ဘာသာေျပာင္းေတာ့မလုိ႔ပါ

ႏွင္းေတြ ခဲေနတတ္ေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဆင္ေျခဖံုးမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဖြားလ်ားက်ေနေသာဆံပင္မ်ားက ကုတ္ပိုးအထိ ၀ဲက်ေနသည္။ ဤေန႔ဤရက္သည္ သူ႕အတြက္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနသည္ဟု ခံစားခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တို႔ကို လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ဆင္ေျဖဖံုးေလးမွတစ္ဆင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတာတန္းေလးဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ထူးျခားမႈမရွိ၊ အပ်င္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွ်သာ။ “ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့”ဆိုသလို စြန္႔ခြာမိေသာဘာသာတရားကိုေရာ ေမ့လိုက္တတ္ၾကသလား။ မေ၀ခဲြတတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ဘာသာေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ေတာစပ္ေလးေရာက္ေတာ့ တဲေလးတစ္လံုးဟု ယူဆရသည့္ေနရာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ တဲေလးက ၀ါးထရံေတြႏွင့္၊ တိုင္ကလည္း ၀ါးလံုးတိုင္ေလးလံုးမွ်သာ။ အမိုးက ထန္းရြက္ေတြႏွင့္။ တဲေလး၏ေရွ႕မွာ စဥ္းအံုးေလးတစ္လံုး၊ ေရအိုးေလးျဖစ္ပံုရသည္။ တဲေလး၏ပတ္ပတ္လည္ သံုးေပခန္႔သာ ျမတ္ေပါင္းပင္မ်ားကို ရွင္းလင္းထားသည္။ လယ္ယာလုပ္မည့္သူမ်ားေနဖို႔ ေဆာက္ထားသည္ဟု မထင္ရ၊ အၿမဲေနသည့္တဲေလးတစ္လံုးဟု လူရြယ္ယူဆမိလိုက္ခဲ့သည္။ အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေသာအခါ အထဲတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိသည္ကို သိခဲ့ရသည္။

လူငယ္ တဲေလးေရွ႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အထဲမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံတစ္ခ်က္ၾကားရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထြက္လာသည္။ “ေအာ္….ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးပါလား” လူရြယ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ “အေတာ္ပဲ ငါေမးခ်င္တာ ေမးပစ္လိုက္မယ္”ဟု စိတ္ထဲမွာ ၾကံဳး၀ါးလိုက္မိသည္။ လူငယ္က ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္ခြင့္ျပဳဖို႔၊ စကားအနည္းငယ္ေျပာခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာေသာအခါ ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္းနေဘး သစ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ညႊန္သျဖင့္ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

လူငယ္က ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမင္းေကာင္းျမင္းလွၾကီးတစ္ေကာင္လို တက္ၾကြလန္းဆန္းေနသည္။ ဘုန္းၾကီးက အေနကထိုင္ေလးကို အသာအယာခင္းလိုက္သည္။ ၿပီး ေအးေဆးစြာျဖင့္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းထဲက ထြက္ေသာအခါမွစၿပီး ေနရာျပင္ေနသည္အထိ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္။ ေနရာခင္းၿပီးေသာအခါမွသာ လူရြယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။ ထိုအၾကည့္ထဲတြင္ “ကဲ ဘာေျပာခ်င္သလဲ”ဟု ဆိုသည့္သေဘာပါ ပါေနသည္ဟု ခံစားမိလိုက္သည္။
“ဘာသာေျပာင္းေတာ့မလို႔ပါ”ဟု တံုးတံုးတိတိပဲ ေျပာလိုက္သည္။

“ေအး…အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါက ဘာေျပာရမလဲ” ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာသည္။ လူရြယ္အံ့အားသင့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘာသာတစ္ခုက ဘာသာတစ္ခုကို ေျပာင္းေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘုန္းၾကီးေတြက တုန္လႈပ္တတ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။ “ဒီဘုန္းၾကီးက ဘယ္လိုပါလိမ့္”ဟု ေတြးေနသည္။

“အဲဒါ ဘုန္းၾကီးကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လို႔ ဘာသာအေၾကာင္း၊ တရားအေၾကာင္းအနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးေႏြးမလားလို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာပါ”

