မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား (အဆက္)

(၂)

ေန႔စဥ္ေလာကတြင္လည္း သူတကာ အထင္ၾကီးေစရန္၊ သူမ်ား ေလးစားခံရေစရန္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ စာေတြ ေရးၾကသည္။ ကိုယ့္မွာရွိေသာဂုဏ္ကို ထုတ္ျပျခင္းသည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္ေနလွ်င္ ဘာမွ် ကိစၥမရွိ။ ကိုယ့္မွာ မရွိေသာ အရည္အခ်င္း၊ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို ၾကြားေျပာေနလွ်င္ကား တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာ ဒုကၡေတြ႕ဖို႔ မ်ားေလသည္။

ျဖစ္တည္မႈ ပဓာန၀ါဒီ ယန္းေပါဆက္၏ ထာ၀ရၾကင္ယာ ဖရန္႔ဒီဗူးဗြား၏ ေရပြက္ပမာ ၀တၳဳတြင္ “အေမသည္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို အၿမဲတေစ အလိုရွိေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အလိုရွိေနျခင္းကပင္လွ်င္ အမ်ားက သူ႕ကို အျမင္ကပ္ေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနသည္ (အတိအက်မဟုတ္)”ဟူေသာ စကားေလးက မွတ္သားစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေန႔စဥ္၀န္းက်င္တြင္ လူအမ်ားက သူ႕ကို အထင္ၾကီးေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဖန္လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္ေလသည္။ သိသာလြန္းေသာအခါ အထင္ၾကီးမခံရသည့္အျပင္ အထင္ပါ အေသးခံရႏုိင္ေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားက အေျပာျဖင့္ အထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္ျခင္းထက္ လက္ေတြ႕အလုပ္ျဖင့္ သက္ေသျပျခင္းသာ မွန္ကန္ေသာနည္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပေနခဲ့သည္။

ထိုအခါ ပါထိကပုတၱေျပာသည့္စကားမ်ားကို လိစၧ၀ီမင္းသားသုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သူသာ အဲဒီအယူအဆ၊ အေတြးအျမင္နဲ႔ ငါ့ဆီကို လာမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဦးေခါင္း ျပတ္သြားပါလိမ့္မယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ “သုနကၡတ္ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ၿပီးရင္ ငါ ပါထိကပုတၱဆီကို သြားမယ္။ သင့္အေနနဲ႔ ငါသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိရင္ အကုန္လိုက္ေျပာလိုက္ (ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပါထိကပုတၱနဲ႔ တန္ခိုင္းၿပိဳင္ဖို႔ သြားၿပီလို႔ လိုက္ေၾကညာလိုက္)”ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပါထိကပုတၱရွိရာသို႔ ထြက္ခြါခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ လိစၧ၀ီမင္းသားတို႔ထံလည္း သြားေရာက္သတင္းေပးခဲ့သည္။ ေ၀သာလီၿမိဳ႕တြင္းရွိ ဂုဏ္သေရရွိလူၾကီးအေပါင္းတို႔အားလည္း အေၾကာင္းၾကားသည္။ မင္း၊ ပုဏၰား၊ သူေဌး၊ ေက်ာ္ၾကားေသာ သမဏ၊ ျဗဟၼဏအားလံုးတို႔ကိုလည္း သိေစခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေ၀သာလီၿမိဳ႕တြင္း၊ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ မ်ားစြာေသာ လူတို႔သည္ “ေဂါတမႏွင့္ပါထိကပုတၱတို႔ တန္ခိုးၿပိဳင္ၾကမယ္တဲ့၊ ငါတို႔ေတာ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ ေတြ႕ရေတာ့မွာပဲ”ဟု ေျပာဆိုလွ်င္ ပါထိကပုတၱရွိရာေက်ာင္းသို႔ အလ်င္အျမန္ သြားေနခဲ့ၾကေလသည္။ စာထဲတြင္ ေရာက္လာေသာပရိသတ္မွာ အရာအေထာင္မက မ်ားျပားလွသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖင့္ ပရိသတ္မ်ား ဆူသံကို ၾကားေသာအခါ ပါထိကပုတၱ အေၾကာင္းစံုကို သိသြားခဲ့သည္။ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္လည္း “ေဂါတမ တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ ငါ့ဆီ ေရာက္ေနသတဲ့။ ငါ့တပည့္ ငါ့ပရိသတ္ေတြလည္း တန္ခိုးၿပိဳင္ပဲြၾကည့္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့။ နာမည္ၾကီး ပညာရွိ၊ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြလည္း လာၾကည့္ၾကသတဲ့”ဟု ေတြးၿပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနခဲ့သည္။ သူေနေသာေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မေနရဲေတာ့သျဖင့္ တိႏၵဴကခါဏု ပရိဗိုဇ္၏ ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ သြားေနခဲ့သည္။

ပရိသတ္က တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုမ်ားလာသည္။ “တန္ခိုးၿပိဳင္ပြဲ မစေသးဘူးလား၊ မစေသးဘူးလား”ဟု ေမးသူေတြက ေမးလာၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿပိဳင္ပဲြစဖို႔ ပရိသတ္က အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာလာၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္အေတာ္ၾကာအထိ ေရာက္မလာေသာအခါ ပရိသတ္က ပါထိကပုတၱကို သြားေခၚဖို႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားလွယ္ခန္႔အပ္လိုက္သည္။

“အခ်င္း ဆရာၾကီး ပါထိကပုတၱ၊ သင္ႏွင့္တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ ေဂါတမဗုဒၶ သင့္ေက်ာင္း၀င္းထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ”

“ေအးေအး…လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”

ပရိသတ္ကား အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္လာသည္။ စိန္ေခၚသူက အခုထိ ထြက္မလာေသး။ “ဆရာၾကီး ပါထိက…ထြက္လာပါေတာ့”ဟူေသာ အသံမ်ားကလည္း ဆူညံလာသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာၿပီးတာေတာင္ ထိုင္ခံုေပၚက မထႏိုင္ေသးေသာ ပါထိကပုတၱကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ႏွင့္ “ဘယ္လိုလဲ ပါထိက၊ သင့္တင္ပါးကို ထိုင္ခံုနဲ႔ သံမႈိ႐ိုက္ထားတာလား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ထိုင္ခံုမွာ ကပ္ေနရေအာင္”ဟု ကိုယ္စားလွယ္အမ်ိဳးသားက ခနဲ႔လိုက္သည္။ မည္သို႔ပင္ ခနဲ႔ေသာ္လည္း ပါထိကသည္ သူ႕စကားႏွင့္သူ အၾကပ္႐ိုက္ေနေလၿပီ။

အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းေသာ္လည္း ပါထိကပုတၱထြက္မလာေသာအခါ “ပါထိကေတာ့ ႐ႈံးၿပီေဟ့။ ေက်ာင္းထဲကေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘူး”ဟု ေျပာဆိုကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ပါထိကအား ေလးစားၾကည္ညိဳသူ လိစၧ၀ီအမတ္ၾကီးက “အခ်င္းတို႔ ေစာင့္ၾကပါအံုး။ က်ဳပ္ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ပါထိက ထြက္လာေကာင္း ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေစာင့္ၾကပါအံုး”ဟု ေျပာေလသည္။

အမတ္ၾကီးသည္ ပရိသတ္ၾကီးအား ပါထိကအား သူ႕၀ိတ္ကို အသံုးျပဳကာ အပါေခၚခဲ့ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး ပါထိကပုတၱဆီ သြားခဲ့ေလသည္။ “ဆရာၾကီးဘုရား…အခု ပရိသတ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ တန္ခိုးျပိဳင္ဖို႔ အခ်ိန္က်ပါၿပီ။ သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ သူေဌးေတြ၊ မင္းမႈထမ္းေတြ၊ အမတ္ၾကီးေတြ၊ မင္းညီမင္းသားမ်ားပါ အားလံုး စံုညီေရာက္ရွိေနၾကပါၿပီ။ တန္ခိုးျပဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ဒီပရိသတ္ေရွ႕မွာ ေဂါတမကို အႏိုင္ျပိဳင္ျပလိုက္ရင္ ဆရာၾကီးဟာ ေဂါတမထက္ သာလြန္ေၾကာင္း အားလံုး သိသြားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆရာၾကီး ၾကြဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ”ဟု ဆိုေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မထူးျခား။ ပါထိကသည္ ထိုင္ခံုႏွင့္ သံမႈိႏွက္ထားသလို ေနရာမွ မထ။ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ စီးက်ေနခဲ့သည္။

တစ္ဖန္ ၾသဇာအာဏာအေတာ္ရွိပံုရေသာ ဒါ႐ုပတၱိက၏တပည့္ ဇာလိယကလည္း သူေခၚလွ်င္ ပါမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ပါထိကထံ သြားၿပီး အပါေခၚဖို႔ အားထုတ္ခဲ့သည္။ “ငါ့ရွင္ပါထိက..သင့္ကို ေခၚလို႔မရလွ်င္ မင္းသားတို႔အား ပရိသတ္က အရွင့္ကို ၾကိဳးျဖင့္ ဆဲြေခၚဖို႔ တိုက္တြန္းလွ်င္ ၾကိဳးပင္လည္း ျပတ္၊ ၾကိဳးမျပတ္လွ်င္လည္း သင့္ခႏၶာကိုယ္သာ ပ်က္စီးလိမ့္မည္။ ခရီးတစ္၀က္ပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ တန္ခိုးမၿပိဳင္ခ်င္ေနပါ။ လိုက္လာလွ်င္ သင္ အႏိုင္။ ေဂါတမအ႐ႈံုးပဲ”ဟု ေျပာေခၚလည္း မထူးျခားခဲ့။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေျပာေနရွာေလသည္။

ထိုအခါ စိတ္မရွည္ေတာ့ေသာ ဇာလိယသည္ ပါထိက မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေစရန္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပ၏။

“ပါထိက ေရွးအခါက ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ အားအစြမ္းနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ျခေသၤ့မင္းတစ္ေကာင္ ရွိသတတ္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူသည္ ငါသည္ ေတာသတၱ၀ါအားလံုးကို အစိုးရေသာ ျခေသၤ့မင္းျဖစ္၏။ ေန႔ခင္းအခါ ေအးေဆးသက္သာစြာေနၿပီ ညေနခ်မ္းအခါတြင္ မိမိေနရာမွ ထြက္ခြါၿပီး ျခေသၤ့မင္းတို႔၏ ေဟာက္သံျဖင့္ သံုးၾကိမ္ေဟာက္အံ့။ ၿပီးလွ်င္ ႏူးညံ့ေသာ အသားတို႔ကို စားအံ့။ ၿပီးလွ်င္ မိမိေနရာသုိ႔ ျပန္သြားကာ ေအးေဆးစြာျဖင့္ ေနအံ့ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုအၾကံအတိုင္းပင္ ျခေသၤ့မင္းသည္ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျခေသၤ့မင္းေနရာ အနီးတြင္ အလြန္၀ၿဖိဳးေသာ ေျမေခြးတစ္ေကာင္သည္ ရွိသတတ္။ သူကလည္း “ျခေသၤ့မင္းဆိုတာ ဘာေကာင္မို႔လို႔လဲ။ ငါလည္း သူ႕လို ေတာဘုရင္ပဲ။ ေန႔ခင္းအခါ ေကာင္းေကာင္းေနၿပီး ညေနခင္းမွာ အျပင္ထြက္ၿပီး သံုးၾကိမ္ေဟာက္မယ္။ ၿပီးလွ်င္ ႏူးညံ့တဲ့ေတာေကာင္ေတြ စားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္နားေနမယ္”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုအၾကံအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အားထုတ္ေသာအခါ ေျမေခြးသည္ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ေဟာက္ေသာ္လည္း ေျမေခြးသံသာ ထြက္၏”ဟူေသာ ပံုျပင္ကို ေျပာျပ၏။

