ရန္ကုန္သြားေတာလား (၄)

စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေဘးအေဟာင္းဆိုင္မ်ားသို႔ သြားရင္းေငးရင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနေတာ့သည္။ ေတြ႕သင့္တဲ့သူေတြကိုလဲ ေတြ႕ဖို႔ ပ်က္ကြက္ေနခဲ့ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပါးလိုက္ေသာ လက္ေဆာင္မ်ားလဲ အကုန္ေပးၿပီးျဖစ္၍ စိတ္ၿငိမ္းေအးမႈတစ္ခုကို ခံစားလာရသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းေတြ႕ေနခဲ့ရေသာ နိစၥဓူ၀ ရုန္းကန္ေနပံုမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြ ေမာၿပီးရင္း ေမာေနခဲ့သည္။ ေတြ႕ေနရတဲ့ဘ၀ေတြက ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ေဒါက္တာဘဲြ႕ဆိုတာကို မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ တားျမစ္ေနၾကသလို ခံစားေနရသည္။

နာဂစ္ရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ တိမ္ေတြလို လြင့္ပါသြားရသူမ်ားကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ “တပည့္ေတာ္ကေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္ နယ္ကို မိသားစုလိုက္ ေျပးခဲ့ရတာဘုရား၊ အဲဒီတုန္းက ဒုကၡေတြ ေရာက္လိုက္တာဘုရား၊ စားစရာမရွိ၊ ေနစရာ မရွိ”။ ဒကာၾကီးက စကားကို ရပ္ၿပီး ေငးေနခဲ့ေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလို႔။ “တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ငါးႏွစ္အရြယ္သမီးေလးက ေသသြားသလား၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား တပည့္ေတာ္ အခုထိ မသိရဘူးဘုရား”။ “အကူအညီေတြ မေပးၾကဘူးလား”ဆိုေတာ့ “အလကားပါဘုရား၊ ဂိုေထာင္ထဲထည့္ခိုင္းလို႔ ျပန္လွည့္သြားၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြက မနည္းဘူး”။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ခန္႔မွန္းၿပီးသားျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့သူတစ္ဦးက ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္၍ ရင္ခုန္သံေတြက သစ္ေနခဲ့ေလသည္။
“တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ဆိုရင္ သစ္ပင္က ပိသြားေတာ့ အိမ္ေရာ၊ ပရိေဘာဂေတြေကာ အားလံုး ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ လယ္ထဲက စပါးေတြအားလံုး ပ်က္စီးသြားေတာ့ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တယ္ဘုရား၊ အသက္မေသတာပဲ ကံေကာင္းတယ္”။ ဧရာ၀တီၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ကရင္ဒကာၾကီးက ရင္ဖြင့္ျပတယ္။


ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ားကိုေတြ႕တိုင္း နာဂစ္ရဲ႕သားေကာင္ေလးေတြလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ေနခဲ့သည္။ ပိုက္ဆံေတြ ခ်မ္းသာလို႔ မဟုတ္ေသာ္လဲ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ေပးကမ္းေနျဖစ္ခဲ့သည္။ “ငါသာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဒီကေလးေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခ်င္တယ္”။ သီရိလကၤာက အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကိုလဲ လြမ္းေနမိပါသည္။
ကရင္ျပည္နယ္က ေက်ာက္တစ္လံုးဆရာေတာ္ရဲ႕ သတင္းၾကားရတာေတာ့ ၀မ္းသာစရာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၀၀၀-ေက်ာ္ကို အခမဲ့ပညာသင္ၾကားေပးေနသည္။ အ၀တ္အစားအေနအထိုင္မွစၿပီး အစစအရာရာ အဆင့္မီမီ သင္ၾကားေပသည္ဟု သိရသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို အင္တာနက္ စိတ္ၾကိဳက္သံုးခြင့္ေပးထားသည္ဟု ဆိုသည္။ “တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ငါတို႔ဘုန္းၾကီးေတြက အဲဒီလို လုပ္ေပးေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ”။ အခုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းၾကီးေတြက နာမည္ၾကီးဖို႔၊ ဘဏ္္မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား အပ္ႏိုင္ဖို႔ေလာက္ကိုသာ အာရံုက်ေနခဲ့ၾကေလသည္။

“ထမင္းငတ္ေနသူအတြက္ ထမင္းေကၽြးေသာသူဟာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သည္၊ ထမင္းေကၽြးေသာ ဘာသာဟာ သူတို႔အတြက္ မီွခိုရာျဖစ္သည့္အတြက္ ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ပ်က္စီးတိမ္းပါးေနၾကသည္”ကို လစ္လ်ဴမရႈသင့္ေတာ့။ အေမရိကန္သမၼတအိုဘားက Change ဟု ေအာ္ေနသလို ျမန္မာက ဘုန္းၾကီးမ်ား (ႏိုင္ငံဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး) အတြက္လဲ အဲဒီစကားလံုးက အရမ္းကို လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္က မိုးနည္းလာလို႔ သြားရလာရ အိုက္စပ္ေနခဲ့သည္။

တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာတစ္ဦးဆီ ေရာက္ခဲ့သည္။ “ကိုယ့္လူ ေက်ာင္းေလးဘာေလး မထိုင္ေသးဘူးလား” ေမးေတာ့ “ေအး…ေက်ာင္းထိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္သင့္ေနၿပီ။ အခုေလာက္ အလုပ္တြင္က်ယ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မထိုင္ခ်င္ေသးဘူး၊ အရင္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေလးဘာေလး ရေအာင္ဖန္တီးၿပီး ေနမလို႔ပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးေတြ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ အရင္က ရေအာင္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ အခု စိတ္ကူးေတြက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ငါ ဘယ္လို ေပးဆပ္ရမလဲ၊ အဲဒီလိုပဲ စိတ္ကူးရွိေတာ့တယ္၊ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေနရာဆိုတာၾကီးကို ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေနကတည္းက ပံုစံမက်ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ ျမင္လာခဲ့ၿပီ”။ သူငယ္ခ်င္းက ေသာက္လက္စ ပရီမီယာေကာ္ဖီခြက္ကို ၾကိဳက္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ `လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ၀ိနည္းေလးစားသလိုလို၊ တရားက်င့္သလိုလို၊ တစ္ေလာကလံုးေကာင္းစားေရးအတြက္ စိတ္ကူးရွိသလိုလိုနဲ႔ ဘဏ္အေကာင့္မွာ ေငြေတြ ျဖည့္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းၾကီးေတြ ဟိန္းေနေအာင္ေဆာက္ၿပီး မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီေဖာ္မရဘဲ စည္းစိမ္ယဇ္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ…အဲဒီဘုန္းၾကီးေတြကို ငါသိပ္မုန္းလာၿပီကြာ´။ ေျပာရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက လမ္းေဘးက သစ္ငုတ္တိုၾကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေနခဲ့ေလသည္။

ေနရာတိုင္းမွာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ တစ္၀မ္းတစ္ခါးလွဖို႔ ရုန္းကန္ေနသူ လူငယ္ေလးေတြ၊ လူၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ေနရတယ္။ စာသင္ရမယ့္အရြယ္ေတြ၊ ေတာရြာေတြမွာလဲ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဟာ ဉာဏ္ေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ ေလးတန္းေလာက္အဆင့္မွာ ေက်ာင္းထြက္၊ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕က ရန္ကုန္တက္ လက္ဖက္ရည္မွာ စားပဲြထိုးလုပ္။ သူတို႔ဘ၀ေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရး ဘယ္လို ဆက္ေတြးရမလဲ။ ဒီလို လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း။ ေၾကေတာ့ ေၾကျငာပါတယ္။ “ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း ၉၀ ဆိုလား၊ ၉၅ ဆိုလား”။ ဘယ္လုိေပတံနဲ႔ တုိင္းပါလိမ့္။ မေတြးေတာဘဲ သိေနခဲ့ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ ေမးခြန္းအတြက္ စာၾကည့္တိုက္မ်ား တစ္ရြာတစ္ခုရွိသည္ဆိုေသာ အေျဖသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ၁၀-ရြာတြင္ ၅-ရြာမွာ စာၾကည့္တုိက္ရွိသည္ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္ေကာင္းလြန္သြားႏိုင္ပါသည္။ ထို ၅-ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ ၅-တိုက္တြင္ တာ၀န္သိ စာေရးဆရာဦးဇင္းမ်ား ေဆာက္လုပ္ေသာ စာၾကည့္တိုက္မွာ ၃-တိုက္ေလာက္ ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မည္။
ထိုမွ် မ်ားျပားေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္းထားကို တြက္ခ်က္ျပေနေသာ္လည္း “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ရင္ အုပ္ေရဘယ္ေလာက္ ရိုက္ေလ့ရွိပါသလဲ”။ “အုပ္ေရ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္ ရိုက္ႏွိပ္ပါတယ္”။ “အဲဒီအုပ္ေရ ၅၀၀-ကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ေရာင္းရပါသလဲခင္မ်ာ”။ ဒီတစ္ခါတြင္ အေျဖရက်ပ္သြားသည္။ အေမးရွိေသာ္လည္း အေျဖကား ရွိမေနခဲ့ပါ။

ခက္ေမာေမာျဖင့္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမည္…..