လူတိုင္း ေတာသို႔ မသြားရဲၾက။ ေတာကို ေၾကာက္စရာအျဖစ္ သေဘာထားၾက၏။ လူ႕ဘ၀ပံုျပင္မ်ားမွာလဲ ေတာႏွင့္ဆက္စပ္ေသာ ပံုျပင္ေတြ မ်ားစြာရွိ၏။ ေတာ၌ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲ႔မႈမ်ားရွိ၏။ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ဆင္ရိုင္းတို႔လို ေၾကာက္စရာသတၱ၀ါမ်ားစြာလဲ ရွိ၏။ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုေသာ ေက်းငွက္သာရကာမ်ိဳးစံုလဲ ရွိ၏။ လူတို႔ ေတာကို သြားလွ်င္ အေဖာ္ေခၚၾကရ၏။ လက္နက္ေဆာင္သြားၾက၏။ “ငါ့ကို လာၿပီး အႏၲရာယ္ျပဳလို႔ကေတာ့ ဒီလက္နက္နဲ႔ေတြ႕မယ္”ဟူေသာ စိတ္သေဘာထားျဖင့္ လက္နက္ကို အားကိုးရာအျဖစ္ ေဆာင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေတာေပ်ာ္သတၱ၀ါတို႔မွာလည္း လက္နက္ေတြနဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႕လာသူမ်ားကို ရန္သူဟု သတ္မွတ္ၾကကုန္၏။ သူတို႔ႏိုင္မယ္ထင္လွ်င္ သတ္ျဖတ္စားေသာက္လိုက္ၾက၏။ အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ လြတ္ေအာင္ ေျပးရ၏။ လူတို႔ႏွင့္ အင္အားမမွ်၊ ဉာဏ္ခ်င္းမယွဥ္ႏိုင္ေသာသတၱ၀ါမ်ားကား အေျပးသာရွိ၏။ ခုခံဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္ၾက။
ေက်ာက္တံုးၾကီးေတြေအာက္မွာ ဂူေက်ာင္းေလးေတြ လုပ္ထားတာ
ဒါက စာေရးသူေနခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ဂူေလး
ဒါက ကပၸိယၾကီး ဆမာရသဂၤရဲ႕ ေက်ာက္ဂူ
ေက်ာက္ဂူေရွ႕မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္
လူတို႔ကား ခက္လွ၏။ ေတာ၌ရွိေသာ သတၱ၀ါအားလံုးနီးပါး၏ အသားကို ႏွစ္သက္ခံုမင္ၾက၏။ သူတို႔၏အဆိုကား “ေတာသတၱ၀ါရဲ႕အသားက သန္႔တယ္”ဟူ၍တည္း။ သန္႔ေသာသတၱ၀ါအသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ္တိုင္မူကား ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့ေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိရွာၾက။ ဤသို႔အားျဖင့္ ေတာႏွင့္လူမွာ ရန္သူျဖစ္လာၾက၏။
ထူးထူးျခားျခား ေတာကို ခ်စ္စရာအျဖစ္ ျမင္သူအခ်ိဳ႕လဲ ရွိၾက၏။ ထိုသူတို႔မွာ ရဟန္းဟု အမည္ရၾက၏။ ရဟန္းဆိုရေပမယ့္ ရဟန္းတိုင္းေတာ့ မဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕သာျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ကား လူတို႔အျမင္ႏွင့္ လံုး၀ဆန္႔က်င္၏။ လူရွိရာကို ေၾကာက္လန္႔စရာေတာဟု ျမင္၍ က်ား၊ ျခေသၤ့စေသာ ေတာသတၱ၀ါမ်ား ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ေတာကိုကား အမွန္တကယ္မီွခိုရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾက၏။ သူတို႔သည္ ေတာသို႔သြားလွ်င္ ဘာလက္နက္မွ ယူမသြား။ က်ားစေသာ သတၱ၀ါေတြကိုလဲ ရန္သူဟု မျမင္။ ေၾကာက္စရာဟုလဲ မျမင္။ ေတာကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ေတာကလဲ သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္၏။ လူက က်ားကို ရန္သူဟု သေဘာထားေသာေၾကာင့္ က်ားကလဲ လူကို ရန္သူအျဖစ္ ျပန္လည္ ထင္ဟပ္ျပ၏။ ရဟန္းက က်ားကို ေမတၱာရွိ၍ က်ားကလဲ ရဟန္းကို ေမတၱာျပန္ထားရ၏။ အမွန္အားျဖင့္ Mutual Respect သည္ ေလာကကို အလွဆင္သကဲ့သို႔ Mutual Love ကလဲ ေလာကကို တင့္တယ္ေစသည္သာျဖစ္၏။ ေတာႏွင့္ရဟန္းကား ခ်စ္သူမ်ားတည္း။
