ရန္ကုန္သြား ေတာလား

ရန္ကုန္က စိမ္းေနသလား၊ ရန္ကုန္ကိုပဲ စိမ္းေနသလား။ မေျပာတတ္။ ရန္ကုန္ေျမေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ေတြ လႊမ္းေနခဲ့တယ္။ မေတြ႕ခင္က ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လွေသာ အရာမ်ားကလဲ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ စကားလံုးေတြ ရွာမေတြ႕ခဲ့။ လြမ္းေနခဲ့ေသာ ေရႊတိဂံုကို အသြား။ ေျခလွမ္းေတြက အလယ္ပစၥယံမွာ တန္႔ေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္လွမ္းလိုစိတ္ မရွိေတာ့။ ရင္မခုန္တာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ထူထဲေနခဲ့တဲ့ ရင္ဘတ္ျပင္တစ္ခုလံုး ဘယ္ညာလား၊ အထက္ေအာက္လား ခဲြျခားမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခုန္လႈပ္လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္တာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ။ ေရႊတိဂံုေပၚကို

မေရာက္ေသး။
ေမတၱာမဲ့ေနေသာ
ခပ္စိုက္စိုက္အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
သားေကာင္မ်ားေလေလာ
ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေအးျမတဲ့ သိဂၤုတၱရ၀န္းက်င္မွာ
မုဆိုးေတြ ၀န္းရံခေနခဲ့လို႔
ရင္ဘတ္ဖိၿပီး လွည့္ျပန္ေနရတယ္။


မေန႔က စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ ၆-မိုးေလာက္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာေအးကို သြားခဲ့တယ္။ သံုးလမ္းမွတ္တိုင္က ၄၃-ဘတ္စ္ကားေပၚကို တက္လိုက္တယ္။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ကားေပၚမွာ သံဃာခံုေပၚက ထမေပးႏိုင္တဲ့ တိုးတက္ေနတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြကို ေယာနိေသာနဲ႔ ေမတၱာပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ေ၀းကြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္၊ ေျပာင္းလဲလာတာက အမ်ားၾကီး။ ေျပာင္းလဲမႈေတြက ေရွ႕သို႔ဆိုတာ မရွိ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အမိျမန္မာျပည္ ေက်ာက္ေခတ္သို႔ ျပန္သြားေနခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းဘူး၊ အျမင္ေတြ မက်ယ္ဘူး။ အက်င့္ေတြ ပ်က္လာတယ္။ လူငယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္။ ဒီမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ေလေနၾကတယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္။ ရည္းစားရွာမယ္၊ ရည္းစားထားမယ္။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီး ပန္းၿခံသြားမယ္။

ေရႊတိဂံုအေရွ႕ဘက္မုခ္ ေက်ာင္းေဆာင္ျပတင္းကေန ေလာကျခင္းရာေတြကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ေငးေနမိတယ္။ အားတက္စရာေတြ ရွာမရ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ကြင္းဆက္ေတြက နီးလြန္းလို႔ ၀ါး၀ါးသြားေနခဲ့တယ္။

ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘဘၾကီး၊ ဦးဦးၾကီးတို႔ စံုတဲြမ်ား၊ ေကာင္မေလးေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ား၊ အခ်စ္အတြက္လား၊ အႏွစ္အတြက္လား ခဲြျခားမရေအာင္ပဲ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္ ေကာင္မေလးစံုတဲြမ်ား၊ လိုင္းကားခ တစ္ရာထိ တိုးသြားျခင္းနဲ႔ ခ်စ္လွစြာေသာ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ ေရႊမ်က္ႏွာသုန္မႈန္ျခင္းမ်ား…ထိုအရာမ်ားႏွင့္…..လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ လူသားဆန္ျခင္း၊ လက္၀ါးၾကီးအုပ္၀ါဒ လႊမ္းမိုးျခင္း၊ ေငြမ်ားတရားႏိုင္ျဖစ္ေနျခင္း၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခြက္ေစာင္းခုတ္ျခင္း၊ တစ္ဖဲြ႕ကို တစ္ဖဲြ႕က ျပန္ဖားေနၾကျခင္း (ရဟန္းယုတ္ေတြကို နအဖက ဖား၊ နအဖကို ရဟန္းယုတ္ေတြက ျပန္ဖားေနၾကျခင္း)၊ …….ထိုအရာမ်ား အဘယ္မွ် ဆက္စပ္ေနၾကသလဲ ေတြးေတာရင္း ကမၻာေအးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြရြာၿပီးရင္းရြာ တိမ္တိုက္ေတြ ေရြ႕တာ ျမန္လြန္းတယ္။

