ႏွစ္ပရိေစၦဒေပါင္းမ်ားစြာ မည္းေမွာင္ ေကာက္က်စ္ေနခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ ရာဇ၀င္ ကို လွလွပပ ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္ၾကမယ္။ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ဟာလည္း ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ေကာက္ေနတဲ့တိမ္ေတြ။ ညစ္ေနတဲ့ အပုပ္ေတြ။ ငါတို႔သမိုင္းမွာ ခါးသတ္စြာ က်န္ရစ္ေစရ မယ္။ အားလံုးအတြက္ဆိုၿပီး ငါတို႔ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ထားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဘာေတြကို လက္ကိုင္ျပဳေနခ်င္ေသးလဲ။ ဘာေတြကို ျခယ္သခ်င္ေနေသးလဲ။ ငါတို႔ကိုယ္ကို ငါတို႔ လွစ္ဟခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ ေန႔မ်ားကို ငါတို႔ ေနာက္ထက္လိုခ်င္ေနေသးလား။ ငါတို႔ေျမမွာ ရွိေနေစခ်င္ေသးသလား။ ဒါေတြကို အတိတ္မွာ ခ်န္ရစ္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ငါတို႔ မစြမ္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ကိုယ့္သြားကို ကိုယ္ႀကိတ္။ ကိုယ့္အံကို ကိုယ္ခဲ။ ငါတို႔မ်ားရဲ႕ဘ၀ဟာ ပန္းဥယ်ာဥ္လို မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ ဘယ္ေတာ့မ်ား အေမွာင္ကာလေတြ ဆံုးမလဲ။ ဒီငွက္ဆိုးေတြအေၾကာင္း ဘယ္ သူေတြက သီခ်င္းဆိုခ်င္ေနၾကေသးလဲ။ လွၿပီးသား ႏွလံုးသားေတြ လွေနပါေစ။ ရဲၿပီးသားေသြးေတြ ရဲေနပါေစ။ ျဖဴၿပီးသား စိတ္ေတြ ျဖဴေနပါေစ။ ငါတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ငါတို႔ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ေစရမယ္။
ငွက္ဆိုးသံေတြၾကားမွာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့၊ အိပ္ေရးပ်က္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စြာ ေသာငါတို႔ရဲ႕မိခင္(တိုင္းျပည္) ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါတို႔ သူ႕ကို ၿပံဳးေပ်ာ္ေစႏိုင္ပါ့မလဲ။ မိတ္ေဆြတို႔ ငါ တို႔ မိခင္ မ်က္တြင္းေတြေဟာက္လို႔ အိပ္ပ်က္တဲ့ညေတြ မ်ားလွပါၿပီကြယ္။ ငါတို႔ စိတ္ဆႏၵေတြ အား လံုး ဘယ္ဆီမွာ စုၿပံဳေနသင့္သလဲ။
မိတ္ေဆြဟာ ဒီေျမမွာ ႀကီးရင့္ခဲ့ရင္ ဒီေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ အမိေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ S.O.S ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးဟာ သင္ၾကည့္ရင္ သင္ျမင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား။
“သူမ်ားထက္ ထူးျခားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့တာပဲ”တဲ့။ သူမ်ားထက္ ထူးစရာမလိုပါဘူးေလ။ သူမ်ားေလာက္လုပ္ရင္ကို သမိုင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ပန္းပြင့္အေသေတြ ေတြ႕ဖူးသလား။
သမိုင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အရိပ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ သင့္ရဲ႕အရိပ္ဟာ သင့္ရဲ႕သမိုင္းပဲေပါ့။ က်န္ေန ခဲ့တဲ့ သင့္အရိပ္နဲ႕ သင့္သမိုင္းရဲ႕ အျဖဴအမည္း၊ အေကြ႕အေျဖာင့္အေၾကာင္းကို လူေတြ ေျပာေန ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မ်ာ သင္ကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မေသ ေသးသူ တစ္ေယာက္ထက္ပိုတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ လွပတဲ့ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခု” ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အေျခအေနကေျပာျပတဲ့ အလုပ္ဟာ ငါတို႔ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာပဲ ျဖစ္ေနပါ လိမ့္မယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုံ႕လာခဲ့ရေသာ ငါတို႔ရဲ႕ဦးေခါင္းမ်ား၊ ကုတ္ကိုင္းေကြ႕ေကာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေကြ႕ေကြ႕ေရြ႕ေရြ႕ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ ငါတို႔ရဲ႕စိတ္မ်ားကို ထြက္ ေပါက္ေပးလိုက္သင့္ၿပီ။ ငါတို႔မိခင္ဟာ ငါတို႔အလာကို ေငးေမာလို႔။ အေမ့ဧရာ၀တီဟာ ေရစီး မသန္ေတာ့ဘူး။
အေသေကာင္ေတြသာ တစ္ေလာင္းၿပီးတစ္ေလာင္းထပ္၊ အေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလးက ဘယ္သူမွ မ၀တ္ဆင္ရေသးဘူး။ မျဖစ္စေလာက္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးနဲ႔ ၀တ္စံုလွလွေလးေတြ ခ်ဳပ္စပ္လိုက္ၾကရေအာင္။ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ ဖက္ရွင္ဟာ ငါတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ ငါတို႔ိကို သမိုင္းက စကားေတြ တစ္ေလွၾကီး ေျပာေနတာ လ်စ္လ်ဴမရႈသင့္ဘူး။
အနာဂတ္ဟာ ငါတို႔လက္ထဲမွာ ေသခ်ာေနၿပီလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တို႔ ယံုၾကည္ရင္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေပးဆပ္မႈမ်ားေနာက္က ငါတို႔အနာဂတ္ဟာ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနပါလိမ့္မယ္။ ေတြးဆ လြဲမွားမႈမ်ား၊ အားငယ္ေၾကာက္လန္႔စိုးရိမ္မႈမ်ား၊ ငါတို႔ဦးေခါင္းေတြ ငံု႔ၿမဲငုံ႔ေနၾကရင္ေတာ့ ငါတို႔ျမက္ ခင္းေတြဟာ ေသြ႕ေျခာက္ၿမဲ ေသြ႕ေျခာက္ေနပါလိမ့္။ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒီေတာ့……….…………………….ကိုယ္ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဆိုကေရးတီးရဲ႕စကားေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။ “ငါကား ေသရေတာ့အံ့၊ သင္တို႔ကား အသက္ရွင္လွ်က္က်န္ရစ္ၾကမည္၊ သင္တို႔ႏွင့္ငါ မည္သူက ပို၍ ကံေကာင္းသနည္းဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါအံ့နည္း”။ ဆီးဘန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ “ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏” ဟူေသာ စကားႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment