ျဖည့္ေတြး၊ ျဖည့္ျမင္၊ ျဖည့္ေျပာ

ကုဒုမၺရိကသုတ္ကို ဖတ္ၿပီး အဆိုးျမင္အေတြးႏွင့္ အေကာင္းျမင္အေတြးတို႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါသည္။ ထိုအရာႏွင့္တစ္ဆက္တည္း အဖ်က္စိတ္ (Distractive Attitude) ႏွင့္ အျပဳစိတ္ (Constructive Attitude)တို႔လည္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ဆိုသည္မွာ အရာရာကို အေကာင္းခ်ည္းျမင္ေနေသာ အေကာင္းျမင္စိတ္မ်ိဳး မဟုတ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းခ်ည္းပဲ”ဟု ထင္ျမင္ေသာစိတ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ဆိုးေနေသာ၊ အဖ်က္သို႔ ဦးတည္ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို အေကာင္းသို႔ ဦးတည္ေစေအာင္ ျဖည့္ေပးေသာ (ျဖည့္ေတြးေပးေသာ)စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟု ယူဆသည္။ လူဆိုသည္မွာ စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္သန္ပြားစည္းေနသည့္အေလ်ာက္ အျပဳအမူ၊ အေတြးအေခၚတို႔မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကဲြျပားေနမည္။

ကဲြျပားေနေသာ အျပဳအမူ၊ အေတြးအေခၚတို႔ကို တူညီေအာင္၊ မိမိအယူအဆ၊ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လိုက္ညွိေနဖို႔ မလိုအပ္။ လိုအပ္သည္မွာ နားလည္ေပးဖို႔ႏွင့္ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မတူေသာအယူအဆမ်ားကို လိုက္ညွိေနျခင္းသည္ ကဲြျပားေနေသာ လူ႕သဘာ၀ကို ဖီဆန္ရာ က်ေနသည္။ ကုဒုမၺရသုတ္မွာရွိေသာ ေရာင္စံုအလင္းတန္းမ်ားအနက္ အထက္ပါ အလင္းက ပိုကဲေနသည္ဟု သေဘာေပါက္မိသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက အိႏၵိယတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ တရားေဟာဆရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္စကားေျပာလိုက္လွ်င္ သူႏွင့္အယူ၀ါဒ တူမသြားသည့္တိုင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္သာ မ်ားေလသည္။ အခ်ိဳ႕ သူႏွင့္အၿပိဳင္အဆိုင္ ေဟာေျပာေနသူမ်ားကဆိုလွ်င္ “ေဂါတမဟာ မ်က္လွည့္ပညာနဲ႔ လူေတြကို ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုးေနတယ္”ဟုပင္ ယိုးစြပ္ၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မ်က္လွည့္ျပသလို ေဟာေျပာတတ္သည္မွာလည္း အမွန္တကယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို “သူ ဘာၿပီးရင္ ဘာေျပာေတာ့မယ္”ဟု ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းလို႔ မရ။ ျမတ္စြာဘုရား ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ သူတို႔ ၾကိဳတင္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာသည္သာ မ်ားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားကို လွည့္စားၿပီး လူေတြကို စည္း႐ံုးေနတယ္ဟု စြပ္စဲြၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားျဖင့္ လိုအပ္ေနေသာ ကြက္လပ္ေလးမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖည့္စြက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ အျခားေနရာမ်ားစြာတြင္ မဆိုထားဘိ။ ဤကုဒုမၺရိကသုတ္တစ္ခုတည္းတြင္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ဓာတ္မွာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သူတစ္ပါးကို မစြပ္စဲြ၊ မပုတ္ခတ္ဘဲ မိမိျဖစ္ေစလိုသည္မ်ားကို ေအးေအးေဆးေဆး၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာသြားခဲ့သည္။

ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခါတြင္ ျဖစ္သည္။ နိေျဂာဓပရိဗုိဇ္သည္ တပည့္သံုးေထာင္ကို ဦးေဆာင္လွ်က္ တရားေဆြးေႏြးေနသည္။ သူသည္ ထိုေခတ္အခါက ႏွယ္ႏွယ္ရရ ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္။ ဥဒုမၺရိကမိဖုရားကပင္ ၾကည္ညိဳေလးစားရသူ ျဖစ္သည္။ ၾကည္ညိဳလြန္း၍ မိဖုရားက ဥယ်ာဥ္တစ္ခု ဖန္တီးေပးၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုေက်ာင္း၀င္းၾကီးအတြင္းတြင္ တပည့္သံုးေထာင္ေက်ာ္ျဖင့္ တရားအက်င့္မ်ားကို ေဆြးေႏြးက်င့္ၾကံေနၾကေလသည္။

ထိုေန႔က တရားေဆြးေႏြးခါနီး လူစုေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ဆူဆူညံညံ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္က အျမင့္ပလႅင္ထက္တြင္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ထိုင္ေနသည္။ တပည့္ပရိသတ္မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုေနၾကေလသည္။ သူတို႔ေျပာေသာစကားမ်ားတြင္ လက္ရွိမင္း၊ မွဴးမတ္မ်ားအေၾကာင္း၊ မိဖုရားအေၾကာင္း၊ လက္ရွိတိုက္ေနေသာ စစ္ပဲြမ်ားအေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေၾကာင္း၊ စစ္လက္နက္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္း၊ စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္း…စေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳေလးစားေသာ သႏၶာနသူေဌးသည္ ညေနေစာင္း၍ အလုပ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ရန္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းခုလတ္ေရာက္မွ “ဘုရားဆီသြားဖို႔ ေစာပါေသးတယ္။ ဆရာၾကီးနိေျဂာဓပရိဗိုဇ္ဆီ ခဏ၀င္အံုးမွ”ဟု ၾကံၿပီး ပရိဗိုဇ္မ်ား ေဆြးေႏြးရာေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။

သႏၶာနသူေဌးေက်ာင္းေပါက္၀ေရာက္ေသာအခါ ပလႅင္ေပၚက နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္က လွမ္းျမင္လိုက္ေသာ္လည္း တပည့္မ်ားက မျမင္လိုက္ၾကရသျဖင့္ ဆူဆူညံညံ စကားမ်ား ဆက္လက္ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ဆရာၾကီးနိေျဂာဓက “တပည့္တို႔..တပည့္တို႔…မဆူၾကနဲ႔။ ဟိုမွာ သႏၶာနသူေဌးၾကီး လာေနတယ္။ ဒီသူေဌးက ေဂါတမကို ၾကည္ညိဳေလးစားေနတဲ့ တပည့္ၾကီး။ ေဂါတမက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတာကို အားေပးတယ္။ ႏွစ္သက္တယ္။ ဆိုေတာ့ သူ႕တပည့္ ဒီသူေဌးကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတာကို သေဘာက်မွာပဲ”ဟု တပည့္ပရိဗိုဇ္မ်ားကို သတိေပးလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါ သတိေပးစကားက ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ သႏၶာနသူေဌးသည္ သူတို႔ ဆူဆူညံညံေျပာေနၾကသည္ကို ၾကားခဲ့လိုက္သည္။

စည္းေ၀းရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ဧည့္ခံစကားေျပာၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ သႏၶာနသူေဌးသည္ ပုထုဇဥ္ပီပီ ပရိဗိုဇ္တို႔၏ အမူအရာႏွင့္ ေျပာဆုိေသာစကားမ်ားကို ေ၀ဖန္လိုစိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ “ပရိဗိုဇ္တို႔…အရွင္တို႔ဟာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲေနာ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ ေနေလ့ရွိတယ္။ အက်ိဳးရွိတဲ့စကားေတြပဲ ေျပာတတ္တယ္။ အရွင္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိတဲ့စကားေတြကို ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ နိေျဂာဓကလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပံုရသည္။ သူ႔ေခတ္အခါက လူအမ်ားေလးစားရေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဆူျဖစ္သည့္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“သူေဌး သင္က ေဂါတမကိုမ်ား အထင္ၾကီးေနေသးတယ္။ ေဂါတမက ဘယ္သူနဲ႔ စကားရည္လုပဲြ ဆင္ႏႊဲဖူးလို႔လဲ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားၿပိဳင္ပဲြ မက်င္းပဖူးပါဘူး။ ေတာေက်ာင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သင္ေျပာတဲ့ ေဂါတမဟာ နကန္းမ (မ်က္စိကန္းေသာ ႏြားမ)တစ္ေကာင္လိုပါပဲကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ ႏြားမဟာ တစ္ျခားႏြားေတြနဲ႔ မေရာေႏွာဘဲ သီးသန္႔ေနရာစားက်က္မွာပဲ က်က္စားတယ္ေလ။ အဲဒီလိုပဲ ေဂါတမဟာ လူသူမနီးတဲ့ သီးသန္႔ေတာအရပ္မွာပဲ ေနတယ္မဟုတ္လား။ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေတာထဲမွာ ေနလို႔ သူ႕ပညာေတြကလည္း အစြမ္းမထက္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သင့္ဆရာ ေဂါတမက လူေတာတိုးရဲတာ မဟုတ္ဘူး။ သတၱိရွိရင္ ငါ့ပရိသတ္ထဲ လာၾကည့္ပါလား။ ျပႆနာတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ကၽြမ္းျပန္သြားလိမ့္မယ္”

