ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

ၾသစေတးလ်မွာ ေရာက္ရွိသတင္းသံုးေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးဦးဇနိတရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္းကို လက္ေတြ႕ေလ့လာအားထုတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သမထၿပီးမွ ၀ိပႆနာကို ရႈမွတ္ပြားမ်ားရတဲ့ သမထယာနိကလမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ သမထပိုင္းၿပီးေအာင္ အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါ ၀ိပႆနာကို ကူးရပါတယ္။ ၀ိပႆနာရႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ကႏၷီနည္းက ႏွလံုးအိမ္ကို အာရံုျပဳရႈမွတ္ရပါတယ္။ ၀ိပႆနာရႈစ ႏွစ္ရက္ေလာက္ထိ အခ်ိန္သာ ကုန္သြားတယ္။ သမာဓိက တည္လို႔မရဘူး။ ႏွလံုးအိမ္ကို ရႈမွတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခါတုန္းက စိတ္ေတြလဲ အေတာ္ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္။

ဘုန္းၾကီးဦးဇနိတကလဲ “စိတ္မပ်က္နဲ႔၊ ၀ီရိယထက္တင္ၿပီး ရႈမွတ္လိုက္စမ္းပါ၊ ဒါက ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ေနလို႔၊ အစေတာ့ ခက္မွာပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ အခက္ဆံုးအပိုင္းကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ရႈမွတ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ က်န္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို လိုသလို ရႈမွတ္ႏုိင္သြားလိမ့္မယ္”လို႔ အားေပးလမ္းညႊန္မႈေပးပါတယ္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ ႏွလံုးအိမ္မွာ တရိပ္ရိပ္၊ တသဲသဲ၊ တဖဲြဖြဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္သေဘာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ဘုန္းၾကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ႏွလံုးအိမ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြရဲ႕ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ားကို လက္ေတြ႕၊ ဉာဏ္ေတြ႕ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက ဘာကို ျပသလဲဆိုေတာ့ ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ ဒုကၡေရာက္ၿပီး၊ ဗဟိုခ်က္ကို ေတြ႕လို႔ ျပႆနာေျပလည္သြားခဲ့တာပါ။

ေလာကမွာရွိတဲ့ ရွိရွိသမွ် ျပႆနာေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပါပဲ။ ၀ိသုဒၶိမဂၢအ႒ကထာရဲ႕ အစမွာရွိတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ “အေႏၲာ ဇဋာ ဗဟိ ဇဋာ၊ ဇဋာယ ဇဋိတာ ပဇာ”အစရွိတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ အဓိပၸာယ္က ျမတ္စြာဘုရား…ေလာကရွိ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔ဟာ သပြတ္အူကဲ့သို႔ အတြင္းမွာလဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနပါတယ္။ ၾကြက္ကိုက္ထားတဲ့ ခ်ည္ေထြး၊ ေကာက္ရိုးေဆြးပံုကဲ့သို႔ အျပင္မွာလဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနပါတယ္။ ဒီအရႈပ္ေတာ္ပံုေတြကို ဘာနဲ႔ရွင္းရပါ့မလဲဘုရားလို႔ နတ္သားတစ္ပါး ေမးေလွ်ာက္တာပါ။ အဲဒီအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာေျဖၾကားခ်က္အက်ဥ္းကေတာ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ရွင္းပါလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟာ ပိဋကတ္သံုးပံုရဲ႕ အဓိကအႏွစ္သာရပါပဲ။ ဒါက ဓမၼသေဘာနဲ႔ ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ တရားသံုးပါးနဲ႔ေျဖရွင္းရင္ အရႈပ္အေထြးျပႆနာေတြ ေျပလည္ႏိုင္ပါတယ္။


ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ဗဟိုခ်က္ကို သိဖို႔လိုပါတယ္။ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္တဲ့ အဓိကအပိုင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာနဲ႔ ျပႆနာကလဲ ရွင္းလို႔မၿပီးေတာ့ပါဘူး။ ေလာကမွာလဲပဲ ရွင္းမရတဲ့အရႈပ္အေထြးေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ သပြတ္အူတို႔၊ ခ်ည္ေထြးတို႔နဲ႔ တင္စားေျပာျပတတ္ၾကပါတယ္။ သပြတ္အူေတြမွာ အမွ်င္ေတြက မ်ားျပားၿပီး ရႈပ္ေထြးေနေတာ့ ဘယ္ကအစ၊ ဘယ္ကအဆံုး ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ခ်ည္ေထြးေတြမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ခ်ည္ခင္ရဲ႕အစကို မေတြ႕မခ်င္း ရွင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လမ္းက တစ္နည္းပဲ ရွိပါတယ္။ ဗဟုိခ်က္ျဖစ္တဲ့ အစကို ရွာပါ။ အစကိုေတြ႕ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ရွင္းဖို႔ သိပ္ကို လြယ္သြားပါၿပီ။

ေလာကမွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ျပႆနာက သိပ္ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို မေတြ႕လို႔ ရွင္းရတာ ခက္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္က တစ္ခါတေလ ေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္တယ္။ ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျပႆနာက သပြတ္အူလိုပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူ၊ အထာနပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္က ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို သိျမင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေျပလည္သြားေတာ့တာပဲ။

ကြန္ျပဴတာျပင္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ “ကြန္ျပဴတာပ်က္လို႔ဆိုၿပီး လာေခၚရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး လုပ္ရတာက ဘယ္ေကာင္က ျပႆနာေပးေနတာလဲဆိုတာကို အရင္ၾကည့္ရတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါက စာေရးသူမွာ ကြန္ျပဴတာအလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႔ ဆရာေခၚရပါတယ္။ ဆရာလဲ ေရာက္လာေရာ ခဏေလး ဟိုဟာၾကည့္၊ ဒီဟာၾကည့္လုပ္ၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာက ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက ဗဟိုခ်က္ကိုသိေတာ့ ေျဖရွင္းရတာ လြယ္သြားပါတယ္။ စာေရးသူမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလိုက္ပါတယ္။

သီရိလကၤာဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအကူအညီနဲ႔ ေတာရြာေတြကို ေရာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ သြားတ့ဲအေၾကာင္းကေတာ့ သူ႕ရဲ႕တပည့္ကိုရင္ေလးေတြကို စာသင္တိုက္ပိတ္တုန္း သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ ေပးေတြ႕ဖုိ႔ သြားၾကတာပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ဓေလ့ထံုစံက ျမန္မာနဲ႔မတူပါဘူး။ ျမန္မာမွာက ကိုရင္၀တ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ မိဘေတြက အဓိကေထာက္ပံ့ရတာ။ စာေမးပြဲေတြၿပီးရင္လဲ မိဘရပ္ထံ ျပန္ၾကရတာ။ ဒီမွာက အဲ့လို မဟုတ္ဘူး။ ကိုရင္၀တ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ဆရာသမားဘုန္းၾကီးက အစစအရာရာ၊ ေနာင္ၾကီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းလိုအပ္ရင္၊ အဆင္သင့္လဲ ရွိခဲ့ရင္ ေက်ာင္းကအစ တာ၀န္ယူေပးအပ္ရတာ။ စာသင္တိုက္မွာ ကုန္က်သမွ်ကလဲ ဆရာသမားပဲ။
ေနာက္ၿပီး ကိုရင္ေတြကို မိဘေတြဆီ ကိုယ္တိုင္သြားခြင့္မေပးၾကဘူး။ လူထြက္ကုန္မွာစိုးလို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ မိဘေတြေနအိမ္ဆီကို မ်က္ႏွာသြားျပရတာ။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔ေျပာတာေတြကို အကုန္ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မွန္းၿပီး သိလိုက္တာကေတာ့ ဒကာၾကီးတို႔ရဲ႕သားကို ကိုယ့္သားအရင္းလို ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း၊ လိုအပ္တာေတြကို ဘုန္းၾကီးက အကုန္ေထာက္ပံ့ေပးထားေၾကာင္းစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဟာ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ မိဘေတြက တစ္ရက္ေလာက္ သားေလးနဲ႔အတူေနခ်င္လို႔ ထားခဲ့ဖို႔ အသနားခံၾကတယ္။ တစ္ရက္မရရင္လဲ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ထပ္ေနေပးဖို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးက လက္မခံပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ စကားစပ္လို႔ ေျပာျဖစ္တာ။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီအရပ္ေဒသမွာေနတဲ့ လူထုေတြက ဆႏၵျပပဲြေတြ ခဏခဏလုပ္ၾကတယ္တဲ့။ ထစ္ခနဲဆိုရင္ အစိုးရကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ဆႏၵျပၾကေတာ့တာပဲ။ အစိုးရကလဲ အဲဒီေဒသခံေတြ ေက်နပ္ေအာင္ အဲဒီေဒသသြားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္စတဲ့ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြ အကုန္လုပ္ေပးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥတစ္ခုရွိလိုက္ ဆႏၵျပပဲြေတြက ျဖစ္ၿမဲပဲတဲ့။ ပါလာတဲ့ဘုန္းၾကီးအေျပာအရေတာ့ ေဒသခံေတြကိုယ္တိုင္ ဘာျဖစ္လို႔ အစိုးရကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးတဲ့။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အစိုးရက လူတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေဒသကို လႊတ္၊ ၾကာရွည္ေနခိုင္းၿပီး လူေတြ ဘာလို႔မေက်နပ္ၾကသလဲဆိုတာကို ေလ့လာခိုင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီလူက အဆိုပါေဒသမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနမွ ျပႆနာရဲ႕ ဇာတ္ျမစ္ကို သိရတယ္တဲ့။ ေဒသခံေတြဟာ ခရီးသြားၾကေတာ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းေတြဟာ သူတို႔ေဒသထက္စာရင္ အရမ္းကို ေကာင္းလြန္းေနတာကို ေတြ႕ၾကရတယ္တဲ့။ သူတို႔ေဒသက လမ္းေတြကေတာ့ အရမ္းကိုဆိုး၀ါးလြန္းေနတယ္။ ျပႆနာက လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အစိုးရက ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီေဒသတစ္ခုလံုးကို ကတၱရာထူထူၾကီးေတြနဲ႔ ခင္းေပးလိုက္ေတာ့မွ သမၼတမဟိႏၵကို သေဘာေတာ္က်ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ျပႆနာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကီးမားပါေစ။ သူ႔ရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကိုသိရင္ အေတာ္ေျဖရွင္းရတာ လြယ္တယ္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ အခုဆိုရင္ ေဒသခံေတြဟာ ၿငိမ့္ေနတဲ့ လမ္းမေတြထက္မွာ ေမာ္ၾကြားလို႔ေပါ့။ ေရြးေကာက္ပြဲေရာက္တိုင္း မဟိႏၵမွ မဟိႏၵျဖစ္ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ေလာကလူ႕ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အမႈိက္ကစ၊ ျပာသာဒ္မီးေလာင္ဆိုသလို ျပႆနာအေသးအဖြားေလးေတြကစၿပီး ျပႆနာအၾကီးၾကီးေတြျဖစ္ၿပီး ေျဖရွင္းလို႔မရ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံ သားသမီးငယ္ေတြ ေဆာ့ကစားရင္း ရန္ျဖစ္ၾကရာကေန မိသားစုလိုက္ ရန္ပဲြၾကီးေတြျဖစ္၊ အမုန္းတရားေတြ မ်ားေနတဲ့အျဖစ္ေတြမ်ားစြာကို မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနလာခဲ့ၾကရာမွ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ အလွေခြးေလးကို တစ္ဖက္အိမ္က ေခြးက ကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ရန္သူပမာျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ မိသားစုႏွစ္စုကိုလဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို လိုက္မရွာဘဲ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကလို႔ ေျဖရွင္းမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာပါ။

