ဘက္မ်ား

(၁)
အျမင္က်ယ္ေလေလ ဘက္ေတြက မ်ားေလေလျဖစ္သည္။ သမုတိသစၥာျဖစ္တဲ့ ေလာကမွာ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ဘက္က တစ္ခုတည္းရွိမေန။ အသိပညာႏွင့္စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းမ်ားလာေသာအခါ အရာရာတြင္ ဘက္ေပါင္းစံုရွိေနေၾကာင္း သိလာတတ္ၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျငင္းၾကသည္၊ ခုန္ၾကသည္၊ ရန္ေစာင္ၾကသည္၊ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မေခၚႏိုင္မေျပာႏုိင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္သမွ်အားလံုးသည္ ဘက္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္ႏိုင္စြမ္းနည္းပါးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “ဒီလူက အတၱသိပ္အားၾကီးတယ္၊ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ကေလးေတာ့ ၾကည့္မွေပါ့”လို႔လည္း ေျပာတတ္ၾကသည္။ “ေဟ့…ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရတာ၊ ကိုယ့္မရွိရင္ ဘယ္သူမွ လာေကၽြးေနမွာ မဟုတ္ဘူး”လို႔ေျပာကာ ဇြတ္လုပ္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။
(၂)
စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရင့္က်က္ဆံုး အေျခအေန သို႔မဟုတ္ လံုး၀ဘက္ေပါင္းစံုမွန္ကန္ေသာနယ္ (ပရမတ္နယ္)သို႔ မေရာက္ေသးသူမ်ားသည္ လိုသလို ေကာက္ခ်က္ဆဲြ၍မွန္ကန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ သမုတိအမွန္တရားမ်ားကို အတၱမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ တိုက္ပဲြ၀င္တတ္ၾကေလသည္။ “လူသည္ လြတ္လပ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏုိင္သည္၊ ကိုယ့္ဖန္တီးမႈ၏ အသီးအပြင့္ကိုလည္း ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏုိင္ရမည္”ဟု ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒက ဆုိသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ယန္းေပါဆက္ၾကီးတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒမွာ ဗုဒၶအျမင္ႏွင့္ဤေနရာမွ်အထိ တူေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္းဖန္တီးရမည္ဟူေသာအပိုင္းတြင္ကား ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ ႏႈိင္းမရ။ ဗုဒၶ၀ါဒက ကံကို ဖန္တီးရာတြင္ က်င့္၀တ္၊ စံႏႈန္းမ်ားစြာျဖင့္ ၀န္းရံထားသည္။ လြတ္လပ္တာမွန္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္တိုင္း မလုပ္ရ။ လူ႕က်င့္၀တ္စည္းမ်ဥ္းမ်ားအရ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ငဲ့ေစာင္း၊ ငဲ့ညွာ ၾကည့္ရသည္။ လုပ္သင့္မသင့္၊ ေျပာသင့္မသင့္၊ ေတြးသင့္မသင့္ ၾကံဆရသည္။ ၿပီးမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရသည္။ စာအားျဖင့္ အတၱႏွင့္ပရဟု သံုးႏႈန္းသည္။ ကိုယ့္ဘက္ကိုကား အတၱဟု သံုးႏႈန္းၿပီး သူမ်ားေတြ၏ဘက္ကိုကား ပရဟု သံုးႏႈန္းသည္။

(၃)
“ဓမၼေစတီဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က သာသနာဖ်က္ပဲ၊ မိစၧာ၀ါဒကို အသက္သြင္းေနတဲ့ မိစၧာေကာင္”။ လူငယ္တစ္ဦးက ေပါက္ကြဲစြာ ဆိုလိုက္သည္။ ေဘးက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရဲွျဖစ္သြားသည္။ “နင္က သူမ်ားေတြေျပာတိုင္း လိုက္ေျပာေနတယ္။ ဆရာေတာ္ေဟာလို႔ ဒို႔ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္၊ ဗုဒၶဘာသာမွ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ကိုျဖစ္ခဲ့တာ။ ဆရာေတာ့္တရားေတြသာ မနာခဲ့ရင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိအံုးမွာ မဟုတ္ဘူး………..ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့တရားေတြကို နင္နာၾကည့္စမ္းပါ…….နင္ ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ေျပာတာပါ”။

“ေအး…ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါလည္း သူမ်ားေရးတာကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီလိုပဲ ယူဆမိတာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဓိကအယူအဆက ေထရ၀ါဒစစ္သလား၊ မစစ္သလား ငါက ပိဋကတ္ေတြ မသိေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေ၀ဖန္ေရးေရးတဲ့စာေတြကလည္း ေ၀ဖန္ေရးအဆင့္မရွိဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ ဆဲသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးစာေတြ ေရးေပးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကိုလည္း ငါ မျပစ္မွားပါဘူး။ ငါ့အျမင္ေျပာျပတာ၊ ဥပမာကြာ…ဘယ္တရားေတာ္မွာ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြက ဘယ္လိုမွားေနတယ္။ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ လူငယ္ေတြ သို႔မဟုတ္ ပရိသတ္ကို သာသနာစိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ဘာသာေရးအသိအျမင္ေတြ ေပးတယ္၊ ဓမၼေစတီအေနနဲ႔ ဘယ္လိုအယူအဆမ်ိဳးေတြကို မေဟာသင့္ဘဲ ဘယ္လိုေလးေတြပဲေဟာရင္ အရမ္းအက်ိဳးရွိႏုိင္ပါတယ္…စသျဖင့္ေပါ့ကြာ။ အဲဒီလိုေလး ေ၀ဖန္လိုက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာလည္း လူၾကားလို႔ မေကာင္းတဲ့အရာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အခုဟာက ဘုန္းၾကီးေတြကလည္း ရန္ေတြျဖစ္ေနသလိုၾကီးပဲကြာ။ အခု ငါေျပာတာ သိလို႔တတ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ပါ၊ ဘာသာျခားေတြ ဟားတိုက္ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကိုမေကာင္းဘူး” တတိယလူရြယ္က ေျပာသည္။

(၄)
လူဆိုသည္မွာ ေထာက္တည္ရာဘက္တစ္ခုခုကိုေတာ့ စဲြၿမဲေနတတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္ဘက္တြင္ျဖစ္ေနေန လူသားတို႔၏ လြတ္လပ္မႈစံႏႈန္းအရ ေလးစားမႈေလးေတာ့ ေပးရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ဘက္တစ္ခုခုကို စဲြၿမဲေနျခင္းမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္သာျဖစ္၍ အျပစ္မဆိုသာ။ အရာရာတြင္ “ငါ”ဟု ယဥ္ပါးေနေသာသတၱ၀ါမ်ားအတြက္ “အတၱ”ႏွင့္ေပါင္းဖက္ရပ္တည္ေနသည္ကိုလည္း ရန္ေစာင္ေန၍ ရမည္မဟုတ္။ ကိုယ့္အတၱႏွင့္ကိုယ့္စဲြလမ္းမႈအရ ဘက္တစ္ဘက္ဘက္တြင္ ရပ္တည္ႏုိင္သည္။ အတၱေတြအားၾကီးၿပီး “ငါ့ဘက္ကသာ အမွန္တရား၊ ငါ့ဘက္ေတာ္သားသာ အသိဉာဏ္အျပည့္၀ဆံုး၊ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ ဟိုဘက္သားေတြဟာ ေလာကမွာ မရွိသင့္ဘူး”စေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ အျခားဘက္တစ္ခုခုကို တိုက္ပဲြ၀င္ေနလွ်င္ကား ရပ္တည္မိေသာဘက္က မွန္ေကာင္းမွန္ေနႏိုင္ေသာ္လည္း ဘက္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္မႈက လူသားဆန္မႈကို အလဲြသံုးစားျပဳမူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရႏိုင္ေလသည္။

(၅)
“နင္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”။ “ဟဲ့ ဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း…၊ နင္က ေနရင္းထုိင္ရင္း သနားေနရေအာင္”။ “အင္း….ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ထာ၀ရေကာင္းကင္ဘံုဆိုတာ ရွိသလို ထာ၀ရငရဲဘံုဆိုတာ ရွိတယ္။ နင္တို႔က ထာ၀ရငရဲမွာ ေရာက္ရမွာေလ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီငရဲက တက္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”။
“မင္းတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ေတာ္ေတာ္သနားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”။ “ဟဲ ဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း….၊ မင္းက ေနရင္းထိုင္ရင္း သနားေနရေအာင္”။ “အင္း….ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီေလာကၾကီးက ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕သဘာ၀အတုိင္း တည္ေနတာ၊ လူဆိုတာလည္း သူ႕ကံနဲ႔သူ ျဖစ္လာၾကတာ၊ အခုေတာ့ မင္းတို႔က လုပ္သမွ်ဘုရားခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ရယ္စရာၾကီးကြာ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ထာ၀ရဘုရားက က်မ္းေဟာင္းထဲမွာ ဣသေရလေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္ပဲြေတြ အမ်ားၾကီးတိုက္တယ္ကြာ၊ မင္းေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၾကည့္ရင္ စစ္ပဲြေတာင္မွ ဒီေန႔လို စစ္ပဲြမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ပြဲေတြ၊ သူကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီးကို အျပတ္ခ်ဲတာ၊ သတ္တာမွ လူတင္မဟုတ္ဘူး၊ သိုးတို႔၊ ႏြားေပါက္တို႔၊ ဆိတ္တို႔စတဲ့ တိရစၧာန္ေပါင္း ငါ့အထင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္သိန္းနီးပါးေလာက္ရွိမယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္း အၿမဲတမ္း စားတယ္တဲ့ကြာ၊ သူမ်ားေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ဖတ္တာ၊ အဲဒီလို ဘုရားကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး ကိုးကြယ္သတဲ့ကြာ။ အဲဒီလို အယူအဆအယံုအၾကည္ရွိေနတာကိုက သနားစရာပဲကြာ”။ စသည္ျဖင့္…စသည္ျဖင့္ ဘက္မ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။

လူမ်ားက ဘာသာေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ လက္နက္အျဖစ္ ဆြဲငင္ယူလိုက္သည္။ သူတို႔လက္ထဲေရာက္ေသာအခါ အတၱတန္ဆာ၊ လူသတ္လက္နက္၊ ခိုက္ရန္လက္နက္၊ အျငင္းပြားလက္နက္အျဖစ္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။

(၆)
“ဟိုလူၾကီးက ေပးတာကမ္းတာ ေတာ္ေတာ္ရက္ေရာတာပဲ၊ အၿမဲတမ္းပဲ သူမ်ားကို ကူညီေနတဲ့သူ”ဟု အနားကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အသက္ ၅၀-ေက်ာ္ခန္႔ လူၾကီးကို ရည္ညႊန္းၿပီး လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ “မင္းက ခ်ီးက်ဴးေန၊ အဲဒီလူၾကီး အကူအညီေကာင္းလို႔ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္မွန္း မသိဘူး၊ ထြြီ..ေတာ္ေတာ္ရြံစရာေကာင္းတဲ့လူၾကီးပါကြာ”ဟု ေျပာလိုက္သံကို တစ္ဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရျပန္ေလသည္။ တစ္ေယာက္က လူၾကီးဘက္မွ ရပ္တည္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္က လူၾကီးဘက္ကို ပယ္စြန္႔လိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ သူတို႔ျမင္လိုက္ေသာအရာသည္ တစ္ခုတည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရပ္တည္လိုက္ၾကေသာဘက္မွာ ကဲြျပားေနေတာ့သည္။

(၇)
စာေစာင္တစ္ခုတြင္ ဖတ္ဖူးသည္။ မိသားစုတစ္ခုတြင္ သမီးျဖစ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္း စားပဲြေပၚက ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို တိုက္မိၿပီး ျပဳတ္က်ကြဲသြားေစခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူ႕အစ္မကို “နင္က ပန္းကန္ကို စာပြဲအစြန္မွာထားတာကိုး၊ ျပဳတ္က်မွာေပါ့၊ ငါ့အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ နင့္အျပစ္”ဟု အျပစ္ဆိုသည္။ တစ္ဖန္ အစ္မျဖစ္သူက “အစ္ကိုက စားပြဲေပၚမွာ သူ႕ပစၥည္းေတြ လာထားလို႔ ထားစရာမရွိလို႔ အစြန္းမွာ ထားရတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကိုအျပစ္”ဟု လဲြခ်သည္။ ထိုအခါ အစ္ကိုျဖစ္သူက “ဒါက အေမက ထားခိုင္းလို႔ ထားလိုက္တာ၊ ငါထားခ်င္လို႔ ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အျပစ္”ဟု အေမျဖစ္သူကို လက္ညွိဳးထိုးသည္။ ထိုအခါ အေမျဖစ္သူက “ဒါ နင့္အေဖ၀ယ္ထားတာခ်ည္းပဲ၊ နင္တို႔အေဖကလည္း ကဲြတတ္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲ အမ်ားၾကီး ၀ယ္ေနတာ”ဟု အေဖကို ပံုခ်သည္။

သူတို႔သည္ အျပစ္ကို ေရွာင္လဲႊလိုသူမ်ား သို႔မဟုတ္ တာ၀န္ယူမႈကို ေဘာလီေဘာပုတ္တမ္း ကစားေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

ဒုတိယမိသားစုကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ပန္းကန္က်ကဲြသည္ႏွင့္ သူ႔အျပစ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံသည္။ ထိုအခါ အစ္မျဖစ္သူက “ငါကိုက မလြတ္မလပ္ထားလို႔ ျပဳတ္က်ရတာ၊ အစ္မအျပစ္ပါကြယ္”ဟု ၀န္ခံသည္။ အစ္ကိုသိသြားေသာအခါ အစ္ကိုျဖစ္သူက “ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြကို စားပဲြေပၚတင္ထားလို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္”ဟု ဆိုသည္။ အေမျဖစ္သူကလည္း “ဒီပစၥည္းေတြကို ငါက ထားခိုင္းတာ၊ ငါ့အျပစ္ပါကြယ္”ဟု ေျပာသည္။ အေဖလုပ္သူကလည္း “မင္းတို႔အျပစ္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါကိုက ကဲြတတ္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲအမ်ားၾကီး ၀ယ္ထားလို႔ပါ”ဟုဆိုၿပီး တာ၀န္ခံသည္။

မိသားစုႏွစ္ခုစလံုးသည္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါမက်၊ အစြန္းထြက္ေနၾကသည္ဟု ထင္သည္။ ေနရာတကာတြင္ သူမ်ာကိုခ်ည္း အျပစ္တင္ေန၍ မျဖစ္သလို အမႈကိစၥတိုင္းတြင္ တာ၀န္ခံေန၍လည္း အဓိပၸာယ္ရွိေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အရာရာကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တာ၀န္ယူေနျခင္းက သင့္ေတာ္မည္မဟုတ္သလို အရာရာကို ေခါင္းေရွာင္ေနျခင္းကလည္း မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးမဲ့ေအာင္လုပ္ရာက်သည္။

(၈)
ဘက္မ်ားကိုေျပာၾကရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ဘက္၊ သူ႕ဘက္ဟု သံုးရသကဲ့သို႔ ဘက္ႏွစ္ခုလံုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ေနရေသာအခါလည္း ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဖန္တီးမည့္သူက တတိယလူ (Third Person)ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ လူဆိုသည္က ခက္သည္။ တတိယလူဆုိေသာ္လည္း တတိယေနရာတြင္ ေအးေအးေဆးေဆးမေနတတ္။ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု သို႔မဟုတ္ မိမိေတြ႕ျမင္ခံစားရမႈႏွစ္ခုတို႔တြင္ တစ္ခုခုဘက္မွ သြားေရာက္ေနေပးတတ္သည္။ အမွန္တကယ္က တတိယလူအျဖစ္ႏွင့္ ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္ေသာ္လည္း လူ႕သဘာ၀အရ မွန္သည္ထင္သည့္ဘက္သို႔ ေျပး၀င္ေနမိတတ္ၾကသည္။ သူခို၀င္မိေသာအရပ္သည္ သူ႕အတြက္ အဓိပၸာယ္အရွိဆံုးႏွင့္ အမွန္ကန္ဆံုး ေနရာျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူမေရြးခ်ယ္မိေသာ (ပယ္ထားမိေသာ)ဘက္သည္ သူ႕ခံစားမႈအရ သနားစဖြယ္အရပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနရေပသည္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးသည္ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ ထုိကဲ့သို႔သာ(သာ) ျမင္ေနတတ္ၾကေလသည္။

(၉)
စကၤာပူ၏ေကာင္းကင္က လူေတြႏွင့္ ပိုနီးစပ္သည္ဟု ထင္သည္။ ၀ရံတာတြင္ ဖ်ာေလးတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴၾကီးေတြ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ အစပထမ စိတ္ထဲတြင္ တိမ္ျဖဴလိပ္ၾကီးမ်ား၏ အထက္ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ကေလးမ်ား ေျပးလႊားေနၾကသည္ဟု ထင္ျမင္မိခဲ့ေလသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ၾကယ္ေတြက မေျပး၊ တိမ္ေတြသာ ေယာက္ယက္ခတ္ေျပးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဘ၀တြင္ အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျမင္၊ ၾကားသိရေသာအရာမ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အထင္အျမင္လြဲမႈေလးမ်ား ရွိေနႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိေသာအခါ စိတ္ေလးက အလြန္ၾကည္လင္ခဲ့ေလသည္။

(၁၀)
ဘက္မ်ားအေၾကာင္းကို ေတြးရင္းေတြးရင္းျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ခဲ့မိေသာ၊ စြဲလန္း႐ူးသြပ္ခဲ့ေသာအရာေလးမ်ားသည္ ေခါင္းထဲတြင္ မပီ၀ိုးတ၀ါး ေပၚထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ရင္ဘက္ထဲမွ က်ကဲြသံအခ်ိဳ႕ကိုလည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္မိခဲ့ေလသည္။