တရားျပဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ဇနိတႏွင့္ စာေရးသူတို႔အဖဲြ႕
ေဒါက္တာအရွင္ဇနိတ (ၾသစေတးလ်)မွ စာေရးသူတို႔အား တရားစစ္ေမးေနစဥ္
စိတၱလေတာင္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေျခမွာ သဘာ၀ေရကန္ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီေရကန္ၾကီးကေန ေသာက္ေရသံုးေရကို ယူၾကရတာ။ ညေနဆိုရင္ အဲဒီေရကန္ေဘးက သစ္ပင္ေတြမွာ ငွက္ၾကီးေတြ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး တစ္ညတာ ခိုနားေလ့ရွိၾကတယ္။ စာေရးသူတို႔ရဲ႕ ေန႔ခင္းတရားအားထုတ္ခ်ိန္က ညေန ေျခာက္နာရီဆို ၿပီးပါတယ္။ စာေရးသူတို႔မွာ ညေနဆိုရင္ နာရီမလိုဘူး။ တရားထုိင္ရင္း အဲဒီငွက္ၾကီးေတြ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ မိမိတို႔က်က္စားရာအရပ္မွ ျပန္လာၿပီး ေအာ္ျမည္ေနတဲ့အသံၾကားရင္ ေျခာက္နာရီထိုးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိရတယ္။ အေကာင္ေရကလဲ မနည္းဘူး။ အနည္းဆံုး အေကာင္တစ္ရာ၀န္းက်င္ေတာ့ ရွိမယ္။ အေကာင္ကၾကီးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေအာ္ျမည္တဲ့အသံကလဲ အက်ယ္ၾကီးပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္တန္းကို ျပန္လာၾကတာကေတာ့ အုပ္စုလိုက္အုပ္စုလိုက္ေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ေပၚနားၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္တစ္တြဲေတြ မ်ားတယ္။ သူတို႔က အခ်ိန္မွန္တယ္။ မနက္ဆုိရင္လဲ ငါးနာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ အိပ္ယာထ အသံေတြေပးၿပီး ေျခာက္နာရီေလာက္ဆိုရင္ အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးကို အုပ္စုဖြဲ႕ ပ်ံသန္းသြားေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ မနက္ေျခာက္နာရီကေန ညေနေျခာက္နာရီအတြင္း ဘယ္ကို သြားလို႔၊ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကသလဲ။ ေန႔တစ္ေန႔စာမွာ ဘာေတြ ရသြားခဲ့ၾကသလဲ။
စိတၱလေတာင္ဟာ သားရဲတိရစၧာန္မ်ိဳးစံု က်က္စားတဲ့ေတာၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ သီရိလကၤာမွာလဲ အၾကီးဆံုးေတာၾကီးေပါ့။ အဲဒီသတၱ၀ါေတြထဲမွာမွ လူနဲ႔အနီးဆံုး က်က္စားတဲ့ သတၱ၀ါကေတာ့ ေမ်ာက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမ်ာက္ေတြက မနက္ဆိုရင္ ငါးနာရီခြဲေလာက္စၿပီး အိပ္ယာထၾကတယ္။ ေနေတာ့လဲ သူ႕အုပ္စုနဲ႔သူ ေနၾကတာ။ အိပ္ယာထတာနဲ႔ အဲဒီအထဲက ေမ်ာက္အထီးၾကီးေတြက ေၾကာက္စရာအသံေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး နီးရာ သစ္ပင္၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚကို အားရပါးရ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေလ့ ရွိပါတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့ေမ်ာက္ေလးေလးေတြကလဲ အၾကီးဆံုးေမ်ာက္ၾကီး လုပ္သလို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုိက္လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေမ်ာက္ၾကီးေတြေလာက္ ခုန္လဲ မခုန္ႏိုင္၊ ေအာ္လဲ မေအာ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ရဟႏၲာမ်ားစြာ သီတင္းသံုးခဲ့သည္ဆိုေသာ ေက်ာက္ဂူမ်ားအနီး အမွတ္တရ
ေနာင္ေတာ္ၾကီး အရွင္စေႏၵာဘာသ ေက်ာက္ဂူအတြင္းအိပ္ယာေပၚ တရားရႈမွတ္ေနစဥ္
စကၤာပူေရာက္ေနေသာ ေနာင္ေတာ္ၾကီး အရွင္တိကၡဉာဏာလကၤာရ တရားထိုင္ခဲ့ေသာ ေနရာ
ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးေတေဇာဘာသ (ဂ်ာမဏီ) ေန႔စဥ္ တစ္ေရးတေမာ ေမွးစက္ခဲ့တဲ့ ေနရာ
အဲဒီလို ေအာ္ေနၾက၊ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားလုပ္ေနၾကတာဟာ အေၾကာင္းမသိသူဆိုရင္ အေတာ္ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေရာက္စကဆိုရင္ အဲဒါကို အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး လုိက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကီးဆံုးေမ်ာက္ၾကီးေတြဟာ ငယ္တဲ့ေမ်ာက္ေတြကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားနည္းပညာပဲ သင္ျပေနသလား၊ သို႔မဟုတ္ အင္အားပဲ ျပေနသလားေတာ့ မသိႏိုင္ဘူး။ ပထမဆံုး ေမ်ာက္ၾကီးေတြက သစ္ပင္ဆိုရင္ အျမင့္ဆံုးကိုင္းဖ်ား၊ အျမင့္ဆံုးေက်ာက္ေတာင္အစြန္းေတြရဲ႕ အထက္ကို တက္၊ ၿပီးရင္ ေအာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ သစ္ကိုင္း၊ ေက်ာက္ဖ်ာေတြေပၚကို ခုန္ဆင္းျပတာေတြဟာ ၾကည့္လို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ၀န္းက်င္ကေတာ့ ဆူညံပြက္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒါဟာ ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔ အစ။
ၿပီးရင္ သူတို႔တစ္ေန႔တာ ေနထိုင္က်က္စားမယ့္ေနရာကို အၾကီးဆံုေမ်ာက္ၾကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး သြားေတာ့တာပဲ။ ငယ္တဲ့ေမ်ာက္ေတြ၊ ေမ်ာက္မေတြက ေနာက္ကလိုက္လို႔ေပါ့။ စားက်က္ကို သြားရင္လဲ ေမ်ာက္ေတြဟာ ဟိုခုန္၊ ဒီကူးနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဓာတ္ၾကိဳးတန္းေပၚကေန ေမ်ာက္အုပ္ၾကီးအစဥ္အတိုင္း ေက်ာ္ျဖတ္သြားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
ေတာရေဆာက္တည္ေနေသာ ဆင္ဟာလရဟန္းေတာ္ေလးနဲ႔ အမွတ္တရ
ဒီသမင္ေလးကို ၀ိုင္းခ်စ္ၾကတယ္
တရားထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာက္ဂူၾကီး
အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ဇာတကမွာလာတဲ့ ကပိဇာတ္ကို သြားသြားအမွတ္ရတတ္ပါတယ္။ ကပိဇာတ္ထဲမွာ ဘုရားေလာင္းဦးေဆာင္တဲ့ ေမ်ာက္အုပ္ၾကီးဟာ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ႏြယ္ၾကိဳးေလးနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းက ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ေနာက္ဆံုးမွ ျဖတ္ကူးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ငယ္ရြယ္တဲ့ေမ်ာက္ေတြနဲ႔ သားသည္မိခင္ေမ်ာက္ေတြကို အရင္ ကူးေစပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းေမ်ာက္ရဲ႕ အၾကံပက္စက္မႈေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းဟာ ဘုရင္ရဲ႕အဖမ္းအဆီးခံခဲ့ရပါတယ္။
ဒီေမ်ာက္အုပ္ေတြမွာလဲ အၾကီးဆံုး ေမ်ာက္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ရွိပါတယ္။ စာေရးသူေတြ႕ရတဲ့ ေမ်ာက္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အတၱဆန္ၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့အစားအေသာက္ဆိုရင္ သူခ်ည္းပဲ အရင္စားပါတယ္။ သူစားလုိ႔ မကုန္မွ က်န္တဲ့ေမ်ာက္ေတြကို မွ်ေ၀ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အရာမွာလဲ ငယ္တဲ့ေမ်ာက္ထီးေတြဆိုရင္ အလစ္မေပးပါဘူး။ ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕ဆီမွာ စားစရာတစ္ခုခုရၿပီဆိုရင္ ေမ်ာက္မေတြကလြဲၿပီး ေအာက္လက္ငယ္သားေမ်ာက္ေတြကို အနားကပ္ခြင့္မေပးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ေမ်ာက္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေကာင္ကိုလဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ ေမ်ာက္ေတြ ေက်ာင္းေဆာင္နားမွာ ေသာင္းက်န္းၾကလို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ခဲနဲ႔ထုၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါအခါ ေမ်ာက္ေတြဟာ ေၾကာက္အားလန္႔အား ေျပးၾကပါတယ္။ အႏၲရာယ္ၾကားေန သူ႕တပ္ဖဲြ႕ေတြ ေျပးေနၾကတာကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေမ်ာက္ၾကီးက ဓာတ္ၾကိဳးေလးကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာ ခဲလံုးေတြ ပလူပ်ံေနတာကိုလဲ သူ႕မွာ ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘူး။ သူမ်ားေတြ ေၾကာက္အားလန္႔အားေျပးေနၾကေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ငယ္သားေတြအတြက္ စိတ္ပူေနတာ အထင္းသားေတြ႕ရတယ္။ ငယ္သားေမ်ာက္ေတြအားလံုး ေဘးလြတ္ရာကို ေရာက္သြားေတာ့မွ သူ႕လဲေနာက္ကေနလိုက္ၿပီး ေျပးပါေတာ့တယ္။
၀ါး....အိပ္ခ်င္လိုက္တာ
မိခင္ရင္ခြင္ေလာက္ လုံၿခံဳတာ ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး
ဒီေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကိစၥကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမ်ာက္ေတြရဲ႕တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရပံုကို ေျပာခ်င္တာ။ ေမ်ာက္ေတြမွာ ေန႔စဥ္တစ္အုပ္စုနဲ႔တစ္အုပ္စု စားက်က္လုရင္း တိုက္ခုိက္ၾက၊ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတာဟာလဲ သံေ၀ဂယူမယ္ဆို ယူစရာပဲ။ ေတာအုပ္ ဒီေလာက္အက်ယ္ၾကီးထဲမွာ စားစရာသစ္ပင္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ တစ္စုနဲ႔တစ္စု သစ္ပင္လုၾကရတယ္။ သစ္ပင္လုၿပီး အားရပါးရစားေသာက္ၾက။ ကာမဂုဏ္မီွ၀ဲၾက။ ေန႔ခင္း ေနပူၿပီဆိုရင္ သစ္ပင္ရိပ္ေတြမွာ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ အနားယူၾကတယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ သန္းရွာေပးသူေပးၾကနဲ႔ေပါ့။ ညေန ေနေအးၿပီဆိုရင္ေတာ့ တစ္ညတာမွာ မဆာဖို႔အတြက္ သစ္ပင္ေတြေပၚကို ျပန္တက္၊ အလုအယက္ စားေသာက္ၾကျပန္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ေနေစာင္းတာနဲ႔ ေန႔စဥ္အိပ္ေနၾက အိပ္တန္းကို အုပ္စုလိုက္ ျပန္ၾကေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာမွာ ဘာေတြမ်ား ရသြားခဲ့ၾကပါလိမ့္။
စိတၱေတာင္ေဘးက ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကပၸိယၾကီးၾကည့္လိုက္ရင္ အားတယ္ကို မရွိဘူး။ လူက သန္႔သန္႔ျပန္ျပန္႔ေနရင္ ဥပဓိ ဒီေလာက္မဆိုးေလာက္ဘူး။ အခုဟာက အ၀တ္စားနဲ႔တစ္ကိုယ္လံုးက ညစ္ေပေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာခ်ည္း တစ္ေနကုန္ ေနရတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေနရတာနဲ႔ မီးဖိုက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ သူ႕အလုပ္နဲ႔သူေတာ့ ေပ်ာ္ေနပံုရပါတယ္။ သူ႕ၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာဟာ ဒီမီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာပဲ လူးလားေခါက္တုန္႔ သြားလာရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားေတာ့တာပဲ။ သူ႕မွာ အသက္ၾကီးမွ ယူထားတဲ့ ဇနီးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ သားသမီးေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ ေပေပေရေရ လုပ္ကိုင္ရင္ ရတဲ့လခေလးနဲ႔ မိသားစုကို အခ်ိန္တန္ရင္ လခေပး၊ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းထားရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳထားေပမယ့္ ဒီလိုေတာၾကီးထဲက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကပၸိယအလုပ္လာလုပ္ရတာဆိုေတာ့ မိသားစုနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနခ်ိန္ဆိုတာလဲ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ေတာ့မလဲ။
စစ္ထြက္ၿပီး ျမန္မာမွာ ဘုန္းၾကီး၀တ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ စစ္ဗိုလ္
သမင္းေလးကို က်ားဆဲြသြားသတဲ့
သတၱေလာကသားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာေကာင္းသလို သာမန္ၾကည့္ရင္လဲ မထူးျခားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ အႏွစ္သာရေတြအေၾကာင္း သိပ္ေျပာလြန္းတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြမွာေတာ့ အႏွစ္သာရနဲ႔ေ၀းလြန္းေနၾကပါတယ္။ အႏွစ္သာရကို ဘာေပတံနဲ႔ တိုင္းတာမလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာင္ ႏႈန္းစံ(Ideal)ေတြက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကဲြျပားေနပါအံုးမယ္။
တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ရင္လာဖြင့္တယ္။ “အသက္ေတြက ၾကီးလာၿပီကြာ။ ေလာက ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ငါဘာေတြလုပ္ၿပီးၿပီလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ငါ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္လို႔ေတာင္မရဘူး”တဲ့။ သူကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ ႏႈန္းစံကို ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ မေပးျခင္းနဲ႔ တိုင္းတာပံုရပါတယ္။ “သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီလို စဥ္းစားေဖာ္ရေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ အဲဒီလုိ စဥ္းစားဖို႔ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးသြားပံုရပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေခတ္ကာလရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ျမန္ႏႈန္းေတြၾကားမွာ မရူႏိုင္မကယ္ႏိုင္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကသလိုပဲ။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္တစ္ခုအတြက္ အႏွစ္သာရရွိမရွိလဲ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားမေပးႏိုင္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်င္လည္ရာရပ္၀န္းမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ဘ၀တစ္ခုကို မေယာင္မလည္နဲ႔ လက္စသိမ္းလိုက္ၾကရတာက မ်ားပါတယ္။
ေရအိုင္ရွိရင္ မိေက်ာင္းရွိတယ္
လွပတဲ့ ကိုေရႊဥေဒါင္း
တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈေတြအေၾကာင္းေတြးရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို သြားသတိရမိပါတယ္။ မိုးမလင္းခင္ မနက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက အိပ္ယာကထ၊ အိပ္ယာထၿပီးတာနဲ႔ “ငါ့အတြက္ ဘာလုပ္ရမလဲ”လို႔ မစဥ္းစားဘူး။ “ဒီေန႔ ဘယ္သူ႕ကို ထာ၀ရခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အၿမိဳက္အရသာကို ေပးရပါ့မလဲ”လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ေတြးသမွ်လုပ္သမွ်ဟာ အတၱမပါေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ တစ္ခုမွ မပါေတာ့ဘူး။ အမ်ားအက်ိဳးကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္လုပ္ေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ကိုယ္တိုင္ခ်မ္းေျမ့ရျခင္းဆုိတဲ့ ကိုယ့္က်ိဳးေတြ ျပည့္စံုေနတတ္တာကေတာ့ ဓမၼရဲ႕ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ သတၱေလာကရဲ႕ ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကိုလမ္းညႊန္ျပသရင္း တစ္ေန႔တာ ကုန္လြန္သြားေတာ့တာပဲ။ အားက်ေလးစားမိပါတယ္။
လူေတြက သမုိင္းအေၾကာင္း သိပ္ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးတာ ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ သမိုင္းအေၾကာင္းေျပာၾကတာဟာ သူမ်ားအတင္းေျပာမွ ထြက္လာၾကတာမ်ားပါတယ္။ “ေအးကြာ..သူမ်ားအေၾကာင္းေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔၊ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးေနၾကတာ”လို႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ အမွန္တကယ္ ေျပာသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သမုိင္းတြင္ရစ္စရာ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနတာကိုလဲ မိမိတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ေနၾကရတာပဲ။ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ ဧရာမအရာၾကီးႏွစ္ခုရဲ႕အလယ္ မေယာင္မလယ္ ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ သတၱေလာကသားေတြအတြက္ သမိုင္းေတြအၾကီးအက်ယ္မေရးထိုးႏိုင္ၾကရင္ေတာင္မွ မိမိတို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းမွာ အတၱ၊ ပရမွ်တေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လုိအပ္လွပါတယ္။
တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႔ ထူးမျခားနားျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ့္ခါးလွဖို႔၊ ကိုယ့္မိသားစု ေကာင္းစားဖို႔ စတဲ့ ကိုယ့္ဖို႔ေတြအေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲမွာထားၿပီး ေလာကၾကီးကို လည္သူစားေလာင္းကစား၀ိုင္းလို သတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ့မလား။ မိမိတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေလးေတြကို အိပ္ယာ၀င္ခါနီးတိုင္း စဥ္းစားၾကဖို႔မသင့္ေပဘူးလား။
ေန႔တစ္ေန႔ကို အဓိပၸာယ္ရွိစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစ....
No comments:
Post a Comment