ကႏၵီသို႔ အလည္သြားျခင္း

ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ ၿမိဳ႕ေလးမ်ား ရွိၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္သြားခ်င္ၾကသည္။ ျပင္ဦးလြင္က ရာသီဥတုေကာင္းမြန္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဟုလည္း ေက်ာ္ၾကားသည္။ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လမ္းေလးမ်ားကို ကားျဖင့္တက္ကာ သြားရသည္မွာ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ျပင္ဦးလြင္ႏွင့္ မတူေသာ္လည္း သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ျပင္ဦးလြင္လို ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကား ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္ ကိန္း၀ပ္တည္ရွိရာ ကႏၵီၿမိဳ႕ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အရင္က ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ အလည္သြားခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ခဏခဏ ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ သြားခ်င္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟိုရက္ေရႊ႕ ဒီရက္ေရႊ႕ျဖင့္ မသြားျဖစ္ခဲ့။ ေနရာတစ္ခုတြင္ အလုပ္တစ္ခုကို ၾကာျမင့္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနလွ်င္ ၿငီးေငြ႕သြားတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ အဆင္မေျပမႈမ်ားျဖင့္ စိတ္မ်ား မြန္းၾကပ္လာလွ်င္လည္း တစ္ေနရာရာသို႔ ခရီးသြားခ်င္စိတ္ ျဖစ္တတ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

၂၇-ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ဟူ၍ စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုလံဘိုသို႔ ခဏအလည္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အပူကပ္သည္။ မနက္ျဖန္ သြားရေအာင္ဟု အေဖာ္ညွိသည္။ ကႏၵီက အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကားဂိတ္သို႔ မသြားမီအခ်ိန္အထိ စိတ္က မခိုင္ေသး။ ၂၈-ရက္ေန႔ ကားဂိတ္သို႔ စတင္ထြက္ခါမိေသာအခါမွ “ေဟ့…ေဃာၾကီး ငါ တကယ္သြားျဖစ္ၿပီကြ”ဟု အားရပါးရ ေျပာမိသည္။ ကႏၵီသြားရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေအးခ်မ္းေသာ ၿမိဳ႕ေလး၏ရင္ခြင္တြင္ ခဏတာ ခို၀င္လိုျခင္းႏွင့္ ပံုမွန္ဆက္သြယ္ေနက် ကမၻာကို ခဏတာ ေမ့ထားလိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ကႏၵီအသြား ဘတ္စ္ကားေလးက ၂း၄၀ တြင္ စတင္ထြက္ခြါသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စိတ္က ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားၾကီး၏ ေနာက္တြင္ ၿငိတြယ္ကပ္ပါလာေသာ အရိပ္မ်ားကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ပါးေနခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း စိတ္က ထင္ေနခဲ့သည္။ စိတ္က အလြန္လင္းခ်င္းေနသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာခ်င္လာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကႏၵီက သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ မရခဲ့။ သူက သင္တန္းတက္ေနေလာက္ၿပီဟု ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသျဖင့္ ဆက္ၿပီး မဆက္ေတာ့ဘဲ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္က Ph.D ေက်ာင္းသူၾကီး အစ္မ မေကသီစိုးဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ဦးဇင္းလာမည္ဆို၍ သူလည္း ၀မ္းသာေၾကာင္း ေျပာသည္။ အဆင္ေျပလွ်င္ ရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ၁၀-ရက္ခန္႔ျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ခ်င္ေၾကာင္း စံုစမ္းေပးဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။

ညေန ၆-နာရီခန္႔တြင္ ေအးခ်မ္းေသာ ကႏၵီၿမိဳ႕ေလးသို႔ ေရာက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ ေတာရေက်ာင္းဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ကႏၵီၿမိဳ႕သည္ ေတာင္တန္းမ်ား ပတ္လည္၀ိုင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ကႏၵီၿမိဳ႕အစြန္မွ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္လိုက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္။ လူသူအေရာက္အေပါက္မရွိ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေဘးပတ္လည္မွာလည္း သစ္ပင္းအၾကီးၾကီးမ်ားသာ ရွိသည္။ ေမ်ာက္မ်ားလည္း ေပါလွသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အေသးေလးမ်ား ေဆာက္ထားၿပီး တစ္ေဆာင္တြင္ ႏွစ္ခန္းထားရွိသည္။ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုသူတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းက သြားခဲြစိတ္ရမည္ဆို၍ ေဆးခန္းသို႔ လိုက္ပို႔ရသည္။ ေနာက္ရက္က်မွ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သို႔ သြားျဖစ္သည္။ အစ္မ မေကသီစိုးက ရွယ္ဆြမ္းကပ္မည္ဟု ဆိုသည္။ မနက္ ၈-နာရီခန္႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သို႔ သြားသည္။ ကန္တင္းတြင္ မေကသီစိုးကို ေစာင့္သည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ားကိုင္ၿပီး ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဆာေနေသာ ဗိုက္ကို မေကသီစိုး ေၾကာ္လာေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ျဖင့္ ျဖည့္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ စကားတစ္ေဖာင္ေဖာင္ေျပာၿပီးေသာအခါ ၁၀း ၃၀ ခန္႔တြင္ အေဆာင္မွ ထြက္ၿပီး တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္အတြင္း လည္ပတ္ရင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သည္ ၾကီးက်ယ္သေလာက္ ခမ္းနားမႈလည္း အျပည့္ရွိပါသည္။






