စကားဆိုတာ ေန႔တိုင္းေျပာေနရတာျဖစ္လို႔ ေန႔တိုင္းၾကားေနရတယ္။ ေကာင္းတဲ့စကား၊ မေကာင္းတဲ့စကား။ ေျပာေနရသလို ၾကားလည္းၾကားေနရတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ပံုမွန္လည္ပတ္မႈအတိုင္း ဘာမွမထူးဆန္းသလို တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ထူးဆန္းတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း သို႔မဟုတ္ မွတ္သားဖြယ္ရာစကားဆိုတာ ေန႔စဥ္ၾကားရဖို႔ မလြယ္ဘူး။
စကၤာပူရဲ႕ မနက္ခင္းက ေအးျမသာယာေနတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕က လမ္းမေပၚက ကားသံမ်ားနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္တ႐ုတ္ေက်ာင္းက ဘုရားစာရြတ္သံမ်ားမွလဲြၿပီး ဘာဆူဆူညံညံမွ မရွိ။ ပကတိေအးခ်မ္းေနပါတယ္။ သကၤန္းမ်ား႐ံုၿပီး ဆြမ္းစားပင့္သူကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။ ထိုစဥ္ “တပည့္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းနားေရာက္ေနပါၿပီ”ဆိုၿပီး ဆြမ္းစားပင့္သူက ဖုန္းဆက္အသိေပးပါတယ္။ “ဦးသုတေရ..ဆင္းခဲ့ေတာ့ အားလံုးအဆင့္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ”လို႔ လွမ္းေအာ္မွ အေပၚက သံဃာေတြ ၾကြလာၿပီး လာပင့္တဲ့ကားနဲ႔ ဆြမ္းစားအိမ္ကို ဆက္သြားခဲ့ၾကတယ္။
ေရွ႕ခန္းက ဆရာေတာ္၊ ေနာက္က ဦးသုတအပါအ၀င္ သံုးပါး။ ကားေလးက ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့လမ္းမၾကီးထက္မွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့တယ္။ ကားထဲမွာလည္း ဆရာေတာ္က စကားတစ္ခြန္းမွ မဟ၍ ဘယ္သူမွ စကားမစရဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တရားႏွလံုးသြင္းေနသည္လား မေျပာတတ္။ မ်က္လံုစံုမွိတ္ၿပီး လိုက္ပါတယ္။
“ေနာက္က ဦးဇင္းတို႔က ဘယ္ကၾကြလာတာလဲဘုရား”။ ကားသမားက တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။ “ဦးဇင္းကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ၾကြလာတာပါ”။ “ေအာ္…ဦးဇင္းက သီရိလကၤာမွာ စာသင္ၿပီး ၾကြလာတာ”။ “ဒါနဲ႔ဘုရား…ဟို ဦးသန္းေရႊ လာေတာ့ ဦးဇင္းတို႔ အဲဒီမွာ ရွိမွာေပါ့”။ “မရွိဘူးဗ်”။ “ဦးဇင္းက မေလးရွားမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာေလ”။ ဦးသုတ ဆရာေတာ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖ်က္ခနဲ႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဆရာေတာ္မ်က္လံုး ဆက္ခနဲဖြင့္လိုက္တာကို သတိျပဳမိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။
“ေအးဗ်ာ….က်ဳပ္တို႔ ႐ႈံုးတယ္ဗ်ာ။ ႐ႈံးတာမွ ဂိုးျပတ္ကို ႐ႈံးခဲ့တာပါ။ ၁၅၀+၈၀ တဲ့ဗ်ာ။ ေျခလည္း႐ႈံး ဂိုးလည္း႐ႈံုးဆိုတာ ဒီပြဲကို ေျပာတာဗ်။ ဒီ႐ံႈးပဲြကေတာ့ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”။ ဦးဓမၼ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္အံျပေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွ စကားမဆက္ၾက။ ဆရာေတာ္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး သူကပဲ ဆက္ေျပာေနပါတယ္။ “ဦးဇင္းျဖင့္ဗ်ာ…ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ လႈိက္ေနေအာင္ ခံစားေနရဆဲပဲ။ စက္တင္ဘာရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ၊ စက္တင္ဘာမွာ ငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ က်ေနခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္၊ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြ၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးကမၻာမွာ ေရာက္ေနရသလို ျဖစ္ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ အိုဗ်ာ….ေတြးမိတိုင္း အသဲနာပါတယ္”။ ဆရာေတာ္ဆီက ဘာသံမွ ထြက္မလာ၍ ဦးဓမၼလဲ စကားကို ျဖတ္လိုက္တယ္။
ကားကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ဆက္လက္ေျပးေနဆဲ။ ဦးဓမၼကေတာ့ စကားျဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ သူ႕အေတြးက မျပတ္။ သူ႕စိတ္အလ်ဥ္က အမိျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ (ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လူလုိသူလို မေနရဘဲ) အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ေက်းလတ္ကျပည္သူေတြ၊ အသက္က ၁၄-ႏွစ္၊ အလုပ္အကိုင္က လယ္ထြန္၊ သစ္ခုတ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေလးမ်ား၊ အသက္က ၁၀-ႏွစ္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ညိွဳးညွိဳးေရာ္ေရာ္မ်က္၀န္းေလးမ်ား၊ ေနတဲ့အိမ္ကို အလကားမတ္တင္းနဲ႔ သိမ္းသြားလို႔ ေနစရာအိမ္ေပ်ာက္သြားရွာတဲ့ ေဆြးေျမ့ယိုင္နဲ႔စြာ တုန္ခါေနတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ား……အမ်ားၾကီး….အမ်ားၾကီး…..အေတြးတန္းထဲမွာ ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ ကားကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ ေျပးလႊားေနဆဲ။
