အာနာပါနတရားကို သဒၶါအား၊ ၀ီရိယအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလတန္းေလလံုးစေသာ အာနာပါနအားထုတ္၍ ရသင့္ရထိုက္ေသာ ဥဂၢဟနိမိတ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရခါစအခါမွာ အလြန္အားတက္သေရာျဖစ္ၿပီး ၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ အာ႐ံုကို လႊတ္မိတတ္ၾကကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ၀မ္းသာလြန္းၿပီး ထမိလိုက္တတ္ၾကသည္။ မလႊတ္လိုက္မိဖို႔၊ မထလိုက္မိဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။
အလြန္သတိျပဳသင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤပါေမာဇၹအျခင္းအရာျဖစ္ေသာ လင္းေရာင္ျခည္ေခၚ သမာဓိေရာင္ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ရလာျခင္းသည္ အနည္းဆံုး ကမၻာရာေထာင္ အားထုတ္ဖူးမွသာ ရႏိုင္ေသာတရားထူးျဖစ္ေပသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေပါ့ေပါ့ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရႏိုင္ေသာသေဘာမရွိေပ။ ဤအခ်က္မွာ လြန္စြာ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကမၻာအဆက္ဆက္အားထုတ္ဖူးမွ ရႏုိင္ေသာ တရားအထူးကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ပါတ္ႏွစ္ပါတ္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ၊ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ရကာမွ်ျဖင့္ အလြယ္သားပဲဟု ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေအာက္ေမ့မမွတ္ထင္အပ္ေပ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ထိုင္လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ၅-လ၊ ၆-လၾကာေအာင္ ထပ္မံအားထုတ္ပါေသာ္လည္း မိမိရရွိခဲ့ဖူးေသာနိမိတ္မ်ိဳးကို မေတြ႕ရဘဲ ရွိတတ္ၾက၊ ၾကာတတ္ၾကကုန္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလနိမိတ္၌ သတိ၊ သမာဓိတို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုမၿမဲေသး၊ မစဲြေသးမွီ မလႊတ္လိုက္၊ မေတာ္လိုက္ပါႏွင့္ဦး။ စဲြမွၿမဲမွ နိမိတ္ေပၚၿပီးေနာက္ အနည္းဆံုး ၅-ပါတ္၊ ၆-ပါတ္ျဖစ္ေစ၊ ၁-နာရီ၊ ၂-နာရီျဖစ္ေစ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ အာ႐ံုစိုက္ၿပီးလွ်င္ သိမ္းဆည္းသင့္ပါသည္။
နိမိတ္ႏွင့္ မိမိ၏ သတိသမာဓိတို႔ ခိုင္ၿမဲေလာက္ၿပီ၊ စြဲမွတ္ႏိုင္ေလာက္ၿပီဟု ထင္ေသာအခါ ဤနံပါတ္ ၉-ပံုအတိုင္း မ်က္စိကို ေမွးေမွးထားၿပီး စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး အကုန္ဖြင့္လွ်က္လည္း စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။
မ်က္စိကို ဖြင့္လွ်က္ အားထုတ္ျပန္ေသာအခါတြင္လည္း မွိတ္ထားစဥ္ကကဲ့သို႔ နိမိတ္၀င္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ နိမိတ္ထြက္သည္ကိုလည္းေကာင္း ေလတို႔ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေနမွသာ စဲြသည္ၿမဲသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ အာရံုကို မလႊတ္ႏွင့္ဦး။ အသာထ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္ၾကည့္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ထိုင္ေနလဲမေပ်ာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါမွာလည္း မေပ်ာက္၊ ေလ်ာင္းေနေသာ္လည္း မေပ်ာက္၊ ရပ္ေနေသာ္လည္းမေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွသာ သတိၿမဲစြာ၊ ပထမာျဖစ္၍ အာနာပါနပထမအဆင့္ၿပီးဆံုးၿပီဟု မွတ္ယူရပါမည္။ (သေတာ၀ အႆသတိ၊ ပႆသတိ-အပိုဒ္ၿပီးေလၿပီ။)
ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ အားထုတ္တိုင္း အားထုတ္တိုင္း အမွန္ထင္ျမင္လာေသာအခါ ေရွ႕အဆင့္သို႔ကူး၍ ပဋိဘာဂနိမိတ္ျဖစ္လာေအာင္ အားထုတ္ရပါေတာ့သည္။ နိမိတ္မၿမဲေသးဘဲလွ်က္ စိတ္ကူးတည့္ရာ စမ္းလုပ္မိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတိုအရွည္ ႐ႈမိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း အာ႐ံုေထြျပား၍ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္ၾကကုန္သည္။ ဆရာနည္းက်က် မ႐ႈမွတ္တတ္လွ်င္ ဤအဆင့္တြင္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သြားတတ္ၾကသျဖင့္ သတိျပဳသင့္ပါသည္။
ဤကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို ဆရာမရွိဘဲ စိတ္အထင္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာသံၾကားဖူး႐ံုျဖင့္ အားထုတ္ၾကလွ်င္ အပိုင္းအျဖတ္၊ အာ႐ံုထား ေနရာမက်ျဖစ္သျဖင့္ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ စ၍အားထုတ္ကာမွ်ျဖင့္ အလင္းနိမိတ္ကို ရရွိၾကေသာ္လည္း အထက္သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ ဆက္၍႐ႈမွတ္ရမည့္နည္းကိုလည္း မသိသျဖင့္ အက်ိဳးမမ်ား၊ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤနံပါတ္ (၉)ႏွင့္ အမွာစကားမ်ားကို လိုက္နာသင့္ေလသည္။
အာနာပါနနိမိတ္ ၁၂-ပါးႏွင့္ အက်ယ္သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို သိလိုလွ်င္ ၀ိသုဒၶိမဂ္၊ မဟာဋီကာ၊ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ႈမွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။
ဤသို႔ အထပ္ထပ္ သတိေပးရ၊ မွားထားရျခင္းသည္ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါ။ အလြန္၀မ္းသာၿပီး ေပါ့ဆမိသျဖင့္ အလွ်င္အျမန္ ထလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေမာင္ျမေမာင္ဆိုေသာ ေယာဂီတစ္ဦး နိမိတ္ေပ်ာက္သြားသည္မွာ ယေန႔အထိ ျပန္မရႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘခင္ဆိုေသာ ေယာဂီမွာလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္ၿပီး ျပန္မရသည္မွာ ယေန႔ကာလအထိ ၂-ႏွစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပါ့ဆမိသျဖင့္ အိပ္မက္ထဲေရႊအိုးရသကဲ့သို႔ ဘာမွမသံုးလိုက္ရဘဲ ျဗဳန္းကနဲ၀မ္းသာ ကဗ်ာကရာ၀မ္းနည္းရတတ္ေလသည္။ တစ္မဂ္၊ တစ္ဖိုလ္ႏွင့္လည္း ေ၀းတတ္ၾကေလသည္။ နိဗၺာန္သြားလမ္းလည္း အစေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ အထူးသတိျပဳေစလိုသည္မွာ ရုပ္ပံု နံပါတ္ ၈-ႏွင့္ နံပါတ္ ၉-တို႔အတိုင္း မွိတ္တစ္လွဲ႔၊ ဖြင့္တစ္လွည့္၊ မွိတ္တစ္လွဲ႔၊ ဖြင့္တစ္လွည့္ႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းသပ္အားထုတ္၊ ၿမဲၿပီစဲြၿပီထင္ေသာအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္။ မည္သို႔အားထုတ္အားထုတ္ နိမိတ္အလင္းမေပ်ာက္လွ်င္ ပထမအဆင့္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု မွတ္ယူႏိုင္ၾကပါသည္။ သိန္းထီဆုၾကီးေပါက္ထားေသာ္လည္း ထီလက္မွတ္ေပ်ာက္ေနေသာသူ၏စိတ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။
ပထမအဆင့္ အားထုတ္နည္း ၿပီးၿပီ။ ။
No comments:
Post a Comment