အႆာသပႆာသ (ထြက္ေလ၀င္ေလ)တို႔အေပါင္းအစုဟူေသာ အလင္းပဋိဘာဂအၾကည့္ဓာတ္ကို အာ႐ံုျပဳ၍ ပြားရေသာ ဘာ၀နာသည္ ဥပစာရဘာ၀နာမည္၏။ ထိုပဋိဘာဂ၌တည္ေသာ သမာဓိသည္လည္း ဥပစာရသမာဓိမည္ေပ၏။ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယစ်ာန္၊ အပၸနာစ်ာန္တို႔၏ ၀ိကၡမၻနနယ္၌ ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဥပစာရစ်ာန္ဟု ေခၚဆိုရေလသည္။
ထိုဥပစာသည္ ႐ုပ္၏ၾကည္လင္ျခင္း ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္၏ၾကည္လင္ျခင္း နာမ္ဥပစာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းသည္ ႐ုပ္ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ရုပ္ဥပစာဆုိက္ေလသည္။ ႐ုပ္ဥပစာဆိုက္ခါနီးေသာအခါ နံပါတ္ ၄၈-၄၉ ပံုမ်ားအတိုင္း လမ္းေခ်ာ္၍ ေနတတ္ၾကပါသည္။ ၄၈-ပံုအတိုင္းလမ္းလြဲေနပါလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းပြားတိုင္းပြားတိုင္း ႐ုပ္ၾကည္လင္ျခင္း၊ နာမ္ၾကည္လင္ျခင္းမ်ား မျဖစ္ေပၚလာဘဲ နီျမန္းေသာ စိန္ကၱီပါေစာင္ၾကီးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးဖိုၾကီးအလယ္တြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖန္အုပ္ေဆာင္း၊ မွန္အုပ္ေဆာင္းၾကီး ဖံုးခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအေျခအေနကို ၀ဏၰ(အဆင္း)ထင္သည္ဟု ဆိုသည္။
၄၉-ပုံတြင္ကဲ့သို႔ မသာေလာင္း၊ လူေသပုတ္၊ ပိုးေလာက္အစု၊ အသားစု၊ အ႐ိုးစု၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္၍ ေနတတ္ၾကသည္။ ထိုေယာဂီမ်ားကား အသု ထင္သည္ဟု ဆိုရသည္။
ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိဟူသည့္အတိုင္း ထြက္သက္၀င္သက္တို႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၀ဏၰထင္ႏွင့္ အသုဘထင္တို႔ မေကာင္းသနည္းဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကည့္ရေပမည္။ ႐ႈမွတ္ရင္းသေဘာက ရင္လယ္တြင္ ရပ္တည္ေနေသာ အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို သမာဓိခိုင္ၿမဲေအာင္ အားထုတ္႐ံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါလွ်က္ ၀ဏၰ၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
လမ္းမွန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ ရွိရင္းစြဲ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို လင္းရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ပဋိဘာဂနိမိတ္သည္လည္း အလင္းလံုးမွ တျဖည္းျဖည္း ေရာင္ျခည္မ်ား သိမ္းသြားၿပီး ေနာက္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ၾကည္လာေသာ ေရကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ႐ႈမွတ္ရင္းျဖင့္ နိမိတ္အၾကည္လံုးသည္ ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တို႔ထက္မက ၾကည္၍ၾကည္၍ လာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘာ၀နာလမ္းမွန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ငေမာက္ေက်ာက္ပတၱျမားလံုးကို ၀ါဂြမ္းအခ်ိန္တစ္ဆယ္အုပ္လိုက္ရာ ငေမာက္ေက်ာက္၏အနီေရာင္မ်ား ၀ါဂြမ္းပံုတစ္ခုလံုးကို ရဲရဲေတာက္သြားေစသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သီဒါျမေကာင္းတို႔ကို ဂြမ္းႏွင့္အုပ္ထားပါက ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီးပါ ကမၺလာအစိမ္းပံုၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ေအးျမသာယာလွေသာ ပဋိဘာဂအၾကည္လံုးသည္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ားေပးသကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုး အၾကည္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားရေပမည္။ ဤသည္ကို ႐ုပ္ဥပစာဆုိက္သည္ဟု ဆိုရသည္။
တစ္ဖန္ဆက္လက္၍ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားႏိုင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္အျပင္ပသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ား ျဖာထြက္လွ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္လံႏွစ္လံမွ်ေလာက္ပင္ အၾကည္စိုင္ အၾကည္ခဲျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပါ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္ကို နာမ္ဥပစာဆိုက္သည္ဟု ဆိုရသည္။
အထူးမွာထားခ်က္ကား ဤကဲ့သို႔ေသာအဆင့္ေရာက္ေနလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သမာဓိအလြန္အားၾကီးၿပီး “ငါ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားၿပီလား”ဟု ထင္တတ္ၾကပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိကိုယ္ကို ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သံခဲၾကီးေရထဲျမဳပ္သြားသကဲ့သို႔ မိမိ၏အၾကည္တံုးဟူေသာ အာ႐ံု၌ နစ္ျမဳပ္သြားကာ “ေမ်ာသြားတာလား၊ ေသမ်ားေသသြားၿပီလား”စသည္ျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေစဘဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆက္လက္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ သုခ-ဧကဂၢတာ စ်ာန္အဂၤါႏွစ္ပါး ျပ႒ာန္းရေသာအဆင့္ျဖစ္၍ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိႏွင့္ၾကမ္းျပင္မထိေတာ့ဘဲ တစ္ေတာင္ႏွစ္ေတာင္စသည္ ျမင့္တတ္ေနသလို ခံစားလာရတတ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
ထိုဥပစာသည္ ႐ုပ္၏ၾကည္လင္ျခင္း ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္၏ၾကည္လင္ျခင္း နာမ္ဥပစာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းသည္ ႐ုပ္ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ရုပ္ဥပစာဆုိက္ေလသည္။ ႐ုပ္ဥပစာဆိုက္ခါနီးေသာအခါ နံပါတ္ ၄၈-၄၉ ပံုမ်ားအတိုင္း လမ္းေခ်ာ္၍ ေနတတ္ၾကပါသည္။ ၄၈-ပံုအတိုင္းလမ္းလြဲေနပါလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းပြားတိုင္းပြားတိုင္း ႐ုပ္ၾကည္လင္ျခင္း၊ နာမ္ၾကည္လင္ျခင္းမ်ား မျဖစ္ေပၚလာဘဲ နီျမန္းေသာ စိန္ကၱီပါေစာင္ၾကီးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးဖိုၾကီးအလယ္တြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖန္အုပ္ေဆာင္း၊ မွန္အုပ္ေဆာင္းၾကီး ဖံုးခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအေျခအေနကို ၀ဏၰ(အဆင္း)ထင္သည္ဟု ဆိုသည္။
ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိဟူသည့္အတိုင္း ထြက္သက္၀င္သက္တို႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၀ဏၰထင္ႏွင့္ အသုဘထင္တို႔ မေကာင္းသနည္းဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကည့္ရေပမည္။ ႐ႈမွတ္ရင္းသေဘာက ရင္လယ္တြင္ ရပ္တည္ေနေသာ အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို သမာဓိခိုင္ၿမဲေအာင္ အားထုတ္႐ံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါလွ်က္ ၀ဏၰ၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
လမ္းမွန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ ရွိရင္းစြဲ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို လင္းရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ပဋိဘာဂနိမိတ္သည္လည္း အလင္းလံုးမွ တျဖည္းျဖည္း ေရာင္ျခည္မ်ား သိမ္းသြားၿပီး ေနာက္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ၾကည္လာေသာ ေရကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ႐ႈမွတ္ရင္းျဖင့္ နိမိတ္အၾကည္လံုးသည္ ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တို႔ထက္မက ၾကည္၍ၾကည္၍ လာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘာ၀နာလမ္းမွန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ငေမာက္ေက်ာက္ပတၱျမားလံုးကို ၀ါဂြမ္းအခ်ိန္တစ္ဆယ္အုပ္လိုက္ရာ ငေမာက္ေက်ာက္၏အနီေရာင္မ်ား ၀ါဂြမ္းပံုတစ္ခုလံုးကို ရဲရဲေတာက္သြားေစသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သီဒါျမေကာင္းတို႔ကို ဂြမ္းႏွင့္အုပ္ထားပါက ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီးပါ ကမၺလာအစိမ္းပံုၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ေအးျမသာယာလွေသာ ပဋိဘာဂအၾကည္လံုးသည္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ားေပးသကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုး အၾကည္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားရေပမည္။ ဤသည္ကို ႐ုပ္ဥပစာဆုိက္သည္ဟု ဆိုရသည္။
တစ္ဖန္ဆက္လက္၍ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားႏိုင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္အျပင္ပသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ား ျဖာထြက္လွ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္လံႏွစ္လံမွ်ေလာက္ပင္ အၾကည္စိုင္ အၾကည္ခဲျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပါ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္ကို နာမ္ဥပစာဆိုက္သည္ဟု ဆိုရသည္။
အထူးမွာထားခ်က္ကား ဤကဲ့သို႔ေသာအဆင့္ေရာက္ေနလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သမာဓိအလြန္အားၾကီးၿပီး “ငါ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားၿပီလား”ဟု ထင္တတ္ၾကပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိကိုယ္ကို ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သံခဲၾကီးေရထဲျမဳပ္သြားသကဲ့သို႔ မိမိ၏အၾကည္တံုးဟူေသာ အာ႐ံု၌ နစ္ျမဳပ္သြားကာ “ေမ်ာသြားတာလား၊ ေသမ်ားေသသြားၿပီလား”စသည္ျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေစဘဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆက္လက္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ သုခ-ဧကဂၢတာ စ်ာန္အဂၤါႏွစ္ပါး ျပ႒ာန္းရေသာအဆင့္ျဖစ္၍ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိႏွင့္ၾကမ္းျပင္မထိေတာ့ဘဲ တစ္ေတာင္ႏွစ္ေတာင္စသည္ ျမင့္တတ္ေနသလို ခံစားလာရတတ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
No comments:
Post a Comment