ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ခိုင္း၍ မရ သို႔မဟုတ္ သုနကၡတ္

ဆရာျမသန္းတင့္၏ လမင္းကို ထရံေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း စာအုပ္တြင္ အထက္ပါ “ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ခိုင္း၍ မရ”ဆိုေသာ စကားကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အျခား စာေရးဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကိုးကားအသံုးျပဳၾကသည္။ စာဖတ္၀ါသနာမပါသူကို အတင္းစာဖတ္ခိုင္း၍ မရ၊ ဘာသာေရး စိတ္မ၀င္စားသူကို ဘုရားတရားအေၾကာင္း အတင္းႏွလံုးသြင္းခိုင္း၍ မရ…စေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားကို ယူဆႏိုင္သည္။

လူဆိုသည္မွာ သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီး ခရီးသြားေနရသူမ်ားျဖစ္၍ ဤဘ၀၊ ဤခႏၶာႏွင့္အတူ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ဗီဇ၊ အေတြးအေခၚအေျခခံတို႔ကို တစ္ဘ၀စာအေျခအေနမ်ားဟု သံုးသပ္၍ မျဖစ္။ လူတို႔၏စိတ္ဓာတ္သည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ကိုယ္တိုင္ျဖည့္ဆီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေပၚတြင္လည္း မ်ားစြာ အေျခတည္ေနခဲ့ေလသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္တြင္ မေကာင္းေသာအက်င့္စ႐ိုက္အလႊာမ်ား သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီး ထူထပ္ပိတ္သည္းေနလွ်င္ ရွင္းလင္းဖို႔ ခက္သည္။ ျပဳျပင္ဖို႔ ခက္သည္။

ေလာကတြင္ တစ္ယူသန္၊ တဇြတ္ထိုးဟု သမုတ္ခံရသူမ်ား ရွိသည္။ ထိုသူတို႔သည္ သူတို႔ ၀ါသနာပါရာ၊ ယံုၾကည္ရာအလုပ္မ်ားကို မည္သည့္အရာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထား၊ သူတို႔အေလးထားသည္မွာ သူတို႔ယံုၾကည္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာ အေကာင္အထည္ေပၚဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္မွာ ေကာင္းသည့္ေနရာျဖစ္ေနလွ်င္ သူ႕အတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိသည္။ မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ တစ္ယူသန္တဇြတ္ထိုးေနလွ်င္ကား ပ်က္စီးဖို႔ရာသာ ရွိေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တစ္ယူသန္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္မွ အေကာင္းဘက္တြင္ သန္ေနဖို႔ လိုအပ္လွသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္ယူသန္ေနျခင္းက အျပစ္မဟုတ္ တေဇာက္ကန္းမျဖစ္ဖို႔သာ အေရးၾကီးေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ တစ္ယူသန္တေဇာက္ကန္းေနသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လူျဖစ္လာရသည္။ လူျဖစ္လာရ႐ံုမက ျမတ္စြာဘုရားအနီးတြင္ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဘုရားပင္ ခၽြတ္၍မရခဲ့။
တစ္ေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ နံနက္ေစာေစာ သကၤန္း႐ံုၿပီး အႏုပိယနိဂံုးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ေလသည္။ လမ္းေရာက္မွ “ေအာ္ ဆြမ္းခံခ်ိန္က ေစာေနေသးတယ္၊ အခ်ိန္ရတုန္း ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ရဲ႕ေက်ာင္းသြားၿပီး စကားေလးဘာေလး သြားေျပာအံုးမွ”ဟု စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းတြင္း၀င္လာသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ “ေအာ္ အရွင္ေဂါတမ… ဒီကို မလာတာလည္း ၾကာလွေပါ့၊ အခုမွပဲ လာေတာ့တယ္ေနာ္၊ ထိုင္ပါအံုး”ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။

ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ားေျပာၿပီးေသာအခါ “ဒါနဲ႔ အရွင္ဘုရားတပည့္ သုနကၡတ္ ရဟန္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီ လာလည္သြားၿပီး သူက အရွင္ဘုရားဆီမွာ တပည့္မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အရွင္ဘုရားကို စြန္႔ခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္၊ အဲဒါ ဟုတ္သလား”ဟု ေမးေလသည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘဂၢ၀”

“ေအာ္…ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္းပါအံုး”

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သုနကၡတ္ရဟန္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေလသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ၿပီး “အရွင္ေဂါတမ…သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ စြန္႔လိုက္ၿပီ၊ သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ဆရာလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ပါ”ဟု ဆိုေလသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သုနကၡတ္ သင္ ငါ့ဆီကို လာတုန္းက …သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ သတ္မွတ္ပါ…လို႔ ေျပာဖူးလို႔လား”ဟု ေမးသည္။

“မဆိုဖူးပါ”

“ဒီလိုျဖင့္ သင္ လာတုန္းကလည္း …ျမတ္စြာဘုရား အရွင္ဘုရားကို ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္..လို႔ သင္ ဆိုခဲ့လို႔လား”

“မဆိုခဲ့ပါ”

