အထက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ (၅)ပံုသည္ ယခင္ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ နည္းသံုးနည္းအနက္ ကသိုဏ္းအဓိက၊ အာရံုသာမည ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ျပသထားေသာပံုျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔အားထုတ္႐ႈမွတ္ရင္း ထြက္ေသာေလ၊ ၀င္ေသာေလတို႔သည္ ထိခတ္မိရာ ႏွာသီးဖ်ားအရပ္၌ တိုးထိတိုင္း တိုးထိတိုင္း လြတ္သြားသည္ဟူ၍ မရွိျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ အမွတ္အသိစိတ္၍လာေသာအခါ သတိသမာဓိလည္း ခိုင္ၿမဲလာေပလိမ့္မည္။
ထိုသမာဓိ၏ တန္ခိုးသတၱိေၾကာင့္ သမာဓိတည္ရာျဖစ္ေသာ ကသိဏဌာနမွ ေရြးေစ့ခန္႔ေလာက္ေသာ္လည္းေကာင္း သို႔မဟုတ္ ခဲေခ်ာင္းကေလးေရးထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း အစတြင္ ေမွးေမွးမိွန္မွိန္ရွိေသာ အလင္းကေလး ေပၚထြက္လာတတ္သည္။ ဆက္လက္၍ အားထုတ္႐ႈမွတ္ေသာအခါ ေပ်ာက္တစ္ခါ-ေပၚတစ္လွည့္ (အမွတ္ ၅-ပံုတြင္ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတိုင္း) တကယ့္အလင္းနိမိတ္ကို ေတြ႕ျမင္လာရေပလိမ့္မည္။ ဆက္လက္၍ ၀ီရိယစုိက္အားထုတ္႐ႈမွတ္လွ်င္ အၿမဲလင္းထိန္ေနေသာ အလင္းနိမိတ္ကို ေတြ႕ျမင္လာရတတ္ပါသည္။
အထူးေဖာ္ျပလိုသည္မွာ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ကသိုဏ္း၀န္း(ႏွာသီးဖ်ား)ကိုပင္ မထင္မျမင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ျဖင့္ “မီးေတာက္မီးခဲကေလး ႏွာသီး၀တြင္ ရွိသည္၊ ၀င္ေလထိေသာအခါ လင္းသြားသည္၊ ထြက္ေလထိေသာအခါ လင္းသြားသည္”ဟုပင္ ဥပါဒ္ေပးၾကရ၊ ဖန္ဆင္းေပးၾကရကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ စကၠဴ၀ိုင္း၊ ထံုးကြက္စသည္တို႔ကို တကယ္ထားၿပီး မွန္ႏွင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွင့္စဲြယူၾကရသည္။ မည္သို႔ပင္ အားထုတ္သည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးမ်ားဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ အက်ယ္သိလိုလွ်င္ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းတုိ႔တြင္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
သတိ၊ သမာဓိခိုင္ၿမဲစြာ တည္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုကသိုဏ္းကြက္၊ ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ လင္းထိန္လာတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ရႊင္လန္းအားတက္ျခင္းမ်ား အလြန္ျဖစ္ေပၚ၍ အၿမဲမျပတ္ဆက္လက္အားထုတ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ အားထုတ္ရသည္မွာလည္း အလြန္ရွင္းလင္းၾကည္လင္လာတတ္ပါသည္။
ဤအခန္း၌ပင္ အခ်ိဳ႕ပါရမီထူးေသာေယာဂီမ်ားသည္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယေၾကာင့္ အာနာပါနအမွတ္ျပ ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ အေရာင္တလက္လက္ျဖာထြက္ကာ ထင္းစည္း၊ ေကာက္လႈိင္းစည္းမ်ား၏ စည္းဖဲြ႕ၾကိဳးပမာ အာ႐ံုေလတန္းကို အလယ္က စည္းထားသကဲ့သို႔ ငံု႕လွ်ိဳးထြက္၀င္လွ်က္ ေနပါေတာ့သည္။
အထူးသတိျပဳရန္မွာ ထိုကသိုဏ္းအလင္းတန္းကေလး၏ ေရွ႕ကိုလည္း လက္တစ္သစ္ခန္႔၊ ေနာက္ကိုလည္း လက္တစ္သစ္ခန္႔ထက္ပို၍ အတို၊ အရွည္ျဖစ္မသြားေစဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာ၌ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ကသိုဏ္းအလင္းတန္းက စ၍ေပၚၿပီးေနာက္ ေလအာ႐ံုတန္း ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ေလအာ႐ံုတန္းကေလး ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ေပၚၿပီးေနာက္ ကသိုဏ္းအလင္းတန္းေပၚလာတတ္ၾကကုန္သည္။ တစ္ဦးတစ္ဦးမတူညီတတ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါသည္။ မည္သည့္အရာကစ၍ေပၚေပၚ အမွန္ဟုသာ မွတ္ယူရပါမည္။ ထင္ရွားစြာေပၚခဲ့ရခဲ့ပါလွ်င္ ဧကန္ပါရမီအထူးရွိသူဟု မွတ္ယူႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဝီရိယထားကာ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၾကေစလိုပါသည္။
အႏုတၱရိယတရား (၆)ပါးတို႔တြင္ ဤကဲ့သို႔ထင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဒႆနာႏုတၱရိယ (ျမင္ျခင္းတကာတို႔တြင္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္ေသာျမင္ျခင္း)၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဓမၼေရာင္ျခည္ကို ဖူးေတြ႕ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေခၚဆိုထိုက္ေၾကာင္း အ႒ကထာမ်ားတြင္ ေရးသားေတာ္မူၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အဆင့္ကို ေရာက္ရွိသူအတြက္ ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္သည္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာအေကာင္းဆံုး၊ အရသာအရွိဆံုး၊ လူျဖစ္ရက်ိဳးအနပ္ဆံုးအခ်ိန္ဟု ထင္မွတ္ေနတတ္သည္ျဖစ္၍ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment