စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားဆီ သြားေတာ့လည္း ႐ိုးအီေနေသာ သတင္းမ်ားသာ ေနရာယူသည္။ ကဗ်ာေတြ ေကာက္ဖတ္ေတာ့လည္း နာက်ည္းေနေသာ ကဗ်ာမ်ားသာ အရသာရွိသည္။ ေတာ္လွန္ေသာကဗ်ာမ်ားသာ အရသာရွိေနသည္။ ၂၀၁၀-ေရြးေကာက္ပြဲ၊ NLD အစည္းအေ၀းပဲြ၊ တူညီေသာ အျမင္မ်ား၊ မတူညီေသာအျမင္မ်ား၊ ဆဲသံဆိုသံ၊ ညည္းသံ ျငဴသံ။ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားေနရသည္။ အခ်ိဳ႕မ်ားက်ေတာ့ ရယ္သံမ်ားေတာင္ လြင္ေနၾကသည္။
ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးေတေဇာ (ျမတ္ေရာင္နီ)က မလြမ္းဘူးလား ပို႔စ္ကို တင္သည္။ လြမ္းပါသည္။ လြမ္းေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ဘယ္ဆီ လြမ္းေနသည္ကား မသိ။ သို႔ရာတြင္ အေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ စကားေျပာခ်င္ ေနသည္။ လက္တေလာ ခံစားေနရေသာအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာခ်င္ေနသည္။ အေကာင္းအဆိုးေတြ ရင္ဖြင့္ေနက် ညီမငယ္ကိုလည္း လြမ္းသည္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကိုလည္း လြမ္းသည္။ ျမန္မာ့အနာဂတ္ ကိုလည္း လြမ္းသည္။ ေမြးရပ္ေျမေလးကိုလည္း လြမ္းသည္။ ေမြးရပ္ေျမ ရြာဦးထိပ္က ဘုရားၾကီးကိုလည္း လြမ္းပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပစၥဳပၸန္မွာ ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းသည္။ “အတိတ္ကိုလည္း ေဆြးမေနနဲ႔၊ အနာဂတ္ကိုလည္း ၾကိဳမပူနဲ႔”ဟု မွာတမ္းေျခြသည္။ အတိတ္က နာက်ည္းစရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ ခံစားခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ လိုသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေသာကကင္းကင္းျဖင့္ စီမံဖန္တီးတတ္ဖို႔လုိသည္။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ျမတ္ေရာင္နီကို ေျပာဖူးသည္။ “ဟုိတုန္းက တည္ၿငိမ္မႈေလးေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူက ေျပာသည္။ “ငါ့ညီေရ…စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ေတာင္ စ်ာန္ေလွ်ာေသးတာ ငါတို႔က စ်ာန္ေတာင္ မရခဲ့ပါဘူးကြာ”ဟူ၍။ ကာလအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ “ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ = ပုထုဇဥ္ဆိုတာ အ႐ူးေတြ”ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာေနရလိမ့္ဦးမည္။
အမွားမ်ားလုပ္မိလွ်င္ “ပုထုဇဥ္ပဲကြာ၊ အမွားနဲ႔ ဘယ္ကင္းမလဲ”ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေရွ႕ဆက္ေျပာဖို႔လည္း အလားအလာရွိေနေသးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ယံုၾကည္မႈမွားယြင္းခဲ့လွ်င္ (မွားယြင္းစြာ ယံုၾကည္ခဲ့လွ်င္) အမွားအယြင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ မည္သည့္အရာျဖစ္ျဖစ္ မွားယြင္းစြာ မယံုၾကည္မိလိုက္ဖို႔ ဂ႐ုျပဳရန္လိုသည္ဟု အေတြ႕အၾကံဳမ်ားက စကားျပန္သည္။ မွားျခင္းသည္ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း မွားျခင္းအျဖစ္ တည္ရွိေနမည္။ အႏၲရာယ္မရွိေသး။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုအမွားကို အမွန္ဟု ယံုၾကည္မိလွ်င္ ယံုၾကည္မႈဒီဂရီအေလွ်ာက္ ခံစားရဖို႔ ရွိသည္။ မွားယြင္းခဲ့ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အႏၲရာယ္မ်ား ၾကံဳလာရဖို႔ ရွိသည္။ အႏၲရာယ္ၾကံဳၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကာက္ျခင္းႏွင့္မုန္းတီးနာက်ည္းျခင္းတို႔ မလဲြမေသြ ေပၚလာတတ္သည္။
လူတို႔သည္ လူျဖစ္၍ မွားခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ ယူဆခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ မွားယြင္းမႈ၏ အက်ိဳးဆက္ အေၾကာက္တရား၊ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈမ်ား၊ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါသအာဃာတမ်ား ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ သခၤန္းစာသည္ အေကာင္းဆံုး အေျပာင္းအလဲသို႔ ဦးတည္ႏိုင္သည္။ သခၤန္းစာမယူဘဲ ေရွ႕ဆက္ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခ်ီတတ္လွ်င္ ေအာင္ပြဲသည္ ေ၀းမည္။
အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေန႐ူးႏွင့္ ၿဗိသွ်၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ခ်ာခ်ီတို႔ ေျပာစကားမ်ားကို သတိရသည္။
“ၿဗိသွ်ေထာင္မွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့သလဲ”
“၁၀-ႏွစ္”
“ေအာ္ အၾကာၾကီးပဲ။ ဒီေလာက္အၾကာၾကီး ခင္ဗ်ားကို ေထာင္ခ်တာ ၿဗိသွ်ကို ဘာေၾကာင့္မမုန္းသလဲ”
“က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး(ဂႏၵီ)ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရွိတယ္ဗ်၊ နံပါတ္ (၁) ဘယ္သူ႕မွ မေၾကာက္ရ၊ နံပါတ္ (၂) ဘယ္သူ႕မွ မမုန္းရ”
မွားယြင္းစြာ ဘ၀ကို ျမင္ထားသ၍ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနရမွာ ေၾကာက္သည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႕ကို မခ်စ္မွာ ေၾကာက္သည္။ မုန္းမွာေၾကာက္သည္။ ေမ့ပစ္မွာ ေၾကာက္သည္။ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေနလွ်င္ ခ်စ္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္မေတြ႕လွ်င္ မုန္းၾကသည္။ ေၾကာက္ျခင္းႏွင့္မုန္းျခင္းကို ဘ၀ခရီးမွာ ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္လွ်င္ေသာ္မွ (အရိယာေတြျဖစ္မွ ထားခဲ့ႏိုင္မွာ) သံေသတၱာထဲ လုံၿခံဳစြာ ေသာ့ခတ္ထားဖို႔ေတာ့ လိုမည္။ ခဏခဏ ဖြင့္မၾကည့္ရ။ လံုး၀မဖြင့္ဘဲထားလွ်င္ေတာ့ ပိုေကာင္းမည္။
အမွားမ်ားသည္ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္မိျခင္း သို႔မဟုတ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းတို႔မွ ျမစ္ဖ်ားခံသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထိုမိန္းကေလးကို တမ္းတမ္းစဲြခ်စ္မိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ ရည္းစားမ်ားသည္။ လြယ္လြယ္ခ်စ္ၿပီး လြယ္လြယ္ ေမ့သည္။ သူ သိသည္။ သို႔ေသာ္ သူခ်စ္မိသည္။ အခု သူအသည္းကဲြသည္။ နာက်ည္းသည္။ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည္။ မဲျပာပုဆိုးလို ႐ိုးအီေနေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကို ေျဖသိမ့္ခဲ့ရသည္။
ဘ၀တြင္ အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တပူးပူး တတြဲတြဲ ရွိေနတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ တစ္လမ္းစီ သြားသည္။ အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ခံစားခ်က္တို႔ တပူးပူး တတဲြတဲြ ရွိေနသာအခါ သူတို႔သည္ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ တစ္လမ္းစီ သြားျဖစ္ၾကေသာအခါ ရန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အသိစိတ္က အႏိုင္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခံစားခ်က္က အႏိုင္ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာအခါ လူသည္ ပင္ပန္းသည္။ ေမာဟိုက္သည္။ ေတြေတြေ၀ေ၀ျဖစ္သည္။ ခံႏိုင္ရည္မရွိသူအတြက္ ၿပိဳလဲသြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အခ်င္းခ်င္း လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ညွိေပးႏိုင္မွ လူသည္ သက္သာရာရႏိုင္သည္။
ေပါက္ေပါက္ကဲြကြဲျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အိႏၵိယမ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ အိရႊရက်ႏၵရ၏ အမွားကေတာ့ ရယ္ရမလို ငိုရမလို ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ဇာတ္ပဲြတစ္ခုကို သြားၾကည့္သည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္သည္။ ျပဇာတ္က အေတာ္ေကာင္းေနသည္။ သူ႕စိတ္က ျပဇာတ္ထဲ ၀င္ပူးသြားသည္။ ျပဇာတ္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားက ေကာင္းလြန္း၍ သူကိုယ္တိုင္ ျပဇာတ္ထဲက လူလို ျဖစ္သြားသည္။ အခန္းတစ္ခန္းမွာ လူဆိုးလုပ္သူက ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လိုက္ေသာအခါ ဇာတ္စင္ေပၚေျပးတတ္ၿပီး ဖိနပ္ႏွင့္္ ႐ိုက္ေလေတာ့သည္ဟူ၏။ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးက သူစိတ္မထိန္း၍ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မွားပါေၾကာင္းေတာင္းပန္၏။ အ႐ိုက္ခံရသူ လူဆိုးေျပာလိုက္ေသာစကားမွာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္၏။ “ဆရာၾကီးဖိနပ္ကို ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။ အမွတ္တရ သိမ္းထားပါရေစ။ ဒါမ်ိဳး အညိွဳ႕ခံရၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမ့သြားတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး၊ ဆရာၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဟူ၏။ အမွားအယြင္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ခၽြင္းခ်က္ေလးမ်ား ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
လက္ေ၀ွ႕ပဲြတစ္ခုတြင္ နည္းျပျဖစ္သူက တပည့္လက္ေ၀ွ႕သမားကို မွာၾကားသည္။ ၿပိဳင္ဘက္၏ ဘယ္ဘက္မ်က္ႏွာဘက္တြင္ ဟာကြက္ရွိေနသည္။ ထိုဟာကြက္ကို အမိအရ ထိုးသတ္ဖို႔ ေျပာသည္။ တပည့္လက္ေ၀ွ႕သမားကလည္း ထိုဟာကြက္ကို ေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ နည္းျပေျပာသည့္အတိုင္း အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ထုိဟာကြက္ကို မိမိရရ ထိုးထည့္လိိုက္သည္။ ထိုလက္ေ၀ွ႕သမားအတြက္ သူ႕လုပ္ရပ္သည္ မွန္သည္။ ၿပိဳင္ဘက္လက္ေ၀ွ႕သမား ၾကိဳး၀ိုင္းေထာင့္တြင္ ေခြက်သြားသည္။ နည္းျပျဖစ္သူႏွင့္ သူ႕ပရိသတ္မ်ားမွာ လက္ခုပ္တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းျဖင့္ အားေပးလိုက္ၾကသည္။ အမွတ္စဥ္ ေရတြက္စဥ္ ၁၀-မျပည့္ခင္ ျပန္ထလာသည္။ မေလွ်ာ့တမ္း ျပန္ထိုးမည္ဟု အားခဲထားပံုရေသာ္လည္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ခံႏိုင္ရည္ သိပ္ရွိေတာ့သည့္ပံုစံ မဟုတ္ေတာ့။
မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူမွ “အထိုးခံရသူ ၿပိဳင္ဘက္လက္ေ၀ွ႕သမား အႏိုင္ရရွိေၾကာင္း” အားပါးတရ ေၾကျငာလိုက္သည္။ ပရိသတ္မ်ားမွာ ဟာခနဲ ဟင္ခနဲ ျဖစ္ကုန္သည္။ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူမွ “ထိုးလိုက္ေသာ လက္ေ၀ွ႕သမားမွာ လက္ေခ်ာင္း႐ိုးက်ိဳးသြားပါသျဖင့္ ဆက္လက္ မထိုးသတ္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း” တစ္ဆက္တည္း ဆက္ေၾကျငာသည္။ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚက တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္က မွန္သည္ထင္ၿပီး ကုန္း႐ုန္းၾကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူကို အႏိုင္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။
အမွားအတြက္ အခ်င့္အခ်ိန္ေလးမ်ား လိုအပ္သလို အမွန္အတြက္လည္း အခ်င့္အခ်ိန္ အတိုင္းအဆေလးမ်ား လိုအပ္ေနမလားဟု ေတြးမိပါသည္။
ဟိုတုန္းက ျမန္မာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံေရွ႕ေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာၾကလွ်င္ အားပါးတရ ၀င္ေျပာျဖစ္သည္။ လိုအပ္သေလာက္ ၀င္ေျပာျဖစ္သည္မွအပ အခုအခါ အားပါးတရ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ၾကိတ္ခဲေနသည္။ လမ္းစဥ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လူမ်ားႏွင့္ အမွားအမွန္မ်ားသာ ရင္ထဲတြင္ လံုးေထြးေနၾကသည္။ စိတ္ညစ္လာေသာအခါ အေမ့ကို သတိေတြ ရသည္။ “ျမန္မာ့ကို ခ်စ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္တာလား”ဟု သံုးသပ္သည္။
“ပီယေတာ ဇာယတီ ေသာေကာ = ခ်စ္ရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းဖို႔ ျပင္ထား”ဟု ျမတ္စြာဘုရားက သတိေပးသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ႐ိုေသသမႈျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရေသာ္လည္း ဤငမိုက္သားအတြက္ အခ်စ္ေတြက တိုးလို႔သာ ေနပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment