ရန္ကုန္သြား ေတာလား (၂)

အလုပ္ကိစၥေတြ မျပတ္ေသးတာနဲ႔ အေမ့ဆီလည္း မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ``ရန္ကုန္မွာ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါ´´တဲ့ မွာရွာတယ္။ အေမတို႔ဆီမွာ မိုးမရြာတာ ႏွစ္လေက်ာ္ၿပီတဲ့။ ``မိုး..မိုး ဘာေၾကာင့္ရြာ၊ ဖားေအာ္လို႔ ရြာ´´ဆိုလား ဘာဆိုလား ဆိုေနၾကတာ ရွိတယ္။ အခုလဲ ေျပာင္းျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဖားမေအာ္လို႔ မိုးမရြာတာလားလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးေနပါတယ္။

ရန္ကုန္က ဒကာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ``သစ္ေတာ ထိန္းသိမ္းေရ အသိပညာေတြ ဦးဇင္းတို႔ဆီကို ေျပာျပပါအံုး´´တဲ့။ ေအာ္…ခက္ပ…။ ဥတုရာသီ ေတာကို မွီ။ ေတာရွိမွ မိုးရြာမယ္။ ရာသီဥတုေကာင္းမယ္။ သူတို႔လည္း သိၾကသေပါ့။ သိေပမယ့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအတြက္ လွ်စ္စစ္မီးက မရွိ၊ ဘာက မရွိ။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ သစ္ပင္ေတာ့ ခုတ္မွ ရေပမေပါ့။ သစ္ပင္မခုတ္ရင္ေတာ့ အစိမ္းစားၾကရံုပဲရွိမေပါ့။ အခု ပိုဆိုးတာက မိုးမေကာင္းေတာ့ သီးႏွံက မရ၊ သီးႏွံမရေတာ့ စားစရာက မရွိ၊ စားစရာ မရွိေတာ့ ရွိေအာင္ ရွာၾကံတဲ့အေနနဲ႔ ရွိတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြကို မီးေသြးဖုတ္ၾကသတဲ့။ အစစမျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ေတြကို ဟိုဟာမလုပ္သင့္၊ ဒီဟာ မလုပ္သင့္ဆိုၿပီး ဆရာသြားလုပ္ဖို႔ကလဲ အရမ္းခက္ပါတယ္။ ဟိုဟာ မလုပ္သင့္ဘူးေျပာၿပီးရင္ ဒါလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာလဲ ေျပာေနၾကတယ္။ ``ေတာင္သာမီးေသြးက သိပ္ေကာင္းတယ္´´ဆိုပဲ။ မေကာင္းဘဲေနမလား။ ကႏၷားပင္(ကႏၱာရပင္)ေတြကို မီးေသြးဖုတ္ထားတာေလ။ မာေတာင္ေနတာပဲ၊ အသံုးခံတယ္တ့ဲ။

သီရိလကၤာကို အမွတ္ရတယ္။ ``အိမ္ရွိရင္ လွ်ပ္စစ္မီး ရွိရမယ္´´တဲ့။ သစ္ေတာေတြ ထိန္းသိမ္းထားလိုက္တာ ၾကည္ႏူးစရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ေနရာတုိင္းလိုလိုမွာ ေတာေတာင္ေတြ၊ စိမ့္စမ္းေတြ၊ ေက်းငွက္သာရကာေတြ၊ သားေကာင္ေတြ။ အဲဒီလို စိမ္းစိုေနတ့ဲ ေတာေလးေတြ၊ ရြာေလးေတြ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ။ တရားခံက ထင္ရွားေနတာေတာင္ တရားသူၾကီးက အခုထိ ေရာက္မလာေသးဘူး။


အြန္လိုင္းတက္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပည္ပကေနၿပီး ေမးၾကတယ္။ ``ဘယ္လုိလဲ အေျခအေန ဘာထူးလဲ´´တဲ့။ ဒီကို ျပန္လာေတာ့ ထိုင္းထရန္စစ္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ထိုင္းေလဆိပ္မွာ သေဘၤာသားလူငယ္တစ္သိုက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြထဲက တစ္ခုကို သတိထားမိခဲ့တယ္။ ``ငါသြားတဲ့ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း ထိုင္းက အရမ္းကို ေျပာင္းလဲသြားၿပီကြာ´´။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ဆင္းမယ္အလုပ္မွာ သူ႕ဆီက စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားလိုက္မိျပန္တယ္။ ``ငါ ရိုးတယ္မွပဲ။ ငါသြားတုန္းကလဲ ဒီအတုိင္းပဲ၊ ျပန္လာေတာ့လဲ ဒီအတုိင္းပဲ´´တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ အဲဒီအတိုင္း ေျဖလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ထူးတာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ စူပါမားကတ္ေတြ အမ်ားၾကီးေပါလာတယ္။ တိုက္အသစ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေပါလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၾကြယ္၀သူေတြက ေနာက္ဆံုးေပၚကားၾကီးေတြ စီးလို႔၊ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ တိုက္ၾကီးေတြ ေဆာက္လို႔။ သားသမီးေတြကို ပညာေရးအဆင့္ျမင့္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားကို လႊတ္၊ ေက်ာင္းေတြ ထားလို႔။ တိုးတက္ေနၾကတာလား။ အျခားတစ္ဖက္ကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္မယ္။
အိမ္အပိုင္မေျပာနဲ႔၊ အိမ္လခ မွန္ေအာင္ မနည္းေပးေနၾကရတယ္။ ေနစရာ အိမ္မရွိလို႔ ဟိုေျပးဒီကပ္နဲ႔ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္။ ႏိုင္ငံလူဦးေရရဲ႕ အမ်ားစုက ေက်ာင္းမေနၾကရဘူး။ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနရတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြအျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားေနရတယ္။ မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေခတ္န႔ဲရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ပညာေတြ သင္ေနၾကပါသလား။ အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးေတြ လုပ္ေနၾကပါသလား။ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလး အမ်ားၾကီး ဒုကၡသုကၡေတြန႔ဲ မိသားစု၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းေနၾကရတယ္။

