လူဟာ အျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး တုပထြင္းထုေနရင္ ဒါဟာ ႐ူးသြပ္မႈပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ လူဟာ အေႏွာင္အဖဲြ႕ကင္းတယ္။ သီးသန္႔အျမင္ရွိတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့အေလွ်ာက္ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးႏိုင္ရမယ္။ ကဲြကဲြျပားျပား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ေတြးၾကံမႈအေလွ်ာက္ ရလာတဲ့အသီးအပြင့္အတြက္ တာ၀န္ယူႏိုင္ရမယ္။ ယန္းေပးဆက္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒၾကီး လႊမ္းမိုးေနတယ္လို႔ ဆိုေကာင္းဆိုမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အမွန္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
လူဟာ လြတ္လပ္ေပမယ့္ (လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚၾကံဆလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္) အသိဉာဏ္မဖြံ႕ၿဖိဳးခင္က လႊမ္းမိုးမႈအခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတတ္ၾကတယ္။ အသိဉာဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒါကို တိုက္ဖ်က္ရမယ္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္၊ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ ေဒသနာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေလးစားရမယ္။ တန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူသားတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ စီရင္ရမွာမိုလို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္မွ တန္ဖိုးမထားရင္ ဘယ္သူကလာၿပီး တန္ဖိုးထားပါေတာ့မလဲ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မလဲ။
ေပါက္ပင္ ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္။ ဗ်ိဳင္းနားလို႔ ကိုင္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကဆိုတာ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ၾကတာပဲ။ ေပါက္ပင္ဟာ ေရျပင္ဘက္ပဲ ကိုင္းတယ္။ သူႏိုင္တဲ့ဘက္ သူကိုင္းတယ္။ ကုန္းေျမဘက္ကိုင္းဖို႔ဆိုတာ သူ႕အတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရျပင္ဘက္က နိမ့္လို႔၊ ေပ်ာ့လို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ နိမ့္ၿပီဆိုရင္ အႏွိမ္ခံဘ၀၊ အဖိအႏွိပ္ခံဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တာပဲ။
“ငါသည္ မုခ်ေသရမည္”။ “ဘာလုပ္မွာလဲကြာ…မ်ိဳးခ်စ္တာတို႔ ဘာတို႔”ဆိုတာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေသခ်ာနားမလည္ေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶကို နားမလည္ၾကေသးပါဘူး။ ဗုဒၶကို နားလည္ရင္ အေၾကာက္တရားေတြ ကင္းေနရမယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႕လည္း သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔အတူ တုံ႔ဆိုင္းကုန္ေစခဲ့ၾကတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး ဘယ္သူဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေျမး ဘာလဲဆိုတာပဲ အေရးၾကီးတယ္”လို႔ လင္ကြန္းေျပာတဲ့စကားက အလြန္မွတ္သားသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ မိဘကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားငယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ လူငယ္ေတြက လူၾကီးေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ၾကိမ္တုတ္ကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘုန္းၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ ကိုရင္ၾကီးေတြလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ကပၸိယေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ အရာရွိငယ္က အရာရွိၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ ေနရာတကာမွာ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရတယ္။
ဗုဒၶဘာသာမွာ အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲက အရွက္တရားကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ မေျပာလိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာအရ အေၾကာက္တရားဆိုတာ မၾကံသင့္ မၾကံထိုက္၊ မေျပာသင့္ မေျပာထိုက္၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာကို ၾကံရမွာ၊ ေျပာရမွာ၊ လုပ္ရမွာကို ေၾကာက္ျခင္းပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ဘာေတြက မၾကံသင့္၊ မေျပာသင့္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါသလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ “မိမိ၊ သူတစ္ပါး ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္အရာအတြက္မွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ မၾကံသင့္၊ မေျပာသင့္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အရာပါပဲ”လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပၿပီး ျငင္းခုန္ၾကတာေလးေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုဟာ မိမိနဲ႔မိမိပတ္၀န္းက်င္ သို႔မဟုတ္ ေလာကအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ထြန္းပါရဲ႕။ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုလိုက္ရတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ နာက်င္စရာျဖစ္သြားတာေလးေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္လိုက္တဲ့လုပ္ရပ္တိုင္းဟာ ေကာင္းက်ိဳးခ်ည္းသာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္ၾကပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေလာက၊ မိမိနဲ႔ သူတစ္ပါးသံုးမ်ိဳးထဲက တစ္စံုတစ္ရာအတြက္သာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းၿပီး တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ နစ္နာေစတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ျဖစ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးလာတဲ့အခါ လူသားဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခု ထုတ္လာတယ္။ “ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတာပါကြာ”တဲ့။
ဘယ္အရာမဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ လုပ္ခ်င္တဲ့အရာနဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့အရာလို႔ ခံစားနားလည္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မဆုတ္သင့္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အစြမ္းအစနဲ႔ ခ်ိန္ညွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။ “လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ့္မွာရွိျခင္းအေပၚမွာ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အစား လိုခ်င္တဲ့အေပၚမွာပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနၾကတယ္”လို ေဒၚခင္ေစာတင့္ ေျပာတဲ့စကားကလည္း မွတ္သားစရာပါ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္း၊ လုပ္ခ်င္ေသာဆႏၵနဲ႔ လုပ္သင့္ေသာအရာတို႔ ေပါင္းဆံုမိလွ်င္ အေၾကာက္တရား၊ အရြံ႕တရားတို႔ရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္ဟန္႔တားမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ႐ုမစိုက္သင့္ေတာဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၿပီးရင္ ေနာင္တကင္းကင္း လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ဘ၀ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ေစေအာင္ အားထုတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment