(Copyright နဲ႔ ၿငိမွာစိုးလို႔ ပံုအသစ္ေျပာင္းထား)
သူငယ္ခ်င္းေနေသာ ေက်ာင္းမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အေတာ္လွမ္းသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းအေျခအေနကို ဘာမွ် မသိရေသးမီ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အလည္သြားျဖင္း ျဖစ္သည္။ သူရဲေၾကာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းပါလာ၍ ရယ္ေနရသည္။ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူက အစြန္ကေန မသြားရဲပါ။ ညပိုင္းၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာေသာအခါ သူ႕ကို စေနာက္သျဖင့္ သူ စိတ္ဆိုးခဲ့သည္။ သူစိတ္ဆိုးလွ်င္ မေခၚမေျပာေနတတ္သည္။ သူစိတ္ဆိုးေန၍ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ေက်ာင္းကေလးသို႔ ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းေပါက္၀ေရာက္သည္ႏွင့္ အလြန္တရာ တိတ္ဆိတ္လွေသာ ေက်ာင္းကေလးသည္ ဆူညံေနသည္။ တံခါးမ်ားကို ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ ရိုက္ပုတ္သံၾကားရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿငီးသံၾကီးမ်ား ထြက္လာလိုက္၊ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံၾကီးမ်ား ထြက္လာလိုက္၊ အသဲထိတ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သူရဲေၾကာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ပို၍ ေၾကာက္ေနပံုရသည္။ ေစာေစာက စိတ္ဆိုးေနေသာ္လည္း အခု စကားျပန္ေျပာလာသည္။ ကိုယ္က အင္တင္တင္ အိုက္တင္လုပ္လိုက္သည္။ “ေဟ့ ေမာင္ကု၊ ေရာ့ 92 နဲ႔ ကြမ္းေလး စားလိုက္ပါအံုးကြ”ဟု ဆိုသည္။ “လူတို႔သည္ ေၾကာက္လွ်င္ ဒီလို ျဖစ္တတ္ပါလား”ဟု ၿပံဳးၿပံဳးေလး သေဘာေပါက္တတ္ခဲ့ပါသည္။
“ေဟ့ေဟ့….ေမာင္ရင္တို႔ လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ၊ ဟိုေကာင္ ေသာင္းက်န္းေနတယ္၊ ဘိန္းျပတ္ေနလို႔” ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က လွမ္းေျပာသည္။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ နာနာဘာ၀မ်ား ေသာင္းက်န္းေနျခင္း မဟုတ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွ ဘိန္းအလြန္စဲြေနေသာ လူငယ္တစ္ဦးကို ဘိန္းျပတ္ေစရန္ သကၤန္း၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းပို႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ “မေကာင္း ေက်ာင္းပို႔”ဟူေသာစကား မွန္ေနသလားဟု ေတြးမိသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပဲ့ကုန္ၿပီျဖစ္၍ မတတ္သာေတာ့။ ၾကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားလိုက္ရသည္။ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။
လူငယ္ေလးမွာ အသက္ ၁၉-ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ဘိန္းစဲြၿပီး ၁၀-တန္းပင္ မေအာင္၊ စိတ္ေကာင္းေလးေတာ့ အေတာ္ရွိပံုရသည္။ သူ႕မိဘမ်ားမွာ အရင္က ေတာထဲမွာ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အခုအခါတြင္ အစိုးရႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ထားၿပီးျဖစ္၍ ဘိန္းခင္းမ်ား စိိုက္ၿပီး ဟိုပင္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားပမာ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဟိုပင္ၿမိဳ႕သည္ ထိုကဲ့သို႔ အစိုးရႏွင့္အေပးအယူရွိသူမ်ား ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္သျဖင့္ ဘိန္းစားမ်ား အလြန္ေပါပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အသက္ ၁၂၊ ၁၃ ေက်ာင္းစိမ္းေလးမ်ားျဖင့္ လူငယ္ေလးမ်ားမွာ ဘိန္းစားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သြားၾကည့္လွ်င္ သူတို႔လက္အေၾကာမ်ားတြင္ အပ္စိုက္ရာမ်ား ရွိေနတတ္သည္။
ဘိန္း႐ွဴဖို႔ရန္ အျခားေနရာမ်ားတြင္ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ဟိုပင္ၿမိဳ႕တြင္ အလြယ္တကူ ရႏိုင္ပါသည္။ ပိုက္ဆံ ၅၀-ရွိေသာ လူငယ္သည္ ဘိန္း ၅၀-ဖိုး ရွဴ႐ွိဴက္ႏိုင္သည္။ အေတာ္၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
ေက်ာင္းေရာက္ေနေသာ လူငယ္၏ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖမိုး….အေၾကာရွိရာေနရာတိုင္းတြင္ အဖုေလးမ်ား ရွိသည္။ ေဆးထုိးအပ္ျဖင့္ ဘိန္းထိုးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္တြင္ ေဆးထိုးဖို႔ ေနရာမက်န္ေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ လူငယ္သည္ အားမေလွ်ာ့ ေျခေထာက္အေၾကာမ်ားတြင္ ဆက္ထုိးသည္။ “မင္းေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ”ဟု သူ႕ကို ေျပာသည့္အခါ “တပည့္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တပည့္ေတာ္လိုေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ဟိုပင္ၿမိဳ႕က လူငယ္တိုင္းဟာ အပ္မသံုးရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ဘိန္းေတာ့ ႐ွဴဖူးၾကတာပဲ”ဟု ေျပာသည္။ အပိုေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘိန္းစား၊ ဘိန္းထိုးသူ မ်ားစြာရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ လက္ေတြ႕သိခဲ့သည္။
မိဘက သားသမီးမ်ား ခ်မ္းသာေရးအတြက္ (သားသမီးမ်ား ေရွ႕ေရးအတြက္) ခ်မ္းသာေအာင္ ပိုက္ဆံရွာသည္။ ပိုၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ရေစႏိုင္ေသာ ဘိန္းစိုက္ခင္းလုပ္သည္။ သားသမီးသည္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေသာ္လည္း ဘိန္းစားျဖစ္သည္၊ ေအကိုက္သည္။ သားသမီးေရွ႕ေရးေတြးပံု အတုယူဖို႔ ေကာင္းသည္။
ဟိုပင္ ညတာသည္ ရွည္လ်ားလြန္းသည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ေဒါသအေငြ႕ေလးမ်ားျဖင့္ လူးလွိမ့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ ေဟာက္သံက ဒီေန႔မွ အလြန္က်ယ္သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္၊ အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ၾကားထဲက လြင္ျပင္၊ လြင္ျပင္ေပၚက လျပည့္၀န္း၊ သာသာယာယာ ရွိလြန္းသည္။ ေခါင္းစဥ္မဲ့ေသာ ကဗ်ာစာသားေလးမ်ားလည္း ရင္ဘက္ထဲ အေျပးအလႊား ၀င္လာၾကသည္။ ဟိုပင္သည္ အရမ္းလွေသာ္လည္း အရမ္းဆိုးသြမ္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္သည္။ ဟိုပင္သည္ လွသည္၊ သာယာသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘိန္းစားေလးမ်ား၊ ဘိန္းစားၾကီးမ်ား ထြန္းကားသည္။ (ဟိုပင္က ေဒၚမမေလးႏွင့္ မိငယ္တို႔ သိရင္ေတာ့ ရန္ေတြ႕ေတာ့မွာပဲ….)
ဘိန္းပန္းေလးမ်ားသည္ အလြန္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ထိုသို႔ လွလြန္း၍လား မသိ၊ စဲြမိသူအတြက္ တစ္ဘ၀လံုး သူ႕အတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရသည္က မ်ားေလသည္။ ဘိန္းသည္လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း လူကို ဒုကၡမေပး၊ သို႔ေသာ္ သူ႕ကို ထိမိလွ်င္ တစ္ဘ၀စာ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္သည္။ သူ႕အတြက္သာ တစ္ဘ၀လံုး ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းေနရလိမ့္မည္။
လူငယ္ေလးတစ္ဦးက ဘိန္းပန္းေလး တစ္ပြင့္ ယူလာၿပီး ျပသည္။ “ဦးဇင္းကို ေပးလိုက္ကြာ”ဆိုေတာ့ “ဟာ ဦးဇင္းတို႔ကို ျပဖို႔၊ ေပးဖို႔ ယူလာတာ”ဟု ေျပာသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ကင္မရာထုတ္ၿပီး ဘိန္းပန္းေလးကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္း “ဒီပန္းေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ လွေနရတာလဲကြာ”ဟု ေျပာသည္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဟာ..ကိုယ္ေတာ္အျမင္ကေတာ့ ဒုကၡေရာက္အံုးမွာပဲ”ဟု ဆိုသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲကြာ၊ လွလို႔ လွတယ္ေျပာတာကို”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္…ဘိန္းပန္း၊ လွတယ္….ဟုတ္တယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာ လူကို အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးတယ္၊ အဲဒါကို ငါ့လူက လွတာကိုပဲ အေရးတယူ ေျပာတယ္၊ ဒုကၡေပးတာကို ထည့္မေျပာဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္မယ္လို႔ ေျပာတာပါ”ဟု ရွင္းျပသည္။
“လက္ခုပ္တီးသံ”ဟုဆိုလွ်င္ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ကို တီးမွ အသံထြက္မည္။ သဘာ၀က်သည္။ သို႔ရာတြင္ စ်ာန္ဗုဒၶဘာသာ ဒႆနတြင္ နာမည္ၾကီး စာသားတစ္ခု ရွိသည္။ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို နားဆင္ၾကည့္ပါ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဖတ္စတြင္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေလ အဓိပၸာယ္ေလးနက္ေလ ျဖစ္သည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဤဒႆန ေဖာ္ထုတ္သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိအက်ကို မည္သူမွ် မသိေသာ္လည္း ခံစားသူအလိုက္ အဓိပၸာယ္ေတြ မ်ားစြာေပးေနသည္။
မည္သည့္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဤစကားေလးကို ေရရြတ္ေနမိခဲ့သည္။ ဤစကားေလး ေရရြတ္မိတိုင္း အေျဖတစ္ခုခုကို ရွာေတြ႕လိုက္သလိုမ်ိဳး ေအးျမသြားခဲ့ရသည္။
ေလာကတြင္ ျပဳသူ+အျပဳခံ+ျပဳျခင္း+ရလဒ္ဟူေသာ အျခင္းအရာေလးမ်ိဳးႏွင့္ လက္တစ္ဖက္+အျခားလက္တစ္ဖက္+တီးျခင္း+လက္ခုပ္သံဟူေသာ အျခင္းအရာေလးမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳ၍ ရႏိုင္မည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလွ်င္ အသံျဖစ္မလာႏိုင္။ ထို႔အတူပင္ အာ႐ံု+အာရမၼဏိက+သက္ေရာက္မႈတို႔လည္း အက်ံဳး၀င္ေနလိမ့္မည္။ ျပဳသူ၊ အာ႐ံု၊ လက္တစ္ဖက္ဟူေသာ သံုးမ်ိဳးသည္ သူတို႔ကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးေသာ ကိရိယာ(verb)မပါေသးသ၍ ျပႆနာမရွိ။ ရလဒ္(ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး)၊ သက္ေရာက္မႈႏွင့္ လက္ခုပ္သံတို႔လည္း ေပၚထြက္လာလိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ေပ။
သို႔ရာတြင္ စ်ာန္ဒႆနက လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံကို နားေထာင္ခိုင္းေနသည္။ မည္သို႔နည္း…။
