အထက္တြင္ျပဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အာနာပါန သမထယာနိက၊ အာရဒၶ၀ိပႆက ေယာဂီအေပါင္းတို႔သည္ မိမိရအပ္ ၀င္စားခဲ့ေသာ ၿငိမ္းေစဘိ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္ဥပစာတည္းဟူေသာ အၾကည္တံုး၊ အၾကည္ခဲ၊ မွန္ရဲြဖန္ရဲြဟုဆိုအပ္ေသာ ဥပစာရသမာဓိအဆင့္ကို ရခဲ့ေပမည္။ ထိုအၾကည္ဓာတ္တည္းဟူေသာ သမာဓိမွန္ေျပာင္းျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္အေပါင္းတို႔၏ သေဘာလကၡဏာတို႔ကို ၀ိပႆနာဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ အရွိန္မစဲ၊ တသဲသဲ၊ တဖဲြဖဲြ ဧကန္မၿမဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ားကို ေတြ႕လာရေပလိမ့္မည္။
ဤေနရာတြင္ သႏၶိ႐ႈနည္း၊ ပဗၺ႐ႈနည္းႏွင့္ ၾသဓိ႐ႈနည္းဟု ၀ိပႆနာဉာဏ္အာ႐ံုလိုက္ရာ ဌာနသံုးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အာေလာကသမာဓိအလင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး၏ ေျခဖ်ားအရပ္မွ တေျဖးေျဖး ပရမတ္႐ုပ္၊ ဓာတ္႐ုပ္၊ ကလာပ္႐ုပ္တို႔၏ သေဘာကို တစ္ကိုယ္လံုး အၾကားမလပ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊ ႐ုပ္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ မိမိ၏ ၀ိပႆနာအာ႐ံုေရာက္ရာ ေရာက္ရာ ဌာနတိုင္း ဌာနတိုင္းမွ မီးသတ္ပိုက္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ တဲ့တဲ့ထိုးလိုက္ေသာအခါ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္စဥ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ ႐ုပ္ပ်က္ေနပံုကို ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ထံုးပံုၾကီးကို ေလေဗြရမ္းေသာအခါ တဖြားဖြား ျဖစ္ေနပံုႏွင့္လည္း ဥပမာႏႈိင္းၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ငယ္ထိပ္မွ ေျခဖ်ား၊ ေျခဖ်ားမွ ငယ္ထိပ္ စပ္မိေအာင္ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းျဖစ္၍ သႏၶိ႐ႈနည္းဟု ေခၚဆိုရေလသည္။
ဤေနရာတြင္ သႏၶိ႐ႈနည္း၊ ပဗၺ႐ႈနည္းႏွင့္ ၾသဓိ႐ႈနည္းဟု ၀ိပႆနာဉာဏ္အာ႐ံုလိုက္ရာ ဌာနသံုးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အာေလာကသမာဓိအလင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး၏ ေျခဖ်ားအရပ္မွ တေျဖးေျဖး ပရမတ္႐ုပ္၊ ဓာတ္႐ုပ္၊ ကလာပ္႐ုပ္တို႔၏ သေဘာကို တစ္ကိုယ္လံုး အၾကားမလပ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊ ႐ုပ္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ မိမိ၏ ၀ိပႆနာအာ႐ံုေရာက္ရာ ေရာက္ရာ ဌာနတိုင္း ဌာနတိုင္းမွ မီးသတ္ပိုက္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ တဲ့တဲ့ထိုးလိုက္ေသာအခါ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္စဥ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ ႐ုပ္ပ်က္ေနပံုကို ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ထံုးပံုၾကီးကို ေလေဗြရမ္းေသာအခါ တဖြားဖြား ျဖစ္ေနပံုႏွင့္လည္း ဥပမာႏႈိင္းၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ငယ္ထိပ္မွ ေျခဖ်ား၊ ေျခဖ်ားမွ ငယ္ထိပ္ စပ္မိေအာင္ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းျဖစ္၍ သႏၶိ႐ႈနည္းဟု ေခၚဆိုရေလသည္။