ျမန္မာမွာ သာသနာတိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုေသာ အသံကုန္ဟစ္ေနမႈမ်ားကို ရင္ခုန္သံ တဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ ေတြးေနခဲ့ပါတယ္။ ၄၃-ကားေလးေပၚကေန ဆင္းလုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ထူးျခားတဲ့ ရႈခင္းေတြကို သတိထားမိတယ္။ နာဂစ္က ရန္ကုန္ကို ေခါင္းရိတ္ေပးလိုက္ခဲ့တာပါလား။ ကမၻာေအးကုန္းေျမၾကီးက သစ္ပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ိသာခါစစ္တပ္အေဆာက္အအံုၾကီးလဲ သင္တန္းခန္းမၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္သားေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သာသနာ့တကၠသိုလ္ မုခ္ဦးကလဲ သပ္ရပ္ေနတယ္။ အရင္က အတဲြေတြ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္အဓိပတိလမ္းမၾကီးေဘးမွာေတာ့ ``………မဆိုင္သူမ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မျပဳ´´တဲ့။ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တပ္ထားတယ္။ တံခါး၀ကို ၀င္ၿပီးကာမွ ``ငါကေကာ ဆိုင္သူလား၊ မဆုိင္သူလား´´ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။
အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ၀မ္းသာအားရ၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ေျပာၾကဆိုၾက၊ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဖာ္ေရြေနသေလာက္ အမိတကၠသိုလ္ၾကီးကေတာ့ မ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ ၾကည့္ေနသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေျမၾကီးကို ထိခဲ့ရလား။ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အားလံုးနီးပါးေလာက္ အရွင္းခံခဲ့ရတယ္။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ၇၀-ခန္႔ထဲက ၃-ပါးသာ အထဲမွာ ရွိေတာ့တယ္။

စက္တင္ဘာ….မင္းဟာ မုန္တိုင္းတစ္ခု ပါလားကြယ္…။

မေသာက္ရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ စူပါေကာ္ဖီမစ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ဧည့္ခံတယ္။ မီးပ်က္ေနလို႔ ေရေႏြးနဲ႔ပဲ ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ (ေရပူမဟုတ္ဘူး)။ ၆-ႏွစ္တာ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ရပ္၀န္းမွာ သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးပါးပဲ ရွိေတာ့တာ….. ၀မ္းနည္းရမွာလား၊ ၀မ္းသာရမွာလား…အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားခ်က္တို႔က ရင္ထဲမွာ လြန္းထိုးလာခဲ့တယ္။ ``တကၠသိုလ္မွာ အသက္ရွည္ဖို႔ စာတတ္တာ မတတ္တာ၊ ေတာ္တာ မေတာ္တာ၊ ဗဟုသုတၾကြယ္တာ မၾကြယ္တာ….ဒါေတြက အေရးမၾကီးဘူး၊ ခပ္ေအးေအး ေနတတ္တာကမွ အေရးအၾကီးဆံုး´´တဲ့ေလ။ ရွက္တတ္ရင္ေတာ့ လဲေသဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ေမေမရယ္။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္….. သကၤန္း၀တ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရင္ထဲမွာ ေအးက်င္လာတယ္။ နာက်င္စရာေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ ခံစားမႈေရခ်ိန္က အဆံုးထိ တက္မလာခဲ့ဘူး။ အျပန္မွာ အင္တာနက္ဆိုင္ ၀င္ထိုင္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့မေျပာနဲ႔၊ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတာင္ ဖြင့္မရခဲ့ဘူး။ ေမေမရယ္…အမိေျမမွာ ``Access has been denied´´တဲ့။ အဲဒီစာသားေလးအစား ``Evil has been denied´´ဆိုတဲ့စာသားေလးမ်ား ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားလို႔ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္မိခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ အားလံုးဟာ မႈန္၀ါးေနခဲ့ၾကတယ္။ မုိးေတြ တသဲသဲ ရြာသြန္းေတာ့ ရန္ကုန္က မၾကည္မလင္၊ အဆင္မေျပမႈေတြသာ ရြာသြန္းေနခဲ့ေတာ့ လမ္းမထက္မွာ ေရႊမ်က္ႏွာမ်ားလဲ သုန္မႈန္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လက္သီးဆုပ္ဖို႔ ျပင္ကာရွိေသးတယ္၊ ရန္သူရဲ႕ ျမွားခ်က္က ရင္၀မွာ လာစူး၀င္ခဲ့တယ္။ အခုထိ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္လွည့္မယ့္ပံု မေပၚေသးဘူး။