အခန္း (၂) အဆက္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စုေ၀းေစၿပီး မူလဥပေဒသကို ``ရဟန္းတို႔ အခု ဥပေဒအသစ္ေတြကို အ၀ႏၱိတိုင္းမွာသာမက အျခားတိုင္းျပည္ေဒသအားလံုးတို႔မွာလည္း အက်ံဳး၀င္ေစ၊ ဤအလယ္ပိုင္းေဒသမွာေတာ့ အရင္အတိုင္းသာ တည္ေစ´´ဟု ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ေပးခဲ့ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခါတြင္ ရဟန္းခံေသာအခါ သံဃာငါးပါးရွိလွ်င္ ရဟန္းခံႏိုင္၏။ ထိုငါးပါးအနက္ အနည္းဆံုး တစ္ပါးက ၀ိနည္းကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္၏။ အထပ္မ်ားစြာပါေသာ ဖိနပ္စီးခြင့္၊ မၾကာခဏေရခ်ိဳးခြင့္ႏွင့္ သားေရနယ္အခင္းအသံုးျပဳႏုိင္ခြင့္မ်ား ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ရဟန္းသံဃာရွားပါးေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ငါးပါးဆို ရၿပီဟု ခြင့္ျပဳလိုက္၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ား မ်ားျပားလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ ငါးပါးႏွင့္ရဟန္းခံခြင့္ ျမတ္စြာဘုရား မေပးခဲ့ေလာက္သည္မွာ ထင္ရွား၏။ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာေလ `ဥပေဒဟာ ဥပေဒထက္ မပို´ဆိုေသာ စကားမွာ ထင္ရွားလာ၏)။
အစားအေသာက္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဥပေဒသမ်ားကို ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာကာလမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဆင္ေျပေစေရးအတြက္ ေလွ်ာ့ေပါ့ျပင္ဆင္၊ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္မ်ားကို မဟာ၀ဂၢ၊ ေဘသဇၨခႏၶကတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရ၏။ ကနဦးပုိင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းအတြင္း အစားအေသာက္မ်ား သိမ္းဆည္းခြင့္ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ခ်က္ျပဳတ္ခြင့္ကို ဥပေဒပညတ္ထားၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။
ရာဇၿဂိဳဟ္တြင္ အငတ္ေဘးဆိုက္ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားသည္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားကဲ့သို႔ေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေက်ာင္းသို႔ ယူေဆာင္းေပးၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ `ေက်ာင္းအတြင္း မသိမ္းရ၊ မခ်က္ရ´ဟု ဥပေဒရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအျပင္တြင္ သိမ္းဆည္းၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။ ၾကြက္မ်ား၊ ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ အျခားေသာတိရစၧာန္မ်ားက လာေရာက္စားေသာက္ပစ္ၾကျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေသာလူမ်ားႏွင့္ သူခိုးမ်ားက ခိုးယူသြားၾကျခင္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ၾကရသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေျခအေနကို သိရွိေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း သိမ္းဆည္းခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းအျပင္ပတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသျဖင့္ ဆာေလာင္ေနေသာလူမ်ား လာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာေၾကာင့္ အျမင္မေတာ္၍ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ မစားမေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကရျပန္ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာပင္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခြင့္ျပဳေပးခဲ့သည္။
တစ္ဖန္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း အလွဴခံရရွိလာေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စီမံေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားက အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ၾကျပန္သျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စားေသာက္စရာ အနည္းငယ္မွ်သာ ရရွိေနၾကပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းေပၚမွာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနပါလွ်က္ အလဲြသံုးစားျပဳရဲသူရွိလွ်င္ ဘုရားႏွင့္ေ၀းၿပီျဖစ္ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူေတြ နာဂစ္မွာ ျဖတ္ရိတ္တာ အျပစ္မဆိုသင့္ပါေခ်၊ ဒီေခတ္ေဂါပကမ်ားႏွင့္ ဘုရားတည္ၿပီး ဘိုးေတာ္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုလဲ ခြင့္လႊတ္သင့္ပါ၏)
ထိုအေၾကာင္းစံုကို သိရွိလာေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ `ကိုယ့္အစားအေသာက္ ကိုယ့္ဟာကို ေက်ာင္းထဲမွာ ခ်က္ၾက´ဟု ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အျခားဥပေဒသအနည္းငယ္ကိုလည္း အဆိုပါကာလအတြင္းမွာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးခဲ့ပါသည္။ ၀ိနည္းပိဋကကို ေစ့ငုေသခ်ာစြာ ဖတ္႐ႈၾကည့္လွ်င္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို အခ်ိန္အခါႏွင့္ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပဓာန္းေပးခဲ့၊ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အသံုးျပဳခဲ့ေသာ နည္းစနစ္သည္ လံုး၀ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လံုး၀အျငင္းပြားစရာမရွိေသာ ဆရာအရွင္တစ္ဆူျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ျပင္းထန္ေသာအာဏာျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆႏၵမရွိခဲ့ပါေခ်။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ လအနည္းငယ္အလိုေလာက္တြင္ အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ `အာနႏၵာ..ငါဘုရားဟာ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘူး၊ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကလည္း ငါဘုရားကို မွီခိုေနရတာကိုလည္း မလိုလားဘူး´ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။
ထို႔အျပင္ တရားကိုသာ ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ထားရွိဖို႔၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၾကဖို႔၊ အျခားတြင္ ကိုးကြယ္ရာ မရွာဖို႔ ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္းမွာ ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ဖဲြ႕စည္းပံုကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ မ်ိဳးႏြယ္စု၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ရွိခဲ့ပံုရေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ၏ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းကို လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တစြာ ထြန္းကားေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါအားေလွ်ာ္စြာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ား အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။
၀ိနည္းကို အမွန္တရားဟု မည္သူ ေျပာႏိုင္သနည္း။ အမွန္မွာ ၀ိနည္းဟူသည္ အမွန္တရားမဟုတ္၊ ေလာကလူ႕အဖဲြ႕အစည္း၊ ရဟန္းအဖဲြ႕အစည္းတြင္ အစီအစဥ္တက်၊ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစရန္အတြက္ သေဘာတူသက္မွတ္ထားေသာ (ခ်မွတ္ထားေသာ) ပညတ္ခ်က္တစ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တရားမဟုတ္၍သာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေျခအေနႏွင့္ ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားအရ ေဆာင္ရြက္သင့္သည့္အခါမ်ားတြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒမ်ားကို ပညတ္ခဲ့သည္၊ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားလည္း ျပဳခဲ့သည္၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္စြက္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ အရွင္အာနႏၵာကို “သံဃာေတာ္မ်ားကသာ ဆႏၵရွိလွ်င္ အေသးအမႊား ဥပေဒမ်ားကို ပယ္ႏိုင္၊ ျဖဳတ္ႏိုင္ေၾကာင္း” ဘ၀ခရီးအဆံုးသတ္ခါနီးတြင္ မိန္႔ေတာ္မူသြားခဲ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စုေ၀းေစၿပီး မူလဥပေဒသကို ``ရဟန္းတို႔ အခု ဥပေဒအသစ္ေတြကို အ၀ႏၱိတိုင္းမွာသာမက အျခားတိုင္းျပည္ေဒသအားလံုးတို႔မွာလည္း အက်ံဳး၀င္ေစ၊ ဤအလယ္ပိုင္းေဒသမွာေတာ့ အရင္အတိုင္းသာ တည္ေစ´´ဟု ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ေပးခဲ့ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခါတြင္ ရဟန္းခံေသာအခါ သံဃာငါးပါးရွိလွ်င္ ရဟန္းခံႏိုင္၏။ ထိုငါးပါးအနက္ အနည္းဆံုး တစ္ပါးက ၀ိနည္းကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္၏။ အထပ္မ်ားစြာပါေသာ ဖိနပ္စီးခြင့္၊ မၾကာခဏေရခ်ိဳးခြင့္ႏွင့္ သားေရနယ္အခင္းအသံုးျပဳႏုိင္ခြင့္မ်ား ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ရဟန္းသံဃာရွားပါးေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ငါးပါးဆို ရၿပီဟု ခြင့္ျပဳလိုက္၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ား မ်ားျပားလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ ငါးပါးႏွင့္ရဟန္းခံခြင့္ ျမတ္စြာဘုရား မေပးခဲ့ေလာက္သည္မွာ ထင္ရွား၏။ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာေလ `ဥပေဒဟာ ဥပေဒထက္ မပို´ဆိုေသာ စကားမွာ ထင္ရွားလာ၏)။
အစားအေသာက္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဥပေဒသမ်ားကို ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာကာလမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဆင္ေျပေစေရးအတြက္ ေလွ်ာ့ေပါ့ျပင္ဆင္၊ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္မ်ားကို မဟာ၀ဂၢ၊ ေဘသဇၨခႏၶကတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရ၏။ ကနဦးပုိင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းအတြင္း အစားအေသာက္မ်ား သိမ္းဆည္းခြင့္ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ခ်က္ျပဳတ္ခြင့္ကို ဥပေဒပညတ္ထားၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။
