Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Tuesday, April 27, 2010

သုနကၡတ္ရဟန္း ဝတၴဳ


(အသစ္ေရးထားတာေတြ မၾကိဳက္ေသးတာရယ္၊ ဒီသုနကၡတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေျပာသြားပံုေတြက သဘာက်ေနလို႔ သိသင့္တယ္ထင္တာရယ္ေၾကာင့္ ဒီပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္ေလး လာေရာက္ဖတ္႐ႈသူေတြအတြက္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သတိထားဖတ္မွ နားလည္ပါတယ္။ တကယ္နားလည္လွ်င္ စကားအသြားအလာမွအစ စကားအႏွစ္သာရအထိ အလြန္ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ သုတ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈၾကေစခလို)

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မလႅတိုင္း မလႅမင္းတို႔၏ အႏုပိယမည္ေသာ နိဂံုး၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ အႏုပိယနိဂံုးသို႔ ဆြမ္းအလို႔ငွါ ဝင္ေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားအား ''အႏုပိယနိဂံုး၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ရန္ ေစာလြန္းေသး၏၊ ငါသည္ ဘဂၢဝအႏြယ္ျဖစ္ေသာ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္၏အရံ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္ရွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရမူ ေကာင္းေလစြ''ဟု (အၾကံျဖစ္၏)။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘဂၢဝအႏြယ္ျဖစ္ေသာ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္၏ အရံဘဂၢဝပရိဗိုဇ္ရွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏ -
''အရွင္ မေရာက္တာလည္း ၾကာလွေပါ့။ အခုလို ေရာက္လာတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ထိုင္ပါအံုး''ဟု ဆို၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခင္းထားေသာေနရာ၌ ထိုင္ေတာ္မူ၏။ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္သည္လည္း နိမ့္ေသာ ထိုင္စရာတစ္ခုကိုယူ၍ တစ္ခုေသာေနရာ၌ ထိုင္၏၊ တစ္ခုေသာေနရာ၌ ထိုင္လ်က္ ဘဂၢဝပရိဗိုဇ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏ -
''ျမတ္စြာဘုရား ယခင့္ယခင္ေန႔တို႔၌ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္သည္ အကြၽႏု္ပ္ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ 'ဘဂၢဝ ယခု ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔လိုက္ၿပီ၊ ယခု ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ မေနေတာ့ပါ'ဟု အကြၽႏ္ုပ္အား ဤစကားကို ဆိုပါ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္ဆိုသည့္အတိုင္း ဤစကားသည္ မွန္ပါသေလာ''ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ဘဂၢဝ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္ဆိုသည့္အတိုင္း ဤစကားသည္ မွန္၏။
ဘဂၢဝ ယခင့္ ယခင္ေန႔တို႔၌ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္သည္ ငါ့ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ငါ့ကို ရွိခိုး၍ တစ္ခုေသာေနရာ၌ ထိုင္လ်က္ ''ျမတ္စြာဘုရား ယခု အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ပါအံ့၊ ယခု အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ''ဟု ငါ့အား ဤစကားကို ဆို၏။
ဘဂၢဝ ဤသို႔ဆိုေသာ္ ငါသည္ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္အား ဤစကားကို ဆို၏။
''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့ဟု သင့္ကို ငါ ဆိုဖူးသေလာ''ဟု (ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ အကြၽႏု္ပ္ေနပါအံ့''ဟု သင္ကလည္း ငါ့ကို ဆိုဖူးသေလာဟု (ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတ္ ငါကလည္း သင့္ကို ''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့''ဟု မဆိုစဖူး၊ သင္ကလည္း ငါ့ကို ''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ အကြၽႏု္ပ္ ေနပါအံ့''ဟု မဆိုစဖူး၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္သည္ အဘယ္သူျဖစ္၍ အဘယ္သူကို စြန္႔သနည္း၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား သင္အဘယ္မွ် လြန္က်ဴးျပစ္မွားသည္ကို ႐ႈဘိေလာ့ဟု (ဆို၏)။
ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မမူပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့၊ သင့္ကို ငါသည္ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပမည္''ဟု ငါသည္ သင့္ကို ဆိုဖူးသေလာဟု (ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပမည္ဆိုလွ်င္ အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနပါအံ့''ဟု သင္ကလည္း ငါ့အား ဆိုဖူးသေလာဟု (ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတ္ ငါကလည္း သင့္ကို ''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့၊ သင့္ကို ငါသည္ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုး ျပာဋိဟာကို ျပမည္''ဟု မဆိုစဖူး၊ သင္ကလည္း ငါ့ကို ''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္ အား လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပမည္ဆိုလွ်င္ အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနပါအံ့''ဟု မဆိုစဖူး၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္း ႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္သည္ အဘယ္သူ ျဖစ္၍ အဘယ္သူကို စြန္႔သနည္း။ သုနကၡတ္ ထိုအရာကို အဘယ္သို႔ ထင္သနည္း၊ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ငါ ေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္း အက်ဳိးငွါ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာဟု (ဆို၏)။
ျမတ္စြာဘုရား လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျမတ္စြာဘုရားေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျဖစ္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတ္ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရားဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ငါေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျဖစ္၏။ သုနကၡတ္ ဤသို႔ျဖစ္ေသာ္ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပျခင္းသည္ အဘယ္ျပဳအံ့နည္း၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား သင္အဘယ္မွ် လြန္က်ဴးျပစ္မွားသည္ကို ႐ႈဘိေလာ့ဟု (ဆို၏)။
ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာေတာ္မမူပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့၊ ငါသည္ ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာမည္''ဟု ငါသည္ သင့္အား ဆိုဖူးသေလာ (ဟု ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရား ကို ေဟာေတာ္မူမည္ဆိုလွ်င္ အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနပါအံ့''ဟု သင္ကလည္း ငါ့အား ဆိုဖူးသေလာဟု (ဆို၏)။
မဆိုဖူးပါ ျမတ္စြာဘုရား (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတ္ ငါကလည္း သင့္ကို ''သုနကၡတ္ သင္လာေလာ့၊ ငါ့ကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနေလာ့၊ ငါသည္ ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာမည္''ဟု သင့္အား မဆိုစဖူး၊ သင္ကလည္း ငါ့ကို ''ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာမည္ဆိုလွ်င္ အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို (ဆရာဟု) ရည္ၫႊန္း၍ ေနပါအံ့''ဟု မဆိုစဖူး၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္သည္ အဘယ္သူျဖစ္၍ အဘယ္သူကို စြန္႔သနည္း။ သုနကၡတ္ ထိုအရာကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း၊ ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေဟာသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ငါေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျဖစ္ သည္ မဟုတ္ေလာဟု (ဆို၏)။
ျမတ္စြာဘုရား ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေဟာသည္ ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျမတ္စြာဘုရားေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျဖစ္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတ္ ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေဟာသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ငါေဟာအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ ထိုေဟာသည့္အတိုင္း က်င့္သူ၏ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းအက်ဳိးငွါ ျဖစ္၏။ သုနကၡတ္ ဤသို႔ျဖစ္ေသာ္ ေလာက၏ အစဟု သိအပ္ေသာ အဂၢညတရားကို ေဟာျခင္းသည္ အဘယ္ျပဳအံ့နည္း၊ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာေယာက်္ား သင္အဘယ္မွ် လြန္က်ဴးျပစ္မွားသည္ကို ႐ႈဘိေလာ့။
သုနကၡတ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ငါ၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးဖူး၏ -
''ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'အရဟံ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ (အလံုးစံုေသာတရားတို႔ကို) ကုိယ္တိုင္မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'သမၼာသမၺဳဒၶ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ အသိÓဏ္ 'ဝိဇၨာ' အက်င့္ 'စရဏ'ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ေကာင္းေသာစကားကို ဆိုေတာ္မူတတ္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'သုဂတ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ေလာကကို သိေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'ေလာကဝိဒူ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ဆံုးမထိုက္သူကို ဆံုးမတတ္သည့္ အတုမဲ့ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'အႏုတၱေရာပုရိသ ဒမၼသာရထိ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ နတ္လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'သတၴာ ေဒဝမႏုႆာနံ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ (သစၥာေလးပါးတရားတို႔ကို) သိေစေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'ဗုဒၶ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'ဘဂဝါ' မည္ေတာ္မူပါေပ၏''ဟု (သင္ေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးဖူး၏)။
သုနကၡတ္ ဤသို႔လွ်င္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ငါ၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆို ခ်ီးက်ဴးဖူး၏။
သုနကၡတ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆို ခ်ီးက်ဴးဖူး၏ -
''ျမတ္စြာဘုရား ေဟာအပ္ေသာ တရားေတာ္သည္ ေကာင္းစြာေဟာအပ္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ အခါမလင့္ အက်ဳိးေပးတတ္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ လာလွည့္ ႐ႈလွည့္ဟု ျပထိုက္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ မိမိ၏ ကိုယ္ထဲ စိတ္ထဲ၌ ေဆာင္ယူထားထိုက္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း။ (အရိယာ) ပညာရွိတို႔သာ ကိုယ္စီ ကိုယ္င သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း''ဟု (သင္ေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးဖူး၏)။
သုနကၡတ္ ဤသို႔လွ်င္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆို ခ်ီးက်ဴးဖူး၏။
သုနကၡတ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သံဃာေတာ္၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆို ခ်ီးက်ဴးဖူး၏ -
''ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား 'သာဝက' သံဃာေတာ္သည္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား 'သာဝက' သံဃာေတာ္သည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာ အက်င့္ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား 'သာဝက' သံဃာေတာ္သည္ မွန္ေသာ အက်င့္ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား 'သာဝက' သံဃာေတာ္သည္ ေလ်ာ္ကန္ေသာ အက်င့္ရွိေတာ္ မူပါေပ၏၊ အစံုအားျဖင့္ ေလးစံု ပုဂၢဳိလ္အားျဖင့္ ရွစ္ပါးအေရအတြက္ရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား 'သာဝက' သံဃာေတာ္သည္ (အရပ္ေဝးမွ) ေဆာင္လာ၍ေသာ္လည္း ေပးလွဴပူေဇာ္ရန္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ဧည့္သည္တို႔အလို႔ငွါ စီမံထားေသာ ပစၥည္းဝတၴဳကိုေသာ္လည္း ေပးလွဴ ပူေဇာ္ရန္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါေပ၏၊ တမလြန္အတြက္ ရည္ၫႊန္းေသာ အလွဴကို ခံေတာ္မူထိုက္ ပါေပ၏၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏၊ သတၱဝါအေပါင္း၏ ေကာင္းမႈျပဳရန္ အျမတ္ဆံုးလယ္ေျမ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏''ဟု (သင္ေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးဖူး၏)။
သုနကၡတ္ ဤသို႔လွ်င္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သံဃာေတာ္၏ ဂုဏ္ကို ဝဇၨီမင္းတို႔၏ ရြာ၌ သင္ေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးဖူး၏။
သုနကၡတ္ သင့္ကို ငါ ေျပာၾကားအံ့၊ သုနကၡတ္ သင့္ကို ငါ သိေစအံ့၊ သုနကၡတ္ ''လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္သည္ ရဟန္းေဂါတမထံ၌ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ရန္ မစြမ္းႏိုင္သျဖင့္ သိကၡာခ်၍ လူ ထြက္၏''ဟု သင့္ကို ကဲ့ရဲ႕ကုန္လတၱံ႕။ သုနကၡတ္ ဤသို႔လွ်င္ သင့္ကို ကဲ့ရဲ႕ကုန္လတၱံ႕ဟု သုနကၡတ္အား ငါေျပာ၏၊
ဘဂၢဝ ဤသို႔ ငါေျပာေသာ္လည္း အပါယ္ငရဲလားထိုက္သူသည္ ဖဲသြားသကဲ့သို႔ ဤလိစၧဝီ မင္းသား သုနကၡတ္သည္ ဤသာသနာေတာ္မွ ဖဲသြားသည္သာလွ်င္တည္း။

Monday, April 19, 2010

ဟိုပင္ညက လက္ခုပ္သံ


(Copyright နဲ႔ ၿငိမွာစိုးလို႔ ပံုအသစ္ေျပာင္းထား)

လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ေမခ၊ မလိခသို႔ ဦးတည္ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ “ဟိုပင္”ဟူေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းက သာသနာျပဳေနသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ရထားျဖင့္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏အမည္ ဟိုပင္ဆိုသည္မွာ ရွမ္းနာမည္ ျဖစ္သည္။ “လြင္ျပင္က်ယ္”ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ အေရွ႕ဘက္တြင္ ေတာင္တန္းၾကီးရွိသည္။ အေနာက္ဘက္တြင္ ေတာင္တန္းေလးမ်ား ရွိသည္။ အလယ္တြင္ လြင္ျပင္က်ယ္၊ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ အလြန္ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ကို ေဆာင္သည္။

သူငယ္ခ်င္းေနေသာ ေက်ာင္းမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အေတာ္လွမ္းသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းအေျခအေနကို ဘာမွ် မသိရေသးမီ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အလည္သြားျဖင္း ျဖစ္သည္။ သူရဲေၾကာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းပါလာ၍ ရယ္ေနရသည္။ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူက အစြန္ကေန မသြားရဲပါ။ ညပိုင္းၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာေသာအခါ သူ႕ကို စေနာက္သျဖင့္ သူ စိတ္ဆိုးခဲ့သည္။ သူစိတ္ဆိုးလွ်င္ မေခၚမေျပာေနတတ္သည္။ သူစိတ္ဆိုးေန၍ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ေက်ာင္းကေလးသို႔ ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။


ေက်ာင္းေပါက္၀ေရာက္သည္ႏွင့္ အလြန္တရာ တိတ္ဆိတ္လွေသာ ေက်ာင္းကေလးသည္ ဆူညံေနသည္။ တံခါးမ်ားကို ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ ရိုက္ပုတ္သံၾကားရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿငီးသံၾကီးမ်ား ထြက္လာလိုက္၊ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံၾကီးမ်ား ထြက္လာလိုက္၊ အသဲထိတ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သူရဲေၾကာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ပို၍ ေၾကာက္ေနပံုရသည္။ ေစာေစာက စိတ္ဆိုးေနေသာ္လည္း အခု စကားျပန္ေျပာလာသည္။ ကိုယ္က အင္တင္တင္ အိုက္တင္လုပ္လိုက္သည္။ “ေဟ့ ေမာင္ကု၊ ေရာ့ 92 နဲ႔ ကြမ္းေလး စားလိုက္ပါအံုးကြ”ဟု ဆိုသည္။ “လူတို႔သည္ ေၾကာက္လွ်င္ ဒီလို ျဖစ္တတ္ပါလား”ဟု ၿပံဳးၿပံဳးေလး သေဘာေပါက္တတ္ခဲ့ပါသည္။

“ေဟ့ေဟ့….ေမာင္ရင္တို႔ လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ၊ ဟိုေကာင္ ေသာင္းက်န္းေနတယ္၊ ဘိန္းျပတ္ေနလို႔” ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က လွမ္းေျပာသည္။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ နာနာဘာ၀မ်ား ေသာင္းက်န္းေနျခင္း မဟုတ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွ ဘိန္းအလြန္စဲြေနေသာ လူငယ္တစ္ဦးကို ဘိန္းျပတ္ေစရန္ သကၤန္း၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းပို႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ “မေကာင္း ေက်ာင္းပို႔”ဟူေသာစကား မွန္ေနသလားဟု ေတြးမိသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပဲ့ကုန္ၿပီျဖစ္၍ မတတ္သာေတာ့။ ၾကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားလိုက္ရသည္။ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။

လူငယ္ေလးမွာ အသက္ ၁၉-ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ဘိန္းစဲြၿပီး ၁၀-တန္းပင္ မေအာင္၊ စိတ္ေကာင္းေလးေတာ့ အေတာ္ရွိပံုရသည္။ သူ႕မိဘမ်ားမွာ အရင္က ေတာထဲမွာ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အခုအခါတြင္ အစိုးရႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ထားၿပီးျဖစ္၍ ဘိန္းခင္းမ်ား စိိုက္ၿပီး ဟိုပင္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားပမာ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဟိုပင္ၿမိဳ႕သည္ ထိုကဲ့သို႔ အစိုးရႏွင့္အေပးအယူရွိသူမ်ား ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္သျဖင့္ ဘိန္းစားမ်ား အလြန္ေပါပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အသက္ ၁၂၊ ၁၃ ေက်ာင္းစိမ္းေလးမ်ားျဖင့္ လူငယ္ေလးမ်ားမွာ ဘိန္းစားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သြားၾကည့္လွ်င္ သူတို႔လက္အေၾကာမ်ားတြင္ အပ္စိုက္ရာမ်ား ရွိေနတတ္သည္။

ဘိန္း႐ွဴဖို႔ရန္ အျခားေနရာမ်ားတြင္ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ဟိုပင္ၿမိဳ႕တြင္ အလြယ္တကူ ရႏိုင္ပါသည္။ ပိုက္ဆံ ၅၀-ရွိေသာ လူငယ္သည္ ဘိန္း ၅၀-ဖိုး ရွဴ႐ွိဴက္ႏိုင္သည္။ အေတာ္၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
ေက်ာင္းေရာက္ေနေသာ လူငယ္၏ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖမိုး….အေၾကာရွိရာေနရာတိုင္းတြင္ အဖုေလးမ်ား ရွိသည္။ ေဆးထုိးအပ္ျဖင့္ ဘိန္းထိုးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္တြင္ ေဆးထိုးဖို႔ ေနရာမက်န္ေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ လူငယ္သည္ အားမေလွ်ာ့ ေျခေထာက္အေၾကာမ်ားတြင္ ဆက္ထုိးသည္။ “မင္းေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ”ဟု သူ႕ကို ေျပာသည့္အခါ “တပည့္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တပည့္ေတာ္လိုေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ဟိုပင္ၿမိဳ႕က လူငယ္တိုင္းဟာ အပ္မသံုးရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ဘိန္းေတာ့ ႐ွဴဖူးၾကတာပဲ”ဟု ေျပာသည္။ အပိုေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘိန္းစား၊ ဘိန္းထိုးသူ မ်ားစြာရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ လက္ေတြ႕သိခဲ့သည္။

မိဘက သားသမီးမ်ား ခ်မ္းသာေရးအတြက္ (သားသမီးမ်ား ေရွ႕ေရးအတြက္) ခ်မ္းသာေအာင္ ပိုက္ဆံရွာသည္။ ပိုၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ရေစႏိုင္ေသာ ဘိန္းစိုက္ခင္းလုပ္သည္။ သားသမီးသည္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေသာ္လည္း ဘိန္းစားျဖစ္သည္၊ ေအကိုက္သည္။ သားသမီးေရွ႕ေရးေတြးပံု အတုယူဖို႔ ေကာင္းသည္။

ဟိုပင္ ညတာသည္ ရွည္လ်ားလြန္းသည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ေဒါသအေငြ႕ေလးမ်ားျဖင့္ လူးလွိမ့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ ေဟာက္သံက ဒီေန႔မွ အလြန္က်ယ္သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္၊ အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ၾကားထဲက လြင္ျပင္၊ လြင္ျပင္ေပၚက လျပည့္၀န္း၊ သာသာယာယာ ရွိလြန္းသည္။ ေခါင္းစဥ္မဲ့ေသာ ကဗ်ာစာသားေလးမ်ားလည္း ရင္ဘက္ထဲ အေျပးအလႊား ၀င္လာၾကသည္။ ဟိုပင္သည္ အရမ္းလွေသာ္လည္း အရမ္းဆိုးသြမ္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္သည္။ ဟိုပင္သည္ လွသည္၊ သာယာသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘိန္းစားေလးမ်ား၊ ဘိန္းစားၾကီးမ်ား ထြန္းကားသည္။ (ဟိုပင္က ေဒၚမမေလးႏွင့္ မိငယ္တို႔ သိရင္ေတာ့ ရန္ေတြ႕ေတာ့မွာပဲ….)