ေျခဖ်ားမွ ခ်က္အထိ ေအာက္တစ္ပိုင္း၌သာ (ေဟ႒ိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ခ်က္မွ လည္မ်ိဳတိုင္ေအာင္ေသာ အလယ္တစ္ပိုင္း၌သာ (မဇၥ်ိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ လည္မ်ိဳမွ ငယ္ထိပ္ထိတိုင္ေအာင္ေသာ အထက္တစ္ပိုင္း၌သာ (ဥပရိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္းအားျဖင့္ သံုးပိုင္းပိုင္းကာ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ပဗၺ႐ႈနည္းဟု ေခၚဆိုရေပသည္။
တစ္ေတာင္ခန္႔၊ တစ္ထြာခန္႔၊ လက္တစ္၀ါးခန္႔၊ လက္ေလးသစ္ခန္႔၊ ရင္၀၊ ငယ္ထိပ္စေသာ မိမိဉာဏ္အာ႐ံုသန္ရာ အာ႐ံုက်ေရာက္ရာ ဌာနတို႔၌သာ အာ႐ံုစိုက္၍ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ၾသဓိ႐ႈနည္းဟု ေခၚသည္။ ထို၀ိပႆနာ႐ႈနည္းသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ကလာပ၊ သမနအစြမ္းအားျဖင့္ တဖဲြဖြဲ တရိပ္ရိပ္ ပ်က္ကုန္ပ်က္ကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထပ္ခါထပ္ခါ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေပၚျဖစ္ေပၚ၍ လာၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း တဖြားဖြားျဖစ္ေနသည္ဟု ေယာဂီ၏ ဉာဏ္၀၌ ထင္ျမင္လာလွ်င္ တရားလမ္းစေတြ႕ၿပီဟု မွတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။
၀ိပႆနာ႐ႈရာအစြန္း (၃)ပါး
၀ိပႆနာအာ႐ံုထားရာဌာန သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ….
၁။ အႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္း
၂။ ဗႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္း
၃။ ဗဟႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးတစ္ခုလံုး၏ ဗဟိုခ်က္မျဖစ္ေသာ ႏွလံုးသား ဟဒယေသြးျပင္တြင္ တရစပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပံုမ်ားကို အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ႐ႈမွတ္ေနျခင္းကို အႏၲရစြန္းမွ ႐ႈမွတ္ျခင္းဟု ေခၚသည္။ ရင္၀၊ ငယ္ထိပ္၊ ေျခ၊ လက္စေသာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ေနရာရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေသာ ႐ုပ္တို႔၏ သေဘာကို မပ်က္သတိကပ္ကာ ႐ႈမွတ္ေနျခင္းကို အတြင္းလည္းမက် အျပင္လည္း မက်ေသာ ဗႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္းဟု ေခၚသည္။ ဗဟိဒၶျဖစ္ေသာ႐ုပ္ကို ျမင္ရာ၌ ျမင္သည္၊ ၾကားရာ၌ ၾကားသည္၊ အနံ႔နံရာ၌ နံသည္၊ စားရာ ၀ါးရာ ေသာက္ရာတို႔၌ စားသည္ ၀ါးသည္ ေသာက္သည္၊ အပူအေအး၊ အၾကမ္းအႏုစသည္တို႔ႏွင့္ ထိေတြ႕ရာ၌ ပူသည္ ေအးသည္ ၾကမ္းသည္ ႏုသည္…..စသည္တို႔ကို အသိမလပ္ေစဘဲ အထပ္ထပ္ အခါခါ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ေနရျခင္းသည္ ဗဟိဒၶအျပင္အပ က်လြန္းသည့္အတြက္ ဗဟႏၲရစြန္းမွ ႐ႈမွတ္နည္းဟု ေခၚဆိုရေလသည္။ (အက်ယ္ကို သိလိုလွ်င္ ေယာဂိပါရဂူ၊ သစၥပါရဂူ၊ ၀ဋၬပါရဂူ၊ အာနာပါနပါရဂူႏွင့္ ေယာဂီပါရဂူက်င့္စဥ္တို႔မွ ယူၾကပါကုန္)။
No comments:
Post a Comment