ဒုမွာ တိုရွည္သိ (၂)

အလင္းနိမိတ္ရသည္အထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ ေရွ႕ဆက္၍ အားထုတ္ဖြယ္မ်ား ရွိပါေသးသည္။ မည္သည့္အရာမဆို ရေအာင္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္သကဲ့သို႔ ရၿပီးသည္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း လုိအပ္ပါသည္။ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ နည္းတစ္နည္းသာ ရွိပါသည္။ ၎မွာ အျခားမဟုတ္ ဆက္လက္ၿပီး ၾကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ အားထုတ္မႈ (ဘာ၀နာ၊ ဘာေ၀တဗၺ၊ ဗဟုလီကတ၊ အႏုယုဥၹႏၲ)သည္ပင္ ေရွ႕အမွတ္သတိက ေနာက္အမွတ္သတိအား (အာေသ၀န၊ ဥပနိႆယ၊ အနႏၲရ၊ သမနႏၲရ စေသာပစၥည္းမ်ားျဖင့္) အဆင့္ဆင့္ ေက်းဇူးျပဳအားေပးေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာသည္ (ဗလ၀တရ) အရွိန္ျပင္းျပစြာ အားရွိလာေလေတာ့သည္။

ထိုသို႔ အာနာပါနဘာ၀နာအားရွိသည္ထက္ အားရွိလာေသာအခါ ေနတစ္ရာ၊ လတစ္ရာတို႔ထက္ ပို၍လင္းေသာ အလင္းနိမိတ္မ်ားကို ရလာတတ္ပါသည္။ ထြက္ေလ၀င္ေလပဋိဘာဂနိမိတ္သို႔ သိသိသာသာ သက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အာ႐ံုနိမိတ္ထင္ရွားစြာ ထင္လာျမင္လာၿပီျဖစ္၍ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုအတြင္း ထြင္းေဖာက္ခါ ျမင္ႏုိင္စြမ္းေသာ ဒိဗၺစကၡဳတန္ခိုးကို ရရွိႏုိင္ေပသည္။

ထိုအခါ မိမိဖူးေျမာ္လိုေသာ ဘုရားေစတီအဆူဆူကို စိတ္က ရည္ရြယ္ၿပီး နံပါတ္ (၁၃)ပံုအတိုင္း ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာေပလိမ့္မည္။ ေလအာ႐ံုအလင္း ပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီးသည္ ျမင္လိုရာ ဘုရားစေသာ အရာ၀တၳဳတို႔အထိ သြယ္တန္းလွ်က္ ဆလိုက္မီးမိ၍ေနေသာေလယာဥ္ပ်ံကဲ့သို႔ အေရာင္အလင္းတန္း၏အဆံုးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာၿပီး ဖူးေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ အထက္ပါပံုသည္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားကို ဖူးေျမာ္ေနပံုျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကိုလည္း ရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ႏိုင္ၾကေလသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ တန္ခိုးၾကီးဘုရားေစတီမ်ား၊ အိႏၵိယရွိ သံေ၀ဇနိယေလးဌာနစေသာ အထြတ္အျမတ္ေနရာမ်ားႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ား၊ သီရိလကၤာရွိ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္၊ ေဗာဓိေညာင္ပင္စေသာ ပူေဇာ္ထိုက္ေသာေနရာမ်ား၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ရွိ စူဠာမဏိေစတီ၊ ဒုႆေစတီစေသာ လူ႕ျပည္၊ နတ္ျပည္ဘုရားမ်ားကိုလည္း အထက္ပါအတိုင္း ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ေနရသကဲ့သို႔ ပို႔လႊတ္ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္းရွိလာေပလိမ့္မည္။

ထိုထက္ပို၍ ဘာ၀နာအစြမ္းမ်ား ျပည့္စံုလာေသာအခါ ေရွးေရွးကမၻာက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဒီပကၤရာ၊ ေမဓကၤရာ၊ ပဒုမုတၱရ၊ ၀ိပႆီစေသာ ဘုရားရွင္မ်ား၏ ဇာတိ၊ စုတိစေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုပင္ ျမင္လာႏိုင္ေၾကာင္း အ႒ကထာက်မ္းၾကီးမ်ား၌ ျပဆုိထားသည္။
နံပါတ္ ၁၄-တြင္ ျပဆိုထားသည့္အတုိင္းလည္း ခေရပြင့္ျပထားရာ ငယ္ထိပ္၊ ပုခံုးစေသာ ဌာနမ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ၾကြင္းက်န္ေသာခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားမွလည္းေကာင္း အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီး ေျပးေစျပန္ေစရေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။ အမွန္တကယ္ ၾကိဳးစားမႈရွိပါက အခက္အခဲ မ်ားစြာ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ပါရမီအထူးရွိ၍ ထူးကဲစြာ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေသာသူတို႔မွာ ျဗဟၼာမင္း၏လက္ညွိဳးကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုးမွ စၾကာ၀ဠာအနႏၲကို ထြင္းေဖာက္ေျပးသြားေစႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၄-႐ုပ္ပံု၏ သေဘာတရားအထူးမွာ အားထုတ္သူေယာဂီသည္ “ငါ၏ အလင္းနိမိတ္ကို အၾကင္အရပ္သုိ႔ ေျပးေစေရာက္ေစမည္၊ ထိုအရပ္မွတစ္ဖန္ျပန္လာေစမည္”ဟု ပို႔လႊတ္အရပ္ကို သက္မွတ္ၿပီး ပို႔လႊတ္တိုင္း ပို႔လႊတ္တုိင္း ထြက္ေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေစရသကဲ့သို႔ ျပန္လာတုိင္းျပန္လာတုိင္း ၀င္ေလႏွင့္တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစရမည္။ မိမိစိတ္က ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳေပးရသည္။