“တပည့္ေတာ္ တည့္တည့္ပဲ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္ဘာသာက ေကာင္းသလဲ”။
“အဲဒါ ငါ့ကို လာမေမးနဲ႔ကြ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ပထမ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ကို သြားေမး၊ ၿပီးရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ကို သြားေမး၊ ဒါဆို အေျဖကို မင္းသိလိမ့္မယ္ကြ၊ ဒီထက္ပိုသိခ်င္ရင္ ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္၊ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္၊ ဆစ္ခ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၊ အဲဒါေတြပါ ဆက္ေမးလိုက္၊ ဘယ္ဘာသာေကာင္းလဲ သိလိမ့္မယ္”။

“အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္လဲ သိတာေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ဘာသာေကာင္းေၾကာင္းပဲ ေျပာမွာေပါ့။ အခု သိခ်င္တာက ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ဘဲ အဲဒီဘာသာေတြရဲ႕ က်င့္၀တ္သိကၡာပိုင္း၊ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈပိုင္း၊ ခိုင္မာတဲ့ဘ၀ရပ္တည္ေရးအပိုင္း..စတဲ့ ႐ႈေထာင့္ေတြအရ ဘယ္သာသာက ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေဘးလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျဖေပးဖို႔ပါ”

“ေအး…မင္းေျပာတာ လြယ္တယ္။ မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူလိုက္ရင္ မင္းက ဗုဒၶဘာသာဘက္ကို လိုက္လိုက္တာပဲကြ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာစဲြမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာတာ အ႐ူးကြ၊ မသိစိတ္က အဲဒီဘာသာဘက္မွာပဲရွိတယ္” သက္ျပင္းခ်ရင္း ဆက္ေျပာသည္။

“ေအးးး…အဲဒါ ခက္တာပဲကြ၊ ငါက ေဘးလူမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဘးလူအေနနဲ႔လို႔ စကားခံၿပီး ငါေျပာလိုက္ရင္လဲ သူက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ေျပာတယ္လို႔ ေျပာမွာေပါ့ကြ၊ ဒီမွာ ဒီမွာ ငါေျပာလိုက္မယ္ ငါ ငယ္ငယ္က မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးရွိတယ္ကြ “Beauty is on the eyes of beholder” တဲ့ကြ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို စြဲလန္းၿပီဆိုပါစို႔။ အဲဒီစဲြလန္းစိတ္ မကုန္ဆံုးေသးသေရြ႕ အဲဒီတစ္စံုတစ္ရာဟာ သူ႕အတြက္ တန္ဖိုးပဲ၊ မင္းသြားမထိနဲ႔၊ ျပႆနာတက္သြားမယ္။ သေဘာေပါက္လားကြ၊ ဒါေၾကာင့္ေပါ့..…ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္က ခရစ္ယာန္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ “က်ဳပ္က ဗုဒၶဘာသာမို႔လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔က်မ္းစာက ဘာမွ ေလးစားစရာ မရွိပါဘူးကြာ။ သူတို႔ဘုရားကလည္း စစ္ဘီလူးၾကီးပါ။ စစ္ဘီလူးဆိုတာမွ ကမၻာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္ဘီလူးၾကီး။ သူတို႔က်မ္းေဟာင္းကို ေသခ်ာဖတ္ေလ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ဘီလူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေလပဲ။ မယံုရင္ တကယ္ဖတ္ၾကည့္ ၿမိဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရြာေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ၊ တိရစၧာန္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္တာ။ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာအရေတာ့ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ ဘက္ႏွစ္ဘက္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ တစ္ျခားအမွတ္တံဆိပ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဥပမာကြာ ထာ၀ရက သူ႕စကားနားမေထာင္သူ လူမ်ိဳးေတြ အျခားဘုရားကိုးကြယ္သူေတြကို သတ္တယ္၊ လုယက္ခိုင္းတယ္၊ သံု႔ပန္းေတြအျဖစ္ ဖမ္းခိုင္းတယ္၊ ေကာင္းကင္က မီးက်ီးမိုးေတြ၊ ျပာပူမိုးေတြ ရြာခ်ေစတယ္၊ ဒါေတြဟာ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာအလိုအရေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္စရာေတြပဲေလ…….”စသည္ စသည္ ေျပာၾကမွာပဲကြ”

ကဲ…ဟုတ္ၿပီ…မင္းခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ကို သြားေမးရင္လည္း “ကၽြန္မက ခရစ္ယာန္မို႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီ႐ုပ္တုၾကီးေတြကို ရွိခိုးေနတာကို နားကိုမလည္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဘုရားကလည္း ကယ္တင္ရွင္မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ဘုရားက အားလံုးကုိ ကယ္တယ္ေလ”စသည္ စသည္ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒါ အေသအခ်ာပဲကြ၊ က်န္တာေတြ ဆက္ေတြးေပါ့ကြာ၊ တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတဲ့သူေတြပါကြ”

