အယုဒၶယမွာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ေပြ႕ဖက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့သည္

ဘန္ေကာက္အပူခ်ိန္က ေရႊဘိုလိုပဲ ပူေလာင္သည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေရႊဘိုက ေဆာင္းတြင္းျဖစ္၍ ေအးေကာင္းေအးေနလိမ့္မည္။ ဘန္ေကာက္ကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းကို လက္မခံ။ ပူေနဆဲ၊ ေလာင္ေနဆဲ။

ေျပလြင္ေနေသာ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားေလးက လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေျပးေနခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ကားကေလးေျပးေနသည္ဟု မသိ၊ သူ႕စိတ္ေတြ ေျပးေနသည္ဟုသာ ခံစားေနမိသည္။ စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့၊ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါေနခဲ့သည္။ ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားေတာ့ ကားေပၚေရာက္လွ်င္ အိပ္လုိက္မည္ဟု အားခဲထားေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့၊ အတိတ္က တုတ္တစ္ဖက္၊ ဓားတစ္ဖက္အရိပ္ေတြႏွင့္ လႊမ္းလို႔လာေနခဲ့သည္။ ဖံုးလႊမ္းထားေသာ သူ႕ေပါင္မွာ ထိုးကြင္းေနေတာင္ ထလာသလို ခံစားလိုက္ရခဲ့သည္။

“ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြကို စိတ္နာလို႔ ဒီၿမိဳ႕ကို ဒီအတုိင္း မျပင္ဘဲ ထားလိုက္ၾကတာေလ”တဲ့။ ေရွ႕ခန္းက ေရာက္ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေနသည္။ ဘန္ေကာက္ကေန ၂-နာရီေက်ာ္ ၃-နာရီေလာက္အၾကာတြင္ ေရွးေဟာင္းဘုရားေစတီပုထိုးကိုမ်ားကို ေတြ႕ရျခင္းအားျဖင့္ ေရွးေဟာင္းသမိုင္း၀င္ အယုဒၶယၿမိဳ႕သို႔ ခ်င္းနင္းလာခဲ့ၿပီကို သိလိုက္ရသည္။ “ဒို႔ျမန္မာေတြက ဒီၿမိဳ႕ထိလာၿပီး တိုက္ခိုက္ၾကတာေလ၊ ထိုင္းေတြကို ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ထု၊ ကေလးေတြကို ဆုံထဲထည့္ၿပီး ေထာင္းခဲ့ၾကတာ”၊ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေဘးက ကေလးကို ရွင္းျပေနသည္။

သူသည္ သမုိင္းကို မသိပါ။ သို႔ရာတြင္ ၾကားရသည့္သမိုင္းေတြကေတာ့ မေကာင္းပါ။ အမွန္တကယ္ပဲ အယုဒၶယသမုိင္းကို သိခ်င္ေနပါသည္။ တကယ္ပဲ ရက္စက္ခဲ့ၾကေလသလား။ ဦးေအာင္ေဇယ်ဆိုလွ်င္ ထိုင္းျပည္သူမ်ားက အလြန္မုန္းတီးစက္ဆုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိလည္း ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ျမန္မာေတြကို အလြန္မုန္းေနသည္။

“ပုဂံအေၾကာင္းေျပာရင္ တုတ္ထမ္း၊ ဓားထမ္းၿပီး ေျပာရတယ္”ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ယခု စဥ္းစားေနမိသည္မွာ မည္သည့္သမိုင္းေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ အမ်ိဳးသားေရးကိုေရွ႕တန္းတင္ထားေသာ သမုိင္းမွန္သမွ်တြင္ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြမ်ားရွိေနမလားဟု ေတြးေနမိသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အေျခခံေသာ သမုိင္းေနာက္ခံမ်ားတြင္ နဖူးေၾကာအတြန္႔ေလးမ်ား ထင္ရွားေနသည္။ အံၾကိတ္သံေလးမ်ားရွိေနသည္။ လူမ်ိဳးေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာသမုိင္းတြင္ ေတာက္ေခါက္သံ က်ယ္ေလာင္သည္။

သမုိင္းမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူကို လက္မေထာင္ေစသကဲ့သို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တံေတြးခြက္ထဲတြင္ ပက္လက္ေမ်ာေစေလသည္။ “သမုိင္းထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရတတ္သည္”ဟု စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားဖူးသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္းခ်ီးေပးမႈျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္က က်ိန္ဆဲသံမ်ားျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ ျမန္မာတို႔၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈကို ရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုင္းတို႔၏ က်ိန္ဆဲသံမ်ားကိုလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း ရေနခဲ့ေလသည္။

သမုိင္းကို ေခတ္ႏွင့္ပိုင္းျခား၍ နားလည္ရမည္ဟု နားလည္ထားသည္။ ေရွးပေ၀သဏီက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သခၤန္းစားအျဖစ္သာ ႐ႈျမင္သင့္ၿပီး အျငင္းပြားဖြယ္ရာ၊ ခိုက္ရန္ပြားဖြယ္ရာမ်ားအျဖစ္ မျမင္သင့္ေတာ့ဟု နားလည္ထားသည္။ ျမန္မာတို႔၏ ကိုလိုနီဘ၀မ်ားသည္ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားအရ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလြန္းလွသည္။ ဂ်ပန္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္၊ ေပၚတူဂီ….အားလံုး၏ ႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အတိတ္ေတြက အတိတ္ေတြမွာ သူတို႔သဘာ၀အတုိင္း အိပ္စက္အနားယူခ့ဲၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကိုသေဘာမေပါက္လွ်င္ ခံစားရဖို႔သာ၊ ခံျပင္းမႈမ်ားႏွင့္ နာက်ည္းေနရဖို႔သာ မ်ားေလသည္။

သူ ျမန္မာမွာ ရွိစဥ္က မြန္လူငယ္တစ္ေယာက္ထံမွ စကားတစ္ခြန္း ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ “ေအာင္ေဇယ်အေၾကာင္း ငါၾကားကို မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဒီေကာင့္ေၾကာင့္ ငါတို႔ မြန္ထီးနန္းက်ဆံုးရတာ၊ အျပစ္မဲ့ ဟံသာ၀တီဟာ သူ႕လက္ထက္မွာ ျပာပံုဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတယ္”။ သမုိင္းေၾကာင္းအခ်က္အလက္မ်ားအရ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုသည္ ၾကမ္းတမ္းတင္းက်ပ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆစရာရွိပါသည္။ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနၾကျခင္းသည္ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကို ရန္စေနသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

ထိုင္းဘုရင္ ဆူရိယာမာရင္က ျမန္မာစစ္သည္မ်ားကို ဆက္မတိုက္ေတာ့ဖို႔ေျပာၾကားၿပီး အညံ့ခံပါ့မည္ဟု သ၀ဏ္လႊာပါးလိုက္သည္။ အဆိုပါ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျမန္မာစစ္ဗုိလ္မ်ားက ပယ္ခ်ၿပီး ေတြ႕ရာၾကံဳရာမီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၿပီး အယုဒၶယကို သိမ္းယူခဲ့ၾကေလသည္။ ဤအခ်က္သည္ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ ရင္နာေစခဲ့သည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ အယုဒၶယကို ဦးေအာင္ေဇယ်တိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္မဟုတ္၊ သူ႕သားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အယုဒၶယတိုက္ဖို႔အသြား လမ္းခုလတ္မွာ ရာသီဥတုၾကမ္းလြန္းၿပီး က်ဆံုးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလမွစၿပီး ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ထီးနန္းစိုက္ရာအယုဒၶယကို ဘန္ေကာက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည္။

