“မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား”ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္လိုက္တိုင္း ထုတ္ယူႏုိင္ေသာ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံမႈမရွိသည့္တိုင္ အသိအျမင္ေတြက အလြန္မ်ားသည္။ အေၾကာင္း၀တၳဳအသီးသီးတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ အသီးသီး ရွိေနသည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္သို႔ ဦးတည္ေနေသာ အေၾကာင္း၀တၳဳ၊ ျဖစ္ပ်က္အျခင္းအရာမ်ားတြင္ ဂယက္အနက္အသီးသီးကလည္း ကိုယ္စီ ျဖာထြက္ေနၾကသည္။
ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းအေၾကာင္းကို ဖတ္႐ႈရေသာအခါ သိလိုက္ရေသာ အရာမ်ားက ေခါင္းထဲသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၀င္လာၾကသည္။ ထို၀င္လာေသာ အသိအျမင္မ်ားအနက္ “မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား”ဆိုေသာ ၀ါက်ေလးက အသံပိုက်ယ္ေနခဲ့သည္။ အျခားအရာမ်ားထက္ ပိုလြန္ကဲေနေသာ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္ေသာ ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္း၏ စကားတစ္ခြန္းက ဤေခါင္းစဥ္ကို လက္မ,ေထာင္ျပလိုက္သည္။
ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းအေၾကာင္းကို ဖတ္႐ႈရေသာအခါ သိလိုက္ရေသာ အရာမ်ားက ေခါင္းထဲသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၀င္လာၾကသည္။ ထို၀င္လာေသာ အသိအျမင္မ်ားအနက္ “မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား”ဆိုေသာ ၀ါက်ေလးက အသံပိုက်ယ္ေနခဲ့သည္။ အျခားအရာမ်ားထက္ ပိုလြန္ကဲေနေသာ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္ေသာ ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္း၏ စကားတစ္ခြန္းက ဤေခါင္းစဥ္ကို လက္မ,ေထာင္ျပလိုက္သည္။
ေနရာတိုင္းတြင္ ထင္ေပၚေနသူ အသီးသီး ရွိေနတတ္သည္မွာ ေလာကလူ႕ရြာ၏ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာ၊ တိုင္းျပည္၊ ၿမိဳ႕၊ ရြာစသည္အားျဖင့္ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ေနရာေဒသတိုင္းတြင္ အမ်ားက ေလးစားရသူ၊ ဆရာၾကီးဟု သမုတ္ခံရသူ၊ အထင္ၾကီးခံ အေလးစားခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္ကမၻာလံုးအတိုင္းအတာအထိ ေလးစားခံရသည္။ အခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံအ၀န္း နာမည္ၾကီးသည္။ အားကိုးအားထားျပဳခံရသည္။ အခ်ိဳ႕က ၿမိဳ႕အတိုင္းအတာ၊ အခ်ိဳ႕က ရြာအတိုင္းအတာ…စသည္မွ အစုအဖဲြ႕တစ္ခု၊ ေက်ာင္းစာသင္တန္းတစ္တန္း စသည္တို႔အတိုင္းအတာအားျဖင့္ အထင္ၾကီးခံရသည္။
ေနရာအက်ယ္အ၀န္းအလိုက္ နာမည္ၾကီးမႈအျခင္းအရာမ်ား ကဲြျပားႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုေနရာေဒသတြင္ကား တကယ့္ ခ်ီးက်ဴးအထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ကမၻာ့ဘာသာၾကီးမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပရဟိတအက်ိဳးေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား…စေသာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုနာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္အားလံုးတြင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ စြမ္းရည္မ်ား၊ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား အသီးသီး ရွိေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရွိေနေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို အရွိအတိုင္း သိျမင္လက္ခံၿပီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမွသာ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသူတို႔မွာ ဂုဏ္ႏွင့္ျဒဗ္ ဟပ္မိၿပီး တင့္တယ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သခ်ၤာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားကို အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းက်င္မႈျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေနလွ်င္ ဂုဏ္ႏွင့္ျဒဗ္ တလဲြစီ ျဖစ္သြားေပမည္။ ပရိယတၱိကၽြမ္းက်င္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ပဋိပတၱိအားထုတ္မႈႏွင့္ အမႊမ္းတင္လွ်င္ သဘာ၀မက်ေပ။ လူတစ္ေယာက္ကို အထင္ၾကီးေလးစားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ မိမိေလးစားအထင္ၾကီးသည့္အပိုင္းကို လက္မလႊတ္မိဖို႔ လိုသည္။ “အလြန္အကၽြံ အထင္ၾကီးျခင္းႏွင့္ အလြန္အကၽြံ အထင္ေသးျခင္း”ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ေဘးဥပါဒ္ ျဖစ္ေစပါသည္။
ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းသည္လည္း ၀ဇၹီမင္းသားတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ တကယ့္ဆရာၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးက အေလးစားခံရသည္။ အခ်ီးအက်ဴးခံရသည္။ ၀ဇၹီမင္းသားတို႔သည္လည္း သူတို႔ဆရာသည္သာ အေတာ္ဆံုး၊ အကိုးကြယ္ထိုက္ဆံုးဟု လက္ခံထားၾကသည္။ သူတို႔ဆရာတြင္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္အကၽြံ ခ်ီးက်ဴးေနမိျခင္းကို သူတို႔အေနျဖင့္ သတိမျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုသို႔ သတိမျပဳမိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ဆရာၾကီးကို ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားထက္ပင္ ျမင့္ျမတ္သူ၊ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထိုက္သူအျဖစ္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ယံုၾကည္သည့္အတုိင္းလည္း ခ်ီးက်ဴးကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသည္။
ေလာကတြင္ လံုး၀(လုံး၀)အခ်ီးအက်ဴး မခံရဖူးသူဆို၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ႐ႈေထာင့္တစ္ခုခု၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခံရဖူးသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးျခင္းကို လူတိုင္း ၾကိဳက္ပါသည္။ မိမိကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစကားေျပာဆိုလွ်င္ အားလံုးႏွစ္သက္သေဘာက်သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပခံပုဂၢိဳလ္တို႔အေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္ေသာအခ်က္ရွိသည္။ ယင္းမွာ အမ်ားက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳလိုက္ေသာစကားႏွင့္ မိမိ၏အေျခအေန အမွန္တကယ္ ဟပ္မိမဟပ္မိ၊ ကိုက္ညီမႈရွိျခင္းမရွိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ခ်ီးမႊမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျဗဟၼဇာလသုတ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔မွာေသာစကားမွာ အလြန္သတိျပဳသင့္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ခ်ီးမႊမ္းစကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ မိမိကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မရွိေသာဂုဏ္ျဖင့္ လာေရာက္ခ်ီးမႊမ္းလာလွ်င္ မိမိမွာ ထိုဂုဏ္မရွိေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိမွာရွိေသာ ဂုဏ္ကို လာေရာက္ခ်ီးမႊမ္းလွ်င္ လက္ခံသင့္ေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ ထိုခ်ီးမႊမ္းစကားျဖင့္ ေျမာက္မသြားသင့္ေၾကာင္း မွာၾကားသည္။ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က မိမိကို မဟုတ္မမွန္ လာေရာက္စြပ္စဲြကဲ့ရဲ႕လွ်င္ ၿငိမ္ခံမေနသင့္ေၾကာင္း၊ အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ရွင္းျပသင့္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူထားသည္။
ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းသည္ ထိုအျမင္၊ ထိုသေဘာထားကို ႏွလံုးပိုက္ခဲ့မိဟန္ မတူေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုးကြယ္သူမ်ားက သူ႕အား ျမတ္စြာဘုရားထက္ ပညာအရာ၊ တန္ခိုးအရာတြင္ သာလြန္ေၾကာင္း ခ်ီးမႊမ္းစကားမ်ားကို မပယ္ခ်ႏိုင္ဘဲ သေဘာေခြ႕ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အေသးအမႊားခ်ီးက်ဴးမႈေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့စဥ္က မသိသာခဲ့ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ ခ်ီးမြမ္းမႈမ်ားေနခဲ့လွ်င္ကား လူသိလွ်င္ ျပႆနာျဖစ္၊ အရွက္ကြဲရဖို႔သာ မ်ားေလသည္။
တစ္ရက္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ေလးမွာ ရယ္ရခက္ခက္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဦးဇင္းတစ္ပါးသည္ သူ႕ကိုယ္သူ စာအလြန္ဖတ္သည္၊ စာအုပ္မ်ိဳးစံုကို သူဖတ္႐ႈထားၿပီးၿပီဟု ခံယူထားသည္။ သူ႕ကိုေလးစားေသာ သူမ်ားကလည္း သူက အရမ္းေတာ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္တာမေျပာနဲ႔ စာက အလြန္ဖတ္တဲ့သူဟု အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ဦးဇင္းတစ္ပါးက “ဦးစိတၱ အခု စာေရးေနတယ္ဆို၊ ဘာအေၾကာင္းေတြ ေရးေနတာလဲ”ဟု ေမးလိုက္သည္။
“တပည့္ေတာ္ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးေနတာပါ”
“စာအုပ္ေတြေကာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“အာ…ကိုယ္ေတာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အကုန္ဖတ္ၿပီးၿပီ”
သူကေတာ့ အားရပါးရေျဖေနသည္။ ေမးတဲ့ကိုယ္ေတာ္မ်က္ႏွာက ေထ့ၿပံဳးေလးကိုေတာ့ သူျမင္ခဲ့ဟန္မတူ။
“ကဲ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ္ေတာ္…ဒါဆိုရင္ အမရပူရ ေဒၚေဒၚပု ေရးတဲ့ ပုဂံဆိုတဲ့ စာအုပ္ေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“ေအာ္ ဒီစာအုပ္လား၊ ဖတ္ၿပီးၿပီ”
“ဒါဆိုရင္ ရြာေဆာ္ၾကီး ေမာင္ၾကြက္ေရးတဲ့ ပုဂံမင္းမ်ားအေၾကာင္းစာအုပ္ေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“ဒါလည္း ဖတ္ၿပီးၿပီ”
“အားပါး…ကိုယ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို ဖတ္ထားတာပဲ၊ ဒါဆိုရင္ ဟိုစာအုပ္ေလးေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား မသိဘူး။ စာေရးဆရာက ေရႊညာသား ေမာင္ပုေလ၊ ဘာတဲ့ ဟံသာ၀တီ ရွာပံုေတာ္ဆိုလား၊ အဲဒါေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“အာ…တပည့္ေတာ္က သမိုင္းဆိုင္ရာ ေရးေနတာဆိုတာ ဘယ္လႊတ္လို႔ ျဖစ္မလဲ၊ ဖတ္ၿပီးၿပီေပါ့”
ထိုစကား၀ိုင္းအၿပီး ညေနဖက္ စကားေျပာၾကေတာ့ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ေမာသံမ်ား က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အမရပူရ ေဒၚေဒၚပု၊ ရြာေဆာ္ၾကီး ေမာင္ၾကြက္၊ ေရႊညာသား ေမာင္ပု ဆိုေသာ အႏွီစာေရးဆရာတို႔မွာ အမွန္တကယ္ မရွိ။ စိတ္ထဲရွိရာ ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အေမးခံရသူကလည္း “အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္ မဖတ္ရေသးဘူး”ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႕ကို ခ်ီးမြမ္းေနသူတို႔ အထင္ေသးသြားၾကမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးသမွ်စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးၿပီဟုသာ ေျဖလိုက္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ အေျမွာက္အပင့္ သို႔မဟုတ္ အခ်ီးအက်ဴး စကားမ်ားကို အလြန္အၾကဴး သာယာမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ပါထိကပုတၱလည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ဇၹီမင္းသားတို႔၏ ခ်ီးက်ဴးမႈမွန္သမွ်ကို လက္ခံထားခဲ့မိသည္။ မိမိမွာ အမွန္တကယ္ရွိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ ဟုတ္မဟုတ္ မစဥ္းစားမိခဲ့။ အသာယာၾကီး သာယာခဲ့မိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ေဂါတမျမတ္ဘုရားထက္ေတာင္ တန္ခိုးၾကီးတယ္ဟု ခ်ီးမႊမ္းလာမႈကို မပယ္ခ်မိလိုက္ခဲ့ေပ။ မပယ္ခ်ခဲ့သည့္အျပင္ “မင္းသားတို႔…ေဂါတမကလည္း ဘုရားလို႔ ေျပာတယ္။ ငါကလည္း ဘုရားပဲ။ ေဂါတမက တန္ခိုးျပာဋိဟာျပႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ငါကလည္း ျပႏိုင္ပါတယ္။ သူသာ တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ လာရဲတယ္ဆိုရင္ ခရီးတစ္၀က္ပဲ လာခဲ့ပါေစ၊ ငါကလည္း ခရီးတစ္၀က္ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မယ္။ ေဂါတမက တန္းခိုး တစ္ခုျပတယ္ဆိုရင္ ငါက ႏွစ္ခု ျပလိုက္မယ္။ သူက ႏွစ္ခုျပရင္ ငါက ေလးခု ျပလိုက္မယ္၊ သူက ေလးခုျပရင္ ငါက ရွစ္ခု ျပလိုက္မယ္။ သူျပတုိင္း ငါက ႏွစ္ဆတက္ၿပီး တန္ခိုးျပလိုက္မယ္”ဟု ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ေျပာလိုက္မိသည္။
ပါထိကပုတၱသည္ မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစားလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူ႕ထံတြင္ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပႏိုင္ေလာက္ေသာအရည္အခ်င္း တကယ္မရွိသည္ကို သူကိုယ္တိုင္က အသိဆံုး ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ လူအမ်ား၏ေရွ႕တြင္ ထုိစကားကို ေျပာလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အထင္ၾကီးေလးစားမႈကို ပိုမို ရရွိလိမ့္မည္ဟု ယူဆထားခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလံုးက ၾကီးလြန္းေတာ့ အက်ိဳးဆက္ကလည္း ၾကီးမွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအက်ိဳးဆက္ကို သူ ၾကိဳမျမင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ သူ႕အတြက္ မဟာ့မဟာအမွားၾကီး ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....
No comments:
Post a Comment