“တပည့္ေတာ္ ဂႏၶာရံုကိစၥ အရွင္ဘုရားတို႔ သိၿပီးျဖစ္မွာေပါ့။ လူညီခ်က္ကေတာ့ လက္လန္တယ္”။ ဦးစရိယက ဒုတိယမၸိ တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ “အရွင္ဘုရား..လုပ္ပါအံုး။ တပည့္ေတာ္တို႔ သိရေအာင္ ဆိုပါအံုးဘုရား”။ ဦးသုတက စကားကမ္းလိုက္တယ္။ “ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲ။ အစဥ္ေတာ့ က်ခ်င္မွ က်မယ္။ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါခဲ့တဲ့ပဲြဆုိေတာ့ အားလံုးကေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ။ သံဃာ ၅၀၀-ေလာက္ရွိတာ ကိုယ္ေတာ္ရာ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လို႔မရတဲ့ ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးပဲ တက္တယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ဆြမ္းကပ္မယ္လည္းဆိုေရာ ေက်ာင္းထဲမွာ ဟိုနားက်ိတ္က်ိတ္၊ ဒီနားက်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ တီးတိုးစကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာေနတဲ့စကားေတြရဲ႕ အဓိကစကားကေတာ့ ဒို႔ မတက္သင့္ဘူးဆိုတာပဲ။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ေအး…ဟုတ္ၿပီကြာ။ မတတ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ စာ၀ါကိစၥ အားလံုးက ပံုမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၁-နာရီထိုးလာခဲ့တယ္။ ဆြမ္းေက်ာင္းက တုန္းေမာင္းေခါက္လိုက္တယ္။
သံဃာေတာ္ေတြအားလံုးက တိတ္ဆိတ္စြာ၊ ၿငိမ္သက္စြာ။ (ဂႏၶာ႐ံုထံုးစံအတိုင္း) စီတန္းညီညာစြာ ေမွာက္ထားတဲ့ သပိတ္စင္ေပၚက သပိတ္ေတြကလည္း ၿငိမ္သက္စြာ။ တိတ္ဆိတ္စြာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ရာ။ ဦးဇင္းတို႔ သီဟိုဠ္က က်က္သေရတံုးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့”။ ဦးစရိယက သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကိုေျပာရင္း ေဘးက ဦးသုတကို ခနဲ႔သလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ဆက္ေျပာေနခဲ့တယ္။
“အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတာ္ေရ…ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကလည္း အျပင္ဆြမ္းစားၾကြသြားတာေလ။ …..အေဆာင္က ဘုန္းၾကီးလဲ ပါသြားတာ။ အဲဒီအေဆာင္က သံဃာေပါက္စေလးေတြပဲ ရွိတာ။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို ေျပာဖို႔တာ၀န္ရွိတဲ့ဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းစားမသြားရင္ ေက်ာင္းထုတ္မယ္ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြက သပိတ္ကိုလွန္၊ သကၤန္းကို သပ္ရပ္စြာ၊ အေနကထိုင္ေလးကို ပုခံုးေပၚတင္…ညီညာစြာ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲပဲ က်န္တဲ့အေဆာင္က သံဃာေတြက ဟ…ဘာလဲ အားလံုးက ညီေနၾကတာ၊ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာ၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြက ဘာလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစနဲ႔ လွမ္းေျပာတဲ့အသံေတြက ဆူညံသြားေတာ့တယ္။ ခံစားခ်က္ျပင္းတဲ့ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးႏွစ္ပါးက စစ္သားေတြလာၾကမ္းရင္ ျပန္ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ယူထားတဲ့ ခဲနဲ႔လွမ္းေပါက္ပါေလေရာ။
ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကလည္း ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ သူ႕ေဘးမွာ ခဲမရွိေတာ့ ရွိတဲ့ေဘးနားက သပိတ္နဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆြမ္းေက်ာင္းၾကြေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလဲ သူ႕အေဆာင္သူ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ၿခံဳၾကည့္ရင္ ပက္ပက္စက္စက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ပဲြပဲ ကိုယ္ေတာ္ေရ…။ ဒါက ဂႏၶာ႐ံုရဲ႕ သမုိင္းမွာ ဘယ္လိုေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ မေပ်ာက္ေတာ့မယ့္ သမိုင္းပဲ”။ ဦးစရိယက ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ စကားကို ဆ-က္ေနခဲ့တယ္။
“ေနာက္ ၁၅-မိနစ္ဆို ေရာက္ေတာ့မယ္ဘုရား”။ ကားဆရာက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ဆရာေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟတာကို ဦးသုတ စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ “ဟာ..ကိုယ္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕က ၿပီးၿပီလား။ ဒီမွာ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတုန္း ရွိေသးတယ္”။ ဦးဓမၼက အသံျမွင့္ၿပီး တုိက္တြန္းသံၾကားလိုက္ရတယ္။ “ဒါပါပဲ ကိုယ္ေတာ္ရာ…သမိုင္းျဖစ္စဥ္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းေပမယ့္ အယုတ္တမာေကာင္ေတြရဲ႕ လူမဆန္မႈေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ စေတးသြားရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလဲ ရွိခဲ့သေပါ့”။ “ဘယ္လို ဘယ္လို စေတးသြားရတာလဲ”။ “ဟာ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ ဆက္ေျပာမွာေပါ့။ သက္ျပင္းခ်စရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းအရာမို႔ သက္ျပင္းခ်ခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါအံုး”။
“ကဲ…ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ခ်..ခ်…ခ်”။ “ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေရ…ဆြမ္းစားမတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဖမ္းဆိုၿပီး အထက္က အမိန္႔ခ်သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဆြမ္းေက်ာင္းက အကုန္မတတ္တာ၊ ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္ေတာ္ရာ…ဒီေကာင္ေတြ ဦးေႏွာက္မရွိဘဲ ထင္ရာစိုင္းၿပီး အမည္တပ္လို႔သာပါ။ တကယ္ေတာ့တပည့္ေတာ္ သိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မပါပါဘူး။ အားလံုးနီးပါးက သူ႕အသိစိတ္နဲ႔သူ မတတ္ဘဲ ေနခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါကေတာ့ တပည့္ေတာ္ေျပာရဲတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စစ္တပ္က ထံုးစံအတိုင္းပဲ အထက္လူၾကီး မ်က္ႏွာသာရေအာင္ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ သံဃာစာရင္းၾကည့္ၿပီး အပါးသံုးဆယ္ေလာက္ကို ေခါင္းေဆာင္ဆိုၿပီး ေရြးလိုက္ၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ၂၆-ပါးလား မသိဘူး။ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရတယ္ ဦးဇင္းရာ။ ဆြမ္းစားမတက္လို႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ခ်ခံရတာ ဒီႏိုင္ငံနဲ႔ ဒီအစိုးရပဲ ရွိမွာ”။
“ဟိုးေရွ႕ အခၽြန္အတက္ၾကီးနဲ႔ တိုက္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ေရာက္ၿပီဘုရား။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္လည္း သီရိလကၤာက ၾကြလာတာ မဟုတ္လားဘုရား”။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ကို ဒကာေတာ္က စကားကမ္းလိုက္သည္။ “ေအး…ဟုတ္တယ္”။ “ဦးသန္းေရႊလာတုန္းက ဆရာေတာ္လည္း ရွိခဲ့တယ္ေပါ့”။ “ေအး..ရွိတာေပါ့”။ “ေအးေနာ္…ဆရာေတာ္ တက္စားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလည္း အျပစ္ေတာ့ မဆိုသာပါဘူး။ သူတို႔လည္း ဒီအစိုးရကို အားမေပးသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိၾကေလာက္ပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ ေက်ာင္းစရိတ္ သံုးစရာ မရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ”။
တစ္လမ္းလံုး ေနာက္ကေျပာေနခဲ့တဲ့စကားေတြကေန ခံစားခ်က္ေတြ ကူးစက္သြားခဲ့လို႔လား မေျပာတတ္။ ဆရာေတာ္ဆီက ထြက္က်လာတဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားကေတာ့ ဦးသုတအတြက္ တစ္သက္စာ မေမ့ေတာမွာ ေသခ်ာတယ္။
“ေထာက္ပံ့တဲ့ စပြန္ဆာမရွိဘဲ သီဟိုဠ္ကို ဘယ္သူေတာင္းစားမွ ပညာသြားမသင္ဘူး။ ဒကာရဲ႕”
မွတ္ခ်က္။ ။ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားက အမွန္အကန္ျဖစ္ၿပီး အစီအစဥ္တင္ျပပံုမွာ ဖန္တီးထားပါတယ္။
No comments:
Post a Comment