ႏွလံုးအိမ္ဆိုတဲ့ ဗဟိုခ်က္ကို အားစိုက္ရႈမွတ္စဥ္က ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြက မနည္းပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ လူ႕ေလာကမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို သြားသြားအမွတ္ရေနတတ္ပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္စေလာက္တဲ့ ျပႆနာေလးကေန အဓိကေျဖရွင္းရမွာကို မေျဖရွင္းလို႔ သို႔မဟုတ္ မသိလို႔ ျပႆနာအေသးေလးေတြကေန အၾကီးၾကီး ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ ျပႆနာၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္တိုင္း စာေရးသူကေတာ့ ဗဟိုခ်က္ကိုပဲ လိုက္ရွာေနမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈလမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့သူေတြဟာလဲ အဓိကအခ်က္ကို ကိုင္မိရင္ ေအာင္ျမင္မႈက မေ၀းတတ္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားမိတာေလး တစ္ခုပါ။ `ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္တာ´ဆိုတဲ့ တူသလိုလိုနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ေလးပါ။ မွန္ကန္တည့္မတ္ၿပီး လူ႕ေလာကအတြက္ အမွန္တကယ္ ေစတနာထားသူေတြမွာေတာ့ အလုပ္လုပ္တာက သူ႕အတြက္ အဓိက(မိန္း တာ့ဂတ္)ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ေအာင္ျမင္မႈကို တန္ဖိုးထားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဟာ ပထမကိုင္စဲြထားတဲ့ အရာက `အတၱ´ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုင္စဲြထားတဲ့ `အတၱ´ကေလး အားေကာင္းဖို႔အတြက္က အဓိကပါပဲ။ အဲဒီအတၱေလးနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ အလုပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျမင့္ျမတ္ေနပါေစ သူ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ `အတၱ´ေလးကို ေရသြန္းေပးသလို ျဖစ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို လုပ္ေနေတာ့ အေကာင္းေရာ၊ အဆိုးေရာ ပါေနမွာပဲ။ အလြန္ဆိုး၀ါးတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ေသးသမွ် သူဟာ ေကာင္းတဲ့အစိတ္အပိုင္းထဲမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ပိုင္း အတၱကို ပံ့ပိုးေပးမႈမရွိတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာမ်ားကို လ်စ္လ်ဳရႈလာတဲ့အခါ မေကာင္းသတင္းက ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ဒါက ေလာကရဲ႕ ဓမၼတာပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာကေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့လို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္သူနဲ႔ အလုပ္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ သမိုင္းေမာ္ကြန္းမွာ တန္းတူရွိမေနပါဘူး။

ေငြေၾကး၊ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈစတာေတြကို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး ေအာင္ျမင္မႈကို ဗဟိုခ်က္အျဖစ္ ထားရွိေနသူ မျဖစ္ဖို႔ သိပ္ကို အေရးၾကီးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့ တစ္ေန႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္မႈက မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ မူလရည္ရြယ္ရင္း ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြပါ မေကာင္းမႈနဲ႔ ေရာေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ တကယ့္သမိုင္းမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေနရာယူခဲ့သူေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ရႈံးနိမ့္မႈအတြက္ အာရံုမထားပါဘူး။ သူတို႔အာရံုထားတာက `သူတို႔အလုပ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏုိင္သလဲ´ဆိုတာကိုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကို ဗဟိုခ်က္အေနနဲ႔ မထားဘဲ အလုပ္ကိုသာ ဗဟိုခ်က္ေနရာမွာ ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူဟာ သမိုင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္ မတင္က်န္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူ႕သမိုင္းက `မရိုင္း´ပါဘူး။

ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္လို႔ တရားအဆင့္ မတက္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အေတြးစေလးေတြပါ။ ဒီအေတြးေလးေတြကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္မိပါတယ္။ `ငါ့အလုပ္ေတြကေရာ ဘာကို ဗဟိုျပဳေနမိသလဲ´။