“ဒါဆို ကိုယ္ေတာ္ကေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတာလား”

“ဒါလည္း မင္းအျမင္က မင္းအတြက္ အမွန္တရားေပါ့၊ ဒီဘုန္းၾကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတာပါလို႔ ယူဆရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူက အမွန္တိုင္း ျမင္ေနတာပါလို႔ ယူဆရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မင္းယူဆခ်က္က ယူဆခ်က္မွ်သာျဖစ္ၿပီး ငါ့အျမင္က ငါ့အျမင္ပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ”

“ဒါနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္လား”

“သိပ္ေက်နပ္တာေပါ့”

“ဘာျဖစ္လို႔….”

“ဒါကေတာ့ ငါ့အျမင္၊ ငါ့ခံစားခ်က္နဲ႔ ငါ့ေက်နပ္မႈပဲေလ။ ငါ့ခံစားခ်က္က ဘာသာျခားေတြအတြက္ေတာ့ ႐ႈးမိုက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနမွာပဲေလ”

“ဘာျဖစ္လို႔…..”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရာရာကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းျပဳမူတယ္၊ ေကာင္းတာလုပ္လုပ္၊ ဆိုးတာလုပ္လုပ္ ေသခါနီးမွာ ဗတၱိဇံခံလိုက္ရင္ ထာ၀ရေကာင္းကင္ဘံုကို ေရာက္တယ္၊ ေကာင္းတာေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ထာ၀ရဘုရားကို လက္မခံရင္ ထာ၀ရငရဲမွာ ခံစားရမယ္၊ ဒီေလာက္ လူေပါင္းမ်ားစြာ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ဘုရားကို ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္တယ္၊ …..ဒါေတြက ငါ့အျမင္အရေတာ့ ႐ူးသြပ္မိုက္မဲမႈေတြပဲေလ”

“ခရစ္ယာန္က်မ္းစာေတြကို ေသခ်ာဖတ္ဖူးလား”

“အင္း”

“ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ဖူးလား”

“စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ခ်ိန္ထိုးႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္ေအာင္လို႔ မဟုတ္ဘူးလား”

“ကိုယ္ေတာ္က ေျဖလိုက္ရင္ တစ္မ်ိဳးၾကီးေတြခ်ည္းပဲ။ တိုက္႐ိုက္ဘာျဖစ္လို႔ မေျဖရတာလဲ”

“တုိက္႐ိုက္ေျဖရင္ ငါ့အေျဖျဖစ္သြားမယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၿပီး မင္းေျဖရင္ မင္းအေျဖပဲျဖစ္မယ္ေလ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ားအေျဖေတြထက္ ကိုယ့္အေျဖေတြကသာ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္တာမဟုတ္လား။ ဗုဒၶဘာသာဆုိတာကိုက ကိုယ့္ႏွလံုးသား၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္၊ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ကိုယ့္အက်ိဳးရလဒ္ေတြကို တာ၀န္ယူခိုင္းတာပဲေလ”

ညေနေစာင္းေတာ့ ပုစဥ္းရင္ကဲြအသံေတြက ဆူညံစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့ေလသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ အလာတုန္းက တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳးထက္ မ်ားစြာသာလြန္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ အေမေမြးတုန္းကတည္းက ဗုဒၶဘာသာ၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဖာသိဖာသာ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာကို အားမရလို႔ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို ေနလာခဲ့။ အတည္တက် ခရစ္ယာန္ျဖစ္ဖို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးရက္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ဒီစကား၀ိုင္းေလးမျဖစ္ခင္အခ်ိန္အထိ

“ဘာသာေျပာင္းေတာ့မယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေတာေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္က ဘယ္ဘာသာက ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာ၊ သူ႕ဘာသာကို ၀င္ပါလို႔လည္း မဆြယ္၊ မင္း ဘယ္ဘာသာကေန ဘယ္ဘာသာကို ေျပာင္းမွာလဲလို႔ေတာင္ မေမးခဲ့။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမွာ ကိုယ္ရပ္ေနတာကို နက္နက္နဲနဲ ခံစားမိလိုက္သည္။ ႏွလံုးသားတြင္ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ၀ါဒက ေနရာအျပည့္ယူလိုက္သည္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံမိလုိက္ေၾကာင္း ၾကည့္ႏူးသိျဖင့္ ပီတိေတြ ျဖာေနမိခဲ့သည္။