ၿပီးလွ်င္ “ကဲ ပါထိက ပံုျပင္ထဲက ျခေသၤ့မင္းက ဘယ္သူလဲ။ ကိုယ့္အေျခအေနကို မသိတဲ့ ေျမေခြးယုတ္က ဘယ္သူလဲ”ဟု ရင့္ရင့္သီးသီးပင္ ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မထူးျခား။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေျပာေနခဲ့သည္။
ဇာလိယသည္ ထိုကဲ့သို႔ ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာေသာ္လည္း ေနရာမွ မေရြ႕ျဖစ္ေနေသာ ပါထိကကို ၾကည့္ၿပီး ေဒါသထြက္လာသည္။

“သူမ်ားေနာက္လိုက္ အေခ်ာင္ကပ္ရပ္ၿပီး သူမ်ား စားၾကြင္းကို လိုက္စားေနတဲ့ ေျမေခြးက သူ႕ကိုယ္သူ ျခေသၤ့လို႔ ထင္႐ံုမကဘူး၊ သားမ်ားဘုရင္လို႔ေတာင္ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ သူကေတာ့ ေခြးသံေလာက္ပဲ အသံထြက္တယ္။ ဘယ္သူက ေခြး၊ ဘယ္သူက ျခေသၤ့လဲ။ အခုလဲ သူမ်ား စားၾကြင္းေလးစားၿပီး ၾကီးပြားေနတဲ့ သင္က သင့္ကိုယ္သင္ ဘုရားလို႔ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘုရားလို႔ ထင္႐ံုမကဘူး၊ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသာ ျပႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပအံုးမယ္လို႔ ၾကြားလိုက္ေသးတယ္။ ကဲ…အခု ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေရာက္ေနၿပီ။ ထြက္ခဲ့ေလ။ တန္ခိုးျပလိုက္စမ္းပါ”ဟု မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထူးမျခားခဲ့။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေျပာေနရွာေလသည္။

ဇာလိယလည္း လက္ေလွ်ာ့ကာ ပရိသတ္ဆီသို႔ သြားၿပီး “ပရိသတ္အေပါင္းတို႔ က်ဳပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေခၚေသာ္လည္း ပါထိကပုတၱသည္ ေနရာမွပင္ မၾကြႏိုင္။ သူ ႐ႈံုးၿပီထင္ပါတယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ပရိသတ္အား မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ၿပီးလွ်င္ အထက္ ထန္းပင္ ခုႏွစ္ဆင့္တိုက္ေအာင္ မီးလွ်ံမ်ားကို ျဖစ္ေစၿပီး တန္ခိုးျပသည္။ ထန္းခုႏွစ္ဆင့္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ထန္းခုႏွစ္ဆင့္ ထပ္မံဖန္ဆင္းသည္။ မီးလွ်ံမ်ားကိုလည္း ဖန္ဆင္းျပသည္။ အခုိးေငြ႕မ်ားကိုလည္း ဖန္ဆင္းျပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တန္ခိုးျပၿပီးေနာက္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေက်ာင္းသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ ၾကြေရာက္ခဲ့ေလသည္။

အတန္ၾကာေသာအခါ သုနကၡတ္ ေရာက္လာသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က “ကဲ သုနကၡတ္ အရင္က သင္ ငါ့ကို တန္ခိုးမျပလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ျပလိုက္တာ တန္ခိုးမဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“ဒီလိုဆိုရင္ ငါ့ကို တန္ခိုးမျပတတ္ဘူးလို႔ စြပ္စဲြတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မွားယြင္းေနသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မိုက္မဲသလဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္စမ္း”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားရမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ခဲ့ေလသည္။

ဤအေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးၿပီးလို႔ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ရာဇ၀င္ထဲက ပါထိကပုတၱၾကီးက စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ ေပၚလာသည္။ “ေဟ့..ေဟ့…ဘာပဲေျပာေျပာ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာ။ ငါ့လို မျဖစ္ေစၾကနဲ႔ေနာ္၊ ငါလည္း လူေတြ အထင္ၾကီးမလားလို႔ ေျပာလိုက္တာ၊ လူၾကားထဲ အရွက္ကို ကဲြေရာ”ဟု အသံၾသၾသၾကီးျဖင့္ ေျပာကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလသည္။