စိတၱလပဗၺတဆည္းဆာအလွ
စိတၱလပဗၺတ ဆည္းဆာအလွ
စိတၱလေတာအုပ္ ရႈခင္းတစ္ေနရာ
“ငါေကာ ေတာႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီလား”ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးေသာအခါ “အင္”ဟု အသံထြက္၏။ (အင္း..မဟုတ္)။ အမွန္အားျဖင့္ ေတာႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ခ်င္လွပါ၏။ ကိုယ္ကလဲ ေတာကို မခ်စ္ရဲေသး၊ ေတာကလဲ ကိုယ့္ကို မခ်စ္ရဲေသး။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိမ္းေနၾက၏။ အေနနီး၍ အေတြ႕မ်ားလာလွ်င္ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္လာၾကမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ေယးလေတာအုပ္ထဲက စိတၱလပဗၺတမွာ တရားအားထုတ္စဥ္က ေတာေကာင္အားလံုးအေပၚမွာ ေမတၱာထားႏိုင္သမွ် ထား၏။ ေမတၱာပို႔၏။ ေမတၱာပို႔အားေကာင္းေနလွ်င္ (ေမတၱာဘာ၀နာျဖင့္ သမာဓိရေနလွ်င္) “က်ားပင္ျဖစ္ေစ ငါမေၾကာက္”ဟု စိတ္ထင္ေန၏။ တစ္ေန႔ အနီးအနားက ျမတ္ခင္းျပင္မွာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ သမင္အုပ္ထဲမွ သမင္တစ္ေကာင္ကို က်ားဆြဲသြားေသာအခါမွာ ၾကက္သီးထမိ၏။ “ေတာကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ သင္ယူစရာေတြ က်န္ေနေသးပါလား”ဟု နားလည္လိုက္၏။ လူတိုင္းလူတိုင္း ေတာကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ လိုပါ၏။ ေတာကို မခ်စ္လွ်င္ ရလာမယ့္အက်ိဳးဆက္မ်ားကား မေတြးရဲစရာ ျဖစ္၏။ သူေတာ္စင္မ်ားေလာက္ ေတာကို မခ်စ္ရဲလွ်င္ေသာ္မွ ေတာကို မဖ်က္ဖို႔ေတာ့ ၾကိဳးစားသင့္ၾက၏။
ဒါက စာေရးသူရဲ႕ ေမႊ႕ယာေလးေပါ့
ကမၻာၾကီး၏ သက္တမ္းကို ႏွစ္သန္းေပါင္းေလးေထာင္ေက်ာ္ၿပီဟု မွတ္သားရဖူး၏။ ကမၻာ့ဘာသာၾကီးမ်ား အားလံုးက ကမၻာအစကို အသီးသီး ေဖာ္ျပၾက၏။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကမၻာအစႏွင့္ပတ္သတ္၍ အယူအဆႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိ၏။ တစ္မ်ိဳးက ကမၻာႏွင့္သတၱ၀ါမ်ားကို ဘုရားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးက ဖန္ဆင္းထားသည္ဟု ဆို၏။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထားတာမဟုတ္၊ သူ႕သဘာ၀အရ တည္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ မည္သို႔ဆိုေစ ကမၻာသည္ ကမၻာသာျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေနထိုင္ေနၾကသည္သာျဖစ္၏။
ယခုဆိုလွ်င္ ဒီကမၻာေပၚမွာ အသိညာဏ္အရွိဆံုး သတၱ၀ါဟုဆိုေသာ “လူသတၱ၀ါ”တစ္မ်ိဳးတည္း သန္းေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္၏။ လူသားမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ျပြတ္သိပ္ေနၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ပါးလွ၏။ အခ်ိဳ႕လူၾကီးမ်ားက လူသားေလးေတြ ထပ္ေမြးဖို႔လိုေနေသးေၾကာင္း ေျပာၾက၏။ အေၾကာင္းမွာ ကမၻာေပၚတြင္ လူမေနေသးေသာ ေနရာေဒသမ်ား ေပၚမ်ားေနေသး၏ဟု ဆိုၾက၏။ အခ်ိဳ႕ေနရာေဒသမ်ားမွာေတာ့ ေမြးႏႈန္းကို ကန္႔သတ္ထားၾက၏။ အေၾကာင္းမွာ လူသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆိုၾက၏။
အႏၱရာယ္ေၾကာက္လို႔ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေက်ာက္ဂူမွာ ေနတာ
အထက္က ေက်ာက္ဂူမွာ သီတင္းသံုးတဲ့ ၾကည္ညိဳစရာ ေတာရဆရာေတာ္
လူသတၱ၀ါမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ၾကီးဟုေခၚေသာေနရာမ်ားတြင္ မြန္းက်ပ္၍ သို႔မဟုတ္ ေနရထိုင္ရမသက္သာလွ၍ လူသတၱ၀ါနည္းပါးေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾက၏။ ေရာက္ရာအရပ္၌ ကေလးမ်ား ေမြးၾက၏။ ထိုကေလးမ်ားက ကေလးမ်ားထပ္ေမြးၾကျခင္းအားျဖင့္ လူသတၱ၀ါမ်ား က်က္စားရာစားက်က္ၾကီးမ်ား တိုးလာရျပန္၏။
လူသတၱ၀ါမ်ားကား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အသိညာဏ္အရွိဆံုးသတၱ၀ါမ်ားဟု ယူဆထားၾက၏။ သို႔ျဖင့္ အျခားသတၱ၀ါမ်ားကို အထင္ေသးၾက၏။ အခ်ိဳ႕ဘာသာၾကီးမ်ားကလဲ လူမွလြဲ၍ အျခားသတၱ၀ါမ်ားအားလံုးသည္ ဘုရားသခင္၏အခ်စ္ဆံုးသတၱ၀ါျဖစ္တဲ့ လူသားမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔နဲ႔စားဖို႔အတြက္ ဖန္ဆင္းေပးထားသည္ဟု ဆိုၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ အသိညာဏ္အရွိဆံုးဟုဆိုေသာ လူသတၱ၀ါမ်ားကား ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အျခားသတၱ၀ါမ်ားကို ရန္ရွာၾက၏။ ပစ္ခတ္၊ သတ္ျဖတ္ၾက၏။ ဖမ္းဆီးၿပီး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လူတို႔အျမင္အားျဖင့္ အျခားသတၱ၀ါအားလံုးမွာ နာမ္တရား(သိစိတ္)မရွိေသာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းထက္ပိုၿပီး ထူးျခားမႈမရွိေတာ့။ လူသားအတြက္ ေရာင္းကုန္တစ္ခုထက္ပို၍ တန္ဖိုးမရွိေတာ့။ ရက္စက္ေသာနည္းျဖင့္ သတ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနေသာသတၱ၀ါကိုပင္ “ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနတာဟာ နာက်င္လို႔ မဟုတ္”ဟု ယူဆေသာ ဘာသာပင္ ရွိေနေသး၏။ အံ့ဖြယ္။
လူသတၱ၀ါတို႔၏ ထင္တိုင္းၾကဲမႈ၊ ရန္ရွာမႈ၊ မညွာမတာရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ အျခားသတၱ၀ါတို႔မွာ လူသတၱ၀ါမ်ားရွိရာအရပ္တြင္ ေနလို႔မရ၊ ေတာသို႔ ေျပးၾကရ၏။ အသိညာဏ္ရွိသည္ဟုဆိုေသာ လူသတၱ၀ါမ်ားမွာ ေတာသို႔၀င္၍ ရွာၾကံသတ္ျဖတ္ၾကျပန္၏။ သတၱ၀ါမ်ားေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ေတာေတာင္မ်ားကိုလဲ ဖ်က္ဆီးၾက၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေတာမ်ား နည္းလာ၏။ ေတာမ်ား တျဖည္းျဖည္းနည္းလာျခင္းျဖင့္ လူသတၱ၀ါမ်ား အသိညာဏ္ရွိမရွိမွာ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာ၏။
သီရိလကၤာႏိုင္ငံေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့၏။ သြားေလရာအရပ္မွာ သမင္၊ ဆတ္၊ ေမ်ာက္၊ ဥေဒါင္းစေသာ သတၱ၀ါေလးမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ လူမ်ားကလည္း မည္သို႔မွ် မလုပ္။ သူ႕လမ္းသူ သြားေနၾက၏။ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနၾက၏။ ပို၍အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ထရင္ကိုမာလီ(Trincomale)လို႔ေခၚတဲ့ သီရိလကၤာအထက္ပိုင္းေဒသကို ေရာက္သြားေတာ့ ကင္းေစာင့္ေနေသာ စစ္သားမ်ားအနီးအနားတြင္ သမင္မ်ား၊ ဥေဒါင္းမ်ားကို ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ထိုအရပ္ေဒသမွာ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျမင္ဟု ေခၚမည္ဆိုက ေခၚႏိုင္၏။ အဆိုပါ စစ္သားမ်ားမွာ စားေရးေသာက္ေရးအခက္အခဲ ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ တစ္ျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ စစ္သားမ်ားဆိုလွ်င္ အနီးအနားရွိ သတၱ၀ါမ်ားကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအခါတုန္းက ခရီးသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက “ျမန္မာက သတၱ၀ါေတြကို ပတ္စပို႔တ္လုပ္ေပးရမယ္။ ၿပီးရင္ ဒီႏိုင္ငံကို လႊတ္ေပးရမယ္”ဟု အရႊန္းေဖာက္၏။ မွန္လည္းမွန္ပါ၏။ ကိုလံဘိုကဲ့သို႔ေသာ ၿမိဳ႕ၾကီးမ်ားမွာပင္ လမ္းလယ္ေခါင္၌ ဖြတ္ၾကီးမ်ား ျဖတ္သြားေနသည္ကို မၾကာခဏေတြ႕ရ၏။ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းမႈမွာ စံတင္ရမည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိ၏။
ေရလာေသာက္တတ္တဲ့ ဆင္ၾကီး
ညက်ရင္ ေက်ာင္းေဘးထိ လာတယ္
စာေရးသူတို႔ သြားရာ သူက လိုက္ေစာင့္ေပးတယ္
Discovery ထဲက ဖြတ္က သူ႕သားေလာက္ရွိတာပါ
အမွန္အားျဖင့္ ကမၻာၾကီးသည္ ေတာႏွင့္ခြဲ၍ မရစေကာင္း။ ေတာသည္ ကမၻာ၊ ကမၻာသည္ ေတာ ဒြန္တြဲေန၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာႏွင့္ကမၻာသည္ အမည္တစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနသင့္၏။ သတၱ၀ါမ်ားကား ဥတုရာသီကို မွီေနရ၏။ ဥတုရာသီကား ေတာကို မွီေန၏။ ေတာမေကာင္းလွ်င္၊ မဖြံ႕ၿဖိဳးလွ်င္ ဥတုရာသီ မေကာင္းႏိုင္၊ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏိုင္။ ဥတုရာသီမေကာင္းလွ်င္ သတၱ၀ါမ်ား မရွင္သန္ႏိုင္။ မၾကီးပြားႏိုင္။ ေတာကို ဖ်က္လွ်င္ ဥတုရာသီကို ဖ်က္ဆီးသည္ႏွင့္ တူ၏။ ဥတုရာသီကို ဖ်က္ဆီးလွ်င္ သတၱ၀ါကို ဖ်က္ဆီးသည္ႏွင့္ တူ၏။ သို႔ျဖင့္ သစ္ပင္ကို သတ္လွ်င္ ပရိယာယ္အားျဖင့္ သတၱ၀ါကို သတ္သည္ႏွင့္ တူေလေတာ့၏။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိကိုယ္ကို တူးၿဖိဳေနေသာသတၱ၀ါကို အသိဉာဏ္အရွိဆံုးသတၱ၀ါဟု ေျပာဖို႔ ခက္လာ၏။
လူသားေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး လူသားလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္ရင္ေတာ့ သစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔သတၱ၀ါေတြကို ဒီထက္ ပိုခ်စ္တတ္ဖို႔ လုိေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
1 comment:
သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းစုိေနတာ စိတ္ေအးခ်မ္းၾကည္နူးဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ ဘုရား...။
Post a Comment