ဘိန္းပန္းေလးမ်ားသည္ အလြန္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ထိုသို႔ လွလြန္း၍လား မသိ၊ စဲြမိသူအတြက္ တစ္ဘ၀လံုး သူ႕အတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရသည္က မ်ားေလသည္။ ဘိန္းသည္လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း လူကို ဒုကၡမေပး၊ သို႔ေသာ္ သူ႕ကို ထိမိလွ်င္ တစ္ဘ၀စာ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္သည္။ သူ႕အတြက္သာ တစ္ဘ၀လံုး ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းေနရလိမ့္မည္။

လူငယ္ေလးတစ္ဦးက ဘိန္းပန္းေလး တစ္ပြင့္ ယူလာၿပီး ျပသည္။ “ဦးဇင္းကို ေပးလိုက္ကြာ”ဆိုေတာ့ “ဟာ ဦးဇင္းတို႔ကို ျပဖို႔၊ ေပးဖို႔ ယူလာတာ”ဟု ေျပာသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ကင္မရာထုတ္ၿပီး ဘိန္းပန္းေလးကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္း “ဒီပန္းေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ လွေနရတာလဲကြာ”ဟု ေျပာသည္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဟာ..ကိုယ္ေတာ္အျမင္ကေတာ့ ဒုကၡေရာက္အံုးမွာပဲ”ဟု ဆိုသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲကြာ၊ လွလို႔ လွတယ္ေျပာတာကို”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္…ဘိန္းပန္း၊ လွတယ္….ဟုတ္တယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာ လူကို အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးတယ္၊ အဲဒါကို ငါ့လူက လွတာကိုပဲ အေရးတယူ ေျပာတယ္၊ ဒုကၡေပးတာကို ထည့္မေျပာဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္မယ္လို႔ ေျပာတာပါ”ဟု ရွင္းျပသည္။

“လက္ခုပ္တီးသံ”ဟုဆိုလွ်င္ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ကို တီးမွ အသံထြက္မည္။ သဘာ၀က်သည္။ သို႔ရာတြင္ စ်ာန္ဗုဒၶဘာသာ ဒႆနတြင္ နာမည္ၾကီး စာသားတစ္ခု ရွိသည္။ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို နားဆင္ၾကည့္ပါ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဖတ္စတြင္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေလ အဓိပၸာယ္ေလးနက္ေလ ျဖစ္သည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဤဒႆန ေဖာ္ထုတ္သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိအက်ကို မည္သူမွ် မသိေသာ္လည္း ခံစားသူအလိုက္ အဓိပၸာယ္ေတြ မ်ားစြာေပးေနသည္။

မည္သည့္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဤစကားေလးကို ေရရြတ္ေနမိခဲ့သည္။ ဤစကားေလး ေရရြတ္မိတိုင္း အေျဖတစ္ခုခုကို ရွာေတြ႕လိုက္သလိုမ်ိဳး ေအးျမသြားခဲ့ရသည္။

ေလာကတြင္ ျပဳသူ+အျပဳခံ+ျပဳျခင္း+ရလဒ္ဟူေသာ အျခင္းအရာေလးမ်ိဳးႏွင့္ လက္တစ္ဖက္+အျခားလက္တစ္ဖက္+တီးျခင္း+လက္ခုပ္သံဟူေသာ အျခင္းအရာေလးမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳ၍ ရႏိုင္မည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလွ်င္ အသံျဖစ္မလာႏိုင္။ ထို႔အတူပင္ အာ႐ံု+အာရမၼဏိက+သက္ေရာက္မႈတို႔လည္း အက်ံဳး၀င္ေနလိမ့္မည္။ ျပဳသူ၊ အာ႐ံု၊ လက္တစ္ဖက္ဟူေသာ သံုးမ်ိဳးသည္ သူတို႔ကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးေသာ ကိရိယာ(verb)မပါေသးသ၍ ျပႆနာမရွိ။ ရလဒ္(ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး)၊ သက္ေရာက္မႈႏွင့္ လက္ခုပ္သံတို႔လည္း ေပၚထြက္လာလိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ေပ။

သို႔ရာတြင္ စ်ာန္ဒႆနက လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံကို နားေထာင္ခိုင္းေနသည္။ မည္သို႔နည္း…။

တရားထိုင္ေနသည္။ သူသည္ တရားနည္းလမ္းျဖင့္ အာ႐ံုတို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနသည္။ လိုခ်င္ျခင္း၊ မလိုခ်င္ျခင္း၊ မနာလိုျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းစေသာ ေလာကဓံမ်ားကို တိုက္ေနသည္။ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားေနရလိမ့္မည္။

တိုက္ပဲြက အရွိန္ရၿပီး အႏိုင္ရလုနီးပါး ျဖစ္လာေသာအခါ မည္သည့္အသံကို ၾကားရမည္နည္း။
ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ျခင္းအသံကို အနည္းငယ္ ၾကားလာေပလိမ့္မည္။

တိုက္ပြဲကို အၿပီးသတ္အႏိုင္ရလိုက္ေသာအခါ အၿပီးသတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာအသံကို ၾကားရလိမ့္မည္။ အာ႐ံုႏွင့္ အာရမၼဏိကတို႔ ထိခတ္တိုးေ၀ွ႕ၾကေသာအခါ ရလဒ္(ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး)တို႔အသံသည္ ဆူညံေနလိမ့္မည္။ ပဲ့တင္ထပ္ေနလိမ့္မည္။ အာ႐ံုသည္ ထိခတ္တိုးေ၀ွ႕စရာမရွိေတာ့လွ်င္ ၿငိမ္သက္သြားလိမ့္မည္။

ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးခတ္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေပလိမ့္မည္။ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးေသာအသံသည္ သာယာေအးျမမည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ခံစားနားလည္မိသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ လူျဖစ္လာကတည္းက ေရြးခ်ယ္စရာ အမႈိက္ပံုၾကီးေပၚတြင္ ပစ္ခ်ခံရသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ အာ႐ံုမ်ား ရွိခဲ့သည္။ လူျဖစ္ခဲ့ျခင္းသည္ပင္ အာ႐ံုရွိေနေသး၍ မဟုတ္ပါေလာ။ အာ႐ံုရွိေန၍ ခံစားခ်င္သည္။ ခံစားခ်င္၍ ခံစားမႈကို ရွာသည္။ ေတြ႕ၾကသည္။ အာ႐ံုအသစ္အသစ္တို႔ တုိးသည္။ တုိးၿပီးရင္း တိုးခဲ့ၾကသည္။ ႐ႈပ္ေထြးသြားသည္။ လက္ခုပ္တီးသံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း ၾကားလာရသည္။
လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးေသာအသံကို နားမဆင္ႏုိင္ေသး၍ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးၾကလွ်င္ေသာ္မွ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုး သန္႔စင္ေနဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္သည္။ လူ႕ဘ၀အသက္တာကို တိုေတာင္းေစေသာ ခံစားမႈေလးမ်ားႏွင့္ မတီးခတ္မိၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

အေတြးထဲမွ ခုန္ထြက္မိေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ည ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနသည္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ား ဥဒဟို ေျပးလႊားေနၾကသည္။ အိပ္ဖို႔ လံုး၀ အာ႐ံုမရ။ လက္ခုပ္သံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားေနရေသာ ေလာကၾကီးတြင္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို တစ္ခါတစ္ေလျဖစ္ျဖစ္ နားဆင္အံုးမွလို႔ အေတြးေပါက္မိခဲ့ပါသည္။

ဟိုပင္က မိဘမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ၿငီးတြားသံ၊ မ်ိဳးဆက္ေလးမ်ား၏ နာက်င္မႈ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ တိုေတာင္းလွေသာ ဘ၀အသက္တာတြင္ က်ခဲ့ရေသာ ငို႐ႈိက္သံမ်ား….လက္ခုပ္သံမ်ားက နားမဆံ့ၾကားလာခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တိတ္တဆိတ္ လွပစြာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းေနေသာ ရွည္လ်ားလွေသာ ဟိုပင္ညတြင္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံကို နားစြင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အမွန္ေတာ့ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးေသာအသံထက္ တစ္ဖက္တည္း တီးေသာအသံက ပို၍ ခ်ိဳၿမိန္ေအးျမေနမည္ဟုကား သေဘာေပါက္သလိုလို ရွိခဲ့ပါသည္။

Friday, April 16, 2010

သီရိလကၤာက ဘုန္းဘုန္းတို႔ရဲ႕ ျမန္မာ့႐ိုးရာ သၾကၤန္ပြဲ

လူမ်ိဳးတိုင္း လူမ်ိဳးတိုင္းက သူတို႔ ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား လည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚေတြ လုပ္စားၾကတယ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ေတြ ေၾကာ္ၾက၊ စားၾက၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုလိုက္ၾကတယ္။

အလွဴရွင္ရယ္လို႔ေတာ့ မရွိဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြ တစ္ပါးကို ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္စသည္ ထည့္၀င္ၾကၿပီး ႏွစ္သစ္ ကူးပဲြေလး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ သၾကၤန္ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္တယ္။ ေရေတြေလာင္း၊ အိုးမဲေတြ သုတ္ၾကတယ္။ ျမန္မာမွာလို ဗံုးေဖာက္မွာေတာ့ မေၾကာက္ရ ဘူး။ မုန္႔လံုးေရေပၚမွာ င႐ုတ္သီးဗံုးေတာ့ ထိၾကဖို႔ မ်ားတယ္။

သီရိလကၤာက ႏွစ္သစ္ကူးပုံရိပ္ေလးေတြကို တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ (ျမတ္ေရာင္နီကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြ တင္ခ်င္တာ ဂ်ာမန္ဥပေဒနဲ႔ ၿငိေနလို႔ မတင္လိုက္ဘူးတဲ့)။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ခြင့္ျပဳမယ္ ထင္တာပဲ။










ေမာ္ဒန္ဘုန္းဘုန္းေတြဆိုေတာ့ ေမာ္ဒန္လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ ကံစမ္းမဲ ေဖာက္ၾကတယ္..









ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေၾကာ္ေနတာ (တကယ္ေတာ့ လုပ္တတ္ဘူးဗ်)



ဒါကေတာ့ တကယ့္အေၾကာ္ဆရာ



သူတို႔က တကယ့္အေၾကာ္ဆရာေတြေပါ့



သူကေတာ့ အေၾကာ္မွဴးၾကီးပါ




သတိသာထား င႐ုတ္သီးေတြေနာ္




အိုးမည္းသုတ္တာ သူက ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ပံုရတယ္




Wednesday, April 14, 2010

ပိေတာက္ႏွင့္ငါ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာခဲ့တယ္



ပံုေျပာသူ

ပ်ဥ္းမပြင့္ၿပီ သခြက္ပြင့္ၿပီ
ကသစ္ပြင့္ၿပီ ပိေတာက္ပြင့္ၿပီ
သႀကၤန္လာၿပီ ဒိုးသံလာၿပီ
မိုးရြာေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔

(ေအာင္ခ်ိမ့္)



ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္ကေတာ့ ပိေတာက္ပြင့္ၿပီ၊ သၾကၤန္လာၿပီ…ဆိုၿပီး ပံုေျပာသူတဲ့။ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္ကေတာ့ ဟိုေန႔ႏိုးႏိုး ဒီေန႔ႏိုးႏိုး အိပ္မက္ေတြ ေပးတတ္သူကို တင္စားထားသည္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္အတြက္ေတာ့ ပံုေျပာသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ပ်ဥ္းမပြင့္ခ်ိန္မွာ၊ သခြက္ေတြ ပြင့္ခ်ိန္မွာ၊ ကသစ္ေတြ ပြင့္ခ်ိန္မွာ၊ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ခ်ိန္မွာ၊ သၾကၤန္က်ၿပီးလို႔ မိုးေတြ ရြာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္မက္ေတြ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ၾကသူေတြလည္း ရွိမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အိပ္မက္ေတြ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာၾကသလား၊ မျဖစ္လာၾကသလားေတာ့ မသိဘူး။ သၾကၤန္က်လို႔ မိုးေတြ ရြာခ်လိုက္ၿပီ။



တစ္ႏွစ္ကို ကူးသြားၿပီ။

က်န္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ပံုျပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပာခဲ့ၾကသလဲ၊

ပံုျပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား အေျပာခံခဲ့ၾကရသလဲ။

အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဖြဲ႕တည္ႏိုင္ခဲ့ၾကသလဲ။

အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဖဲ့ေခၽြခံခဲ့ၾကရသလဲ။

ပိေတာက္ေတြနဲ႔အတူ အၿပံဳးေတြ ျမင္ေနရသူလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ပိေတာက္ေတြကို ခါးခါးသီးသီး အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေငးမႈိင္ေနသူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ပိေတာက္ေတြနဲ႔အတူ ကခုန္ျမဴးတူးသူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ပိေတာက္ေတြနဲ႔အတူ ေတာက္ေခါက္သံက်ယ္ေလာင္ေနသူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ပိေတာက္ေတြကို ဘ၀ရဲ႕ ေတာက္ပမႈနဲ႔ တင္စားေနသူလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ပိေတာက္ေတြ ဖူးပြင့္လာတိုင္း ဖူးလ္(fool) ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိေတာက္က ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။




ပိေတာက္ကို ၾကိဳမွာလား၊
ပိေတာက္ကို ျငင္းမလား။

ၾကိဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ျငင္းသည္ျဖစ္ေစ…
ပိေတာက္က ေျပာေနၿပီ။


“မင္းရဲ႕
လူ႕ဘ၀မွာ ေနထိုင္ခြင့္

ငါ


တစ္ႏွစ္ ႏႈတ္လိုက္ၿပီ”။

Monday, April 12, 2010

ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲေတာ္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာက်င္းပမည္



ေနရာ။ ။ ရတနာစကၠျမန္မာဗုဒၶဘာသာစင္တာ၊
အမွတ္၊ 18၊ Jalan Mohkota,
Taman Iskandar, 80050 Johor Bahru,
Johor, Malaysia

ေန႔ရက္။ ။ ၁၇-ရက္၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၀

အခ်ိန္။ ။ နံနက္ (၆)နာရီမွာ ေန႔လည္ (၁)နာရီအထိ
ဆက္သြယ္ရန္။ HP/ ၀၁၆၄၃၈၀၆၁၇
Tel. ၀၇၃၃၂၁၀၁၆

Friday, April 9, 2010

ခ်စ္ျခင္းတရား၊ အမွားအမွန္နဲ႔ ေသာက



အခုတေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိုးေတြက အရမ္းရြာသည္။ အေျပာင္းအလဲေတြ အရမ္းျမန္သည္။ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အေမာေဖာက္ေနသည္။ စိတ္ေတြက ဟိုေျပးသည္ေျပး ျဖစ္ေနသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔လည္း မၾကိဳးစားမိ။ မ်က္ႏွာကို သုန္မႈန္စြာ ထားလိုက္သည္။ ေဒါသကို ခ်ဳပ္တည္းဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ ကိုက္ေနသည္။ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြကို ေျဖလြင့္ဖို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။

စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားဆီ သြားေတာ့လည္း ႐ိုးအီေနေသာ သတင္းမ်ားသာ ေနရာယူသည္။ ကဗ်ာေတြ ေကာက္ဖတ္ေတာ့လည္း နာက်ည္းေနေသာ ကဗ်ာမ်ားသာ အရသာရွိသည္။ ေတာ္လွန္ေသာကဗ်ာမ်ားသာ အရသာရွိေနသည္။ ၂၀၁၀-ေရြးေကာက္ပြဲ၊ NLD အစည္းအေ၀းပဲြ၊ တူညီေသာ အျမင္မ်ား၊ မတူညီေသာအျမင္မ်ား၊ ဆဲသံဆိုသံ၊ ညည္းသံ ျငဴသံ။ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားေနရသည္။ အခ်ိဳ႕မ်ားက်ေတာ့ ရယ္သံမ်ားေတာင္ လြင္ေနၾကသည္။

ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးေတေဇာ (ျမတ္ေရာင္နီ)က မလြမ္းဘူးလား ပို႔စ္ကို တင္သည္။ လြမ္းပါသည္။ လြမ္းေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ဘယ္ဆီ လြမ္းေနသည္ကား မသိ။ သို႔ရာတြင္ အေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ စကားေျပာခ်င္ ေနသည္။ လက္တေလာ ခံစားေနရေသာအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာခ်င္ေနသည္။ အေကာင္းအဆိုးေတြ ရင္ဖြင့္ေနက် ညီမငယ္ကိုလည္း လြမ္းသည္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကိုလည္း လြမ္းသည္။ ျမန္မာ့အနာဂတ္ ကိုလည္း လြမ္းသည္။ ေမြးရပ္ေျမေလးကိုလည္း လြမ္းသည္။ ေမြးရပ္ေျမ ရြာဦးထိပ္က ဘုရားၾကီးကိုလည္း လြမ္းပါသည္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပစၥဳပၸန္မွာ ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းသည္။ “အတိတ္ကိုလည္း ေဆြးမေနနဲ႔၊ အနာဂတ္ကိုလည္း ၾကိဳမပူနဲ႔”ဟု မွာတမ္းေျခြသည္။ အတိတ္က နာက်ည္းစရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ ခံစားခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ လိုသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေသာကကင္းကင္းျဖင့္ စီမံဖန္တီးတတ္ဖို႔လုိသည္။ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ျမတ္ေရာင္နီကို ေျပာဖူးသည္။ “ဟုိတုန္းက တည္ၿငိမ္မႈေလးေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူက ေျပာသည္။ “ငါ့ညီေရ…စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ေတာင္ စ်ာန္ေလွ်ာေသးတာ ငါတို႔က စ်ာန္ေတာင္ မရခဲ့ပါဘူးကြာ”ဟူ၍။ ကာလအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ “ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ = ပုထုဇဥ္ဆိုတာ အ႐ူးေတြ”ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာေနရလိမ့္ဦးမည္။

အမွားမ်ားလုပ္မိလွ်င္ “ပုထုဇဥ္ပဲကြာ၊ အမွားနဲ႔ ဘယ္ကင္းမလဲ”ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေရွ႕ဆက္ေျပာဖို႔လည္း အလားအလာရွိေနေသးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ယံုၾကည္မႈမွားယြင္းခဲ့လွ်င္ (မွားယြင္းစြာ ယံုၾကည္ခဲ့လွ်င္) အမွားအယြင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ မည္သည့္အရာျဖစ္ျဖစ္ မွားယြင္းစြာ မယံုၾကည္မိလိုက္ဖို႔ ဂ႐ုျပဳရန္လိုသည္ဟု အေတြ႕အၾကံဳမ်ားက စကားျပန္သည္။ မွားျခင္းသည္ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း မွားျခင္းအျဖစ္ တည္ရွိေနမည္။ အႏၲရာယ္မရွိေသး။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုအမွားကို အမွန္ဟု ယံုၾကည္မိလွ်င္ ယံုၾကည္မႈဒီဂရီအေလွ်ာက္ ခံစားရဖို႔ ရွိသည္။ မွားယြင္းခဲ့ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အႏၲရာယ္မ်ား ၾကံဳလာရဖို႔ ရွိသည္။ အႏၲရာယ္ၾကံဳၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကာက္ျခင္းႏွင့္မုန္းတီးနာက်ည္းျခင္းတို႔ မလဲြမေသြ ေပၚလာတတ္သည္။

လူတို႔သည္ လူျဖစ္၍ မွားခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ ယူဆခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ မွားယြင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ မွားယြင္းမႈ၏ အက်ိဳးဆက္ အေၾကာက္တရား၊ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈမ်ား၊ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါသအာဃာတမ်ား ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ သခၤန္းစာသည္ အေကာင္းဆံုး အေျပာင္းအလဲသို႔ ဦးတည္ႏိုင္သည္။ သခၤန္းစာမယူဘဲ ေရွ႕ဆက္ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခ်ီတတ္လွ်င္ ေအာင္ပြဲသည္ ေ၀းမည္။

အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေန႐ူးႏွင့္ ၿဗိသွ်၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ခ်ာခ်ီတို႔ ေျပာစကားမ်ားကို သတိရသည္။
“ၿဗိသွ်ေထာင္မွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့သလဲ”
“၁၀-ႏွစ္”
“ေအာ္ အၾကာၾကီးပဲ။ ဒီေလာက္အၾကာၾကီး ခင္ဗ်ားကို ေထာင္ခ်တာ ၿဗိသွ်ကို ဘာေၾကာင့္မမုန္းသလဲ”
“က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး(ဂႏၵီ)ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရွိတယ္ဗ်၊ နံပါတ္ (၁) ဘယ္သူ႕မွ မေၾကာက္ရ၊ နံပါတ္ (၂) ဘယ္သူ႕မွ မမုန္းရ”

မွားယြင္းစြာ ဘ၀ကို ျမင္ထားသ၍ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနရမွာ ေၾကာက္သည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႕ကို မခ်စ္မွာ ေၾကာက္သည္။ မုန္းမွာေၾကာက္သည္။ ေမ့ပစ္မွာ ေၾကာက္သည္။ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေနလွ်င္ ခ်စ္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္မေတြ႕လွ်င္ မုန္းၾကသည္။ ေၾကာက္ျခင္းႏွင့္မုန္းျခင္းကို ဘ၀ခရီးမွာ ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္လွ်င္ေသာ္မွ (အရိယာေတြျဖစ္မွ ထားခဲ့ႏိုင္မွာ) သံေသတၱာထဲ လုံၿခံဳစြာ ေသာ့ခတ္ထားဖို႔ေတာ့ လိုမည္။ ခဏခဏ ဖြင့္မၾကည့္ရ။ လံုး၀မဖြင့္ဘဲထားလွ်င္ေတာ့ ပိုေကာင္းမည္။

အမွားမ်ားသည္ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္မိျခင္း သို႔မဟုတ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းတို႔မွ ျမစ္ဖ်ားခံသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထိုမိန္းကေလးကို တမ္းတမ္းစဲြခ်စ္မိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ ရည္းစားမ်ားသည္။ လြယ္လြယ္ခ်စ္ၿပီး လြယ္လြယ္ ေမ့သည္။ သူ သိသည္။ သို႔ေသာ္ သူခ်စ္မိသည္။ အခု သူအသည္းကဲြသည္။ နာက်ည္းသည္။ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည္။ မဲျပာပုဆိုးလို ႐ိုးအီေနေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကို ေျဖသိမ့္ခဲ့ရသည္။

ဘ၀တြင္ အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တပူးပူး တတြဲတြဲ ရွိေနတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ တစ္လမ္းစီ သြားသည္။ အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ခံစားခ်က္တို႔ တပူးပူး တတဲြတဲြ ရွိေနသာအခါ သူတို႔သည္ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ တစ္လမ္းစီ သြားျဖစ္ၾကေသာအခါ ရန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အသိစိတ္က အႏိုင္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခံစားခ်က္က အႏိုင္ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာအခါ လူသည္ ပင္ပန္းသည္။ ေမာဟိုက္သည္။ ေတြေတြေ၀ေ၀ျဖစ္သည္။ ခံႏိုင္ရည္မရွိသူအတြက္ ၿပိဳလဲသြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အခ်င္းခ်င္း လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ညွိေပးႏိုင္မွ လူသည္ သက္သာရာရႏိုင္သည္။

ေပါက္ေပါက္ကဲြကြဲျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အိႏၵိယမ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ အိရႊရက်ႏၵရ၏ အမွားကေတာ့ ရယ္ရမလို ငိုရမလို ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ဇာတ္ပဲြတစ္ခုကို သြားၾကည့္သည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္သည္။ ျပဇာတ္က အေတာ္ေကာင္းေနသည္။ သူ႕စိတ္က ျပဇာတ္ထဲ ၀င္ပူးသြားသည္။ ျပဇာတ္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားက ေကာင္းလြန္း၍ သူကိုယ္တိုင္ ျပဇာတ္ထဲက လူလို ျဖစ္သြားသည္။ အခန္းတစ္ခန္းမွာ လူဆိုးလုပ္သူက ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လိုက္ေသာအခါ ဇာတ္စင္ေပၚေျပးတတ္ၿပီး ဖိနပ္ႏွင့္္ ႐ိုက္ေလေတာ့သည္ဟူ၏။ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးက သူစိတ္မထိန္း၍ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မွားပါေၾကာင္းေတာင္းပန္၏။ အ႐ိုက္ခံရသူ လူဆိုးေျပာလိုက္ေသာစကားမွာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္၏။ “ဆရာၾကီးဖိနပ္ကို ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။ အမွတ္တရ သိမ္းထားပါရေစ။ ဒါမ်ိဳး အညိွဳ႕ခံရၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမ့သြားတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး၊ ဆရာၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဟူ၏။ အမွားအယြင္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ခၽြင္းခ်က္ေလးမ်ား ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

လက္ေ၀ွ႕ပဲြတစ္ခုတြင္ နည္းျပျဖစ္သူက တပည့္လက္ေ၀ွ႕သမားကို မွာၾကားသည္။ ၿပိဳင္ဘက္၏ ဘယ္ဘက္မ်က္ႏွာဘက္တြင္ ဟာကြက္ရွိေနသည္။ ထိုဟာကြက္ကို အမိအရ ထိုးသတ္ဖို႔ ေျပာသည္။ တပည့္လက္ေ၀ွ႕သမားကလည္း ထိုဟာကြက္ကို ေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ နည္းျပေျပာသည့္အတိုင္း အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ထုိဟာကြက္ကို မိမိရရ ထိုးထည့္လိိုက္သည္။ ထိုလက္ေ၀ွ႕သမားအတြက္ သူ႕လုပ္ရပ္သည္ မွန္သည္။ ၿပိဳင္ဘက္လက္ေ၀ွ႕သမား ၾကိဳး၀ိုင္းေထာင့္တြင္ ေခြက်သြားသည္။ နည္းျပျဖစ္သူႏွင့္ သူ႕ပရိသတ္မ်ားမွာ လက္ခုပ္တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းျဖင့္ အားေပးလိုက္ၾကသည္။ အမွတ္စဥ္ ေရတြက္စဥ္ ၁၀-မျပည့္ခင္ ျပန္ထလာသည္။ မေလွ်ာ့တမ္း ျပန္ထိုးမည္ဟု အားခဲထားပံုရေသာ္လည္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ခံႏိုင္ရည္ သိပ္ရွိေတာ့သည့္ပံုစံ မဟုတ္ေတာ့။

မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူမွ “အထိုးခံရသူ ၿပိဳင္ဘက္လက္ေ၀ွ႕သမား အႏိုင္ရရွိေၾကာင္း” အားပါးတရ ေၾကျငာလိုက္သည္။ ပရိသတ္မ်ားမွာ ဟာခနဲ ဟင္ခနဲ ျဖစ္ကုန္သည္။ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူမွ “ထိုးလိုက္ေသာ လက္ေ၀ွ႕သမားမွာ လက္ေခ်ာင္း႐ိုးက်ိဳးသြားပါသျဖင့္ ဆက္လက္ မထိုးသတ္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း” တစ္ဆက္တည္း ဆက္ေၾကျငာသည္။ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚက တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္က မွန္သည္ထင္ၿပီး ကုန္း႐ုန္းၾကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူကို အႏိုင္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။

အမွားအတြက္ အခ်င့္အခ်ိန္ေလးမ်ား လိုအပ္သလို အမွန္အတြက္လည္း အခ်င့္အခ်ိန္ အတိုင္းအဆေလးမ်ား လိုအပ္ေနမလားဟု ေတြးမိပါသည္။

ဟိုတုန္းက ျမန္မာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံေရွ႕ေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာၾကလွ်င္ အားပါးတရ ၀င္ေျပာျဖစ္သည္။ လိုအပ္သေလာက္ ၀င္ေျပာျဖစ္သည္မွအပ အခုအခါ အားပါးတရ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ၾကိတ္ခဲေနသည္။ လမ္းစဥ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လူမ်ားႏွင့္ အမွားအမွန္မ်ားသာ ရင္ထဲတြင္ လံုးေထြးေနၾကသည္။ စိတ္ညစ္လာေသာအခါ အေမ့ကို သတိေတြ ရသည္။ “ျမန္မာ့ကို ခ်စ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္တာလား”ဟု သံုးသပ္သည္။

“ပီယေတာ ဇာယတီ ေသာေကာ = ခ်စ္ရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းဖို႔ ျပင္ထား”ဟု ျမတ္စြာဘုရားက သတိေပးသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ႐ိုေသသမႈျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရေသာ္လည္း ဤငမိုက္သားအတြက္ အခ်စ္ေတြက တိုးလို႔သာ ေနပါေတာ့သည္။

၀ိပႆနာ႐ႈနည္းမ်ား

အထက္တြင္ျပဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အာနာပါန သမထယာနိက၊ အာရဒၶ၀ိပႆက ေယာဂီအေပါင္းတို႔သည္ မိမိရအပ္ ၀င္စားခဲ့ေသာ ၿငိမ္းေစဘိ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္ဥပစာတည္းဟူေသာ အၾကည္တံုး၊ အၾကည္ခဲ၊ မွန္ရဲြဖန္ရဲြဟုဆိုအပ္ေသာ ဥပစာရသမာဓိအဆင့္ကို ရခဲ့ေပမည္။ ထိုအၾကည္ဓာတ္တည္းဟူေသာ သမာဓိမွန္ေျပာင္းျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္အေပါင္းတို႔၏ သေဘာလကၡဏာတို႔ကို ၀ိပႆနာဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ အရွိန္မစဲ၊ တသဲသဲ၊ တဖဲြဖဲြ ဧကန္မၿမဲေသာ ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ားကို ေတြ႕လာရေပလိမ့္မည္။
ဤေနရာတြင္ သႏၶိ႐ႈနည္း၊ ပဗၺ႐ႈနည္းႏွင့္ ၾသဓိ႐ႈနည္းဟု ၀ိပႆနာဉာဏ္အာ႐ံုလိုက္ရာ ဌာနသံုးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အာေလာကသမာဓိအလင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး၏ ေျခဖ်ားအရပ္မွ တေျဖးေျဖး ပရမတ္႐ုပ္၊ ဓာတ္႐ုပ္၊ ကလာပ္႐ုပ္တို႔၏ သေဘာကို တစ္ကိုယ္လံုး အၾကားမလပ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊ ႐ုပ္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ မိမိ၏ ၀ိပႆနာအာ႐ံုေရာက္ရာ ေရာက္ရာ ဌာနတိုင္း ဌာနတိုင္းမွ မီးသတ္ပိုက္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ တဲ့တဲ့ထိုးလိုက္ေသာအခါ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္စဥ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ ႐ုပ္ပ်က္ေနပံုကို ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ထံုးပံုၾကီးကို ေလေဗြရမ္းေသာအခါ တဖြားဖြား ျဖစ္ေနပံုႏွင့္လည္း ဥပမာႏႈိင္းၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ငယ္ထိပ္မွ ေျခဖ်ား၊ ေျခဖ်ားမွ ငယ္ထိပ္ စပ္မိေအာင္ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းျဖစ္၍ သႏၶိ႐ႈနည္းဟု ေခၚဆိုရေလသည္။


ေျခဖ်ားမွ ခ်က္အထိ ေအာက္တစ္ပိုင္း၌သာ (ေဟ႒ိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ခ်က္မွ လည္မ်ိဳတိုင္ေအာင္ေသာ အလယ္တစ္ပိုင္း၌သာ (မဇၥ်ိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ လည္မ်ိဳမွ ငယ္ထိပ္ထိတိုင္ေအာင္ေသာ အထက္တစ္ပိုင္း၌သာ (ဥပရိမကာယ) အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ႐ႈမွတ္ရျခင္းအားျဖင့္ သံုးပိုင္းပိုင္းကာ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ပဗၺ႐ႈနည္းဟု ေခၚဆိုရေပသည္။
တစ္ေတာင္ခန္႔၊ တစ္ထြာခန္႔၊ လက္တစ္၀ါးခန္႔၊ လက္ေလးသစ္ခန္႔၊ ရင္၀၊ ငယ္ထိပ္စေသာ မိမိဉာဏ္အာ႐ံုသန္ရာ အာ႐ံုက်ေရာက္ရာ ဌာနတို႔၌သာ အာ႐ံုစိုက္၍ ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ၾသဓိ႐ႈနည္းဟု ေခၚသည္။ ထို၀ိပႆနာ႐ႈနည္းသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ကလာပ၊ သမနအစြမ္းအားျဖင့္ တဖဲြဖြဲ တရိပ္ရိပ္ ပ်က္ကုန္ပ်က္ကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထပ္ခါထပ္ခါ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေပၚျဖစ္ေပၚ၍ လာၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း တဖြားဖြားျဖစ္ေနသည္ဟု ေယာဂီ၏ ဉာဏ္၀၌ ထင္ျမင္လာလွ်င္ တရားလမ္းစေတြ႕ၿပီဟု မွတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။
၀ိပႆနာ႐ႈရာအစြန္း (၃)ပါး
၀ိပႆနာအာ႐ံုထားရာဌာန သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ….
၁။ အႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္း
၂။ ဗႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္း
၃။ ဗဟႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးတစ္ခုလံုး၏ ဗဟိုခ်က္မျဖစ္ေသာ ႏွလံုးသား ဟဒယေသြးျပင္တြင္ တရစပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပံုမ်ားကို အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ႐ႈမွတ္ေနျခင္းကို အႏၲရစြန္းမွ ႐ႈမွတ္ျခင္းဟု ေခၚသည္။ ရင္၀၊ ငယ္ထိပ္၊ ေျခ၊ လက္စေသာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ေနရာရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေသာ ႐ုပ္တို႔၏ သေဘာကို မပ်က္သတိကပ္ကာ ႐ႈမွတ္ေနျခင္းကို အတြင္းလည္းမက် အျပင္လည္း မက်ေသာ ဗႏၲရစြန္းမွ ႐ႈနည္းဟု ေခၚသည္။ ဗဟိဒၶျဖစ္ေသာ႐ုပ္ကို ျမင္ရာ၌ ျမင္သည္၊ ၾကားရာ၌ ၾကားသည္၊ အနံ႔နံရာ၌ နံသည္၊ စားရာ ၀ါးရာ ေသာက္ရာတို႔၌ စားသည္ ၀ါးသည္ ေသာက္သည္၊ အပူအေအး၊ အၾကမ္းအႏုစသည္တို႔ႏွင့္ ထိေတြ႕ရာ၌ ပူသည္ ေအးသည္ ၾကမ္းသည္ ႏုသည္…..စသည္တို႔ကို အသိမလပ္ေစဘဲ အထပ္ထပ္ အခါခါ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ေနရျခင္းသည္ ဗဟိဒၶအျပင္အပ က်လြန္းသည့္အတြက္ ဗဟႏၲရစြန္းမွ ႐ႈမွတ္နည္းဟု ေခၚဆိုရေလသည္။ (အက်ယ္ကို သိလိုလွ်င္ ေယာဂိပါရဂူ၊ သစၥပါရဂူ၊ ၀ဋၬပါရဂူ၊ အာနာပါနပါရဂူႏွင့္ ေယာဂီပါရဂူက်င့္စဥ္တို႔မွ ယူၾကပါကုန္)။

Sunday, April 4, 2010

ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေမြအႏွစ္ အခန္း (၂) အဆက္

အခန္း (၂) အဆက္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စုေ၀းေစၿပီး မူလဥပေဒသကို ``ရဟန္းတို႔ အခု ဥပေဒအသစ္ေတြကို အ၀ႏၱိတိုင္းမွာသာမက အျခားတိုင္းျပည္ေဒသအားလံုးတို႔မွာလည္း အက်ံဳး၀င္ေစ၊ ဤအလယ္ပိုင္းေဒသမွာေတာ့ အရင္အတိုင္းသာ တည္ေစ´´ဟု ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ေပးခဲ့ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခါတြင္ ရဟန္းခံေသာအခါ သံဃာငါးပါးရွိလွ်င္ ရဟန္းခံႏိုင္၏။ ထိုငါးပါးအနက္ အနည္းဆံုး တစ္ပါးက ၀ိနည္းကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္၏။ အထပ္မ်ားစြာပါေသာ ဖိနပ္စီးခြင့္၊ မၾကာခဏေရခ်ိဳးခြင့္ႏွင့္ သားေရနယ္အခင္းအသံုးျပဳႏုိင္ခြင့္မ်ား ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ရဟန္းသံဃာရွားပါးေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ငါးပါးဆို ရၿပီဟု ခြင့္ျပဳလိုက္၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ား မ်ားျပားလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ ငါးပါးႏွင့္ရဟန္းခံခြင့္ ျမတ္စြာဘုရား မေပးခဲ့ေလာက္သည္မွာ ထင္ရွား၏။ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာေလ `ဥပေဒဟာ ဥပေဒထက္ မပို´ဆိုေသာ စကားမွာ ထင္ရွားလာ၏)။

အစားအေသာက္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဥပေဒသမ်ားကို ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာကာလမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဆင္ေျပေစေရးအတြက္ ေလွ်ာ့ေပါ့ျပင္ဆင္၊ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္မ်ားကို မဟာ၀ဂၢ၊ ေဘသဇၨခႏၶကတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရ၏။ ကနဦးပုိင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းအတြင္း အစားအေသာက္မ်ား သိမ္းဆည္းခြင့္ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ခ်က္ျပဳတ္ခြင့္ကို ဥပေဒပညတ္ထားၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။

ရာဇၿဂိဳဟ္တြင္ အငတ္ေဘးဆိုက္ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားသည္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားကဲ့သို႔ေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေက်ာင္းသို႔ ယူေဆာင္းေပးၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ `ေက်ာင္းအတြင္း မသိမ္းရ၊ မခ်က္ရ´ဟု ဥပေဒရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအျပင္တြင္ သိမ္းဆည္းၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။ ၾကြက္မ်ား၊ ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ အျခားေသာတိရစၧာန္မ်ားက လာေရာက္စားေသာက္ပစ္ၾကျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေသာလူမ်ားႏွင့္ သူခိုးမ်ားက ခိုးယူသြားၾကျခင္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ၾကရသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေျခအေနကို သိရွိေသာအခါ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း သိမ္းဆည္းခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းအျပင္ပတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသျဖင့္ ဆာေလာင္ေနေသာလူမ်ား လာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာေၾကာင့္ အျမင္မေတာ္၍ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ မစားမေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကရျပန္ပါ၏။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာပင္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခြင့္ျပဳေပးခဲ့သည္။
တစ္ဖန္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးက်ေရာက္စဥ္အတြင္း အလွဴခံရရွိလာေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စီမံေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားက အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ၾကျပန္သျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ စားေသာက္စရာ အနည္းငယ္မွ်သာ ရရွိေနၾကပါသည္။ (မွတ္ခ်က္…..ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းေပၚမွာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနပါလွ်က္ အလဲြသံုးစားျပဳရဲသူရွိလွ်င္ ဘုရားႏွင့္ေ၀းၿပီျဖစ္ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူေတြ နာဂစ္မွာ ျဖတ္ရိတ္တာ အျပစ္မဆိုသင့္ပါေခ်၊ ဒီေခတ္ေဂါပကမ်ားႏွင့္ ဘုရားတည္ၿပီး ဘိုးေတာ္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုလဲ ခြင့္လႊတ္သင့္ပါ၏)

ထိုအေၾကာင္းစံုကို သိရွိလာေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ `ကိုယ့္အစားအေသာက္ ကိုယ့္ဟာကို ေက်ာင္းထဲမွာ ခ်က္ၾက´ဟု ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အျခားဥပေဒသအနည္းငယ္ကိုလည္း အဆိုပါကာလအတြင္းမွာ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးခဲ့ပါသည္။ ၀ိနည္းပိဋကကို ေစ့ငုေသခ်ာစြာ ဖတ္႐ႈၾကည့္လွ်င္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို အခ်ိန္အခါႏွင့္ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပဓာန္းေပးခဲ့၊ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အသံုးျပဳခဲ့ေသာ နည္းစနစ္သည္ လံုး၀ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လံုး၀အျငင္းပြားစရာမရွိေသာ ဆရာအရွင္တစ္ဆူျဖစ္ေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ျပင္းထန္ေသာအာဏာျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆႏၵမရွိခဲ့ပါေခ်။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ လအနည္းငယ္အလိုေလာက္တြင္ အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ `အာနႏၵာ..ငါဘုရားဟာ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘူး၊ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းၾကီးကလည္း ငါဘုရားကို မွီခိုေနရတာကိုလည္း မလိုလားဘူး´ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

ထို႔အျပင္ တရားကိုသာ ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ထားရွိဖို႔၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၾကဖို႔၊ အျခားတြင္ ကိုးကြယ္ရာ မရွာဖို႔ ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္းမွာ ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ဖဲြ႕စည္းပံုကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ မ်ိဳးႏြယ္စု၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ရွိခဲ့ပံုရေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ၏ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းကို လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တစြာ ထြန္းကားေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါအားေလွ်ာ္စြာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ား အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုခဲ့သည္။

၀ိနည္းကို အမွန္တရားဟု မည္သူ ေျပာႏိုင္သနည္း။ အမွန္မွာ ၀ိနည္းဟူသည္ အမွန္တရားမဟုတ္၊ ေလာကလူ႕အဖဲြ႕အစည္း၊ ရဟန္းအဖဲြ႕အစည္းတြင္ အစီအစဥ္တက်၊ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစရန္အတြက္ သေဘာတူသက္မွတ္ထားေသာ (ခ်မွတ္ထားေသာ) ပညတ္ခ်က္တစ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တရားမဟုတ္၍သာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေျခအေနႏွင့္ ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားအရ ေဆာင္ရြက္သင့္သည့္အခါမ်ားတြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒမ်ားကို ပညတ္ခဲ့သည္၊ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားလည္း ျပဳခဲ့သည္၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည္မ်ားကိုလည္း ျဖည့္စြက္ခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ အရွင္အာနႏၵာကို “သံဃာေတာ္မ်ားကသာ ဆႏၵရွိလွ်င္ အေသးအမႊား ဥပေဒမ်ားကို ပယ္ႏိုင္၊ ျဖဳတ္ႏိုင္ေၾကာင္း” ဘ၀ခရီးအဆံုးသတ္ခါနီးတြင္ မိန္႔ေတာ္မူသြားခဲ့သည္။

Friday, April 2, 2010

ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေမြအႏွစ္ (အခန္း ၂)



အခန္း (၂)

၀ိနည္းပိဋကတ္ကို ဖတ္ရႈေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဘ၀လမ္း ေၾကာင္းအေျခအေနသည္ တသမတ္တည္း တည္တံ့ေနသည္ မဟုတ္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ရ ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနတို႔ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ျခင္းလုပ္ငန္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ၀ိနည္းပိဋကတ္တြင္ပင္ သိသာထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရွိႏိုင္ပါသည္။

အစဦးပိုင္းတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သခၤ်ဳိင္းမ်ားႏွင့္ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ လူတို႔ စြန္႔ပစ္ထားေသာ အ၀တ္အပိုင္းအစမ်ားကို ခ်ဳပ္စပ္ထားေသာ သကၤန္းကိုသာ အသံုးျပဳၾကရသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေဆးဆရာၾကီး ဇီ၀က၏ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္မႈအရ ၾကည္ညိဳေလးစားေသာ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားက လွဴဒါန္းလာေသာ အျခားသကၤန္းမ်ားကို အလွဴခံ၊ အသံုးျပဳခြင့္ ေပးေတာ္မူခဲ့ ပါသည္။ အစဦးပုိင္းအက်င့္မ်ား၏ ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သကၤန္းလွဴဒါန္းၾကေတာ့သည္။

တစ္ခါတေလ သကၤန္းလွဴရန္အတြက္ ေက်ာင္းသို႔လာေရာက္ၾကေသာ ဘာသာတရားကိုင္းရႈိင္းေသာ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားသည္ သကၤန္းကို အလွဴခံေသာရဟန္းမရွိေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ သကၤန္းကို ယူၿပီး အိမ္ျပန္ၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထိုသို႔သကၤန္းလာေရာက္လွဴဒါန္းမႈအတြက္အဆင္ေျပေစရန္ `သကၤန္းအလွဴခံရဟန္းတစ္ပါး´ကို ခန္႔ထားေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုရဟန္းမ်ားသည္ အလွဴခံရရွိထားေသာသကၤန္းမ်ားကို တ႐ိုတေသ သိမ္းဆည္းထားမႈမရွိသည့္အတြက္ သကၤန္းမ်ားမွာ ပ်က္စီးကုန္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အလွဴခံရရွိေသာသကၤန္းမ်ားကို လံုၿခံဳစြာသိမ္းဆည္းေပးရေသာ `သကၤန္းသိမ္းရဟန္းတစ္ပါး´ကို ခန္႔အပ္ခဲ့ရျပန္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း သကၤန္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းဖို႔ သင့္ေတာ္ေသာေနရာမရွိ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သကၤန္းမ်ားမွာ ၾကြက္မ်ား၊ ျခမ်ားစေသာ ပိုးေကာင္မ်ား၏ ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးၾကရျပန္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သကၤန္းသိမ္းရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ခြင့္ေပးၿပီး ထိုေက်ာင္းေဆာင္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ `ထိန္းသိမ္းေရးတာ၀န္ခံ ရဟန္းတစ္ပါး ကိုလည္း ခန္႔အပ္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ အလွဴခံရရွိလာေသာသကၤန္းမ်ားကို ခဲြေ၀ရာတြင္ ရဟန္းမ်ားအၾကား သေဘာထား မတိုက္ ဆိုင္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွဴခံရရွိထားေသာသကၤန္းမ်ားကို အညီအမွ် ခဲြေ၀ေပးရန္ `သကၤန္းခဲြေ၀ေပးေရး တာ၀န္ခံရဟန္းတစ္ပါး´ကိုလည္း ထပ္မံ ခန္႔အပ္ခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သကၤန္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒသမ်ား ပိုပိုၿပီး တိုးပြား၀င္ေရာက္လာခဲ့ရသည္။

အစဦးပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဖုန္မႈန္႔အလိမ္းလိမ္းကပ္ေနေသာ သကၤန္းေဆြးမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳခဲ့ၾကရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားလွဴဒါန္းေသာသကၤန္းကို အလွဴခံခြင့္ျပဳသည္အထိ တိုးတက္ေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။ သကၤန္းအသံုးျပဳမႈႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ စည္းမ်ဥ္းအသစ္မ်ားကို အခ်ိန္အခါ အားေလ်ာ္စြာ ထည့္သြင္းပညတ္ခဲ့ရပါသနည္းဆိုသည္မွာ လူတိုင္းစဥ္းစားသိရွိႏိုင္ေသာအခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။

အေျခအေနႏွင့္အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ ၀ိနည္းဥပေဒအခ်ိဳ႕ကို အႏုပညတ္မ်ား(ျခြင္းခ်က္မ်ား)ထည့္သြင္းျခင္းအားျဖင့္ ျပင္ဆင္ျခင္းမ်ားကို ၀ိနည္းပိဋကတ္ေနရာမ်ားစြာတြင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ `စုေပါင္းၿပီးမွသာ စားသံုးရမယ္လို႔ ပညတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္´ကို ညႊန္ျပႏိုင္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေျခအေနအားေလ်ာ္စြာ အဆိုပါ၀ိနည္းဥပေဒကို (၇)ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕၀ိနည္းဥပေဒမ်ားကိုကား ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ရသည္။

