလို႔ ဘယ္အရာကို လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တယ္ဆိုတာကို သံုးသပ္ရင္း ပုပ္သိုးလို႔ စြန္႔ပစ္လိုက္ရတဲ့ ပန္းသီးေတြ ကလဲ အမ်ားၾကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ပစ္လိုက္ရတာ ျပန္ၾကည့္ရင္ အမ်ားၾကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းေပါေပါ တန္ဖိုးနည္းအရာမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းျဖစ္ခဲ့တာေတြလဲ ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္။ ဒါကိုက လူတို႔၏ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲဟု ထင္ပါသည္။

ေခတ္ကာလအေျခအေနႏွင့္ ေခတ္ကာလစိတ္အေျခအေနေတြအရ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀မ်ားသည္ ပိုမို ရႈပ္ေထြး လာေနခဲ့သည္။ ဆန္းသစ္မႈေတြက တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားလာသလို လူမ်ားႏွင့္ အာသာဆႏၵမ်ား ကလည္း နက္နဲရႈပ္ေထြးလာေနခဲ့သည္။

႐ႈပ္ေထြးလွေသာအေနအထားမ်ားထဲက ငါ့ကိုယ္ငါ ဆဲြထုတ္ၾကည့္ေသာအခါ ငါတစ္ေယာက္က ငါ့ကို ေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳးေနတာကို ငါ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။