လုပ္ၾကံမႈမ်ားၾကားက ဗုဒၶဘာသာ

(Bhikkhu K. Tanchangya ရဲ႕ Buddhism under siege from within ဆိုတဲ့စာကို ဘာသာျပန္တယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ တုိက္တြန္းေပးတဲ့ အရွင္ေတေဇာဘာသ (ဂ်ာမဏီ)ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျမန္မာမွာ ေနရင္း ဟိုသြားဒီသြား မအားမလပ္တဲ့ၾကားက (စိတ္အားထက္သန္လြန္းလို႔) ျဖစ္သလို ဘာသာျပန္လိုက္ရတဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းမ်ား ပါရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကပါေစ၊ ဖတ္ရႈရံုမက စာေရးသူေပးလိုက္ေသာ မက္ေဆ့အစစ္ကို ရရွိသြားႏုိင္ၾကပါေစလို႔ က်ိတ္က်ိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ ဒီပို႔စ္က အရမ္းကို ေကာင္းပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအားလံု ဖတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ဘိကၡဳ ေက တန္ခ်န္ဂ်၊ ဗုဒၶဘာသာခ်န္နယ္လ္၊ ဇူလိုင္ ၁၇

ဗုဒၶဘာသာကမၻာကို ဆဲြေဆာင္စည္းရံုးဖို႔ ၾကိဳးစားမႈအေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚေပါက္လာတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေတာ့ ဟက္ေ၀း ေပါလ္ဆိုသူ ေရးတဲ့ ``ဗုဒၶဘာသာကမၻာမွ လူမ်ား´´ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ``ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးလမ္းညႊန္စာအုပ္´´လို႔လဲ ဆုိပါတယ္။

မႏုႆေဗဒအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဒီစာအုပ္ဟာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သုေတသနျပဳမႈေတြနဲ႔ အလြန္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေ၀းလံလွတဲ့ အရပ္ေဒသက ၂၃၈-မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာကမၻာရဲ႕ ေျမပံုလမ္းညႊန္ေတြ ပါ၀င္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕တင္ျပခ်က္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိေပမယ့္ လုပ္ဖို႔ပ်င္းရိေနတဲ့အခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဆဲြေဆာင္မႈရွိလွတဲ့ ဒီစာအုပ္ဟာ အမွားအယြင္းမရွိဘဲ စြန္႔စြန္႔စားစား ထုတ္ေ၀ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္မွာ ကြယ္၀ွက္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ပါေနတယ္။ ဒီစာအုပ္က တရားေဟာစည္းရံုးရန္ စိတ္၀င္စားၿပီး စိတ္အားထက္သန္လွေသာ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ လုပ္ရမယ့္ အခန္းက႑တစ္ခုအေနနဲ႔ အေထာက္အကူ ျပဳေနတဲ့စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြကို ကလိမ္ကက်စ္နည္းေတြနဲ႔ တုိက္ခိုက္ဖို႔ ေရးဆဲြထားတဲ့ တိုက္ပဲြ၀င္ အစီအစဥ္တစ္ခု သို႔မဟုတ္ တိက်ခိုင္မာတဲ့ လမ္းျပေျမပံုတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ေတာ့ တက္ၾကြတဲ့ တရားေဟာဆရာ၊ စာေရးဆရာကို ေက်းဇူးတင္စရာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူတင္ျပထားတဲ့ ၂၃၈-ခုေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားစုက မသိၾကေသးလို႔ပါပဲ။


မွန္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းအမ်ားစုဟာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို မသိၾကသလို ၾကာျမင့္စြာကတည္းက ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ကမၻာမွာ ေပါတီးေပါ့ဆေနတတ္ဆံုး လူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဆိုးရြားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြဟာ ဆုေတာင္းျခင္းအားျဖင့္ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ၀ိညာဏ္ကို ထိေတြ႕ဖို႔၊ ေကာင္းကင္ဘံုသခင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ထာ၀ရဘုရားရဲ႕ သနားကရုဏာနဲ႔ ကယ္တင္မႈရေအာင္ အမ်ားစုကို ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ဒီစာအုပ္ကို ဗုဒၶဘာသာဆန္႔က်င္ေရးစာအုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ေလာဘအားၾကီးတဲ့ ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာသာသနာျပဳအဖဲြ႕ကိုလဲ အဲဒီလို တံဆိပ္တပ္ၿပီး သံေယာင္လိုက္စြပ္စဲြဖို႔လဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ရည္ရြယ္တာက ပညာတတ္ၿပီး ဥစၥာၾကြယ္၀တဲ့ ယဥ္ေက်းကမၻာမွာ ရွိေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို တိုက္တြန္းခ်င္တာပါ။ ဗုဒၶဘာသာကမၻာကို မတရားဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းေနမႈမ်ားကို လိမၼာပါးနပ္လွတဲ့ အေျဖတစ္ခုခု ရွာေဖြသင့္တယ္ဆိုတာကို နားလည္သြားေစခ်င္တာပါ။

ဒီလို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ယုတၱိရွိရွိ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဘယ္လို ေ၀ဖန္ၾကမလဲဆိုတာနဲ႔ ဘာသာကူးေျပာင္းမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ဥပေဒေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပဓာန္းဖို႔ လိုအပ္သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာလဲ ဦးတည္ခ်က္ ထားမေနပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္အဓိက ရည္ရြယ္တာက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းအတြင္းမွာကိုပဲ ရိုးသားၿပီး ပန္းတိုင္ရွိတဲ့ ျပန္လည္စစ္ေၾကာေရးေတြကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမ်ားအေနနဲ႔ ``ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ကရုဏာတရား၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္အတြက္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း၊ သည္းခံျခင္းတရားနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္လမ္းစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလက္နက္ေတြကို တပ္ဆင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀-တုိင္တိုင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားတရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္´´လို႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အိႏၵိယတိုက္ၾကီးတစ္ခုလံုး ဗုဒၶဘာသာေျမအျဖစ္ကေန က်ဆံုးသြားခဲ့တာကိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမ့ေဖ်ာက္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အထိ သေဘာထားၾကီးတဲ့ ဘာသာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အာဖဂန္နစၥတန္နဲ႔ ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံေတြကို မြတ္စလင္က်ဴးေက်ာ္သူေတြ လက္ထဲ ထိုးအပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ နီေပါလ္တို႔ကိုေတာ့ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ က်ရႈံုးခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသရဲ႕ ေ၀းလံတဲ့ အေနာက္ဘက္ပိုင္းေဒသေတြကိုလဲ ညွိႏႈိင္းလို႔ မရႏိုင္တတ္တဲ့ မြတ္စလင္ေတြလက္ေအာက္ အရံႈးေပးခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒီလို ဆံုးရႈံးမႈၾကီးၾကီးမားမားေတြ ၾကံဳခဲ့ရၿပီးျဖစ္လို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ထပ္မံဆံုးရႈံးဖို႔ ေစာင့္ေနရေတာ့မလဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီး အဆံုးရႈံးခံဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာလား။ ဒီေမးခြန္းဟာ တိုးတက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေျဖဖို႔လိုအပ္ေနတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို သမိုင္း၀င္ အၾကမ္းဖက္မြတ္စလင္က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန အသက္ဆက္ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီမထင္ရွားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာနယ္ေျမေတြဟာ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈဆန္ဆန္ စည္းရံုးမႈေတြေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ လူမႈအဖဲြ႕အစည္းေတြကို ဆံုးရႈံးေနရတဲ့ အေနအထားေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အဲဒီလို အလြန္စိတ္ဓာတ္က်စရာ အရွိတရားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။

သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အင္အားဟာ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းအေပၚမွာ အေျခစိုက္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဟာယာနပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိဗတ္တန္ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာမဆို သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ အဓိကေၾကာရိုးအျဖစ္ တည္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ အင္အားနဲ႔ မၾကာခဏ တိုင္းတာသတ္မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အလာအားျဖင့္ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြ၊ ဘိကၡဳနီေတြနဲ႔ သီလရွင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိလဲ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကဆဲပါပဲ။ သဘာ၀အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈအတြက္ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းကိုပဲ မွီခိုဖို႔ အလားအလာရွိပါတယ္။
ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ပဲ အဲဒီမွီခိုအားထားမႈေတြဟာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ပ်က္စီးေနတဲ့ သြတ္ခ်ာပါဒလိုက္မႈေတြကိုပဲ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ စစ္မွန္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ၊ အက်င့္စာရိတၱစံႏႈန္းလို စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဆင့္အတန္းေတြ ေလ်ာ့ပါးလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ပညာေတြ အားနည္းလာတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶသံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းေတြဟာ ဘာသာကူးေျပာင္းသူေတြကို ဆဲြေဆာင္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သူတို႔ေကာင္းစားေရး၊ သူတို႔တိုးတက္ၾကီးပြားေရးအတြက္ သူတို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကို ျဖည့္ဆီးၿပီး ရိုက္စားေတြလုပ္ေနတာနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ခမ်ာေတာ့ ေခတ္ေပၚစိန္ေခၚမႈေတြကို ႏိုင္ႏုိင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမႈ မရွိျဖစ္ေနရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၀န္းက်င္ေလးအတြင္းမွာပဲ အာဏာေတြ၊ အဆင့္အတန္းေတြ တိုးတက္ဖို႔ ဖိုက္တင္ခ်ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီလို မသတီစရာ အျပဳအမႈေတြဟာ ၾကီးမားတဲ့ ဟာကြက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာစက္၀ိုင္းအတြင္းမွာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မႈ၊ သစ္လြင္တဲ့ လူမႈေရးေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ တိုးတက္မႈအလားအလာေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြက သံဃာနဲ႔ဒါယကာဒါယိကာမမ်ားရဲ႕ လစ္ဟာေနတဲ့ ဒီကြက္လပ္ၾကီးကို အလ်င္အျမန္ပဲ ျဖည့္ဆီးေပးလိုက္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံတိုင္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက သံဃာေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈေတြဟာ အစိုးရပိုင္ဆိုင္မႈထက္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေက်ာ္လြန္သြားႏိုင္စရာရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္။ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အလွဴၾကီးေတြက အခ်မ္းသာဆံုး ဆရာေတာ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းမွာ တစ္ခါမွ မရွိဖူးေသးတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေတြ ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လို မထင္မရွား ဗုဒၶဘာသာေတြကိုေတာ့ `ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၾက´ဆိုၿပီး ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥေပကၡာတရားေတြ ထြန္းကားၿပီး ေမ့ထားလိုက္ၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္......

ရန္ကုန္သြားေတာလား (၃)

ေတာထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ (သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ဘုန္းၾကီးစိတ္ေပါက္ေနသူလို႔ အသိမ်ားသူ)က ေမးခြန္းေလး ေမးခဲ့တယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ျမန္မာျပန္ေရာက္ကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၿပီး စဥ္းစားေနတာ။ သူေမးလာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျဖလိုက္ခဲ့ပါတယ္။

လူငယ္။ ။ အရွင္ဘုရား တစ္ေန႔တစ္ျခား တပည့္ေတာ္တို႔ ေရႊတိဂံုတို႔ ဘာတို႔ ၀န္းက်င္မွာ အတဲြေတြ တအားတိုးပြားလာေနတယ္။ ကိုးတန္းအရြယ္ေလာက္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက အစ ရည္းစားေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ထားေနၾကတာ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္လဲ..။ ဘာေၾကာင့္မို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးမွာ ရည္းစားတိုးပြားႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္ေနရတာလဲဘုရား။ ရည္းစားတိုးပြားႏႈန္းနဲ႔အတူ လူငယ္ေအအိုင္ဒီအက္စ္သမားေတြ (အထူးသျဖင့္ နယ္ေတြက လူငယ္ေတြမွာ လိင္ဆက္ဆံမႈနဲ႔ မူးယဇ္ေဆး၀ါး ထိုးသြင္းမႈေတြေၾကာင့္ ေအကိုက္သူေတြ) တိုးပြားႏႈန္းကလဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲဒါေတြက ရည္းစားေတြ ထည္လဲတဲြၿပီး မေစာင့္စည္းၾကေတာ့လို႔ ေအလူငယ္ေတြ တိုးပြားလာေနရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား အျမင္ကို ေျပာပါအံုးဘုရား။

ဦးဇင္း။ ။ လူငယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ရင္ အေလလိုက္ၾကတာပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လူငယ္ကေတာ့ အဲဒါေတြအတြက္ အခ်ိန္မရွိၾကဘူး။

ရန္ကုန္သြား ေတာလား (၂)

အလုပ္ကိစၥေတြ မျပတ္ေသးတာနဲ႔ အေမ့ဆီလည္း မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ``ရန္ကုန္မွာ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါ´´တဲ့ မွာရွာတယ္။ အေမတို႔ဆီမွာ မိုးမရြာတာ ႏွစ္လေက်ာ္ၿပီတဲ့။ ``မိုး..မိုး ဘာေၾကာင့္ရြာ၊ ဖားေအာ္လို႔ ရြာ´´ဆိုလား ဘာဆိုလား ဆိုေနၾကတာ ရွိတယ္။ အခုလဲ ေျပာင္းျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဖားမေအာ္လို႔ မိုးမရြာတာလားလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးေနပါတယ္။

ရန္ကုန္က ဒကာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ``သစ္ေတာ ထိန္းသိမ္းေရ အသိပညာေတြ ဦးဇင္းတို႔ဆီကို ေျပာျပပါအံုး´´တဲ့။ ေအာ္…ခက္ပ…။ ဥတုရာသီ ေတာကို မွီ။ ေတာရွိမွ မိုးရြာမယ္။ ရာသီဥတုေကာင္းမယ္။ သူတို႔လည္း သိၾကသေပါ့။ သိေပမယ့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအတြက္ လွ်စ္စစ္မီးက မရွိ၊ ဘာက မရွိ။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ သစ္ပင္ေတာ့ ခုတ္မွ ရေပမေပါ့။ သစ္ပင္မခုတ္ရင္ေတာ့ အစိမ္းစားၾကရံုပဲရွိမေပါ့။ အခု ပိုဆိုးတာက မိုးမေကာင္းေတာ့ သီးႏွံက မရ၊ သီးႏွံမရေတာ့ စားစရာက မရွိ၊ စားစရာ မရွိေတာ့ ရွိေအာင္ ရွာၾကံတဲ့အေနနဲ႔ ရွိတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြကို မီးေသြးဖုတ္ၾကသတဲ့။ အစစမျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ေတြကို ဟိုဟာမလုပ္သင့္၊ ဒီဟာ မလုပ္သင့္ဆိုၿပီး ဆရာသြားလုပ္ဖို႔ကလဲ အရမ္းခက္ပါတယ္။ ဟိုဟာ မလုပ္သင့္ဘူးေျပာၿပီးရင္ ဒါလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာလဲ ေျပာေနၾကတယ္။ ``ေတာင္သာမီးေသြးက သိပ္ေကာင္းတယ္´´ဆိုပဲ။ မေကာင္းဘဲေနမလား။ ကႏၷားပင္(ကႏၱာရပင္)ေတြကို မီးေသြးဖုတ္ထားတာေလ။ မာေတာင္ေနတာပဲ၊ အသံုးခံတယ္တ့ဲ။

သီရိလကၤာကို အမွတ္ရတယ္။ ``အိမ္ရွိရင္ လွ်ပ္စစ္မီး ရွိရမယ္´´တဲ့။ သစ္ေတာေတြ ထိန္းသိမ္းထားလိုက္တာ ၾကည္ႏူးစရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ေနရာတုိင္းလိုလိုမွာ ေတာေတာင္ေတြ၊ စိမ့္စမ္းေတြ၊ ေက်းငွက္သာရကာေတြ၊ သားေကာင္ေတြ။ အဲဒီလို စိမ္းစိုေနတ့ဲ ေတာေလးေတြ၊ ရြာေလးေတြ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ။ တရားခံက ထင္ရွားေနတာေတာင္ တရားသူၾကီးက အခုထိ ေရာက္မလာေသးဘူး။


အြန္လိုင္းတက္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပည္ပကေနၿပီး ေမးၾကတယ္။ ``ဘယ္လုိလဲ အေျခအေန ဘာထူးလဲ´´တဲ့။ ဒီကို ျပန္လာေတာ့ ထိုင္းထရန္စစ္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ထိုင္းေလဆိပ္မွာ သေဘၤာသားလူငယ္တစ္သိုက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြထဲက တစ္ခုကို သတိထားမိခဲ့တယ္။ ``ငါသြားတဲ့ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း ထိုင္းက အရမ္းကို ေျပာင္းလဲသြားၿပီကြာ´´။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ဆင္းမယ္အလုပ္မွာ သူ႕ဆီက စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားလိုက္မိျပန္တယ္။ ``ငါ ရိုးတယ္မွပဲ။ ငါသြားတုန္းကလဲ ဒီအတုိင္းပဲ၊ ျပန္လာေတာ့လဲ ဒီအတုိင္းပဲ´´တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ အဲဒီအတိုင္း ေျဖလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ထူးတာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ စူပါမားကတ္ေတြ အမ်ားၾကီးေပါလာတယ္။ တိုက္အသစ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေပါလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၾကြယ္၀သူေတြက ေနာက္ဆံုးေပၚကားၾကီးေတြ စီးလို႔၊ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ တိုက္ၾကီးေတြ ေဆာက္လို႔။ သားသမီးေတြကို ပညာေရးအဆင့္ျမင့္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားကို လႊတ္၊ ေက်ာင္းေတြ ထားလို႔။ တိုးတက္ေနၾကတာလား။ အျခားတစ္ဖက္ကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္မယ္။
အိမ္အပိုင္မေျပာနဲ႔၊ အိမ္လခ မွန္ေအာင္ မနည္းေပးေနၾကရတယ္။ ေနစရာ အိမ္မရွိလို႔ ဟိုေျပးဒီကပ္နဲ႔ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္။ ႏိုင္ငံလူဦးေရရဲ႕ အမ်ားစုက ေက်ာင္းမေနၾကရဘူး။ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနရတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြအျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားေနရတယ္။ မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေခတ္န႔ဲရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ပညာေတြ သင္ေနၾကပါသလား။ အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးေတြ လုပ္ေနၾကပါသလား။ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလး အမ်ားၾကီး ဒုကၡသုကၡေတြန႔ဲ မိသားစု၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းေနၾကရတယ္။

တုိင္းတစ္ပါးမွာ အႏွိမ္ခံဘ၀ သြားေနရတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ေတြးၾကည့္တုိင္း ရင္ေမာစရာပါ။ အဲဒီက ျပန္လာတဲ့လူငယ္ေတြဟာ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလးအားလံုးနီးပါးဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာေတြ ဆံုးရႈံုးကုန္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဘာမလုပ္တတ္၊ ညာမလုပ္တတ္။ ပ်က္စီးကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ မသြားဖို႔ တားျမစ္ၾကပါလား။ မတားျမစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းစာေတြကေန ဘယ္ေလာက္ပဲ မသြားနဲ႔ ေရးေနေရးေန၊ အဲဒီကို သြားမွ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ အဆင္ေျပေနတာကို လက္ေတြ႕ၾကံဳေနၾကရေတာ့ ဘယ္မွာလာလို႔ တားရလိမ့္မလဲ။ ဘြဲ႕ရၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္သြား ျခံထဲဆင္းအလုပ္လုပ္ေနရေအာင္ သူရတဲ့ဘဲြ႕နဲ႔ သူ႕ႏုိင္ငံပညာေရးက ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ။

