“သမုဒယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ သမုဒယ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ”ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔၏ မွီရာတည္ရာ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ၌ မိမိ၏ ဥပစာရသမာဓိအာ႐ံုျဖစ္ေသာ အၾကည္သေဘာဟူေသာ အာေလာကသညာျဖင့္ တသဲသဲျဖစ္လာၾကေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တစီစီတျဖဳတ္ျဖဳတ္ ခ်ဳပ္ပ်က္ၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုဥဒယဗၺယအစြန္းႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာထိမိ သိရွိႏုိင္ေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္အေျခခံျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာတရားကို ကိုယ္ေတြ႕ဒိ႒ မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကကုန္ရာသည္”ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။
၀ိပႆနာဟူသည္မွာ ၀ိႏွင့္ပႆနာကို ေပါင္းစပ္ထားေသာပုဒ္ျဖစ္သည္။ ၀ိ-အထူး၊ ပႆနာ-အျမင္။ ၀ိပႆနာ = အထူးျမင္ျခင္း၊ အထူးသိျခင္းဟု ဆိုလိုသည္။ မည္သည့္အရာမ်ားကို အထူးျမင္၊ အထူးသိပါသနည္း။ ပညတ္တရားမ်ား အထပ္ထပ္ ဖံုးအုပ္ေနေသာ ပရမတ္တို႔ အၿမဲမတည္ ျဖစ္ခ်ည္ပ်က္ခ်ည္သာ ရွိကုန္သျဖင့္ အနိစၥဧကန္အမွန္၊ ဒုကၡဧကန္အမွန္၊ အႏွစ္သာရ တစ္ခုမွ်မရွိေသာ အနတၱဧကန္အမွန္ဟု သစၥဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္ကို အထူးျမင္၊ အထူးသိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျမင္းစေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အဆီအႏွစ္မရွိေသာ ျမက္ေျခာက္၊ ျမက္ၾကမ္း၊ ျမက္ေဆြးတို႔ကို စားဖို႔ေ၀းစြ နမ္းပင္ နမ္းမၾကည့္လိုၾကေပ။ သို႔ရာတြင္ ျမက္ရွားပါးေသာ အာဖရိကေဒသမ်ားတြင္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျမင္းစေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အိႏၵိယစေသာ ႏိုင္ငံျခားမွ တင္ပို႔ေသာ ျမက္ေျခာက္၊ ျမက္ၾကမ္း၊ ျမက္ေဆြးမ်ားကို ေရစိုပက္ျဖန္းၿပီး မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ စားလိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုဥပမာကဲ့သို႔ပင္ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္လည္း တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ႏွင့္ နိစၥ၊ သုခ၊ သုဘ၊ အတၱတည္းဟူေသာ အဆီအႏွစ္ေတြက တရဲြရဲြ အခဲလိုက္အခဲလိုက္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ လွည့္ဖ်ားကာကြယ္၍ေပးေနေသာ ၀ိပလႅာသ ၁၂-ပါး မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးမ်ားေၾကာင့္ အမွန္ကို မသိႏိုင္ဘဲ အထင္အျမင္မ်ား လဲြေနၾကရေလသည္။
၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္သန္ေတာ့မွ မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးမ်ား ျပဳတ္ႏိုင္သည္။ မ်က္မွန္စိမ္းျပဳတ္မွ ငါတို႔ ထင္ခဲ့ေသာ ျမင္ခဲ့ေသာအရာမ်ားသည္ ငါတို႔ ထင္သလို မၿမဲဘူး၊ မခ်မ္းသာဘူး၊ ငါတို႔ အလိုသို႔ ဘာမွ် မလိုက္ဘူး၊ တင့္တယ္မႈလည္း မရွိဘူးဟု ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ယထာဘူးတဉာဏ္္ျဖစ္လာၾကျခင္းျဖင့္ ထူးေသာအျမင္၊ ထူးေသာ အသိမ်ိဳးကို ၀ိပႆနာဉာဏ္ဟု ဆိုရပါေတာ့သည္။
အိမ္သာေပၚတြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနလိုက္လွ်င္ အိမ္သာနံ႔နံမွန္း မသိေတာ့သလို သကၠာယဒိ႒ိစဲြက ၿမဲၿပီး ၾကာရွည္ေနေသာေၾကာင့္ လဲြေနသည္၊ မွားေနသည္ဟု မသိႏိုင္ေတာ့ေပ။ အလဲြၾကာလာေသာေၾကာင့္ အာ႐ံုေျခာက္ပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး မွားခ်င္တိုင္း မွားၾကၿပီး ေအာက္လမ္းသံသရာမွာ လူးလာေခါက္ျပန္ စံုဆန္ေျမာေမ့ ထြက္လမ္းမေတြ႕ ျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
“အေႏၲာ ဇဋာ ဗဟိ ဇဋာ၊ ဇဋာယ ဇဋိတာ ပဇာ။
တံ တံ ေဂါတမ ပုစၧာမိ၊ ေကာ ဣမံ ၀ိဇဋေယ ဇဋံ။
“ေဂါတမႏြယ္ဖြား အို ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ စာေပါင္းသိုက္ကဲ့သို႔ အတြင္း၌လည္း ႐ႈပ္ေပြ၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ ေကာက္႐ိုးေဆြးကဲ့သို႔ အျပင္မွာလည္း ႐ႈပ္ေပြ၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ တဏွာတည္းဟူေသာ အေျမွးျဖင့္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳေျမွးယွက္၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ ထိုအ႐ႈပ္အေထြးကို မည္သို႔ ေျဖရွင္းရပါမည္နည္း ျမတ္စြာဘုရား”ဟု နတ္သားတစ္ပါးက ျမတ္စြာဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္သည္။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သီေလ ပတိ႒ာယ နေရာ သပေညာ - အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာတည္းဟူေသာ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
ထိုသိကၡာသံုးပါး အက်င့္တရားတို႔တြင္ အဓိသီလအၿပီး အဓိစိတၱသိကၡာကို ေပါင္းၿပီး ႐ုပ္ပံုေပါင္း ၄၀-ေက်ာ္တို႔ျဖင့္ ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ အဓိပညာကို ျဖည့္ဆီးဖို႔ရန္ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားရပံုမ်ားကို ႐ုပ္ပံုမ်ားႏွင့္တကြ ျပဆိုပါအံုးမည္။
အဓိပညာသိကၡာျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းအမႈသည္ လြယ္ကူသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕အဓိစိတၱကို အားထုတ္ရာတြင္ ဥပစာရသမာဓိ၊ အပၸနာသမာဓိမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့အံ့။ ျမန္ျမန္ခရီးေရာက္လြယ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတြင္းက်က် ႐ႈမွတ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ သမထယာနိကလမ္းစဥ္ျဖင့္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား ရရွိခဲ့ေသာ အဓိစိတၱသိကၡာသည္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ အလြန္အက်ိဳးမ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment