ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား

အ႐ုဏ္က်င္း၍ အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အ႐ုဏ္ဦး၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ လုပ္ေနက် လုပ္ငန္းမ်ားကို အသီးသီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ တရားထိုင္ျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္းႏွင့္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္းမ်ားကို ဣေျႏၵရရ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကရင္း အ႐ုဏ္က်င္း၍ မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ဦးေဆာင္လွ်က္ ဥတၱရကာမည္ေသာ နိဂံုးရြာေလးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ႏုႏုေလး ေနာက္ခံျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဦးေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ နံနက္ခင္းကို ပိုလို႔ က်က္သေရရွိေနေစခဲ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳကိုယ္စီျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္တံခါး၀မွ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေနၾကေလသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေတြ႕ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ က်က္သေရရွိလွသည္။ နံနက္ခင္း၏ တည္ၿငိမ္ေအးျမမႈႏွင့္ ျမင္ကြင္းတို႔၏ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေနပံုတို႔မွာ ပဏာရေနခဲ့ေလသည္။

တစ္ခုေသာ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ျမင္ရသူတို႔အတြက္ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ “ေတာင္းမွာ အကြတ္၊ လူမွာ အ၀တ္”ဆိုေသာ စကားမွာ သူ႕အတြက္ မည္သည့္သက္ေရာက္မႈမွ မရွိ။ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးေနျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အ၀တ္အစားကိုမွ် မခင္တြယ္သူ၊ မည္သည့္အရာကိုမွ် မတြယ္တာသူျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အဆင့္အတန္းမီွမွီျဖစ္ေနဖို႔အတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို လူ႕ထံုးစံအတိုင္း ျပဳျပင္ဖန္တီးၿပီး လုပ္ေဆာင္စားေသာက္ၾကသည္။

လူျဖစ္၍ လူလို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူလို အသက္ရွင္ေနၾက၏။ သူ႕အတြက္ကား ထိုအျခင္းအရာမ်ားလည္း မရွိ။ သူသည္ ေခြးမ်ားကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးသာ သြားေလ့ရွိသည္။ ပန္းကန္၊ ခြက္စေသာ ထည့္စရာမ်ားျဖင့္ ေပးေသာ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကို လက္မခံ၊ မစားေသာက္။ အသံုးမျပဳ။ သူသည္ ေျမၾကီးေပၚ၌ ပံုထားေပးေသာ အစားအစာကိုသာ ေခြးကဲ့သို႔ ပါးစပ္ျဖင့္ ဟပ္၍ စားေသာက္၏။ သူဆိုသည္မွာ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အဆိုပါ တကၠဒြန္းကဲ့သို႔ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနထိုင္ျခင္း၊ အစာအငတ္ခံ၍ က်င့္ျခင္း၊ အိမ္တံခါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယူလာေသာ အစားအေသာက္ကို လက္မခံျခင္း၊ ဆံပင္ခ်ည္ကိုသာ ၀တ္၍ေနျခင္း၊ ေရေအးကို မသံုးေဆာင္ျခင္း….စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အက်င့္ထူးအက်င့္ဆန္းမ်ားကို က်င့္ၾကသူ ရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတို႔သည္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလမ္းစဥ္အတိုင္း သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ခ်င္လြန္း၍ အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိဳ႕မွာ အက်င့္က မွားေနေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ လြတ္ေျမာက္လိုမႈျဖင့္ ျဖဴစင္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လူတို႔ထံမွ လာဘ္လာဘမ်ားကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်င့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ မည္သည့္ရလိုမႈမွ် မရွိဘဲ ပကတိ က်င့္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ က်င့္ေနၾကေလသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ေကာရခတၱိယကား လူအမ်ား၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ၊ အထင္ၾကီးမႈကို ရယူလိုေသာေၾကာင့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ အ၀တ္အစားဗလာျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေျမၾကီးေပၚပံုၿပီး ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ စားေနခဲ့ေလသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ကား ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း သူ၏ မွားယြင္းေသာအက်င့္ကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသက္ေနခဲ့ၾကသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုသကဲ့သို႔ အမ်ားစုက ရွက္ဖြယ္အက်င့္ဟု ယူဆေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေသာသူကား “အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနႏိုင္ေလစြ၊ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး စားေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ ထိုသူကမွ တကယ့္ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု အထင္ၾကီး ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ေနသူ တစ္ဦး ရွိေလသည္။ ထိုသူမွာ လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သူမည္မွ်ပင္ ဆိုးသြမ္းေနေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕အေပၚတြင္ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳလုပ္ေပးေနခဲ့သည္။ အရင္တစ္ခါကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ယခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးတြင္ လိုက္ပါလာရေသာ္လည္း အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာအစစ္ဟု ၾကံစည္ယူဆေနခဲ့သည္။

ေလာကတြင္ ေစတနာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပေပးျခင္းသည္ အခ်ိဳ႕သူတို႔အတြက္ လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အတြက္မူကား အက်ိဳးမထူးလွေခ်။ “ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မထိုက္တန္”ဆိုေသာစကားမွာ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဖူး၍ ဆိုၾကေသာစကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေလာကလူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူေကာင္းျဖစ္ေစ၊ လူဆိုးျဖစ္ေစ မိမိအေပၚ ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရတတ္သည္။ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားျဖစ္၍ မိမိအေပၚတြင္ အၿမဲတမ္း တစ္သက္တာလံုး ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ် ယူဆထား၍ မရေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိအေပၚ ေစတနာထားခ်ိန္တြင္ မိမိက အက်ိဳးရွိရွိ လက္ခံထားႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးေလသည္။

သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေစတနာေမတၱာျဖင့္ လမ္းညႊန္ဆံုးမမႈကို မည္သည့္အခါမွ် လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့။ အားလံုးကို ဆန္႔က်င္ပယ္ခ်ပစ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လိုက္ပါေနရေသာ္လည္း “အို အေဆြတို႔…. ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ ေျမ၌ခ်ထားေသာ အစာကို ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဟပ္၍စားေနေသာ ထိုရဟန္းကား ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသဖြယ္ရွိေလစြတကား”ဟု ၾကံစည္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုအၾကံကို သိသျဖင့္ လမ္းမွားမေရာက္ေစလိုသျဖင့္ “အလကားေကာင္ သုနကၡတ္၊ ဒီလို ေတြးေနၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကလုပ္ေနေသးတယ္”ဟု ခပ္နာနာ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

“အရွင္ဘုရား…ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို အဲဒီလို ေျပာရတာလဲ”

“သင္ပဲ ေခြးတစ္ေကာင္လို က်င့္ေနတဲ့ ေကာရခတၱိယကို သင့္စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအာ္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္လို႔ ခ်ီးမြမ္းတာေလ၊ ဘာလဲ အရွင္ဘုရားက သူ႕တရားကို မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”

လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္း၏ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုပံုမွာ အလြန္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါသည္။ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ လမ္းမမွားေစခ်င္လို႔ လမ္းညႊန္ေနသူကို “အရွင္ဘုရားက မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ဒီလို အေျပာခံရပါလား”ဟု ေတြးမိေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကို အေျပာခံရစဥ္က နာက်င္မႈေလးမ်ားမွာ ျပယ္လြင့္ကုန္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအေျပာမ်ိဳးမွာ လူတိုင္းလိုလို အေျပာခံခဲ့ၾကရဖူးပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္တိုင္အေတြးျဖင့္ မွန္သည္ဟု လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာမ်ားသည္ လက္တေလာေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွားယြင္းေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က ထိုမွားယြင္းမႈကို သတိမျပဳမိ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ ေစတနာထားသူက ျမင္ေနတတ္သည္။