“ဒီလိုဆိုရင္ ငါကလည္း သင့္ကို ငါ့တပည့္လုပ္ပါလို႔ မေျပာခဲ့ဘူး၊ သင္ကလည္း ငါ့ကို ဆရာအျဖစ္ မရည္ညႊန္းခဲ့ဖူးလွ်င္ သင္က ဘာကို စြန္႔မွာလဲ၊ အလကား သုနကၡတ္၊ သင္ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲသလဲဆိုတာ ၾကည့္စမ္း”

ထိုအခါ သုနကၡတ္သည္ “အရွင္က ကၽြႏ္ုပ္ကို တန္ခိုးျပာဋိဟာမွ မျပဘဲ”ဟု အထြန္႔တက္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက “သုနကၡတ္ သင့္ကို …သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ သတ္မွတ္၊ သင့္ကို တန္ခိုးျပာဋိဟာျပမယ္..လို႔ ကတိေပးဖူးသလား”ဟု ေမးသည္။

“မေပးဖူးပါဘူး”

“တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပသည္ျဖစ္ေစ ငါေဟာထားတဲ့တရားေတြကို အေသအခ်ာက်င့္တဲ့သူေတြဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ကုန္ဆံုးေစႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

ထိုအခါ သုနကၡတ္သည္ “သင္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ေလာကရဲ႕အစ အဂၢညတရားကို ဘာျဖစ္လို႔ မေဟာတာလဲ”ဟု အထြန္႔တက္ျပန္သည္။
“ေအာ္ သုနကၡတ္….အရင္တုန္းက ..သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ သင့္ကို ေလာကရဲ႕အစ အဂၢညတရားကို ငါေဟာမယ္..လို႔ ေျပာဖူးသလား”

“မေျပာဖူးပါဘူး”

“အလကား သုနကၡတ္…အဲဒီလို မေျပာဖူးဘူးဆုိရင္ အခုမွလာၿပီး အဂၢညတရားကို မေဟာလို႔ ငါ့ကို စြန္႔ခြါမယ္လို႔ ေျပာတာဟာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ေလာကရဲ႕အစကို သိသိ မသိသိ ငါေဟာထားတဲ့တရားကို ေသခ်ာက်င့္သူေတြဟာ ေလာကဆင္းရဲ႕ေတြရဲ႕ ကုန္ဆံုးရာကို ေရာက္ေစႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား”

“ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္”

အထက္ပါအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားအေျခအတင္ ေျပာၿပီးေသာအခါ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ခြါသြားခဲ့ေလသည္။
ဘဂၢ၀ပရိဗုိဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ျပန္ေျပာေနပံုကို အေသအခ်ာ နားေထာင္ေနခဲ့ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္…အရင္က ဒီ သုနကၡတ္ရဟန္းဟာ ငါဘုရား၊ ငါေဟာတဲ့တရားနဲ႔ ငါ့တပည့္သံဃာမ်ားအေၾကာင္း ေနရာအႏွံ႔ ခ်ီးမႊမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခုမွသာ မိုက္မဲတဲ့စကားေတြ ငါ့ကို လာေျပာေနခဲ့တာ၊ ဒီလိုပါပဲ ငရဲသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူး”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သုနကၡတ္တို႔၏ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ်္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ မ်ားစြာမရွိေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၏သေဘာထား၊ ခံယူခ်က္၊ လူတို႔၏ အက်င့္စ႐ိုက္၊ သမိုင္းထဲက ဗုဒၶဘာသာ၏ အေနအထား၊ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ သူ၏ေခတ္ၿပိဳင္ဆရာမ်ား ဆက္ဆံေရး စေသာ တန္ဖိုးမ်ားကို ေကာက္ခ်က္ဆဲြ သိရွိႏိုင္ေလသည္။

အနီးစပ္ဆံုးအေနျဖင့္ ဤဇာတ္လမ္းကို ဖတ္႐ႈၿပီး သခၤန္းစာေတာ့ ထုတ္ယူႏိုင္သည္။ သုနကၡတ္သည္ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ေလာကတြင္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတာ့ ရွိသင့္ပါသည္။ ေကာင္းသည့္အရာလုပ္လွ်င္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိရမည္။ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္အရာလုပ္လွ်င္ေသာ္မွ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိမွ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတရာ ရွိႏိုင္ေလသည္။ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း လုပ္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္သူကို တစ္ယူသန္တဇြတ္ထိုးသမားဟု ေခၚၿပီး မည္သည့္အေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ (အေၾကာင္း၊ အက်ိဳး ဘာကိုမွ် မသိဘဲ) မေကာင္းသည့္အရာကို ဇြတ္လုပ္ေနသူကိုကား တေဇာက္ကန္းသမားဟု သမုတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။

သုနကၡတ္သည္လည္း မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမွ် ေရေရရာရာ မျပဘဲ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ေလသည္။ ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ဆင္းခိုင္း၍ မရသလို သုနကၡတ္ကိုလည္း အမွန္ျမင္ေအာင္ အတင္းတိုက္တြန္း၍ မရခဲ့ပါေလ။

ဤဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ “ငရဲသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူး”ဆိုေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ႏႈတ္ထြက္စကားေလးမွာ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ေလသည္။