သတိၿမဲစြာ ပထမာ (၄)

႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၆-တြင္ ျပဆိုခဲ့ေသာ ဓမၼေရာင္ျခည္ေခၚ အာနာပါနသမထသမာဓိေလအာ႐ံုဟူေသာ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ရလာရျခင္း၊ ေပၚထြက္လာရျခင္းသည္ အားထုတ္သူေယာဂီပုဂၢိဳလ္၏ ပါရမီထူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုပါေမာဇၹ(ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ျခင္း) ေပၚလုနီးေသာအခါ မေနမနားၾကိဳးစားလိုေသာစိတ္၊ မျဖစ္မေန မေလွ်ာ့တန္း အားထုတ္လိုေသာ ၀ီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိမဂၢင္တို႔ ခိုင္ၿမဲစြာတည္လာမႈကိုပင္
အ႒ကထာ၌ ကုသလစၦႏၵ၊ ဆႏၵာ၀သာကာရဟူ၍ ျပဆိုေတာ္မူၾကသည္။

ထိုဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားကား ဤနံပါတ္ ၇-ပံုအတိုင္း မိမိ၏ ႏွာေခါင္း ၾကီး၍ ခြက္ေတာင္းျပည္ေတာင္း၊ အုန္းသီးခန္႔ ၾကီး၍ဖု၍လာသည္ဟုလည္း ထင္ျမင္တတ္ၾကသည္။ ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာတစ္ေတာင္ခန္႔ ၾကီးလာသည္ဟုလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ လႊဆြဲသကဲ့သို႔ ပုခတ္လႊဲေနသကဲ့သို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု မိမိ၏ႏွာေခါင္း၌ ထင္လာတတ္ၾကသည္။ ဤကားဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္၍ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။

ထိုအျခင္းအရာမ်ားကို အထူးဂ႐ုျပဳ၍ မွတ္သင့္ပါသည္။ ဆႏၵျပင္းထန္ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သူျမတ္သည္ ထြက္ေလႏွင့္၀င္ေလတို႔ အထူးသျဖင့္ သန္႔ရွင္းလာၿပီး ေရတြက္၍ မွတ္ရာတြင္လည္း အၿမဲတမ္းသတိမလြတ္ျဖစ္လာလွ်က္ အ႐ႈအ႐ႈိက္အထုတ္အသြင္းတို႔ ညင္သာသိမ္ေမြ႕လာတတ္ပါသည္။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ ပန္းဆိုင္းဆဲြထားသကဲ့သို႔ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွာ ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ေနသကဲ့သို႔ထင္မွတ္ကာ တစ္ေနကုန္ထိုင္၍ ႐ႈမွတ္ေနရေသာ္လည္း ေညာင္းျခင္း၊ ကိုက္ခဲျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ မပင္မပန္းမႏြမ္းမနယ္ အားထုတ္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္လာေတာ့သည္။ ကာယလဟုတာ (ကိုယ္ခႏၶာေပါ့ပါးျခင္း)၊ စိတၱလဟုတာ (စိတ္ေပါ့ပါးျခင္း)၊ ကာယမုဒုတာ (ကိုယ္ခႏၶာႏူးညံ့ျခင္း)၊ စိတၱမုဒုတာ (စိတ္ႏူးညံ့ျခင္း)၊ ကာယကမၼညတာစိတၱကမၼညတာ (ကိုယ္အမႈ၊ စိတ္အမႈတို႔၌ လြယ္ကူစြာစြမ္းႏုိင္ျခင္း)ဟူေသာ အေျခအေနတို႔ ျဖစ္ေပၚေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္တို႔မွာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ ကုသလစၦႏၵေခၚ ဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္ျခင္းတို႔၏ အက်ိဳးတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပါေမာဇၹ၀သာကာရ၏အက်ိဳးတရားျဖစ္ေသာ အလင္းကြက္၊ အလင္းတန္းတို႔သည္ ေပၚတစ္လွည့္၊ ေပ်ာက္တစ္လွည့္သာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ထပ္ကာထပ္ကာ မေနမနား အားထုတ္သင့္ပါသည္။ တစ္ခ်က္မွိတ္၊ တစ္ခ်က္႐ႈ၊ တစ္ခ်က္ေပၚႏွင့္ ေကာက္လိုက္တုိင္း ေကာက္လိုက္တုိင္း ျမင္ထင္ေနေသာ ေလနိမိတ္စဲြထင္လာေတာ့သည္ကိုပင္ သတိၿမဲစြာ ပထမာဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
အထက္တြင္ ျပဆိုခဲ့ေသာ ဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားသို႔ မသက္မူ၍ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး ေလးလံထိုင္းမႈိင္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အသက္႐ႈက်ပ္ကာ ေမာပန္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မိမိထိုင္ေနေသာ အခင္း၊ ဖ်ာတို႔ တြန္လိမ္လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေျမၾကီးၾကမ္းျပင္တို႔သည္ ညြတ္ကုန္ ၾကိတ္ၾကိတ္ျမည္ကုန္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာလွ်င္ နိမိတ္မရဘဲ ၾကာေနတတ္ပါသည္။ အျခင္းအရာ မဖက္သူဟု ဆိုပါသည္။ မဥၹပိ႒ံ ၾသဏမတိ၊ ၀ိကူဇတိဟု အ႒ကထာျပလိုရင္း စကားေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

ဤနံပါတ္ ၈-ရုပ္ပံုသည္ သတိၿမဲၿပီး အျခင္းအရာႏွစ္ပါး (ဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹ)ျဖစ္လာၿပီးေသာ ေယာဂီတုိ႔သည္ မိမိရအပ္ေသာ ေလတန္းေလေခ်ာင္းဟူေသာ ဥဂၢဟအထူးကို တစ္ထပ္တည္း တစ္ခ်က္တည္း ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ႏိုင္နင္းစြာ အားထုတ္ေလ့လာပြားမ်ား၍ ေနပံုျဖစ္ပါသည္။

အထူးမွာ ႏိုင္နင္းပိုင္ႏုိင္ၿပီဟု ေသခ်ာက်နသိၿပီးေသာအခါ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာခန္႔၊ တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ တစ္လံခန္႔ မႈတ္အပ္၊ ႐ႈိက္အပ္၊ ေလ့လာအားထုတ္သင့္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ႐ႈမွတ္ရာတြင္ မိမိစိတ္က ေရွ႕မွေျပးေစ ျပန္လာေစၿပီးမွ စိတ္ႏွင့္တစ္ထပ္တည္းေသာ ေလနိမိတ္တန္းကိုလည္း ေျပးေစျပန္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သို႔မွသာ လြယ္ကူမည္ကို အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။

သေဘာတရားကို ေသခ်ာနားမလည္ၾကေသာ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ မိမိစိတ္က ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ လုံ႔လမျပဳရဘဲ မိမိရေသာ အလင္းနိမိတ္ကိုသာ ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ ႐ႈမွတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ နိမိတ္တန္းမွာ မိမိလိုသလို မေျပး မျပန္ရွိေနသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ဆရာထံလာ၍ ေျပာတတ္ၾကသည္။ သတိျပဳသင့္ပါသည္။