အခုလည္း သုနကၡတ္က ျမတ္စြာဘုရားကို ေဘးမွာထားၿပီး ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာဟု ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေထာက္ျပဖို႔ အားထုတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို “မနာလို”လို႔ေျပာသည္ဟု ထပ္ၿပီး မွားယြင္းခဲ့ေလသည္။

“သုနကၡတ္…..ေကာရခတၱိယရဲ႕ အရဟတၱဖိုလ္ကို ငါ မနာလိုလို႔ ေျပာတာမဟုတ္၊ သင့္မွာ အယူမွား ၀င္ေနလို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ သင္ကသာ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ အဲဒီ ေကာရခတၱိယဟာ ဒီေန႔ကေန ၇-ရက္ေျမာက္ရင္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသလိမ့္မယ္၊ ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ”

“ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးေသတာဆုိေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာကို ေရာက္မွာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး သုနကၡတ္….အသုရာဘံုထဲက အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာအသုရာၾကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္”

“အရွင္ဘုရားေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မယံုပါဘူး”

“မယံုရင္ေတာ့ သင္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေပါ့”

ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ထိုစကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားယြင္းေစဖို႔ ၾကံစည္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးထံသို႔ သြားေလသည္။

“အရွင္ေကာရခတၱိယ….သင့္ကို ေဂါတမက ၇-ရက္ေျမာက္လွ်င္ စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ကာလကဥၥိက အသုရာဘံုမွာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“က်ဳပ္တို႔ ေဂါတမရဲ႕စကားမွားေအာင္ လုပ္ရမယ္”

“ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ”

“စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာတာဆုိေတာ့ သင္က အစားကို ေလွ်ာ့စားေပါ့၊ ေရကိုလည္း ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့၊ အဲဒီလိုသာေနရင္ သင္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသပါ့မလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ေလွ်ာ့စားမယ္၊ ေလွ်ာ့ေသာက္မယ္”

သုနကၡတ္သည္ “ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားေတာ့မယ္”ဟု ေတြးၿပီး ၾကိတ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ စိတ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၇-ရက္ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ၇-ရက္ျပည့္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေကာရခတၱိယသည္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ ေကာရခတၱိယ စားပိုးနင့္ၿပီးေသသည့္သတင္းကို ရသည့္တိုင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အထင္မၾကီးခဲ့ေပ။ “စားပိုးနင့္ၿပီး ေသတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အသုရာဘံုမွာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ”ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေကာရခတၱိယေသဆံုးေသာေနရာသို႔ သြားခဲ့သည္။ အေလာင္းကို ေတြ႕ေသာအခါ လက္ျဖင့္ပုတ္ၿပီး “သင္ မည္သည့္ဘံုမွာ ေရာက္ေနသနည္း”ဟု ေမးသည္။

အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ ထလာၿပီး “အသုရာဘံုရဲ႕ အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာဘံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္”ဟုေျပာၿပီး ျပန္လဲက်သြားခဲ့ေလသည္။ သုနကၡတ္လည္း သူ႕အၾကံအစည္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ကို သိျမင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုနကၡတ္ရဟန္း အျမင္မွန္ ရလိုရျငားျဖင့္ “သုနကၡတ္….ငါဘုရား ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ရဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ တလဲြျဖစ္ေနလား”ဟု ေမးေလသည္။

“မွန္ပါတယ္၊ တလဲြမျဖစ္ပါ”

“ကဲ….ငါဘုရား ဒီလိုေျပာတာဟာ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား” (ေရွ႕ေဆာင္းပါးတြင္ တန္ခိုးမျပလို႔ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆရာအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္)။

“ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

“ကဲ…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းေနသလဲဆိုတာ သိပါေတာ့၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ”ဟု ဆံုးမေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါဘုရားလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု က႐ုဏာသက္သက္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ဤ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပည့္လွ်ံေနေသာ ေစတနာေမတၱာမ်ားႏွင့္ ထိုေစတနာေမတၱာမ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာ သုနကၡတ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ထင္ရွားလာေနခဲ့ၿပီး “ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား”ဟူေသာ စကားေလးကို ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့ေလသည္။