အရွည္႐ႈနည္းအရ နိမိတ္တန္းဟူေသာ ေလအာ႐ံုကို ရွည္ရွည္ထုတ္၊ ရွည္ရွည္႐ွဴ၊ သို႔မဟုတ္ ျပင္းျပင္းမႈတ္၊ ျပင္းျပင္း႐ႈိက္ရမည္။ ေလအာ႐ံုကို တိုတိုထုတ္၊ တိုတိုရွဴ၊ သို႔မဟုတ္ သာသာမႈတ္၊ သာသာရႈိက္ရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ အတို၊ အရွည္အားျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနေသာ နိမိတ္ဟူေသာေလအာ႐ံုတန္းကို အမွတ္သတိထားၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ေနျခင္းကိုပင္ တို၊ ရွည္ရႈနည္း(ဒုမွာ တိုရွည္သိ)ဟု ေခၚေပသည္။
ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၀-တြင္ ေလနိမိတ္၏ အတိုအရွည္႐ႈမွတ္ေနပံုကို ျမားျပထားသည္။ ႏွလံုးသြင္း႐ႈမွတ္ပံုကား မိမိရရွိစဲြၿမဲစြာ ထင္ျမင္ေနေသာ ေလနိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို လက္ေလးသစ္ခန္႔ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ထြာခန္႔၊ တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔၊ သံုးေတာင္ခန္႔ စသည္အားျဖင့္ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရပါမည္။ ဤအဆင့္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို သတိျပဳၿပီး အာ႐ံုကို ထင္ရွားျပတ္သားေစလွ်က္ ျပဓာန္းထားရေသာေၾကာင့္ သတုပၸ႒ာနကာရီအဆင့္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။
အားထုတ္ပံု ထင္ရွားေအာင္ ဆုိပါအံုးမည္။ ေလနိမိတ္တန္း တစ္ေတာင္ခန္႔ ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု စိတ္ျဖင့္ ထြက္ေလကို ထုတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ထင္းခနဲ႔လင္းခနဲ အလင္းတစ္ေတာင္ခန္႔ ေျပးထြက္ေစရမည္။ တစ္ဖန္ မိမိစိတ္ျဖင့္ ထိုအလင္းတန္း ျပန္၀င္လာေစဟု စိတ္ကို ထိုအာ႐ံုႏွင့္ တစ္ကိုက္တည္းလွစ္ခနဲ ျပန္၀င္လာေစလွ်က္ အားထုတ္ရမည္။
နိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို တစ္ေတာင္ခန္႔ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု ႏွာသီး၀မွ ထုတ္ေလႏွင့္မႈတ္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ေခ်ာင္းၾကီးကို သြင္းလုိက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းတန္းၾကီး ထြက္လုိက္၀င္လိုက္ လုပ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။
ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ နိမိတ္ရအာနာပါနေယာဂီသည္ နံပါတ္ ၁၁-ပံုမွာကဲ့သို႔ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ ပို႔လႊတ္၍ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ေယာဂီေလးမ်ိဳး ကဲြျပားသြားတတ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ
၁။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အလယ္၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အာဒိလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၂။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (မေဇၥ်လဒၶပုဂၢိဳလ္)
၃။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အဆံုး၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အလယ္တို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အေႏၱာလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၄။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးဌာနလံုး၌ ထင္ျမင္သူ (တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေလးပါးတို႔တြင္ နံပါတ္ေလးျဖစ္ေသာ တေယာလဒၶျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္သူျဖစ္မွသာ အထက္အထက္ အဆင့္တုိ႔သို႔ ကူးေျပာင္း႐ႈမွတ္သြားႏိုင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးပါးလံုးတို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိပို႔လႊတ္လိုက္ေသာ နိမိတ္တန္းေၾကာင္းမွာ အရင္းအဖ်ား တညီတညာတည္းရွိလွ်က္ မီးရထားေခါင္းသေဘၤာဦးဖ်ားက အေ၀းၾကည့္ ဆလိုက္မီးတန္း လင္းေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္အားေကာင္းေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ဖြင့္လိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ရန္သူ၏ေလယာဥ္ပ်ံကို ထိုး၍ရွာေသာ ဆလိုက္မီးတန္းၾကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ နိမိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ ပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကို “ဣတိ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ”ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူထားသည္။
ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၂-တြင္လည္း အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္၊ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုးကို ထင္ျမင္ေအာင္အားထုတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလုိပါသည္။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုး၌ ထင္ျမင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘာ၀နာဗလ(ဘာ၀နာအား)ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဘာ၀နာအားရွိလာေသာအခါ အထက္တြင္ျပဆုိခဲ့ေသာ ဆလိုက္မီးတန္းစေသာ ဥပမာမ်ားကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ နိမိတ္လႊတ္ရာ၊ သိမ္းရာတို႔၌ လိုရင္းပဓာနအခ်က္ကား ျမန္ျမန္ႏွင့္လင္းလင္းေျပးေစ၊ ျပန္ေစႏိုင္ျခင္း၊ ၾကီးလိုသမွ် ၾကီးေစၿပီး ငယ္လိုသမွ် ငယ္ေစႏိုင္ျခင္း၊ အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေစ၊ ျပာေစ၊ နီေစ၊ စိမ္းေစ၊ ျဖဴေစစေသာ အေရာင္အႏုအရင့္ စသည္အားျဖင့္ ေယာဂီ၏စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္ပါေစျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပ (ဗဟိဒၶ)သက္သက္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို ပြားမ်ားအားထုတ္ရျခင္းသည္ ေရွ႕တြင္အဓိကအာ႐ံုျဖစ္လတံ့ေသာ ပဋိဘာဂထင္လာေစရန္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ေလနိမိတ္ကား ေျပးေစ၊ ျပန္ေစေအာင္ ျပဳႏုိင္ပါ၏။ အလင္းသေဘာမရႏုိင္ဘဲ ရွိပါမူ မိမိစိတ္ျဖင့္ ဓာတ္မီးေခ်ာင္းၾကီး မိမိ၏ႏွာေခါင္း၀မွ ထြက္ရမည္၊ ၀င္ရမည္ဟု စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္၍ (ဖန္ဆင္း၍) အားထုတ္ရမည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ အမွန္တကယ္ လင္းထိန္ေနေသာ ပဋိဘာဂနိမိတ္အလင္းတန္းၾကီး ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၍ လာေပလိမ့္မည္။ ေနမြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚေနေသာ စူးရွေနေသာ ေနမင္းၾကီး၏အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ မိမိ၏ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းထိန္ေနေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္ဆင္း၍ ဆထက္ထမ္းပိုး ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္။
No comments:
Post a Comment