နာက်င္ျခင္းမွာ ကိုယ္၏ နာက်င္ျခင္း၊ စိတ္၏ နာက်င္ျခင္းလို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေလာကလူသားတို႔မွာ ဘယ္နာက်င္ျခင္းကိုမွ မလိုခ်င္ၾက။ လူတိုင္း နာမွာ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ နာက်င္မႈကို ေရွာင္ကြင္းလိုၾကတယ္။ ေနပူလွ်င္ အပူေလာင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ထီးစသည္ကို ယူေဆာင္သြားတတ္ၾကတယ္။ မိုးရြာလွ်င္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ နာက်င္မႈကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ထီးစသည္ကို ေဆာင္ထားတတ္ၾကတယ္။။ ေတာထဲသြားလွ်င္ ေတာရိုင္း၊ တိရစၧာန္မ်ား၊ ေျမြစေသာ သတၱ၀ါမ်ား ကိုက္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ နာက်င္မႈကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ တုတ္၊ ဓားစသည္ကို ယူေဆာင္သြားၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ျဖစ္ တတ္ႏိုင္သမွ် နာက်င္မႈကင္းေအာင္ အားထုတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ နာက်င္မႈေလးေတြကလဲ အံ့ၾသဖြယ္ရာ တည္ရွိေနပါတယ္။
နာက်င္မႈအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း လူငယ္တစ္ဦး ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို သြားအမွတ္ရမိပါတယ္။ “ဒီတစ္ခါ ပါးရိုက္ခံရတာေတာ့ တန္တယ္ကြာ”ဟူ၍တည္း။ လူငယ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာ၊ ေကာင္မေလးက မၾကိဳက္ေတာ့ ပါးရိုက္။ ပါးရိုက္ၿပီးမွ သနားၿပီး ေကာင္းေလးကို ၾကိဳက္။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီလို ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါးရိုက္ခံရတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေျပာေနႏိုင္တာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုပါ လူငယ္အတြက္ေတာ့ ပါးရိုက္ခံရလို႔ နာတာဟာ သူ႕အတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ နာက်င္ျခင္းပဲေပါ့။
နာက်င္မႈဆိုတာ သဘာ၀အားျဖင့္ ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ၾကေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ရာ တန္ရာတန္ေၾကးရမယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ နာက်င္ရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ေထာင္ျမင္ ရာစြန္႔ဆိုတာလဲ စြန္႔လႊတ္ရျခင္းဆိုတဲ့ နာက်င္မႈနဲ႔ စခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရတာတစ္ခုက နာက်င္မႈဆိုတာ အမွန္အားျဖင့္ စိတ္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲနာနာ စိတ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးျဖစ္ေနရင္ အဲဒီအေနအထားကို နာက်င္တယ္လို႔ ေျပာရတာ ခပ္ခက္ခက္ရယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ဘုရားမျဖစ္ခင္က စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႕ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြကို ေလ့လာသိရွိရတာဟာ လက္ေတြ႕ခံရသူအေလာင္းေတာ္ မဆိုထားနဲ႔ ေဘးကေနရတဲ့ စာေရးသူတို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကို ထိထိရွရွ ခံစားရပါတယ္။
ဘုရားေလာင္းယုန္မင္းဇာတ္ေတာ္မွာ ဘုရားအေလာင္း ယုန္ေလးဟာ မိမိရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ စြန္႔လႊတ္ၿပီး နာက်င္မႈေတြကို အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေလာင္ေတာ္ရဲ႕ အခ်ိဳ႕ဘ၀ေတြမွာဆိုရင္ မိမိရဲ႕ လက္ေျခ၊ အဂၤါတို႔ကို စြန္႔လႊတ္တဲ့အျပင္ အသက္ကိုေတာင္ မငဲ့မကြက္ဘဲ စြန္႔လွဴခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ရဲ႕ ဗ်ာဒိတ္ခံဘ၀မွာေတာင္ နာက်င္ရံုမကလို႔ အသက္ပင္ေသေသဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား ရြံ႕မေပေအာင္ မိမိခႏၶာကို တံတားအျဖစ္ ထိုးခင္းေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အလြန္ကို နာက်င္စရာ ေကာင္းပါတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းကေတာ့ နာက်င္စရာျဖစ္ေပမယ့္ နာက်င္မႈရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ပါဘူး။ နာက်င္မႈ ခံစားရေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ေတြ မ်ားစြာရွိေနတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္းေတြ ေခတ္စားတဲ့အခါတုန္းက မႈခင္းဂ်ာနယ္ထဲမွာလို႔ ထင္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက သခၤန္းစာယူစရာအေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ လူငယ္တစ္ဦးက ေအးခ်မ္းေမရဲ႕ပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါကို ေဘးမွာေရာက္လာတဲ့ ေနာက္လူငယ္တစ္ဦးက ခဏၾကည့္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီးေတာင္းၿပီး ျပန္မေပးလို႔ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားၾကရာက ဓားထိုးမႈျဖစ္သတဲ့။ ဓားထိုးခံရသူလူငယ္ ဆံုးပါးသြားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ႏွစ္ဦးစလံုး နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးနဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီနာက်င္မႈဟာ ေသးေသးမႊားမႊား နာက်င္မႈ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီနာက်င္မႈက ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့သလဲ။
ေနာက္မႈခင္းတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ အရက္၀ိုင္းမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ မၾကာခဏၾကားေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ တစ္ေန႔ ေသာက္ေနက် အရက္သမားေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၿပီး အရက္ေသာက္ေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရက္သမားတစ္ေယာက္ ခြက္ေက်ာ္ေသာက္မိရာက စၿပီး ျပႆနာေတြ အၾကီးအက်ယ္တက္တာ ေနာက္ဆံုး ဓားထိုးမႈျဖစ္ၿပီး ေသဆံုးရတဲ့အထိပါပဲ။ ဒါကေတာ့ အရက္သမားေတြမို႔ျဖစ္တာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့အက်ိဳးဆက္က အသက္ပါဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ သာမန္ကာလွ်ံကာေတာ့ မယူဆသင့္ဘူး။ စခဲ့တဲ့ျပႆနာက ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလး။ ဒါေပမယ့္ ရလာတဲ့ နာက်င္မႈေတာ့ မိမိအႏွစ္သက္ဆံုး အသက္ကိုေပးရတဲ့ နာက်င္မႈ။ ဒီနာက်င္မႈက သူ႕တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ မၿပီးဘူး။ သူ႕ရဲ႕မိဘေတြ၊ ဇနီးသားသမီးေတြပါ နာက်င္ရေတာ့တယ္။ ဒီနာက်င္မႈကေရာ ဘယ္ေလာက္ထိ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့သလဲ။
စာေရးသူ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရဲ႕ ရြာေလးမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားေနတဲ့အခါတုန္းက ေက်ာင္းကို အရက္သမားၾကီးတစ္ဦးေရာက္လာတယ္။ ပါးမွာေရာ၊ မုတ္ဆိတ္မွာပါ အေမြးေတြက ကိုးရိုးကားရာႏိုင္လြန္းလွတယ္။ (ကုလားမို႔လို႔ မုတ္ဆိတ္ရွိေနတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး)။ သူ႔ကို အရက္မေသာက္ဖို႔ ေျပာၾကည့္ေတာ့ သူက သူအရက္ေသာက္ရတဲ့အေၾကာင္းကို လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပပါတယ္။ သူက တစ္ျခားရြာကပါ။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သားသမီး သံုးေယာက္ရွိတယ္။ သူယူထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးက အရမ္းေခ်ာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ လက္ထက္ၾကေတာ့ စီးပြားေရးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာသာသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏိုင္လိုက္ၾကတယ္။
သူ႕အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ တစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္ဦးနဲ႔ ေဖာက္ျပန္မိၾကရာေန အိမ္ေထာင္ကြဲခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အသိတရားရလာေတာ့ သားသမီးေတြကလဲ လက္မခံ၊ မယားကလဲ လက္မခံနဲ႔၊ ဒီဘ၀မွာ ျဖစ္သလို ေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ရင္ထဲမွာ လက္ရွိခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈကေတာ့ မေသးလွဘူး။ ယေန႔ ကမၻာမွာေတာ့ ဒီျဖစ္အင္ေတြက ပိုပိုၿပီး မ်ားလာေနတယ္။ လင္မယားေဖာက္ျပန္မႈေတြမ်ားလာသေလာက္ အခ်ိန္တန္ရင္ မလြဲမေသြ ရရွိလာခဲ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြကလဲ မနည္းလွပါဘူး။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ နာက်င္မႈနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ရလာဒ္မ်ိဳး ရခဲ့တယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေျပာႏိုင္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ အသိဉာဏ္ေခါင္းပါးသူေတြကေတာ့ တဒဂၤေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို လက္ညိွဳးထိုးျပၾကပါလိမ့္မယ္။
မိမိတို႔ဟာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီးတဲ့အတြက္ နာက်င္မႈတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုေတာ့ ခံစားၾကရမွာ မလဲြပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ နာက်င္မႈေတြကို အဓိပၸာယ္ရွိေသာနာက်င္မႈျဖစ္ေစဖို႔က်ေတာ့ အသိဉာဏ္အေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္သြားပါၿပီ။ နာက်င္မႈကို မိမိ၊ သူတစ္ပါးေကာင္းက်ိဳးဆိုတဲ့ ရလာဒ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါတယ္။
နာက်င္မႈကို ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈအျဖစ္ အသံုးခ်သြားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ေလးစားမိပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ က်ားဆဲြခံလိုက္ရတယ္။ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အႏၲရာယ္ကို ပ်ာယာခပ္ၿပီး ေၾကာက္စိတ္မႊန္မေနေတာ့ဘဲ နာက်င္တာကို အရႈခံအာရံုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ပါတယ္။ က်ားက ေျခေထာက္ကေန စစားရင္းစားရင္းနဲ႔ ႏွလံုးသားကို စားလုစားခင္၊ အသက္မထြက္ခင္ေလးမွာ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈ ရရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ နာက်င္မႈလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္တာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းသလို သူ႕ရဲ႕ နာက်င္မႈအေပၚအသံုးခ်သြားႏိုင္စြမ္းကလဲ အားက်စရာ၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
တရားအားထုတ္ရာမွာလဲ နာက်င္မႈေ၀ဒနာေတြဟာ မေခၚဘဲႏွင့္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီနာက်င္မႈေတြမွာေတာ့ အဓိပၸာယ္ေတြရွိတယ္။ သူ႕မွာ ခ်ိဳျမတဲ့အသီးအပြင့္ေတြ ရွိတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ဣရိယာပုထ္ကို မျပင္ဘဲ ၾကာရွည္ထားတဲ့အတြက္ ေညာင္းညာကိုက္ခဲမႈေ၀ဒနာေတြက မလြဲမေသြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ နာက်င္မႈျဖစ္တိုင္းသာ ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းလဲေနရရင္လဲ သမာဓိက တည္ဖို႔ မလြယ္ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီနာက်င္မႈေတြကို အာရံုထားၿပီး ရႈမွတ္ပစ္ရပါတယ္။
ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ဒႆနပါရဂူက်မ္းမွာ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ေယာဂီေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြဆိုရင္ ေရာဂါမ်ိဳးစံုခံစားေနရတဲ့သူေတြပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ထုိင္ေတာင္မထိုင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိပါတယ္။ တရားအားထုတ္စမွာ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ နာက်င္မႈမ်ိဳးေတြ ခံစားၾကရေပမယ့္ ၾကာရွည္သီးခံရႈမွတ္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီ ဣရိယာပုထ္မေျပာင္းဘဲ ထိုင္ႏိုင္သြားၿပီး ၀ိပႆနာအသီးအပြင့္ေတြလဲ ခံစားသြားခဲ့ၾကရတယ္။
၀ိပႆနာအားထုတ္တယ္ဆိုတာကိုက နာက်င္မႈဒုကၡေ၀ဒနာေတြနဲ႔ အလြန္နီးစပ္ၿပီး သုခနဲ႔ အလြန္းေ၀းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အားထုတ္ဆဲ ဉာဏ္အျမင္ မရင့္သန္ခင္ကာလကို ဆိုလိုတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း အားထုတ္မႈေကာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒုကၡႆ အနႏၲရံ သုခံ ဆိုတဲ့အတိုင္း နာက်င္မႈေတြရဲ႕အဆံုးမွာ ခ်မ္းသာသုခကို ရရွိေတာ့တာပဲ။ ၀ိပႆနာအားထုတ္ၿပီး နာက်င္မႈကို သီးခံတယ္ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ နာက်င္ျခင္းျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ မိမိတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာလဲ နာက်င္စရာေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕လာရတတ္ပါတယ္။ ေရွာင္ကြင္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့ နာက်င္စရာမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ၿငီးျငဴေနမယ့္အစား အဓိပၸာယ္ရွိေသာနာက်င္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ၾကပါတယ္။
ငါကိုယ္တိုင္ေရာ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြကို ခံစားရင္း ဘ၀ရဲ႕ လွပေသာေန႔ရက္မ်ားကို ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ဖူးသလားရယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တိုးတိုးေလး ေမးေနျဖစ္ပါတယ္။ နာက်င္မႈေတြ ခံစားရမွာ ေသခ်ာေပမယ့္ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာအတြက္ အဓိပၸာယ္ေတြ ရွိေနတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ ဒီသမိုင္း မရိုင္းရေအာင္ ငါတို႔ေတြ ဘာလုပ္သင့္သလဲ....။
No comments:
Post a Comment