၁။ ေထာင္ေစ
၂။ လဲေစ
၃။ ေကြးေစ
၄။ ေကာက္ေစ
၅။ ၾကီးေစ
၆။ ငယ္ေစ
၇။ တိုေစ
၈။ ရွည္ေစ တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ေထာင္ေစဟု ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အထက္သို႔သာ၍ အဆံုးမရွိ ေထာင္ေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ လဲေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အတန္းလိုက္ အဆံုးမရွိလဲေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။
ေကြးေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း ပံုျပအတုိင္း မႈတ္ေလႏွင့္ လျခမ္းသ႑ာန္ေကြးကာ နားတစ္ဖက္မွ နားတစ္ဖက္၊ ပုခံုးတစ္ဖက္မွ ပုခံုးတစ္ဖက္၊ ရင္၀မွ ေနာက္ေက်ာ၊ ဒူးတစ္လံုးမွ ဒူးတစ္လံုးအထိ အက်ယ္အ၀န္း လိုသေလာက္ခ်ဲ႕၍ ေရာက္ေအာင္ပို႔ရမည္။ တစ္ဖန္ ႐ႈိက္ေလႏွင့္အေကြးအတိုင္းျပန္၍ ႏွာေခါင္း၀ သို႔မဟုတ္ စတင္လႊတ္ရာဌာနသို႔ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပး ျမန္ျမန္ျပန္ေစရမည္။
ေကာက္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို လိုသေလာက္ေကာက္ေစလွ်က္ အပို႔အယူလုပ္ကာ အားထုတ္ရသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္ေလႏွင့္မႏၲေလးေတာင္၊ ထိုေတာင္မွတစ္ဆင့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားသို႔အေရာက္ လိုသလုိေကာက္ေစၿပီးလွ်င္ ေလထုတ္၍ေျပးပို႔၊ ေလ႐ွဴ၍ျပန္လာေစေအာင္ အားထုတ္ရသည္။
(ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း မိမိရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ပမာဏကို ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရသည္။ တိုေစ၊ ရွည္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို တုိေစ၊ ရွည္ေစဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ (မိမိအလိုသို႔လိုက္ေအာင္) အားထုတ္ရသည္။ အက်ယ္ကို ဒႆနပါရဂူက်မ္းတြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ အထူးမွာလိုသည္မွာ ဤအခန္းကို ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ဆရာမရွိဘဲ အားထုတ္၍ မလြယ္ကူႏိုင္ေပ။ အနီးကပ္ညႊန္ျပသူ ဆရာရွိမွသာ ခရီးေရာက္ႏုိင္ေပသည္။ ထိုအျပင္ အားထုတ္ပံုကို တသမတ္တည္း ပံုေသမွတ္ထားရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေစ ၈-ခ်က္တြင္ မိမိႏွစ္သက္သလို၊ မိမိဉာဏ္ရွိသလို ႐ႈမွတ္ႏုိင္ၾကသည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရရွိထားေသာနိမိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေစစားႏိုင္မႈကို စမ္းသပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။(တင္ျပသူ)
အလံုးပဋိဘာဂကို လႊတ္ရာတြင္ ထုတ္ေလႏွင့္အေျပး၊ ႐ွဴေလႏွင့္အျပန္ တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳၿပီး အားထုတ္ရသည္။ အေရာင္အဆင္းကို အ၀ါ၊ အျဖဴ၊ အနီ၊ အျပာစသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးကာ လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းသထက္လင္းေစဖို႔ႏွင့္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးႏုိင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားသည္ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ပင္လံုးၾကီးေသာစပါးပင္ကို ညီညီညာညာျဖတ္ၿပီး အဖ်ားတစ္ဖက္တြင္ အစိတ္အစိတ္ ျဖာၿပီးခြဲထားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုပင္လံုးထိပ္တြင္ ရႊံ႕လံုးငယ္ေလးကို တင္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းအဆစ္မွ ပါးစပ္ျဖင့္မႈတ္ေပးကာ ကစားၾကသည္။ ၾကဴလံုးမ်ားျဖင့္လည္း ကစားၾကသည္ျဖစ္၍ ၾကဴလံုးမႈတ္ကစားနည္းဟု ေခၚသည္။ ထိုသို႔မႈတ္ေပးရာတြင္ ေလအားမ်ားလွ်င္ အဆိုပါ ရႊံ႕လံုးေလးမွာ အေပၚသို႔ျမင့္ျမင့္ တက္သည္၊ ေလအားေလွ်ာ့လိုက္လွ်င္ ျပန္ျပန္က်လာသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္က အေပၚသို႔ ျမင့္ျမင့္တက္သည္၊ အားနည္းနည္းျဖင့္မႈတ္က အေပၚသို႔ နည္းနည္းသာ တက္သည္။ ထိုသို႔ ျမင့္ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းနိမိတ္ကို မႈတ္ေလႏွင့္ လိုရာအရပ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္မႈတ္၍ ႐ႈိက္ေလႏွင့္ ျပန္ယူလိုက္ေသာအခါ လွစ္ခနဲျပန္ပါလာၿပီး ႏွာေခါင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း ေျပးေအာင္ျပန္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သေဘာေပါက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ရႈမွတ္ၾကႏုိင္ၾကပါသည္။
သေဘာကိုသိလွ်င္ မည္သည့္အလုပ္မွ် မခက္ပါ။ မည္သည့္အလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ သေဘာတရားသည္ အေရးၾကီးပါသည္။ သေဘာတရားကို ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္ပါက လြယ္လြယ္ႏွင့္ၿပီးႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဤအလုပ္တြင္လည္း သေဘာပိုင္ႏိုင္ဖို႔က အေရးၾကီးလွေပသည္။
ဒုတိယအဆင့္ ဒုမွာ တိုရွည္သိ ၿပီးၿပီ။
No comments:
Post a Comment