ရာဇၿဂိဳဟ္တြင္ အငတ္ေဘးဆိုက္ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားသည္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားကဲ့သို႔ေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေက်ာင္းသို႔ ယူေဆာင္းေပးၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ `ေက်ာင္းအတြင္း မသိမ္းရ၊ မခ်က္ရ´ဟု ဥပေဒရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအျပင္တြင္ သိမ္းဆည္းၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။ ၾကြက္မ်ား၊ ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ အျခားေသာတိရစၧာန္မ်ားက လာေရာက္စားေသာက္ပစ္ၾကျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေသာလူမ်ားႏွင့္ သူခိုးမ်ားက ခိုးယူသြားၾကျခင္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ၾကရသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေျခအေနကို သိရွိေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း သိမ္းဆည္းခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းအျပင္ပတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသျဖင့္ ဆာေလာင္ေနေသာလူမ်ား လာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာေၾကာင့္ အျမင္မေတာ္၍ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ မစားမေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကရျပန္ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာပင္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခြင့္ျပဳေပးခဲ့သည္။
တစ္ဖန္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း အလွဴခံရရွိလာေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စီမံေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားက အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ၾကျပန္သျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စားေသာက္စရာ အနည္းငယ္မွ်သာ ရရွိေနၾကပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းေပၚမွာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနပါလွ်က္ အလဲြသံုးစားျပဳရဲသူရွိလွ်င္ ဘုရားႏွင့္ေ၀းၿပီျဖစ္ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူေတြ နာဂစ္မွာ ျဖတ္ရိတ္တာ အျပစ္မဆိုသင့္ပါေခ်၊ ဒီေခတ္ေဂါပကမ်ားႏွင့္ ဘုရားတည္ၿပီး ဘိုးေတာ္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုလဲ ခြင့္လႊတ္သင့္ပါ၏)
ထိုအေၾကာင္းစံုကို သိရွိလာေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ `ကိုယ့္အစားအေသာက္ ကိုယ့္ဟာကို ေက်ာင္းထဲမွာ ခ်က္ၾက´ဟု ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အျခားဥပေဒသအနည္းငယ္ကိုလည္း အဆိုပါကာလအတြင္းမွာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးခဲ့ပါသည္။ ၀ိနည္းပိဋကကို ေစ့ငုေသခ်ာစြာ ဖတ္႐ႈၾကည့္လွ်င္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို အခ်ိန္အခါႏွင့္ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပဓာန္းေပးခဲ့၊ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အသံုးျပဳခဲ့ေသာ နည္းစနစ္သည္ လံုး၀ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လံုး၀အျငင္းပြားစရာမရွိေသာ ဆရာအရွင္တစ္ဆူျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ျပင္းထန္ေသာအာဏာျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆႏၵမရွိခဲ့ပါေခ်။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ လအနည္းငယ္အလိုေလာက္တြင္ အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ `အာနႏၵာ..ငါဘုရားဟာ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘူး၊ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကလည္း ငါဘုရားကို မွီခိုေနရတာကိုလည္း မလိုလားဘူး´ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။
ထို႔အျပင္ တရားကိုသာ ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ထားရွိဖို႔၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၾကဖို႔၊ အျခားတြင္ ကိုးကြယ္ရာ မရွာဖို႔ ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္းမွာ ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ဖဲြ႕စည္းပံုကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ မ်ိဳးႏြယ္စု၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ရွိခဲ့ပံုရေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ၏ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းကို လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တစြာ ထြန္းကားေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါအားေလွ်ာ္စြာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ား အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။
၀ိနည္းကို အမွန္တရားဟု မည္သူ ေျပာႏိုင္သနည္း။ အမွန္မွာ ၀ိနည္းဟူသည္ အမွန္တရားမဟုတ္၊ ေလာကလူ႕အဖဲြ႕အစည္း၊ ရဟန္းအဖဲြ႕အစည္းတြင္ အစီအစဥ္တက်၊ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစရန္အတြက္ သေဘာတူသက္မွတ္ထားေသာ (ခ်မွတ္ထားေသာ) ပညတ္ခ်က္တစ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တရားမဟုတ္၍သာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေျခအေနႏွင့္ ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားအရ ေဆာင္ရြက္သင့္သည့္အခါမ်ားတြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒမ်ားကို ပညတ္ခဲ့သည္၊ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားလည္း ျပဳခဲ့သည္၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္စြက္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ အရွင္အာနႏၵာကို “သံဃာေတာ္မ်ားကသာ ဆႏၵရွိလွ်င္ အေသးအမႊား ဥပေဒမ်ားကို ပယ္ႏိုင္၊ ျဖဳတ္ႏိုင္ေၾကာင္း” ဘ၀ခရီးအဆံုးသတ္ခါနီးတြင္ မိန္႔ေတာ္မူသြားခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment