ရဟန္းျပဳျခင္းႏွင့္စပ္ဆိုင္ေသာ ေမးခြန္း

ေမး။ ။
၁။ ရဟန္းျပဳခ်င္သူသည္ ဆြံ႕အေနပါက၊ စကားမပီပါက ရဟန္းျပဳ၍ရပါသလား အရွင္ဘုရား (စကားမပီသည့္အတြက္ ပရိတ္ေတြကအစ ရြတ္ဖတ္ရာတြင္ မပီပါအရွင္ဘုရား)

၂။ ရဟန္းျပဳခ်င္ေသာလူတစ္ေယာက္တြင္ B ပိုးေတြ႔ရွိေနရာ ထိုသူကို B ပိုးေတြ႔ရွိေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳခြင့္ဆံုးရႈံးပါသလား အရွင္ဘုရား။ B ပိုးေရာဂါရွိသူသည္ B ပိုးေၾကာင့္ ေသခ်င္မွလဲ ေသပါတယ္အရွင္ဘုရား...။ B ပိုးေၾကာင့္ မေသပါေသာ္လည္း B ပိုးသည္ တစ္သက္လံုး ထိုသူ၏ေသြးထဲတြင္ရွိေနႏိုင္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ B ပိုးေတြ႔ထားသူမွာ ရိုးရိုးက်န္းမာေရးေဆးစစ္ရာတြင္ ေဆးစစ္ခ်က္အရ အသည္းကအစ အားလံုးေကာင္းေနပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ B ပိုးရွိသူမွာ B ပိုးသာရွိတာပါ။ အတြင္းကလီစာေတြကို ဘာမွမထိခိုက္ေသးပါ အရွင္ဘုရား။ (ေဆးစစ္ခ်က္တြင္ အသည္း၊ႏွလံုး ေတြကအစ အားလံုး A ၾကီးပဲ ထြက္လာပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ B ပိုးရွိသူမွာ သူမ်ားတစ္ကာေတြကဲ့သို႔ အိပ္ႏိုင္စားႏိုင္ပါတယ္(သူမ်ားထက္ ပိုစားႏိုင္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား)။ က်န္းမာေနသည့္ လူတစ္ေယာက္အတိုင္းပါပဲ အရွင္ဘုရား။ သူ႔ကိုယ္သူ B ပိုးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္လို႔ ေတာင္မွတ္ယူထားတာမဟုတ္ပါဘူး အရွင္ဘုရား... အရွင္းဆံုးကေတာ့ စဥ္းကို မစဥ္းစားတာပါအရွင္ဘုရား။ ထိုကဲ့သို႔ေသာလူမ်ိဳးသည္ ေရာဂါပိုးရွိေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳခြင့္ ဆံုးရႈံးပါသလား အရွင္ဘုရား။

၃။ ရဟန္းျပဳခ်င္သူသည္ မိဘကခြင့္ျပဳမွ ရဟန္းခံလို႔ရပါတယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ သိထားပါတယ္အရွင္ဘုရား... ဒါေပမယ့္ မိသားစုကိုလုပ္ေကၽြးေနသူမွာ အမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိဘက သေဘာတူပါေသာ္လည္း အမ သေဘာမတူပါက ရဟန္းျပဳခြင့္ ဆံုးရႈံးပါသလား အရွင္ဘုရား။

တပည့္ေတာ္ကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးပါလို႔ ေလွ်ာ္ထားအပ္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား..။


အေျဖ။ ။
ဒကာၾကီးအေမးကို မေျဖခင္ ပါဠိေတာ္မွာ လာရွိတဲ့ ရဟန္းမခံသင့္တဲ့ အျပစ္ သို႔မဟုတ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို ေျပာျပပါရေစ။ ရဟန္းခံတယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာ အလြန္ကို အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စည္းကမ္းခ်က္(ဥပေဒ)ေတြက သိပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒကာၾကီးအေမးနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္ေတြကို ၿခံဳငံုမိေအာင္ ေအာက္ပါသတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို အရင္ေျပာျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းခံေပးတဲ့ေနရာမွာ ေအာက္ပါ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိတဲ့ ရဟန္းေလာင္းကို ရဟန္းခံမေပးသင့္ပါဘူး။ (ရဟန္းခံမေပးသင့္ဆိုတာ ရဟန္းခံလွ်င္ ရဟန္းမျဖစ္ဟု မဆိုလိုပါ။)။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသူကို အပိုင္း (၂) ပိုင္းခဲြျခားၿပီး ေျပာပါမယ္။

ပထမအပိုင္းအေနနဲ႔…
၁။ ႏူနာ၊ အိုင္းအမာနာ၊ ယားနာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါနာ၊ ႐ူးသြပ္ေသာ အနာ (ငါးမ်ဳိး)
၂။ မင္းခစားေယာက်္ား
၃။ တံခြန္စိုက္ (ထင္ရွား) ေသာ ခိုးသူႀကီး
၄။ ေႏွာင္အိမ္ကို ဖ်က္ဆီး၍ ထြက္ေျပးေသာ ခိုးသူ
၅။ ေတြ႕ရာအရပ္၌ သတ္ေစဟု ေၾကာ္ျငာထားအပ္ေသာ ခိုးသူ
၆။ (သံပူကပ္၍) အမွတ္ျပဳျခင္း အျပစ္ဒဏ္ခံရေသာ သူ
၇။ ႀကိမ္ဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရေသာ သူ
၈။ ေၾကြးၿမီတင္ေနေသာသူ
၉။ ကြၽန္
၁၀။ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္
၁၁။ အမိအဖတို႔ ခြင့္မျပဳေသာ သား
၁၂။ လက္ျပတ္ေသာသူ
၁၃။ ေျချပတ္ေသာသူ
၁၄။ နား ျပတ္ေသာသူ
၁၅။ ႏွာေခါင္းျပတ္ေသာသူ
၁၆။ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္း ျပတ္ေသာသူ
၁၇။ ေျခမလက္မ ျပတ္ေသာသူ
၁၈။ အေၾကာမ ျပတ္ေသာသူ
၁၉။ ေျခေခ်ာင္း လက္ ေခ်ာင္းပူးေနေသာသူ
၂၀။ ကုန္းေသာသူ
၂၁။ ပုကြေသာသူ
၂၂။ ေျခထုိင္းေသာသူ
၂၃။ အနာဆုိးရွိေသာသူ
၂၄။ ပရိသတ္ကုိဖ်က္ဆီးေသာသူ
၂၅။ မ်က္စိတစ္ဖက္ကန္းေသာသူ
၂၆။ လက္ေျခေကာက္ေသာသူ
၂၇။ ခြင္ေသာသူ
၂၈။ ဖက္သကပ္နာစြဲ 'ကုိယ္တစ္ျခမ္းေသ'ေသာသူ
၂၉။ နားပင္းသူ
၃၀။ အုိမင္းမစြမ္းေသာသူ
၃၁။ (စကားဆြံ႕)အေသာသူ
၃၂။ ကန္းလည္းကန္း အလည္းအေသာသူတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယပိုင္းအေနနဲ႔…
၁။ အမိသတ္သူ
၂။ အဖသတ္သူ
၃။ သံဃာသင္းခဲြသူ
၄။ ရဟႏၲာသတ္သူ
၅။ ဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ လုပ္သူ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ႏွစ္ပိုင္းခဲြေျပာရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ပထမပုိင္းခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိသူေတြကို ရဟန္းခံေပးမိလွ်င္ ရဟန္းခံေပးတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွာ `ဒုကၠဋ္အာပတ္´အျပစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ `ဒုကၠဋ္´ဆိုတာ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ `မသင့္ေတာ္ဘူး၊ မလုပ္ေကာင္းဘူး´ဆိုတဲ့ အေနအထားသာ ရွိပါတယ္။ လူေတြ ကဲ့ရဲ႕စရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့အျပဳအမူမွန္သမွ် `ဒုကၠဋ္´အျပစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ၾကဴးရင္ရတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ သေဘာတရားကို ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယပိုင္း ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားမွာေတာ့ အဆိုပါ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသူကို ရဟန္းခံေပးမိလွ်င္ အသြင္ကို ဖ်က္ပစ္ရမည္ (သကၤန္းခၽြတ္ပစ္ရမည္)ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ဆိုေတာ့ ပထမပိုင္း ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသူေတြကို ရဟန္းခံေပးတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းခံေပးသူမွာသာ အျပစ္ျဖစ္ၿပီး ရဟန္းအသစ္ကို `အသြင္ကို ဖ်က္ပစ္ရမည္ (သကၤန္းခၽြတ္ပစ္ရမည္)´လို႔ မဆိုထားပါဘူး။ ဒါက မွတ္သားစရာ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒကာၾကီးအေမးနဲ႔ ျပန္ၿပီး စပ္ဟပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ နံပါတ္ (၁) အေမးျဖစ္တဲ့ စကားမပီသသူ သို႔မဟုတ္ စကားမေျပာတတ္သူ ဆြံ႕အသူဟာ ဦးဇင္းအထက္မွာေရးခဲ့တဲ့ (၃၁)ခုေျမာက္ အခ်က္နဲ႔ ၿငိေနပါတယ္။ သူ႕ကို ရဟန္းခံေပးရင္ ရဟန္းေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ရဟန္းျပဳေပးတဲ့ ဆရာေတာ္မွာ လူအမ်ားကဲ့ရဲ႕စရာအျပစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီလို စကားမပီသူကို ရဟန္းျပဳေပးမိလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္ကို ဖ်က္ပစ္ရမယ္ သို႔မဟုတ္ သကၤန္းျပန္ခၽြတ္ပစ္ရမယ္လို႔ မေဟာထားပါဘူး။ (ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ လံုး၀မဆံုးရႈံးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး)။

တစ္ခု သတိထားသင့္တာကေတာ့ ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းေတြကို ဂရုတစိုက္ေလ့လာရင္ ေနရထိုင္ရအေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ တာ၀န္သိတတ္ရင္ တာ၀န္ေတြကလဲ သိပ္ၾကီးပါတယ္။ လူေတြ ေပးတာေကၽြးတာ စားရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္စရာ မလိုဘူး။ လူေတြက ေကာင္းတာပဲ ေကၽြးေကၽြး၊ မေကာင္းတာပဲ ေကၽြးေကၽြး အဲဒါကိုပဲ စားရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ေလးေတြ အလွဴခံ ဘုဥ္းေပးခဲ့ရတဲ့ အေနအထားေတြေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာကို သူတို႔ရဲ႕ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားျဖစ္တဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့အရာေတြကိုပဲ လွဴဒါန္းၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္သိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ တာ၀န္ဟာ တကယ့္ကို မလြယ္ေၾကာပါပဲ။ အင္မတန္ ခက္ပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ တရားေဟာျပရတယ္။ ေကာင္းမြန္ရာေတြ ရဖို႔အတြက္၊ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားစီးဖို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ရပါတယ္။

စကားမေျပာတတ္သူရဟန္းတစ္ပါးဟာ အဲဒီတာ၀န္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ လူေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ စကားမေျပာတတ္သူေတြကို ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ကိုရင္ၾကီးပဲ ၀တ္ေပးၾကတာမ်ားပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူ႕တပည့္ ရဟန္းပရိသတ္ကို အလြန္စင္ၾကယ္ဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ဖို႔ အၿမဲတမ္း တိုက္တြန္းေတာ္မူပါတယ္။ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္က ရဟန္းအတုအေယာင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းၾကီးက သာသနာကို သန္႔စင္ခဲ့ပါတယ္။ စည္းကမ္းဥပေဒေတြ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစံုသူ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ရဟန္း၀တ္ခြင့္ မေပးရ၊ ၀တ္ေပးလွ်င္ ရဟန္းေလာင္းကိုလည္း လူခၽြတ္၊ ဥပဇၥ်ယ္ဆရာ(ရဟန္းခံေပးသူ)ကိုလဲ အျပစ္ေပး(ျပစ္ဒဏ္ၾကီးမားတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မမွတ္မိ)၊ ရဟန္းေလာင္းရဲ႕ ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာေတြကိုပါ အျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့ မင္းအာဏာေတြ ထားရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါက စကားစပ္လို႔ ေျပာတာပါ။ သာသနာမွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္မျဖစ္သူေတြ မရွိေစလိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

နံပါတ္ (၂) အေမးျဖစ္တဲ့ B ပိုးရွိသူရဟန္းခံလို႔ ရပါသလားဆိုတာကေတာ့ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္က ေရာဂါအမည္ေတြက ဒီေန႔ေခတ္နဲ႔ အလြန္ျခားနားေနတယ္။ ဦးဇင္းအျမင္အရေတာ့ ရဟန္းခံခြင့္ မဆံုးရႈံးႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ B ပိုးကို ပထမအပိုင္းစာရင္းထဲမွာပါတဲ့ ႏူနာ၊ အိုင္းအမာနာ၊ ယားနာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါနာ၊ ႐ူးသြပ္ေသာအနာဆိုတဲ့ အနာ (၅)မ်ိဳးထဲကိုလဲ သြင္းဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား B ပိုးကို အဲဒီအနာေရာဂါစာရင္းထဲ သြင္းလို႔ရတယ္ဆိုတာေတာင္မွ ရဟန္းခံသူမွာပဲ အျပစ္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ မဆံုးရႈံုးႏိုင္ဘူးလို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး (၂၃)ခုေျမာက္ အခ်က္ျဖစ္တဲ့ အနာဆိုးရွိေသာသူဆိုတာကလဲ ေရွးေခတ္က ေရာဂါေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ မရေတာ့ တိုက္ရိုက္ယူဆလိုက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အနာ (၅)မ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရွိသူကို ရဟန္းခံေပးရင္ ရဟန္းခံေပးသူဆရာေတာ္မွာ ဒုကၠဋ္အျပစ္ျဖစ္ေစလို႔ ဘုရားရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ပညတ္ရသလဲဆိုတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေလးလဲ အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အနာ (၅)မ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရွိသူေတြကို အနာေတြ ေပါက္ေနလို႔ `မသင့္ဘူး´ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းက အေတာ္မွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗိမၺိသာရမင္းလက္၊ ဆရာဇီ၀ကဆိုတာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေဆးဆရာၾကီးပါ။ ဘုရင္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာမက ရဟန္းသံဃာမ်ားစြာရဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကို တာ၀န္ယူထားရသူပါ။ သူက ေဆးကုရင္ အခေၾကးေငြလဲ မယူပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြမွာ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အနာ (၅)မ်ိဳး ေပါက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးဆရာၾကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာဇီ၀ကဆီကို လာေရာက္ၿပီး ေဆးကုေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာၾကီးက မအားေတာ့ မကုေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူေတြကလဲ ပါးနပ္တယ္။ `ဒို႔ေတာ့ ဒီလို သြားကုခိုင္းလဲ ကုေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ေဆးကုေပးတဲ့ နည္းလမ္းေလး ရွာၾကည့္ရေအာင္´ဆိုၿပီး နည္းလမ္း ရွာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေျဖကေတာ့ `ရဟန္း´၀တ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။ ရဟန္း၀တ္လိုက္ေတာ့ ဆရာၾကီးဇီ၀ကက ေဆးကုေပးပါတယ္။ ေရာဂါသည္ေတြက ေရာဂါေပ်ာက္တာနဲ႔ လူထြက္ကုန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူေတြက ကဲ့ရဲ႕ၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ့ `ရဟန္းတို႔ အနာေရာဂါ (၅)မ်ိဳးရွိသူကို ရဟန္း၀တ္မေပးၾကနဲ႔၊ ရဟန္း၀တ္ေပးရင္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစ´ဆိုၿပီး ပညတ္ခ်က္တစ္ခု ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ၀ိနည္းမွာလာတဲ့ ဒုကၠဋ္အာပတ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ထားဖို႔ပါ။ ဘယ္ကိစၥမွာမဆို ဘုရားရွင္က လူေတြကို အၿမဲတမ္း ဦးစားေပးပါတယ္။ ရဟန္းေတြက မွန္ေနရင္ေတာင္မွ `ငါ့တပည့္တို႔ မင္းတို႔လုပ္တာ မွန္တယ္၊ ဘယ္သူေတြ ကဲ့ရဲ႕ကဲ့ရဲ႕ ဆက္လုပ္´လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မိန္ေတာ္မမူပါဘူး။ သူ႕တပည့္ေတြ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္တယ္။ လူေတြက မၾကိဳက္ဘူး။ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဘုရားရွင္က `မလုပ္ၾကနဲ႔၊ လုပ္ရင္ ဒုကၠဋ္´အဲဒီလို ပညတ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္။

ေလာကေၾကာင္းအရ တစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္တာက B ပိုးဆိုတာ မဆင္မျခင္လုပ္ရင္ ေရာဂါကူးစက္ၿပီး တစ္ျခားရဟန္းေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။ အနာ (၅)မ်ိဳးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပထားတာကေတာ့ အဆိုပါ အနာေရာဂါ စဲြကပ္ေနသူေတြဟာ ပထမဆံုး ေရာဂါကို ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသင့္တယ္လို႔ အၾကံျပဳထားပါတယ္။ ေရာဂါေပ်ာက္ၿပီးမွ ရဟန္းခံလွ်င္ ပိုၿပီး သင့္ျမတ္ႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။
နံပါတ္ (၃) အေမးျဖစ္တဲ့ အမ သေဘာမတူပါက ရဟန္းျပဳခြင့္ ဆံုးရႈံးပါသလားဆိုတဲ့အေမးကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ မဆံုးရႈံုးႏိုင္ပါဘူး။ မိဘခြင့္မျပဳတဲ့သူလို႔ပဲ ဆိုပါတယ္။ အစ္မစသည္ မပါ၀င္ပါဘူး။ မိဘေတြကသေဘာတူရင္ ရဟန္းျပဳႏုိင္ပါတယ္။

ဒကာၾကီး အေမးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ေျပာရရင္ `ဒကာၾကီးေျပာတဲ့ အျပစ္အနာအဆာေတြဟာ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ကို မဆံုးရံႈးႏုိင္ဘူး´လို႔ မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ခၽြင္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းနဲ႔တိုက္ရိုက္မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနည္းနည္းကို ဗဟုသုတအေနနဲ႔ မွတ္သားထိုက္တယ္ထင္လို႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာရွိတဲ့ ဘုရားပညတ္ထားခဲ့တဲ့ ၀ိနည္းဆိုတာ တရားေသ၀ါဒ (Dogmatic)မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လူေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကိုၾကည့္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရရင္ ၀ိနည္းဥပေဒဆိုတာ ဥပေဒမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒဆိုတာ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း အေျခအေန၊ ေနရာေဒသနဲ႔အခ်ိန္အခါတို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ အေျခအေန၊ ေနရာေဒသနဲ႔ အခ်ိန္အခါေတြကို တြန္းလွန္ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္တဲ့ ပရမတၳသစၥာတရားမ်ား မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ၀ိနည္းဥပေဒထားရွိရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ ကိုးကြယ္သူ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳစရာေတြ တိုးပြားလာေအာင္၊ မကိုးကြယ္သူေတြ အျပစ္ေျပာစရာ မျဖစ္ေစဘဲ ၾကည္ညိဳလာေအာင္ ပညတ္ထားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပေဒအခ်ိဳ႕ကို ဥပမာထုတ္ေျပာရရင္
(၁) ရဟန္းခံရင္ အနည္းဆံုး ရဟန္း(၁၀)ပါးရွိမွ ရဟန္းခံလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊
(၂) သားေရတစ္ထပ္ထက္ပိုပါတဲ့ ဖိနပ္ကို မစီးရ၊
(၃) ႏွစ္ပတ္မွာ တစ္ခါသာ ေရးခ်ိဳးရမယ္၊
(၄) သားေရဖ်ာအခင္းကို အသံုးမျပဳရ…..လို႔ အစက ဘုရားရွင္ ဥပေဒထားခဲ့တယ္။ (ဒါက မူလပညတ္ခ်က္ပါ)။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အ၀ႏၲိတိုင္းက အရွင္မဟာကစၥာယနရဲ႕တပည့္ အရွင္ေသာဏက ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ``ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား…
(က) အ၀ႏၱိတိုင္းမွာ ရဟန္း (၁၀)ပါးရဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ (၁၀)ရမွ ရဟန္းခံေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို ရဟန္းဦးေရေလွ်ာ့ၿပီး ဥပေဒကို ျပင္ေပးပါဘုရား။
(ခ) အ၀ႏၲိတိုင္းက ေျမၾကီးက အရမ္းၾကမ္းတမ္းပါတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ သားေရအထပ္အမ်ားၾကီးပါတဲ့ ဖိနပ္ကို စီးခြင့္ေပးေတာ္မူပါဘုရား။
(ဂ) အ၀ႏၲိတိုင္းက လူေတြက ခဏခဏ ေရခ်ိဳးတာကို သေဘာက်ၾကတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ခဏခဏ ေရခ်ိဳးခြင့္ေပးေတာ္မူပါဘုရား။
(ဃ) အလယ္ပိုင္းက လူေတြက ဖ်ာကို ထိုင္စရာအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကသလို အ၀ႏၲိတိုင္းက လူေတြက သားေရနယ္ကို ထိုင္စရာအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ သားေရနယ္အခင္းကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္ေတြကို အစည္းအေ၀းေခၚလိုက္ပါတယ္။ (ဘုရားရွင္က အေရးၾကီးလွ်င္ အၿမဲတမ္း အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး အသိေပးၿပီးမွ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္)။
(က)ဤေဒသမွတစ္ပါး အ၀ႏၲိတိုင္းအပါအ၀င္ အျခားေသာတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ရဟန္းငါးပါးရွိရံုျဖင့္ ရဟန္းခံျခင္းအမႈကို ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ ထိုငါးပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးက ၀ိနည္းကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုသည္။ (၀ိနည္းမကၽြမ္းက်င္သူမ်ားခ်ည္း ျပဳလုပ္လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုလိုသည္)။
(ခ) သားေရအထပ္မ်ားစြာပါ၀င္ေသာ ဖိနပ္ကို စီးႏိုင္ခြင့္သည္။
(ဂ) ေရ ခဏခဏ ခ်ိဳးခြင့္ရွိသည္။
(ဃ) သားေရနယ္ကို ထိုင္စရာအျဖစ္ အသံုးျပဳခြင့္ရွိသည္လို႔ ဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါက ဘာကို ျပသလဲဆိုေတာ့ ဥပေဒမွာ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအရ ေျပာင္းလဲေနႏိုင္သလို ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ၀ိနည္းဥပေဒမွာလဲ Flexibilityဆိုတဲ့ (ကိုယ္လိုရာ ထင္သလို ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ) ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အေနအထားေတြ ရွိပါတယ္။ ေဒါက္တာ၀ါလ္ပိုလာ ရာဟုလာကလဲ သူ႕ရဲ႕ heritage of Bhikkhus ဆိုတဲ့စာအုပ္မွာ “The Vinaya (the code of Disciplinary Rules for the Sangha) is not an absolute truth; it is only a convention agreed upon for the orderly and smooth life of a social organization. As it should be conducted according to social and economic changes to suit the place and the time, the Buddha laid down appropriate rules and also changed and modified them”လို႔ ေျပာထားပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ဒကာၾကီး သိခ်င္တဲ့ အေျဖကို ရလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေမးခြန္းေမးတဲ့ ဒကာၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။