ေထြရာေလးပါးအေတြးမ်ား

ရင္ဘက္ထဲက ဆလိုက္မီးမ်ား


စာမေရးျဖစ္တာလည္း ၾကာလွေပါ့။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးဖို႔ေတးထားတာေလးေတြကလည္း မေရးတာၾကာတဲ့အခါ အစရွာလို႔ မရတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္တဲ့အေဟာင္းေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေရးခ်င္တဲ့အသစ္ေတြလည္း ရွိလာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေရးျဖစ္ျပန္ေတာ့ အေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ေမ့သြား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြက အရာမထင္ဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၾကတယ္။

ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒကို အစျပဳေပးခဲ့သူလို႔ ဆုိၾကတဲ့ ဖရက္ဒရစ္နစ္ေရွးဆိုတဲ့ ဂ်ာမန္အေတြးအေခၚပညာရွင္ၾကီးကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ေရးစရာေပၚလာရင္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနလွ်င္ ဂရုမစိုက္၊ အခ်ိန္မေရြးထေရးတတ္သည္ဟု ၾကားဖူးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး ေလးစားၾကရတဲ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲတဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရခ်ိဳးေနတုန္းတန္းလန္းၾကီး အေတြးေပၚလာလို႔ စာေရးတာ ေရလဲသင္းပိုင္ေခ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေရးတာတဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ ဇြဲမရွိခဲ့ေလဘူး။ ဒီၾကားထဲ ကႏၷီေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ ေရးတင္ေနတဲ့ စာအုပ္ကလည္း ရွာမေတြ႕ဆိုေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီအတုိင္းထားလိုက္ရတယ္။

ခရီးသြားရင္းဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္က အရမ္းတက္ၾကြေနသေလာက္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို အျမင္မသင့္တာေတြနဲ႔လည္း ညစ္ညဴးရပါတယ္။ ေလာကဓမၼတာဆုိေပမယ့္ အေကာင္း၊ အဆိုးေလာကဓံေတြၾကားမွာ ဘယ္တိမ္းညာေရွာင္နဲ႔ အလုပ္ေတာ့ ရႈပ္ခဲ့ရတာပဲေလ။ စာေရးၿပီဆိုကတည္းက စာဖတ္သူကို တစ္ခုခု ေပးဖို႔ေရးၾကတာခ်ည္းပဲ။ “ငါဖန္တီးထားတဲ့ဘေလာ့၊ ငါေရးခ်င္ရာေရးမယ္၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့သူဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္တဲ့သူေန”ဆိုၿပီး ေရးခ်င္တာ ေရးတင္လို႔လည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုၾကီး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ တစ္ခုခုေလးေတာ့ ရသြားေစခ်င္တယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မေပးတဲ့စာဆိုရင္ ဘာတစ္လံုးမွ မေရးခ်င္ဘူး။ သုတတစ္ခုမွ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ရသေလးေတာ့ ရသြားေစရမယ္ေပါ့။

ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၅-ရက္ေန႔က ဘန္ေကာက္ကို ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ၾကီးကို ဆင္းတာနဲ႔ ေရႊျမန္မာေတြ ေရရြတ္ေနၾကစကားေတြကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအစိုးရကို ဆဲလိုက္၊ သူမ်ားေတြ ၾကီးပြားေနတာေတြကို တမ္းတလိုက္၊ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ေတြကို ေ၀ဖန္လိုက္။ ဒါေတြက ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနေအာင္ ေျပာေနၾကရလြန္းလို႔ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ့ ရိုးအီလို႔ ေနခဲ့ပါၿပီ။ အာဏာရွင္ေတြ ျပဳမူေနတာေတြကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြျဖစ္သလို အတိုက္အခံေတြ ေျပာေနလုပ္ေနၾကတာကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ပံုျပင္အေဟာင္းေတြနဲ႔ နားၿငီးလြန္းလို႔ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြ ပိတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

စကၤာပူေရာက္ေတာ့ စကၤာပူကို အားက်ရသလို ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘန္ေကာက္ကို အားက်ရတာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပေတာ့ မယံုမရွိနဲ႔ လာအိုသြားရင္ေတာင္ မင္းအားက်ေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ျမန္မာ့အလင္းေဆာင္းပါးရွင္ကေတာ့ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ အစိုးရမတည္ၿငိမ္လို႔ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေပါလာတာကလြဲရင္ လမ္းေတြ လုပ္ထားပံုက အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတယ္။ စကၤာပူထက္ကို တံတားေတြက စည္ကားလြန္းတယ္။

ကမၻာ့ဒုတိယအရွည္ဆံုးတံတားၾကီးကဆို ရင္သပ္ရႈေမာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကေန ဘန္းပေခါင္ထိ ၅၄ ကီလိုမီတာရွည္လ်ားပါတယ္။ ပတၱရား(ဖတ္တရား)ကို သြားတဲ့ခရီးမွာ ေျမျပင္ေပၚကသြားရခရီးက တိုတိုေလးပါ။ တံတားၾကီးေပၚကပဲ အမ်ားဆံုး ျဖတ္သြားရပါတယ္။
ဖတ္တရားၿမိဳ႕က အေတာ္သာယာပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ သိပ္အပ္စပ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ့ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို အၾကီးအက်ယ္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ၾကတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ၾကဲလို႔ ရတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ဆိုပါတယ္။ ညပိုင္းမွာ ကားေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲလည္ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္ၿပီး ပါးစပ္ေတြအေဟာင္းသားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္စုတစ္စုကို အေယာက္သံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္စသည္ျဖင့္ စုရံုးေနၾကတယ္။

ဖတ္တရားကမ္းေျခလမ္းကေလးအတုိင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့ ကားထဲက မီးကို ပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးျမင္ရင္ “လန္႔ေျပးၾကတတ္”လို႔ပါတဲ့။ လမ္းေဘးမွာေတြ႕ရတဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ အေနာက္သားေတြ မ်ားပါတယ္။ အေနာက္သားေတြ ေပ်ာ္တဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုင္းကားသမားက ထိုင္းလိုေျပာေနပါတယ္။ ထိုင္းစကားနားလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကားလမ္းညာဘက္ျခမ္းက ေစ်းေပါတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့။ “ေအာ္၊ ေအာ္”လို႔ အာေမဋိတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

မနက္မနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခံၾကြရင္ ဒီအလုပ္လုပ္စားသူ မိန္းကေလးေတြက အၿမဲတမ္းလိုလို ဆြမ္း၊ ေငြေၾကးစသည္ကို ေလာင္းလွဴေလ့ရွိတယ္တဲ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက က်ားသစ္မေလးေတြလိုပဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ ဘယ္မိန္းကေလးမွ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ၾကပါ့မလဲ။

ေတာင္ေပၚကေန ၿမိဳ႕အလွမီးေရာင္ေတြ ၾကည့္ရႈၿပီးလို႔ ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ “………မရွိတဲ့ လမ္းကေန ျပန္ၾကစို႔ရယ္”ဆိုၿပီး ဟိုက္ေ၀းလမ္းကေန ပတ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္က ရဟန္းႏွစ္ပါးဇာတ္လမ္းေလးကို သတိေတြ ရေနမိပါတယ္။

တစ္ေန႔ ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးထြက္ၾကတယ္တဲ့။ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ မိုးေတြရြာလို႔ ေခ်ာင္းေရေတြ ၾကီးေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းေရက ရဟန္းႏွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးေျမာက္လို႔ ရႏုိင္တဲ့အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ကူးၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေခ်ာင္းကူးဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရၾကီးေနေတာ့ မကူးရဲဘူး။ ဒါနဲ႕ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို အကူအညီေတာင္းတယ္တဲ့။ တစ္ပါးက ၀ိနည္းကို တသေ၀မတိမ္း လိုက္နာသူဆိုေတာ့ “ရဟန္းဆိုတာ မိန္းကေလးကို မထိေကာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ငါမကယ္ႏိုင္ဘူး”ဆိုၿပီး ဥေပကၡာျပဳလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပါးကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ေျပာေျပာဆိုဆို မိမိမွာပါလာတဲ့ သပိတ္နဲ႔အသံုးအေဆာင္နည္းနည္းပါတဲ့ အိတ္ေလးကို ေနာက္ေက်ာမွာ အေသအခ်ာ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီး မိန္းကေလးကို ေကာက္ေပြ႕လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးလိုက္ၿပီး ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးအတူဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

မိန္းကေလးကို ကယ္လိုက္တဲ့ ရဟန္းက ပံုမွန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးနဲ႔ မေတြ႕ခင္ကလည္း ဒီစိတ္ပဲ၊ ေတြ႕ၿပီး မိန္းကေလးကို ေကာက္ေပြ႕ၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးၿပီးေတာ့လည္း ဒီစိတ္ပဲ။ သူ႕စိတ္က ပကတိအတိုင္းသာ။ ဒီလို ခရီးဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၀ိနည္းေလးစားတယ္ဆိုတဲ့ကိုယ္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စကားစလိုက္တယ္။ “အရွင္ဘုရား ၀ိနည္းမေလးစားဘူး၊ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္ခဲ့တယ္”
“ဘာ…အရွင္ဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔၊ အရွင္ဘုရား မိန္းကေလးကို ေပြ႕ခဲ့တယ္မလား”
ဒီေတာ့မွ အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးထြက္လာခဲ့တယ္။
“ေအာ္…အရွင္ဘုရားႏွယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းကေလးကို ဟိုဘက္ကမ္းကေန ဒီဘက္ကမ္းအထိပဲ ေပြ႕ၿပီး အကူအညီေပးခဲ့တာ။ အရွင္ဘုရားက အခုထိ ေပြ႕ထားဆဲပါလား”

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အာရံုေတြကို ဘယ္ကေန ဘယ္အထိ ေပြ႕ဖက္ထားမိလဲ ဆန္းစစ္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္တရားၿမိဳ႕ရဲ႕ အေမွာင္ကေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ မသိသာလွပါ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေမွာင္ေနၾကပါလိမ့္။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ခဲ့ရတယ္။ အေမွာင္ေတြ လင္းသြားရေအာင္ ပိတ္ထားမိတဲ့ ခလုတ္ေလးေတြကို ဖြင့္လိုက္အံုးမွ….။