သမိုင္းမွာ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကိုသာ မဟုတ္ပါ၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးဘုရင္မ်ားဟာလည္း အင္း၀ဘုရင္မ်ား၏လက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးသည္ပင္ ရခိုင္ျပည္နယ္က ပင့္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္ဘုရင္ကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ခဲ့သည့္ ဘိုးေတာ္ဘုရား၏သားေတာ္ကို ေနာက္ပိုင္းရာဇ၀င္ဆရာမ်ားက “ရခိုင္ႏုိင္မင္း”ဟု နာမည္ေပးၾကသည္။ သူ႕စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်လွပါ။

သမိုင္းဆရာတစ္ေယာက္သည္ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေရးခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ရင္ဘက္တစ္ခုတည္းကို ကိုယ္စားမျပဳဘဲ ရင္ဘက္မ်ားစြာကို ကိုယ္စားျပဳဖို႔ လိုအပ္ေလသည္။

တစ္ဖန္ သမိုင္းကို ႐ႈျမင္ရာတြင္ ကိုယ္ပုိင္အသိစိတ္ဓာတ္ေလးသာ အဓိကက်သည္ဟု ယူဆသည္။ အားေကာင္းသူက အားနည္းသူကို အႏိုင္လိုက္တိုက္ေနခဲ့သည္မွာ ေရွးဧကရာဇ္ဘုရင္မ်ား၏ သဘာ၀သာျဖစ္သည္ဟု ခံယူေနပါသည္။ “အားေကာင္းသူသည္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ၿပီး အားနည္းသူသည္ ရႈံးနိမ့္သူျဖစ္သည္”ဟူေသာ ဒႆနမွာ အဆိုပါေခတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ခုဟု နားလည္လွ်င္ အတိတ္သည္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာအသြင္ကို ေဆာင္ႏုိင္စရာရွိပါသည္။

မည္သုိ႔ဆိုေစ အယုဒၶယသို႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေရွးေခတ္ေစတီပုထိုးမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရႈခဲ့သည္။ ဘုရားေစ်းက စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ အယုဒၶယသမိုင္းစာအုပ္မ်ားကို လိုက္လံၾကည့္ရႈေမႊေႏွာက္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာမဖတ္မိ၍လား မသိ၊ ျမန္မာႏွင့္ဆက္စပ္ေသာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္စက္ကေလးမွ မေတြ႕ခဲ့၊ အားလံုးကို ထိမ္ခ်န္ထားၾကေလသည္။ အယုဒၶယေခတ္ႏိုင္ငံျခားဘုရင္မ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း စာအုပ္တြင္ေသာ္မွ ျမန္မာ့အေၾကာင္း မပါ။ အမည္ကင္းမဲ့ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ပါသည္။

အယုဒၶယကို လည္ပတ္ရသည္မွာ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျဖစ္လြန္းသည္။ စိတ္က ပစၥဳပၸန္ကို နည္းနည္းမွ ႐ႈမရ၊ အတိတ္သို႔သာ ေျပး၀င္ေနသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအိမ္ေရွ႕နားသြားလွ်င္ စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၀မ္းပမ္းတသာ ေပြ႕ဖက္မိစၿမဲ၊ အခု အယုဒၶယမွာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ေပြ႕ဖက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့သည္။

အယုဒၶယအမွတ္တရဓာတ္ပံုမ်ား

နန္းေတာ္၀င္းထဲမွာ

ရွင္သီ၀လိလည္း ခါးစည္းၾကီးနဲ႔

ဆင္းတုကို ေရႊစမ်ားျဖင့္ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္

ျမန္မာေတြလို ညစ္တီးညစ္ပတ္ ေရႊခ်တတ္ၾကသည္

ပုဂံကို လြမ္းမိေသးသည္

ရွည္လ်ားလွေသာေက်ာင္းေတာ္ရာၾကီး

အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့မ်ားသာ က်န္ခဲ့တယ္

၀က္မဟာထက္ေက်ာင္းေတာ္ရာ၀င္းထဲမွာ

ေစတီပုထိုးမ်ားၾကားက ေရွးေဟာင္းမွန္ကူ

အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ေနရာ