၀င္ဒါမီဒီယာထဲမွာေတာင္ မီးအားက အရမ္းနည္းေနတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ေတြ ေရခ်ိဳးစရာ ေရမရွိဘူး။ အိမ္သာတက္စရာ ေရမရွိဘူး။ ေဘးကအိမ္ေတြကေတာ့ မီးအားျမွင့္စက္ သံုးေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မီးေတြ ထိန္လင္းေနပါတယ္။ မီးေတြ ေခၽြတာသံုးၾကေနာ္၊ မီတာေစာင့္ေရွာက္ခဆိုၿပီး သံုးေထာင္ထပ္ေပးဖို႔ မနက္က ေျပာသြားတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိတယ္။ ``မီတာက ငါ့ေက်ာင္းမွာ ဒီအတုိင္းထားတာပါကြာ၊ သူတို႔လဲ ေစာင့္ေရွာက္တာ မဟုတ္ဘူး´´ ဆရာေတာ္က ေရရြတ္ေနပါတယ္။ မိုးသားေတြတက္လာလို႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တယ္။ တိမ္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပမႈက အေရာင္ေတြ ကဲြေနတယ္။

အခုတေလာ မိုးတိမ္ေတြ ျပန္ၾကည္လင္လာတယ္။ သြားရလာရ အဆင္ေျပလာတယ္။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး မၾကာခဏ လာၾကည့္ေပးေနတဲ့ သူေတြက လဲြရင္ေပါ့။ ကိုယ္သြားတဲ့ေနရာကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရမလား။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ စစ္သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ထားခ်င္တယ္ဆိုလား။ အခုလို မၾကာခဏ လာေနရေတာ့ လမ္းစရိတ္ကုန္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းနားက အိမ္ေတြကိုလည္း ည ၁၂-နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္မေတာ္ ဧည့္စာရင္းလာစစ္လိုစစ္။ ေတာ္ေတာ္ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
``အရွင္ဘုရား သီရိလကၤာကျပန္လာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္လား´´။ ဟုတ္ပါတယ္။ မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာက ထာတာနဲ႔ စစ္သားသံုးေယာက္နဲ႔ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာတယ္။ ေန႔စဥ္လာၾကည့္မယ္တဲ့။ အရွင္ဘုရားက်န္းမာေရးအတြက္ပါတဲ့။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကိုယ္က ဂရုစိုက္စရာ မလုိဘူး။ သူတို႔က သိပ္အလုိက္သိၾကတယ္။ တစ္ေန႔ကလဲ မယကလူၾကီးဆိုလား ဘာဆိုလား၊ အရွင္ဘုရား ဘဲြ႕အမည္ေလး ေပးပါအံုးဆိုလို႔ ေပးလိုက္ရတယ္။ ``ငါ့သား အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါ´´ဆိုတဲ့ အေမ့စကား ဒါေတြကို ရည္ညႊန္းသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဂရုစိုက္လြန္းသူေတြရဲ႕ ၾကားမွာ မေနတတ္ေတာ့ဘူး၊ အေမ့ဆီ ျပန္တာပဲ ေကာင္းတယ္။

လြယ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြ
ခက္ခက္သြားတာအတြက္
ဆုေတာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ခဏခဏ စီးဆင္းလာေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ခမ္းေျခာက္သြားဖို႔ေတာ့
တမ္းတေနမိပါတယ္။

ရန္ကုန္သြား ေတာလား

ရန္ကုန္က စိမ္းေနသလား၊ ရန္ကုန္ကိုပဲ စိမ္းေနသလား။ မေျပာတတ္။ ရန္ကုန္ေျမေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ေတြ လႊမ္းေနခဲ့တယ္။ မေတြ႕ခင္က ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လွေသာ အရာမ်ားကလဲ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ စကားလံုးေတြ ရွာမေတြ႕ခဲ့။ လြမ္းေနခဲ့ေသာ ေရႊတိဂံုကို အသြား။ ေျခလွမ္းေတြက အလယ္ပစၥယံမွာ တန္႔ေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္လွမ္းလိုစိတ္ မရွိေတာ့။ ရင္မခုန္တာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ထူထဲေနခဲ့တဲ့ ရင္ဘတ္ျပင္တစ္ခုလံုး ဘယ္ညာလား၊ အထက္ေအာက္လား ခဲြျခားမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခုန္လႈပ္လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္တာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ။ ေရႊတိဂံုေပၚကို

မေရာက္ေသး။
ေမတၱာမဲ့ေနေသာ
ခပ္စိုက္စိုက္အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
သားေကာင္မ်ားေလေလာ
ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေအးျမတဲ့ သိဂၤုတၱရ၀န္းက်င္မွာ
မုဆိုးေတြ ၀န္းရံခေနခဲ့လို႔
ရင္ဘတ္ဖိၿပီး လွည့္ျပန္ေနရတယ္။


မေန႔က စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ ၆-မိုးေလာက္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာေအးကို သြားခဲ့တယ္။ သံုးလမ္းမွတ္တိုင္က ၄၃-ဘတ္စ္ကားေပၚကို တက္လိုက္တယ္။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ကားေပၚမွာ သံဃာခံုေပၚက ထမေပးႏိုင္တဲ့ တိုးတက္ေနတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြကို ေယာနိေသာနဲ႔ ေမတၱာပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ေ၀းကြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္၊ ေျပာင္းလဲလာတာက အမ်ားၾကီး။ ေျပာင္းလဲမႈေတြက ေရွ႕သို႔ဆိုတာ မရွိ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အမိျမန္မာျပည္ ေက်ာက္ေခတ္သို႔ ျပန္သြားေနခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းဘူး၊ အျမင္ေတြ မက်ယ္ဘူး။ အက်င့္ေတြ ပ်က္လာတယ္။ လူငယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္။ ဒီမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ေလေနၾကတယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္။ ရည္းစားရွာမယ္၊ ရည္းစားထားမယ္။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီး ပန္းၿခံသြားမယ္။

ေရႊတိဂံုအေရွ႕ဘက္မုခ္ ေက်ာင္းေဆာင္ျပတင္းကေန ေလာကျခင္းရာေတြကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ေငးေနမိတယ္။ အားတက္စရာေတြ ရွာမရ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ကြင္းဆက္ေတြက နီးလြန္းလို႔ ၀ါး၀ါးသြားေနခဲ့တယ္။

ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘဘၾကီး၊ ဦးဦးၾကီးတို႔ စံုတဲြမ်ား၊ ေကာင္မေလးေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ား၊ အခ်စ္အတြက္လား၊ အႏွစ္အတြက္လား ခဲြျခားမရေအာင္ပဲ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္ ေကာင္မေလးစံုတဲြမ်ား၊ လိုင္းကားခ တစ္ရာထိ တိုးသြားျခင္းနဲ႔ ခ်စ္လွစြာေသာ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ ေရႊမ်က္ႏွာသုန္မႈန္ျခင္းမ်ား…ထိုအရာမ်ားႏွင့္…..လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ လူသားဆန္ျခင္း၊ လက္၀ါးၾကီးအုပ္၀ါဒ လႊမ္းမိုးျခင္း၊ ေငြမ်ားတရားႏိုင္ျဖစ္ေနျခင္း၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခြက္ေစာင္းခုတ္ျခင္း၊ တစ္ဖဲြ႕ကို တစ္ဖဲြ႕က ျပန္ဖားေနၾကျခင္း (ရဟန္းယုတ္ေတြကို နအဖက ဖား၊ နအဖကို ရဟန္းယုတ္ေတြက ျပန္ဖားေနၾကျခင္း)၊ …….ထိုအရာမ်ား အဘယ္မွ် ဆက္စပ္ေနၾကသလဲ ေတြးေတာရင္း ကမၻာေအးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြရြာၿပီးရင္းရြာ တိမ္တိုက္ေတြ ေရြ႕တာ ျမန္လြန္းတယ္။

ျမန္မာမွာ သာသနာတိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုေသာ အသံကုန္ဟစ္ေနမႈမ်ားကို ရင္ခုန္သံ တဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ ေတြးေနခဲ့ပါတယ္။ ၄၃-ကားေလးေပၚကေန ဆင္းလုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ထူးျခားတဲ့ ရႈခင္းေတြကို သတိထားမိတယ္။ နာဂစ္က ရန္ကုန္ကို ေခါင္းရိတ္ေပးလိုက္ခဲ့တာပါလား။ ကမၻာေအးကုန္းေျမၾကီးက သစ္ပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ိသာခါစစ္တပ္အေဆာက္အအံုၾကီးလဲ သင္တန္းခန္းမၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္သားေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သာသနာ့တကၠသိုလ္ မုခ္ဦးကလဲ သပ္ရပ္ေနတယ္။ အရင္က အတဲြေတြ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္အဓိပတိလမ္းမၾကီးေဘးမွာေတာ့ ``………မဆိုင္သူမ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မျပဳ´´တဲ့။ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တပ္ထားတယ္။ တံခါး၀ကို ၀င္ၿပီးကာမွ ``ငါကေကာ ဆိုင္သူလား၊ မဆုိင္သူလား´´ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။
အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ၀မ္းသာအားရ၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ေျပာၾကဆိုၾက၊ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဖာ္ေရြေနသေလာက္ အမိတကၠသိုလ္ၾကီးကေတာ့ မ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ ၾကည့္ေနသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေျမၾကီးကို ထိခဲ့ရလား။ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အားလံုးနီးပါးေလာက္ အရွင္းခံခဲ့ရတယ္။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ၇၀-ခန္႔ထဲက ၃-ပါးသာ အထဲမွာ ရွိေတာ့တယ္။

စက္တင္ဘာ….မင္းဟာ မုန္တိုင္းတစ္ခု ပါလားကြယ္…။

မေသာက္ရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ စူပါေကာ္ဖီမစ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ဧည့္ခံတယ္။ မီးပ်က္ေနလို႔ ေရေႏြးနဲ႔ပဲ ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ (ေရပူမဟုတ္ဘူး)။ ၆-ႏွစ္တာ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ရပ္၀န္းမွာ သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးပါးပဲ ရွိေတာ့တာ….. ၀မ္းနည္းရမွာလား၊ ၀မ္းသာရမွာလား…အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားခ်က္တို႔က ရင္ထဲမွာ လြန္းထိုးလာခဲ့တယ္။ ``တကၠသိုလ္မွာ အသက္ရွည္ဖို႔ စာတတ္တာ မတတ္တာ၊ ေတာ္တာ မေတာ္တာ၊ ဗဟုသုတၾကြယ္တာ မၾကြယ္တာ….ဒါေတြက အေရးမၾကီးဘူး၊ ခပ္ေအးေအး ေနတတ္တာကမွ အေရးအၾကီးဆံုး´´တဲ့ေလ။ ရွက္တတ္ရင္ေတာ့ လဲေသဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ေမေမရယ္။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္….. သကၤန္း၀တ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရင္ထဲမွာ ေအးက်င္လာတယ္။ နာက်င္စရာေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ ခံစားမႈေရခ်ိန္က အဆံုးထိ တက္မလာခဲ့ဘူး။ အျပန္မွာ အင္တာနက္ဆိုင္ ၀င္ထိုင္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့မေျပာနဲ႔၊ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတာင္ ဖြင့္မရခဲ့ဘူး။ ေမေမရယ္…အမိေျမမွာ ``Access has been denied´´တဲ့။ အဲဒီစာသားေလးအစား ``Evil has been denied´´ဆိုတဲ့စာသားေလးမ်ား ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားလို႔ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္မိခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ အားလံုးဟာ မႈန္၀ါးေနခဲ့ၾကတယ္။ မုိးေတြ တသဲသဲ ရြာသြန္းေတာ့ ရန္ကုန္က မၾကည္မလင္၊ အဆင္မေျပမႈေတြသာ ရြာသြန္းေနခဲ့ေတာ့ လမ္းမထက္မွာ ေရႊမ်က္ႏွာမ်ားလဲ သုန္မႈန္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လက္သီးဆုပ္ဖို႔ ျပင္ကာရွိေသးတယ္၊ ရန္သူရဲ႕ ျမွားခ်က္က ရင္၀မွာ လာစူး၀င္ခဲ့တယ္။ အခုထိ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္လွည့္မယ့္ပံု မေပၚေသးဘူး။