တုိင္းတစ္ပါးမွာ အႏွိမ္ခံဘ၀ သြားေနရတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ေတြးၾကည့္တုိင္း ရင္ေမာစရာပါ။ အဲဒီက ျပန္လာတဲ့လူငယ္ေတြဟာ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလးအားလံုးနီးပါးဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာေတြ ဆံုးရႈံုးကုန္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဘာမလုပ္တတ္၊ ညာမလုပ္တတ္။ ပ်က္စီးကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ မသြားဖို႔ တားျမစ္ၾကပါလား။ မတားျမစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းစာေတြကေန ဘယ္ေလာက္ပဲ မသြားနဲ႔ ေရးေနေရးေန၊ အဲဒီကို သြားမွ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ အဆင္ေျပေနတာကို လက္ေတြ႕ၾကံဳေနၾကရေတာ့ ဘယ္မွာလာလို႔ တားရလိမ့္မလဲ။ ဘြဲ႕ရၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္သြား ျခံထဲဆင္းအလုပ္လုပ္ေနရေအာင္ သူရတဲ့ဘဲြ႕နဲ႔ သူ႕ႏုိင္ငံပညာေရးက ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ။

၀င္ဒါမီဒီယာထဲမွာေတာင္ မီးအားက အရမ္းနည္းေနတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ေတြ ေရခ်ိဳးစရာ ေရမရွိဘူး။ အိမ္သာတက္စရာ ေရမရွိဘူး။ ေဘးကအိမ္ေတြကေတာ့ မီးအားျမွင့္စက္ သံုးေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မီးေတြ ထိန္လင္းေနပါတယ္။ မီးေတြ ေခၽြတာသံုးၾကေနာ္၊ မီတာေစာင့္ေရွာက္ခဆိုၿပီး သံုးေထာင္ထပ္ေပးဖို႔ မနက္က ေျပာသြားတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိတယ္။ ``မီတာက ငါ့ေက်ာင္းမွာ ဒီအတုိင္းထားတာပါကြာ၊ သူတို႔လဲ ေစာင့္ေရွာက္တာ မဟုတ္ဘူး´´ ဆရာေတာ္က ေရရြတ္ေနပါတယ္။ မိုးသားေတြတက္လာလို႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တယ္။ တိမ္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပမႈက အေရာင္ေတြ ကဲြေနတယ္။

အခုတေလာ မိုးတိမ္ေတြ ျပန္ၾကည္လင္လာတယ္။ သြားရလာရ အဆင္ေျပလာတယ္။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး မၾကာခဏ လာၾကည့္ေပးေနတဲ့ သူေတြက လဲြရင္ေပါ့။ ကိုယ္သြားတဲ့ေနရာကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ စစ္သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ထားခ်င္တယ္ဆိုလား။ အခုလို မၾကာခဏ လာေနရေတာ့ လမ္းစရိတ္ကုန္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းနားက အိမ္ေတြကိုလည္း ည ၁၂-နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္မေတာ္ ဧည့္စာရင္းလာစစ္လိုစစ္။ ေတာ္ေတာ္ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
``အရွင္ဘုရား သီရိလကၤာကျပန္လာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္လား´´။ ဟုတ္ပါတယ္။ မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာက ထာတာနဲ႔ စစ္သားသံုးေယာက္နဲ႔ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာတယ္။ ေန႔စဥ္လာၾကည့္မယ္တဲ့။ အရွင္ဘုရားက်န္းမာေရးအတြက္ပါတဲ့။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကိုယ္က ဂရုစိုက္စရာ မလုိဘူး။ သူတို႔က သိပ္အလုိက္သိၾကတယ္။ တစ္ေန႔ကလဲ မယကလူၾကီးဆိုလား ဘာဆိုလား၊ အရွင္ဘုရား ဘဲြ႕အမည္ေလး ေပးပါအံုးဆိုလို႔ ေပးလိုက္ရတယ္။ ``ငါ့သား အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါ´´ဆိုတဲ့ အေမ့စကား ဒါေတြကို ရည္ညႊန္းသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဂရုစိုက္လြန္းသူေတြရဲ႕ ၾကားမွာ မေနတတ္ေတာ့ဘူး၊ အေမ့ဆီ ျပန္တာပဲ ေကာင္းတယ္။

လြယ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ
ခက္ခက္သြားတာအတြက္
ဆုေတာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ခဏခဏ စီးဆင္းလာေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ခမ္းေျခာက္သြားဖို႔ေတာ့
တမ္းတေနမိပါတယ္။