မူလ၀ိနည္းဥပေဒအရ
၁။ သာမေဏတစ္ပါးကို ရဟန္းခံေပးလိုလွ်င္ မ်က္ေမွာက္သံဃာ (၁၀)ပါး ရွိဖို႔လိုသည္။
၂။ သားေရလႊာတစ္ထပ္ထက္ပိုေသာ ဖိနပ္ကို မစီးရ။
၃။ ႏွစ္ပတ္မွာ တစ္ၾကိမ္သာ ေရခ်ိဳးရမည္။
၄။ သားေရနယ္အခင္းကို မသံုးစြဲရ ဟူေသာ ဥပေဒသမ်ား ရွိပါသည္။

အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ေသာဏဟူေသာ ရဟန္းတစ္ပါးရွိပါသည္။ သူ၏ဆရာ အရွင္မဟာကစၥာယန၏ကိုယ္စား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အဆိုပါ ပညတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တိုက္တြန္းေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။

`အရွင္ဘုရား… (၁) အ၀ႏၱိတိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဘုန္းၾကီးအလြန္းရွားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းခံတဲ့ေနရာမွာ လိုအပ္တဲ့ ရဟန္းအေရအတြက္ ၁၀-ပါးကို ျပန္လည္ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါ။
(၂) ေနာက္ၿပီး အ၀ႏၱိတိုင္းက ေျမျပင္ဟာ အလြန္းၾကမ္းတမ္းပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သားေရလႊာတစ္ထပ္ထက္ပိုေသာ ဖိနပ္ကို မစီးရဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ကို ျပင္ၿပီး သားေရနယ္တစ္ထက္ပိုေသာဖိနပ္ကို စီးခြင့္ျပဳေပးပါ။
(၃) အ၀ႏၱိတိုင္းသားေတြဟာ ေရမၾကာမၾကာခ်ိဳးမွ သေဘာက်ၾကပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ပတ္မွာ တစ္ၾကိမ္သာ ေရခ်ိဳးရမည္ဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ကို ျပင္ၿပီး အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ေရမၾကာခဏခ်ိဳးခြင့္ ျပဳေပးပါ။
(၄) အလယ္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားမွာ ထိုင္တဲ့အခါ ဖ်ာခင္းထိုင္ၾကသလို အ၀ႏၱိတိုင္းမွာေတာ့ သားေရအခင္းကို အသံုးျပဳၾကပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားအေနနဲ႔ အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ သားေရနယ္အခင္းကို ထိုင္စရာအျဖစ္အသံုးျပဳခြင့္ေပးပါဘုရား´ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

၀ိပႆနာအခန္း

“သမုဒယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ သမုဒယ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ”ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔၏ မွီရာတည္ရာ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ၌ မိမိ၏ ဥပစာရသမာဓိအာ႐ံုျဖစ္ေသာ အၾကည္သေဘာဟူေသာ အာေလာကသညာျဖင့္ တသဲသဲျဖစ္လာၾကေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တစီစီတျဖဳတ္ျဖဳတ္ ခ်ဳပ္ပ်က္ၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုဥဒယဗၺယအစြန္းႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာထိမိ သိရွိႏုိင္ေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္အေျခခံျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာတရားကို ကိုယ္ေတြ႕ဒိ႒ မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကကုန္ရာသည္”ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။

၀ိပႆနာဟူသည္မွာ ၀ိႏွင့္ပႆနာကို ေပါင္းစပ္ထားေသာပုဒ္ျဖစ္သည္။ ၀ိ-အထူး၊ ပႆနာ-အျမင္။ ၀ိပႆနာ = အထူးျမင္ျခင္း၊ အထူးသိျခင္းဟု ဆိုလိုသည္။ မည္သည့္အရာမ်ားကို အထူးျမင္၊ အထူးသိပါသနည္း။ ပညတ္တရားမ်ား အထပ္ထပ္ ဖံုးအုပ္ေနေသာ ပရမတ္တို႔ အၿမဲမတည္ ျဖစ္ခ်ည္ပ်က္ခ်ည္သာ ရွိကုန္သျဖင့္ အနိစၥဧကန္အမွန္၊ ဒုကၡဧကန္အမွန္၊ အႏွစ္သာရ တစ္ခုမွ်မရွိေသာ အနတၱဧကန္အမွန္ဟု သစၥဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္ကို အထူးျမင္၊ အထူးသိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျမင္းစေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အဆီအႏွစ္မရွိေသာ ျမက္ေျခာက္၊ ျမက္ၾကမ္း၊ ျမက္ေဆြးတို႔ကို စားဖို႔ေ၀းစြ နမ္းပင္ နမ္းမၾကည့္လိုၾကေပ။ သို႔ရာတြင္ ျမက္ရွားပါးေသာ အာဖရိကေဒသမ်ားတြင္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျမင္းစေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အိႏၵိယစေသာ ႏိုင္ငံျခားမွ တင္ပို႔ေသာ ျမက္ေျခာက္၊ ျမက္ၾကမ္း၊ ျမက္ေဆြးမ်ားကို ေရစိုပက္ျဖန္းၿပီး မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ စားလိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုဥပမာကဲ့သို႔ပင္ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္လည္း တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ႏွင့္ နိစၥ၊ သုခ၊ သုဘ၊ အတၱတည္းဟူေသာ အဆီအႏွစ္ေတြက တရဲြရဲြ အခဲလိုက္အခဲလိုက္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ လွည့္ဖ်ားကာကြယ္၍ေပးေနေသာ ၀ိပလႅာသ ၁၂-ပါး မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးမ်ားေၾကာင့္ အမွန္ကို မသိႏိုင္ဘဲ အထင္အျမင္မ်ား လဲြေနၾကရေလသည္။
၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္သန္ေတာ့မွ မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးမ်ား ျပဳတ္ႏိုင္သည္။ မ်က္မွန္စိမ္းျပဳတ္မွ ငါတို႔ ထင္ခဲ့ေသာ ျမင္ခဲ့ေသာအရာမ်ားသည္ ငါတို႔ ထင္သလို မၿမဲဘူး၊ မခ်မ္းသာဘူး၊ ငါတို႔ အလိုသို႔ ဘာမွ် မလိုက္ဘူး၊ တင့္တယ္မႈလည္း မရွိဘူးဟု ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ယထာဘူးတဉာဏ္္ျဖစ္လာၾကျခင္းျဖင့္ ထူးေသာအျမင္၊ ထူးေသာ အသိမ်ိဳးကို ၀ိပႆနာဉာဏ္ဟု ဆိုရပါေတာ့သည္။
အိမ္သာေပၚတြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနလိုက္လွ်င္ အိမ္သာနံ႔နံမွန္း မသိေတာ့သလို သကၠာယဒိ႒ိစဲြက ၿမဲၿပီး ၾကာရွည္ေနေသာေၾကာင့္ လဲြေနသည္၊ မွားေနသည္ဟု မသိႏိုင္ေတာ့ေပ။ အလဲြၾကာလာေသာေၾကာင့္ အာ႐ံုေျခာက္ပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး မွားခ်င္တိုင္း မွားၾကၿပီး ေအာက္လမ္းသံသရာမွာ လူးလာေခါက္ျပန္ စံုဆန္ေျမာေမ့ ထြက္လမ္းမေတြ႕ ျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
“အေႏၲာ ဇဋာ ဗဟိ ဇဋာ၊ ဇဋာယ ဇဋိတာ ပဇာ။
တံ တံ ေဂါတမ ပုစၧာမိ၊ ေကာ ဣမံ ၀ိဇဋေယ ဇဋံ။
“ေဂါတမႏြယ္ဖြား အို ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ စာေပါင္းသိုက္ကဲ့သို႔ အတြင္း၌လည္း ႐ႈပ္ေပြ၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ ေကာက္႐ိုးေဆြးကဲ့သို႔ အျပင္မွာလည္း ႐ႈပ္ေပြ၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ တဏွာတည္းဟူေသာ အေျမွးျဖင့္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳေျမွးယွက္၍ ေနၾကပါကုန္၏၊ ထိုအ႐ႈပ္အေထြးကို မည္သို႔ ေျဖရွင္းရပါမည္နည္း ျမတ္စြာဘုရား”ဟု နတ္သားတစ္ပါးက ျမတ္စြာဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္သည္။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သီေလ ပတိ႒ာယ နေရာ သပေညာ - အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာတည္းဟူေသာ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
ထိုသိကၡာသံုးပါး အက်င့္တရားတို႔တြင္ အဓိသီလအၿပီး အဓိစိတၱသိကၡာကို ေပါင္းၿပီး ႐ုပ္ပံုေပါင္း ၄၀-ေက်ာ္တို႔ျဖင့္ ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ အဓိပညာကို ျဖည့္ဆီးဖို႔ရန္ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားရပံုမ်ားကို ႐ုပ္ပံုမ်ားႏွင့္တကြ ျပဆိုပါအံုးမည္။
အဓိပညာသိကၡာျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းအမႈသည္ လြယ္ကူသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕အဓိစိတၱကို အားထုတ္ရာတြင္ ဥပစာရသမာဓိ၊ အပၸနာသမာဓိမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့အံ့။ ျမန္ျမန္ခရီးေရာက္လြယ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတြင္းက်က် ႐ႈမွတ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ သမထယာနိကလမ္းစဥ္ျဖင့္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား ရရွိခဲ့ေသာ အဓိစိတၱသိကၡာသည္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ အလြန္အက်ိဳးမ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။