ေပရာေဒနိယပရိ၀ုဏ္အတြင္း ၀င္ေရာက္သည္ႏွင့္ ခံစားမႈတစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကႏၵီၿမိဳ႕တစ္ေနရာက သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ ပညာသင္လႊတ္ေသာ ေက်ာင္းသားဦးဇင္းတစ္ပါးက ဖုန္းဆက္သည္။ သူတို႔တကၠသိုလ္သို႔ အလည္လာေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ လာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဦးဇင္းကို ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာသည္။ သူတို႔ေနေသာ ေနရာကို ရွီဗားဟု ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ စိတ္က ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား “ရွီ၀” ကို ေျပးျမင္သည္။ ရွီ၀ဟုဆိုသည္ႏွင့္ (မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ပံုထဲက) ဗုဒၶဂယာက ေလ်ာင္းေတာ္မူျမတ္ဘုရားဆင္းတုေရွ႕က “ရွီ၀”သေကၤတၾကီးကို ေျပးျမင္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔အထိ ဒီအျမင္ပဲ ရွိေနသည္။ ညီငယ္မ်ား ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါမွ “ဘာတဲ့ ငါ့ညီတို႔ တကၠသိုလ္ နာမည္က”ဆိုမွ “ဦးဇင္း SIBA ေလ၊ Sri Lanka International Buddhist Academy ရဲ႕ အတိုေကာက္ေပါ့”ဟု ရွင္းျပသည္။ “ေအာ္…ဟုတ္လား၊ ကိုယ္က ဆီဗာဆိုတာ ေနတဲ့ေနရာ၊ တကၠသိုလ္က အျခားနာမည္လို႔ ထင္ေနတာ”ဟု ေျပာၿပီး ရယ္ေနခဲ့ရသည္။ ညီငယ္မ်ားခ်က္ေသာဆြမ္းကို စားၿပီး ခဏနားကာ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလည္ခဲ့ၾကသည္။ ညေန ၃း၃၀ ခန္႔တြင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္၏ ဆရာမ်ား ျဖစ္လာဟန္ရွိေသာ ညီငယ္ေလးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကႏၵီၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ကႏၵီၿမိဳ႕မွ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကႏၵီတြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ၾကာျမင့္စြာ ေနလိုက္မည္ဟု အားခဲထားေသာစိတ္က တာရွည္မခံ။ ၅-ရက္မွ်သာ ေနလိုက္ခဲ့သည္။ ဓမၼပဒတြင္ ျမတ္စြာဘုရားက မခုိင္ၿမဲေသာ စိတ္အေၾကာင္းကို ကုန္းေပၚသို႔ ပစ္တင္ခံရေသာ ငါးႏွင့္ ဥပမာျပသည္။ မခိုင္ၿမဲေသာ စိတ္ကိုလည္း ေအးခ်မ္းရာတြင္ ထားလိုက္လွ်င္ ငါးကဲ့သို႔ စိတ္က ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနသည္။ “ငါ့စိတ္လည္း ကုန္းေပၚတင္ခံရတဲ့ ငါးလိုပဲလား”ဟု အကဲဆတ္မိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တထစ္ခ် ထပ္တူ မႏႈိင္းမိေသာ္လည္း ခိုင္ၿမဲေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနေသးသည္ဟုကား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနသည္။

ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလး လႈပ္ေနသည္မွာ သူ႔ကို ဆဲြေနလွည့္ေနေသာ ၾကိဳးေလးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုၾကိဳးေလးမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္လွ်င္ အ႐ုပ္ေလးမွာ သူ႕အလိုလို ၿငိမ္က်သြားေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ဆိုေစ ကႏၵီခရီးစဥ္တြင္ အစစအရာရာ ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ SIBA မွ ညီငယ္မ်ားႏွင့္ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္မွ အစ္မ မေကသီစိုးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္သည္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကႏၵီတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိဳ႕၊ ေအးခ်မ္းဖြယ္အခ်ိဳ႕ကို ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈတို႔ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ကား ကိုယ္မွတစ္ပါး အျခားသူ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါေလ….။