ဟု ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ၾကီး ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုသို႔ အေျခအတင္ စကားေျပာေနၾကစဥ္က ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ သုမာဂဓာမည္ေသာ ေရကန္ကမ္းစပ္တြင္ စႀကၤံၾကြေနခဲ့သည္။ နတ္မ်က္စိႏွင့္တူေသာ ဒိဗၺေသာတအဘိဉာဏ္ျဖင့္ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားေနခဲ့သည္။ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား စႀကၤံၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္သြားရာ “တပည့္တို႔ …တပည့္တို႔…ေဂါတမ သုမာဂဓာေရကန္နား ေရာက္ေနတယ္။ တိတ္တိတ္ေနၾက။ သူက တိတ္ဆိတ္တာကို သေဘာက်တယ္။ ငါတို႔ တိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္ ဒီစကား၀ိုင္းကို ေရာက္လာခ်င္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဤစကားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္အေနျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည့္မႈအျပည့္ရွိသူဟု ယူဆရသည္။

သူထင္ထားသည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္ႏွင့္သႏၶာနသူေဌးတို႔၏ စကား၀ုိင္းသို႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီးေသာအခါ “သင္တို႔ ဘာေတြမ်ား ေျပာေနၾကပါလိမ့္”ဟု စကားစလိုက္သည္။ နိေျဂာဓက အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။

“ကဲ သင္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းက ဘာလဲ။ ေမးႏိုင္ပါတယ္”ဟု ျမတ္စြာဘုရားက လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

“သင္ေဟာတဲ့တရားနဲ႔ သင့္တပည့္ေတြ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သင့္တပည့္ေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရဟႏၲာလို႔ ၀န္ခံၾကတယ္။ သင္ဆံုးမေဟာၾကားတယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီတရားက ဘာေတြမ်ားလဲ”

နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္၏ အၾကံက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အေျဖမွ စကားမ်ားစြာ ျဖာထြက္လာမည္။ ထိုထြက္ေပၚလာေသာစကားစမ်ားကို အက်ေကာက္ၿပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ လိုက္လံေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားကို ျပန္ၾကားရေသာအခါ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဤေနရာတြင္ “အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သနည္း”ဆိုေသာ ေမးခြန္း၏အေျဖကို ေျခရာေကာက္ၾကည့္ႏိုင္သည္ဟု ထင္သည္။

“နိေျဂာဓ…ျပႆနာေမးမယ္ဆိုလို႔ ဘာမ်ားလဲလို႔။ သင္က ငါ့အယူအဆ၊ ငါေဟာတဲ့တရားကို လာေမးေနတာကိုး”

“ဟုတ္ပါတယ္။ သင့္တရားကို သိခ်င္လို႔ ေမးတာပါ”

“နိေျဂာဓ…သင့္အယူအဆေတြနဲ႔ ငါ့အယူအဆက မတူဘူး။ သင္ၾကိဳက္တဲ့တရား၊ သင္ႏွစ္သက္တဲ့တရား၊ သင္သေဘာက်တဲ့တရားနဲ႔ ငါ့အၾကိဳက္၊ ငါသေဘာက်တဲ့တရားကလည္း မတူဘူး။ ၿပီးေတာ့ သင္က်င့္ေနတာနဲ႔ ငါက်င့္ေနတာကလည္း မတူဘူး။ ေနာက္ၿပီး သင့္ဆရာေတြနဲ႔ ငါနဲ႔ကလည္း မတူဘူးေလ။”

“ဟုတ္ပါတယ္….မတူပါဘူး။ အဲဒီေတာ့”

“အဲဒီေတာ့ ငါေဟာတဲ့ အရိယာအေၾကာင္း၊ မဂ္အေၾကာင္း၊ ဖိုလ္အေၾကာင္းေတြကို သင့္အေနနဲ႔ နားလည္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူးေလ”

“ဆိုေတာ့…..”

“ဆိုေတာ့ သင့္အေနနဲ႔ ငါေဟာတဲ့တရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာကို မေမးဘဲ သင့္ဆရာနဲ႔ သင္တို႔က်င့္ေနတဲ့ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာကို ေမးပါလား”

(တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒ = ကိေလသာကုန္ခမ္းေအာင္၊ ကိေလသာကို ၿငီးေငြ႕ေအာင္ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနျခင္း၊ အစာအငတ္ခံက်င့္ျခင္း၊ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္သာ အားထုတ္ျခင္း…စေသာ အက်င့္မ်ား)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ ပရိဗိုဇ္မ်ားႏွင့္ သႏၶာနသူေဌးပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ အံ့ၾသလြန္း၍ “ဟာ..ေတာ္လိုက္တာ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္၀ါဒအေၾကာင္းကို ျပႆနာမထုတ္ခိုင္းဘဲ သူမ်ား၀ါဒက ျပႆနာကို ေမးဖို႔ စိန္ေခၚရဲတယ္။ တစ္ခါမွကို မၾကံဖူးဘူးေဟ့”ဟု ပရိဗိုဇ္ပရိသတ္ထဲမွ ထၿပီး အာေမဋိတ္ျပဳမိလိုက္ၾကသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္..........