တရားထိုင္ေနသည္။ သူသည္ တရားနည္းလမ္းျဖင့္ အာ႐ံုတို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနသည္။ လိုခ်င္ျခင္း၊ မလိုခ်င္ျခင္း၊ မနာလိုျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းစေသာ ေလာကဓံမ်ားကို တိုက္ေနသည္။ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားေနရလိမ့္မည္။
တိုက္ပဲြက အရွိန္ရၿပီး အႏိုင္ရလုနီးပါး ျဖစ္လာေသာအခါ မည္သည့္အသံကို ၾကားရမည္နည္း။
ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ျခင္းအသံကို အနည္းငယ္ ၾကားလာေပလိမ့္မည္။
တိုက္ပြဲကို အၿပီးသတ္အႏိုင္ရလိုက္ေသာအခါ အၿပီးသတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာအသံကို ၾကားရလိမ့္မည္။ အာ႐ံုႏွင့္ အာရမၼဏိကတို႔ ထိခတ္တိုးေ၀ွ႕ၾကေသာအခါ ရလဒ္(ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး)တို႔အသံသည္ ဆူညံေနလိမ့္မည္။ ပဲ့တင္ထပ္ေနလိမ့္မည္။ အာ႐ံုသည္ ထိခတ္တိုးေ၀ွ႕စရာမရွိေတာ့လွ်င္ ၿငိမ္သက္သြားလိမ့္မည္။
ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးခတ္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေပလိမ့္မည္။ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးေသာအသံသည္ သာယာေအးျမမည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ခံစားနားလည္မိသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ လူျဖစ္လာကတည္းက ေရြးခ်ယ္စရာ အမႈိက္ပံုၾကီးေပၚတြင္ ပစ္ခ်ခံရသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ အာ႐ံုမ်ား ရွိခဲ့သည္။ လူျဖစ္ခဲ့ျခင္းသည္ပင္ အာ႐ံုရွိေနေသး၍ မဟုတ္ပါေလာ။ အာ႐ံုရွိေန၍ ခံစားခ်င္သည္။ ခံစားခ်င္၍ ခံစားမႈကို ရွာသည္။ ေတြ႕ၾကသည္။ အာ႐ံုအသစ္အသစ္တို႔ တုိးသည္။ တုိးၿပီးရင္း တိုးခဲ့ၾကသည္။ ႐ႈပ္ေထြးသြားသည္။ လက္ခုပ္တီးသံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားလာရသည္။
လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးေသာအသံကို နားမဆင္ႏုိင္ေသး၍ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးၾကလွ်င္ေသာ္မွ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုး သန္႔စင္ေနဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္သည္။ လူ႕ဘ၀အသက္တာကို တိုေတာင္းေစေသာ ခံစားမႈေလးမ်ားႏွင့္ မတီးခတ္မိၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။
အေတြးထဲမွ ခုန္ထြက္မိေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ည ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနသည္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ား ဥဒဟို ေျပးလႊားေနၾကသည္။ အိပ္ဖို႔ လံုး၀ အာ႐ံုမရ။ လက္ခုပ္သံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားေနရေသာ ေလာကၾကီးတြင္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို တစ္ခါတစ္ေလျဖစ္ျဖစ္ နားဆင္အံုးမွလို႔ အေတြးေပါက္မိခဲ့ပါသည္။
ဟိုပင္က မိဘမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ၿငီးတြားသံ၊ မ်ိဳးဆက္ေလးမ်ား၏ နာက်င္မႈ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ တိုေတာင္းလွေသာ ဘ၀အသက္တာတြင္ က်ခဲ့ရေသာ ငို႐ႈိက္သံမ်ား….လက္ခုပ္သံမ်ားက နားမဆံ့ၾကားလာခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တိတ္တဆိတ္ လွပစြာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းေနေသာ ရွည္လ်ားလွေသာ ဟိုပင္ညတြင္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံကို နားစြင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အမွန္ေတာ့ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးေသာအသံထက္ တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံက ပို၍ ခ်ိဳၿမိန္ေအးျမေနမည္ဟုကား သေဘာေပါက္သလိုလို ရွိခဲ့ပါသည္။
No comments:
Post a Comment