ေလထုတ္ေလသြင္းကိုလည္း လႊတ္လိုရာအရပ္သို႔ စိတ္က ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ႐ွဴေစ၊ ထုတ္ေစရမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလင္းနိမိတ္သည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔တုိင္ေအာင္ ထုတ္လိုက ထြက္ေလသည္ ငယ္ထိပ္မွ ထြက္သည္။ ထိုထြက္ေလမကုန္ဆံုးမီ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေက်ာ္တက္၍သြားသည္ဟု ထြက္ေလကို ေျပာင္းေပးရမည္။ ၀င္ေလႏွင့္ျပန္၍ အလင္းတန္းၾကီးကို ဆဲြခ်လိုက္ေသာအခါမွာလည္း ၀င္ေလသည္ ငယ္ထိပ္အတုိင္း ျပန္၀င္သြားသည္၊ ႐ွဴသည္၊ ႐ွဴိက္သည္ဟု ပကတိေလကို စိတ္အမွတ္ကေျပာင္းေရႊ႕ေပးရမည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာပြား၍ ရေပလိမ့္မည္။ ဤအရာ၌ မိဂဇာတ္ေတာ္တြင္ ပဲခင္းရွင္၏ ပိုက္ကြန္အတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္၍ လ်င္ျမန္စြာထေျပးေသာ သမင္းငယ္ကဲ့သို႔ ေလ႐ွဴ၊ ေလမႈတ္၊ ေလသြင္း၊ ေလထုတ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ (အက်ယ္ကို ၀ဋၬပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ွဴႏိုင္ပါသည္)။

ဒုတိယအဆင့္ကို အားထုတ္ၾကရာတြင္ အႆာသပႆာသဟူ၍ ေဟာေတာ္မူေသာ္လည္း မိမိႏွာသီး၀မွ ပကတိေန႔စဥ္၀င္ထြက္ေနေသာ ေလ႐ိုး႐ိုးကို ေဟာေတာ္မူလိုရင္း မဟုတ္ေပ။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရပါမည္။ (အႆာသပႆာေသ နိႆာယ ဥပၸႏၷနိမိတၱေမတၳ အႆာသပႆာသသမညေမ၀ ၀ုတၱံ)။

အထူးသတိျပဳရန္မွာ ပထမအဆင့္ အားထုတ္စဥ္က ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စဲြတည္ခဲ့ေသာ နိမိတ္ရွိေသာေၾကာင့္ ဤဒုတိယအဆင့္သို႔ တုိး၍ လြယ္လြယ္ကူကူ အားထုတ္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အခိုက္အတန္႔ေပၚေသာ နိမိတ္မ်ိဳးျဖင့္ ဤအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အမ်ိဳးအစားသံုးမ်ိဳးကို မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ၎တို႔မွာ

၁။ အခိုက္အတန္႔သာ နိမိတ္ရတတ္ေသာ ဥပ႒ာနသား၊

၂။ အခိုက္အတန္႔ နိမိတ္ ဥပ႒ာနအျဖစ္မွ စဲြစဲြၿမဲၿမဲတည္ေသာ အေျခအေနေရာက္လွ်င္ ဥဂၢဟသား၊

၃။ ပထမအဆင့္တြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း နိမိတ္ကား မရခဲ့။ သို႔ရာတြင္ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း အမွားမရွိ ေရတြက္အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ မ႑လသားတို႔ ျဖစ္ေပသည္။

နိမိတ္မရရွိေသးေသာ္လည္း မ႑လသားအဆင့္ျဖစ္ေသာသူကိုလည္း ဒုတိယအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းအားထုတ္ေစသင့္သည္ဟု ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ေရွ႕တိုးထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္စလံုး အၿပီးအဆံုးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕တိုးထိုင္မ႑လသားသာလွ်င္ ခရီးလမ္းဆံုး သြားႏိုင္ေပမည္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္တို႔ကား ဆက္လက္အားထုတ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေရွ႕တုိးထိုင္စေသာ ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးအေၾကာင္းကို ဤတြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္သည္။ အထူးျပဳရွင္းလင္းထားခ်က္ကား မဟုတ္ေပ။ အထိုက္အေလွ်ာက္ သေဘာေပါက္ေစပါလိမ့္မည္။)

ထို႔အျပင္

၁။ အႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလကိုသာ မွတ္ႏုိင္ၿပီး ၀င္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၂။ ပႆာသပုဂၢိဳလ္ (၀င္ေလကိုသာ မွတ္ႏိုင္ၿပီး ထြက္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၃။ အႆာသပႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ထင္ရွားျပတ္သားစြာ မွတ္ႏိုင္သူ)ဟုလည္း သံုးမ်ိဳးသံုးစားရွိေလသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးလံုး အာနာပါနဘာ၀နာကို ရႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။