ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကႏွင့္ ယေန႔

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အေလာင္းမင္းတရားၾကီးဟု ေက်ာ္ေဇာေသာ မင္းတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူး၏။ ထိုမင္းလက္ထက္တြင္ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းတစ္ခုကို ထုတ္သတဲ့။ ထိုအမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကား ဤသို႔ျဖစ္၏။ “ဤႏုိင္ငံေတာ္အတြင္း၌ ေနထိုင္သီတင္းသံုးၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္ မင္းဆရာ၏အလိုသို႔သာ လိုက္၍ က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရမည္”ဟူ၍။ (ထိုေခတ္က အတင္ဂိုဏ္း၊ အ႐ံုဂိုဏ္းဟု ကဲြျပားေန၏။ မင္းဆရာေတာ္မွာ အတင္ဂိုဏ္း၀င္ျဖစ္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)

သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားက ထိုအမိန္႔ကို ဖီဆန္ၾက၏။ “ဒို႔ကေတာ့ မင္းဆရာမကလို႔ ဘာဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔အလိုမလိုက္ႏိုင္၊ ငါတို႔ဆရာအစဥ္အဆက္လမ္းစဥ္အတုိင္း ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္လွ်င္ သကၤန္း႐ံုၿပီး ၀င္ၾကရမယ္”ဟု တပည့္မ်ားကို ဆံုးမၾကသတဲ့။

မင္းဆရာေတာ္ အတုလယသကလည္း သူ႕မွာ အာဏာရွိသည္မဟုတ္လား။ ထိုကဲ့သို႔ ဆန္႔က်င္ေသာ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကို အာဏာပါ၀ါျပလို၏။ သို႔ျဖစ္၍ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ဆင့္ေခၚလိုက္၏။ “သင္တို႔သည္ ငါတို႔၏ ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ေတာ္ကို ဖီဆန္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သဲဒဏ္ထမ္းၾကေစ”ဟု ဒဏ္ခတ္လိုက္သတဲ့။

ထိုအခါ မေထရ္ၾကီးႏွစ္ပါးမွာ အာဏာရွိသူတို႔ ေပးလိုက္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ျဖစ္၍ မလြန္ဆန္ႏုိင္။ သုို႔ရာတြင္ ၿငီးျငဴခြင့္ေလးရွိေသးသျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း ၿငီးျငဴၾကသည္ ဟူ၏။
“ဘုရားေဟာတရားႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံေနထိုင္ေသာ ငါတို႔ကို ဒီလို ျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာ လံုး၀မသင့္ေတာ္ဘူး။ ေလာကၾကီးက ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာကြာ”ဟု ၿငီးတြားၾကသတဲ့။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးဟု ေက်ာ္ေဇာေသာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ အမတ္ၾကီးမ်ားဘက္သို႔လွည္ၿပီး “ေမာင္မင္းတို႔ ငါထုတ္ထားတဲ့အမိန္႔အတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြ ေနၾကရဲ႕လားကြ။ မင္းဆရာလို႔ ငါခန္႔ထားတဲ့ အတုလယသၾကီးစကားကိုေရာ ဘုန္းၾကီးေတြ နားေထာင္ၾကသလားကြ”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူေလ၏ဟူ၏။

ထိုအခါ အမတ္တို႔က “အခ်ိဳ႕ေတာ့ လိုက္နာၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္ရင္ သကၤန္းေတြ႐ံုၿပီး ၀င္ေနေၾကာင္းပါဘုရာ့။ အဲဒီထဲမွာ ဟို ဦးမုနိႏၵေဃာသကေတာ့ အဆိုးဆံုးပါပဲ့ဘုရာ့။ သူဟာ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးနဲ႔ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕အာဏာကို ေပၚေပၚတင္တင္ ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္းပါဘုရာ့”ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္ ဟူသတတ္။

အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ ဦးမုနိႏၵကို သုဓမၼာဇရပ္သို႔ ဆြမ္းစားပင့္လုိက္၏။ သူ႕ဆရာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ေပး၏။ မင္းဆရာဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔မွာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီး စိတ္ေတာ္ေက်နပ္ေတာ္မူေအာင္ ဦးမုနိႏၵကို က်မ္းဂန္လြတ္ ဆံုးမၾကေလ၏။ မင္းဆရာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ ဆံုးမစကားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္၏။
“ကိုယ္ေတာ္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး မင္း(ၾကီး၏)ဆရာ ငါ့စကားအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးပဲ ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္ရင္ သကၤန္း႐ံုေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ မာနေတြ ခတ္ထန္ေနရတာလဲ။ ဒီသကၤန္း႐ံုတဲ့ ၀ါဒၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့လား”ဟု ဆံုးမ၏။

ထိုအခါ ဦးမုနိႏၵေဃာသသည္ မင္းဆရာ၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သင့္ဟာ သိကၡာရွိရွိ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါး၊ ဘုရားမ်က္ႏွာ၊ သာသနာ့မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္တယ္လို႔ ငါၾကားဖူးတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ျခားစီပဲ။ အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကို ကိုးကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ဆရာမရွိသူလို႔ ထင္လို႔ ဒီလို ဆံုးမလိုက္တာထင္တယ္။ တပည့္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေျပာပါ။ ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ဆရာ့မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေထာက္ထားသင့္ပါတယ္”ဟု ဆိုလိုက္၏။

ထိုအခါ မင္းဆရာ ဦးယသက “ေအာင္မာ ကိုယ္ေတာ့္မွာ ဆရာရွိတယ္ဆိုပါလား၊ ဘယ္သူလဲ”ဟု ေမးလိုက္၏။ ဦးမုနိႏၵေဃာသလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ကေတာ့ထိုး၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး သံဃာ့အလယ္တြင္ ဆင္းတုေတာ္ကို ရွိခိုးၿပီး
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ အသက္ပင္ေသေသ၊ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ကိုသာ စြန္႔ပါမည္၊ အရွင္ဘုရားပညတ္ထားေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ကိုေတာ့ မစြန္႔ပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသတဲ့။

မင္းဆရာဦးယသမ်က္ႏွာ ဘယ္သို႔ရွိမည္ကို သမိုင္းစာအုပ္တြင္ ျပမထား၍ မသိရေသာ္လည္း အေလာင္မင္းတရားၾကီးကား ေဒါသအမ်က္ေတာ္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကီး ထေတာ္မူေလသည္ဟူ၏။
“ဒီေလာက္ ေျပာရဆိုရက်ပ္တဲ့ မာနခတ္ထန္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ ငါ့တိုင္းျပည္မွာ မရွိသင့္ဘူး၊ တိုင္းျပည္က ႏွစ္ထုတ္ၾကစမ္းကြာ”ဟု အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္ေတာ္မူလိုက္၏။

ဦးမုနိႏၵေဃာသကား အာဂအာဇာနည္တည္း။ တိုင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္လိုက္ေသာ္လည္း ေရာက္ရာအရပ္တြင္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ ၀င္လွ်င္ သကၤန္း႐ံု၍ ၀င္၏။ မိမိ၏ တပည့္မ်ားကိုလည္း သကၤန္း႐ံုဖို႔ ဆုံးမၿမဲ ဆံုးမ၏။

ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟု ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူေသာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ စိတ္ဆုိးေတာ္မူ၏။ စိတ္ဆိုးဆုိးျဖင့္ “ေမာင္မင္းတို႔ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ကို ဆြမ္းစားပင့္ၾကစမ္းကြာ”ဟု အမိန္႔ေတာ္ ေပးလိုက္၏ဟူ၏။

မင္းခ်င္းတို႔ လာပင့္ေသာအခါ ဦးမုနိႏၵလည္း ဘုရားအေလာင္းၾကီး၏ အထာကို နပ္ၿပီးသားျဖစ္၍ သေဘာေပါက္လိုက္၏။ ထိုသို႔ သေဘာေပါက္သျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို လူ၀တ္လဲလိုက္၏။ လူ၀တ္ျဖင့္ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ ေရာက္လာ၏။ ဘုရားအေလာင္းၾကီးမွာ အံ့အားသင့္သြား၏ (အတင္းအဓမၼလူခၽြတ္ဖို႔ အၾကံပ်က္သြားေသာေၾကာင့္ ထင္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

ထိုအခါ ဦးမုနိႏၵေဃာသကို “ကိုယ္ေတာ္ ဘာျဖင့္လို႔ ဒီကို လူထြက္ၿပီး လာရတာလဲ”ဟု ေမး၏။ “ေအး ငါ့လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပစ္မွားလွ်င္ သင္ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ သင္ငရဲမၾကီးရေအာင္ လူ၀တ္လဲၿပီး သင္ေပးတဲ့အျပစ္ကို ခံယူဖို႔ လာခဲ့တာပါ“ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္ဟူ၏။ (ေလးစားစရာ ႏွလံုးသားပါတကား။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

“ေမာင္မင္းတို႔ ဒီလူထြက္ကို အက်ဥ္းခ်လိုက္ၾကစမ္း”

အထက္ပါအတိုင္း အမိန္႔ေပးၿပီး ယိုးဒယားသို႔ စစ္ခ်ီသြားရာ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။

(ပံုျပင္ေလးကား ဤမွ်သာ။ သို႔ေသာ္လည္း ၂၁-ရာစုတြင္ ဤသို႔ေသာ ပံုျပင္ေတြမ်ားစြာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရွိေနခဲ့သည္။ ၂၁-ရာစုပံုျပင္တြင္ အေလာင္းမင္းတရားကား တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးတို႔အဖဲြ႕၊ ဦးယသတို႔အဖဲြ႕ကား မဟနအဖဲြ႕၊ ဦးမုနိႏၵေဃာသတို႔အဖဲြ႕ကား သိန္းခ်ီေသာ စက္တင္ဘာကိုယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ နအဖအေထာက္အပံ့အားလံုးကို ျငင္းပယ္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားတည္း။ ဤသို႔ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ေျပာင္းယူလွ်င္ပင္ ၂၁-ရာစုက ပံုျပင္သည္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)။